เชิญแสดงความคิดเห็นในผลงาน
ของคุณ "เฌอมนินทร์ วรนาฏ"
เชิญแสดงความคิดเห็นในผลงาน |
|
ของคุณ "เฌอมนินทร์ วรนาฏ" |
|
เฌอมนินทร์
วรนาฏ |
|
...ขอบคุณ รินสุหร่ายร่ายฟุ้ง กลิ่นหอม เกิบสุคันธชาติออม อกเอื้อ ทิพย์ใด ณ โลกยอม สู่หัตถ์ เพื่อประณตทุกผู้เกื้อ ก่อถ้อยสรรเสริญ ดำเนินรอยบาทเจ้า จอมกวี เพื่อสิบอภิศักดิ์ศรี สถิตฟ้า เพราะศิลปะสยาม ยลเลิศ จะสืบจะเสกท้า กัปล์แคล้วชีวา ฯ ๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๒ เฌอมนินทร์ วรนาฏ |
|
ผืนฟ้ากว้างบ่กั้น
ใจกวี ผืนพสุธามี มิแผ้ว ผืนสมุทรสุดวารี มิอาจ เอื้อมเอย ผืนกี่ผินมิแพร้ว เท่าพื้นผืนใจ ได้กว้างกว่าดินกว่าฟ้า กว่าชล สุดหยั่งสุดนัยน์ยล สุดเย้า ใจคือสิ่งสูงสุดบน โลกทิพย์ สุขสุดคือฟอกใจเข้า แก่นแท้พุทธธรรม ฯ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๔๒ เฌอมนินทร์ วรนาฏ |
สิบสื่ตุลาชนกำสรด
และระทดสะเทือนใจ เพื่อศักดิ์และสิทธิ์อธิปไตย สละร่างและเลือดริน กราบวิรชนวรวิสิฐ นรจิตสยามยิน เทอดวีรกรรมสิมิภินท์ และมิพัง ณ โลกา เฌอมนินทร์ วรนาฏ |
|
หัวใจถูกกรีดกระชาก เป็นริ้วรอยบากบิดเบี้ยว เลือดถั่งหลั่งพุ่งพันเกลียว ฉลองความโดดเดี่ยว...คืนนี้ ค่ำคืนที่ฟ้ามืดมิด ชีวิตเหมือนไร้ศักดิ์ศรี จันทร์เด่นเพ็ญหาวดาวมี ถูกซ่อนแสงดีด้วยเมฆบัง ลมโชยชายรื่นชื่นเรื่อย ลมเอื่อยอาลัยไร้หวัง กบเขียดกรีดเสียงดังฟัง เม็ดฝนพร่างพรั่งปลิวโปรย ละอองต้องผิวเนื้อเหน็บหนาว เงียบเหงาปวดร้าวระโหย จุดหมายโชติช่วงร่วงโรย ร้องโวยคลั่งบ้าหาใครยิน ทิ้งร่างทอดราบกับพื้น อยากหลับไม่ตื่นกายดิ้น น้ำตาผสมสายฝนริน ลิ้มกินรสปร่าน่าอาย อายที่ท้อถอยคอยโลก ปล่อยโศกรุกให้ขวัญหาย ถึงวันที่ตนอยากตาย กำลังใจทั้งหลายฤๅมี จะกรีดหัวใจให้ยับ ดิ้นดับแดงเลือดไหลปรี่ ฝนชะน้ำตา....เลือดนี้ พลีแด่ผืนดิน....สิ้นเวร ฯ เฌอมนินทร์ วรนาฏ ๓๐ กันยายน ๒๕๔๒ |
|
แกว่งดาบขวับกระฉับกระเฉงประเลงสะบัด เฉวียงสดำสันทัดทางการฆ่า เลือดกระฉูดพุ่งทะลักจักมรณา หัวกระเด็นหลุดบ่าร่างล้มลง ประดังเข้าก็ฆ่าไม่เคยหวั่น ให้แล้วซึ่งชีวันคือประสงค์ ชาติสยามนามอุโฆษจักดำรง สะบัดสิ้นผืนธงให้คนลือ แต่ปางบรรพ์อันรุ่งอำรุงประวัติ ถึงตอนนี้แน่ชัดมิใช่หรือ เกียรติศักดิ์สยามยังยั้งอยู่คือ คนไทยถือน้ำพิพัฒน์สัตยา ว่ามิให้ใครมาหมิ่นชาติได้ มิยอมใครครองอำนาจศาสนา มิให้ใครหมิ่นพระบรมเดชา แห่งมหากษัตริย์ผู้กู้แผ่นดิน ศีรษะเรามิอยู่ใต้เท้าต่ำ ชีวิตเราอย่าให้ใครมาหมิ่น ถึงยากจนแสนเข็ญเป็นอาจิณ ถ้าขอใครเขากินก็น่าอาย ! เฌอมนินทร์ วรนาฏ 1 ตุลาคม 2542 |
|
สดับคำดุจแก้ว
ระฆังกานท์ ไพเราะร่ายคำหวาน เวี่ยไว้ ขอบคุณมิตรสมาน เสมอชีพ ชื่นชื่นรื่นรสไซร้ เสน่ห์น้ำใจดล บนฟ้ามีหยาดรู้ง เรืองรอง มีหมู่ดาริกาทอง ทิพย์ถ้อย หล้าช้อยช่อเชิญกรอง ผกาเลิศ ร้อยจิตร้อยคำร้อย ทิพย์ร้อยแด่คุณ ฯ ๒๗ กันยายน ๒๕๔๒ เฌอมนินทร์ วรนาฏ ด้วยความนัยถือและยำเยง แต่งให้ "กฤตย์ดิศร กรเกศกมล" |
| @
หวานน้ำคำร่ำหวานหวานหวานถ้อย หวานหัวใจเรียงร้อยร่ำรักหวาน หวานยิ่งหวานหวานล้ำกว่าน้ำตาล ทราบซาบซ่านซึมรสหมดหัวใจ ฯ @ หวานดอกไม้ร่ายรินกลิ่นอวลอบ หวานตรลบโลกเร้าเย้ายวนไหว หวานเชยชื่นรื่นกมลคนทั่วไป หากหวานใดหนอเล่าเท่าหวานรัก ฯ @ รักหวานกว่าดอกไม้ให้น้ำหวาน เสน่หายาวนานยิ่งแน่นหนัก ยิ่งผูกมั่นพันเกลียวไม่ผ่อนพัก ยิ่งเป็นหลักให้ยึดยิ่งยืนยง ฯ @ แต่กี่คนจะรู้ถึงแรงพิษ กว่าปลิวปลิดชีพตายกลายเป็นผง กลางกองไฟไหม้ร่างโหมแรงคง หลับตาปลงสังเวชรสหวานวาย ฯ @ ยิ่งหวานหวานนานไปเหมือนไอพิษ ทระนงฤทธิ์โรมรันให้ขวัญหาย ดอกไม้เหี่ยวแห้งร่วงลงเรียงราย น้ำหวานยังแทรกสายสู่เลือดแดง ฯ @ เหมือนรักร้ายร้อนฤทธิ์พิษรักร้าว เหมือนถึงคราวลิ้มลองของแสลง ดิ้นรนพล่านหวานวาบไหวรุนแรง ความขัดแย้งยอกย้ำหวานล้ำใจ ฯ @ เป็นบทเรียนที่ได้ด้วยชีวิต หนังตาปิดมืดมนหนทางไข สุมฟืนลึกคึ่กเย้าเร้าแรงไฟ เผารอยมีดกรีดไหม้หมดข้อมือ ฯ @ เผารสหวานซ่านซาบเอิบอาบอิ่ม เลือดไหลปริ่มหัวใจไม่ยึดถือ ดอกไม้จันทน์ยั่วไฟให้ลุกฮือ ย้ำอย่ายื้อแย่งลิ้มชิมรสรัก ฯ เฌอมนินทร์ วรนาฏ ๒๐ กันยายน ๒๕๔๒ ***เราอาจมองความรักในอีกแง่...ที่แต่งมาข้างต้นใช้เวลาไม่นาน ไม่ได้แก้ไขขัดเกลา...ยังไงก็ชื่นชมผลงานของคุณ(จาวตาล)ด้วยอีกคน |
|
......?...... ปลายปากกาเรียงร้อยถ้อยคำขาน คือตำนานหัวใจอาลัยหา เมื่อรักหลุดมือไปไกลจากตา เหลือเพียงความทรมาของชีวิต ลั่นวาจาสาบานใจหาญนัก ไม่ขอรักมิขอใกล้ให้สนิท ไม่ขอเชยมิขอชื่นมิขอชิด จะขอปิดตาตายไร้รอยรัก เจ็บปวดเหลือจักร่ำร้อยคำไข เพราะหัวใจถูกซ้ำด้วยหนามหนัก จึงเหลือเพียงก้อนเนื้อปวดร้าวนัก ขอจมปลักอยู่กับงานและด้านชา เฌอมนินทร์ วรนาฎ ๑๓ กันยายน ๒๕๔๒ |
|
...มนุษย์... @ มนุษย ์เป็นสัตว์ร้าย จริงหรือ มนุษย ์มั่นสองมือถือ ดาบล้าง มนุษย ์คอยเข่นฆ่าคือ กิจวัตร มนุษย์ มิมีดีอ้าง อวดได้เสียเลย ฯ @ มนุษย์ เอ๋ยมิร้ายชั่ว ทุกคน มนุษย์ คือสัตว์ประเสริฐบน โลกนี้ มนุษย์ มีชั่วดีปน ในเผ่า มนุษย์ ดุจสิ่งบ่งชี้ ชัดแจ้งสัจธรรม ฯ เฌอมนินทร์ วรนาฎ |
|
กวีมิแล้งแหล่ง
สยาม ขจรกลิ่นอักษรยาม สดับถ้อย รสหวานซ่านจิตตาม จินตเลิศ จุ่งสืบฝีมือร้อย อย่ารู้โรยแรง ฯ เฌอมนินทร์ วรนาฏ |
รินสุหร่ายสุคนธ์ตลบฟุ้ง
อบแดน |
7smooth.com |
| Home
| การแต่งร้อยแก้ว
| การแต่งร้อยกรอง
| วิธีการร่วมสนุก | About Us | Top |
Weekly Poems | วันจันทร์ | วันอังคาร | วันพุธ | วันพฤหัสบดี | วันศุกร์ | วันเสาร์ |
วันอาทิตย์ |
| นวนิยาย | บทละคร | เรื่องสั้น | บทความ | เรื่องที่อยากเล่า | นิทาน | ตำนาน-ชาดก | แนะนำหนังสือ | สาระ-เกร็ดความรู้ |
7Smooth.com Group
Copy Right 1999
poet2543@hotmail.com | poet2543@7smooth.com