LYRICS

อยากจะร้องดังๆ

ไม่รู้ว่าเป็นอะไร คล้ายๆโลกมันเปลี่ยนไป
มองไปทางไหน สวยงามกว่าเคยทุกครั้ง
ถนนก็ดูแปลกไป หัวเราะได้จนสุดทาง
โลกช่างสดใสทั้งวัน

ฉันเห็นผู้คนมากมาย ไม่รู้ว่าใครต่อใคร
ทั้งซ้ายทั้งขวา ยิ้มให้กันและกันทั้งนั้น
รู้ไหมว่ามันถูกใจ รู้ไหมที่เธอบอกกัน
ฉันอารมณ์ดี

อยากจะร้องดังๆ พูดให้ใครต่อใครได้รู้ทั่วกัน
อยากจะร้องดังๆ พูดให้ใครได้ฟังว่าเธอรักฉัน
อยากจะร้องดังๆ คำที่เธอบอกกันว่ารักมากมาย
ฉันจะร้องจะร้องให้ดังๆ ก็ฉันมันดีใจ
ที่เธอมาบอกกัน อยากจะตะโกนมันออกไป

ฉันขอแค่เพียงสักวัน ให้ฉันได้ทำอย่างใจ
ให้ฉันได้ร้องเข้าไป ให้มันถึงฟ้า
ก็เพราะว่ามันสุขใจ ฉันขอร้องมันออกมา
ฉันสบายใจ

อยู่ต่อได้หรือเปล่า

เธอ จะรบกวนเธอมากไปไหม
หากว่าเธอไม่รีบไปไหน
อยากให้อยู่กับฉันได้ไหม
ให้เราได้คุยกันก่อน

เรา ที่คบกันมาถึงวันนี้
บอกได้เลยฉันรู้สึกดี
อยากให้เธอได้รู้สักที
ได้เปิดหัวใจ

แต่เธออยู่ได้หรือเปล่า
เธอนั้นมีธุระอะไรหรือเปล่า
อยู่ด้วยกันสักพักนึงได้หรือเปล่า
อยู่นั่งคุยสบายๆ ให้เราเรียนรู้กัน

เรา จากที่เคยใกล้ชิดผูกพัน
อยากให้เราเป็นมากกว่านั้น
อยากให้เธอได้รู้จักฉันมากกว่าที่เคยรู้จัก

ฉัน อยากให้เราได้ใช้วันนี้
บอกเรื่องราวที่เราต่างมี
ให้หัวใจได้รู้สึกดี มากกว่าที่เคย

แปดโมงเช้าวันอังคาร

แปดโมงเช้าวันอังคาร ถึงจะนานที่ผ่านมา
ตอนนั้นที่เธอร่ำลา พูดว่าเธอจะไป
จ้องมองเข็มนาฬิกา ช่วงเวลาครั้งสุดท้าย
วันนั้นเสียใจเท่าไร ก็ยังคงไม่ลืม

รู้บ้างไหมว่าเธอไป มันไม่จบแค่นั้น
เพราะวันแต่ละวัน มีบาดแผลของวันก่อน
เพราะวันนั้นแปดโมงเช้า ใจฉันแทบขาดรอน
รับรู้ทุกคำทุกตอน ที่บั่นทอนหัวใจกัน
เพราะใจฉันแตกสลาย ไปพร้อมกับคำลา
และฉันหมดศรัทธา ที่ว่ารักนั้นนิรันดร์
เพราะชีวิตได้ขาดหาย ไปแล้วจากวันนั้น
และทุกๆวันอังคาร ก็ยังคงไม่ลืมเธอ

ไม่อยากรู้วันเวลา เช้าขึ้นมาไม่อยากเจอ
ต้องรู้ว่าไม่มีเธอ รู้ว่าเธอจากไป
แปดโมงเช้าวันอังคาร ฉันไม่เคยจะเปลี่ยนไป
เจ็บช้ำในใจอย่างไร ก็ยังคงไม่ลืม

เขาลืม

เขาลืมวันเกิด เขาลืมของฝาก
เขาลืมเราไปอยู่บ่อย ๆ เลย
เขาลืมไปส่ง เขาลืมโทรกลับ
เขาลืมอย่างงั้น แล้วยังทำเฉย

โอ๊ย! ลำบากใจ ชีวิตไม่ค่อยเบิกบาน
บอกว่ารักกัน แต่ก็ละเลย
โอ๊ย ! มันหนักใจ สุดท้ายก็เป็นอย่างเคย
มันจะลงเอยกันได้ไง? นี่มันจะลงเอยกันได้ไง?

เขาบอกเราว่ารักแต่ลืมเราอีกแล้ว
เขาหลอกกันอีกแล้ว ให้เราดีใจ
เขาบอกกันอย่างนั้น กลับทำกันอย่างนี้
เขาบอกกันอย่างนี้ให้คิดยังไง

เขาลืมเพลงโปรด เขาลืมรูปถ่าย
เขาคงมีใครเลยไม่แคร์เรา
เขาลืมจองบัตร เขาลืมทุกอย่าง
เขาลืมอีกแล้ว ทิ้งให้เราเหงา

ทบทวน

อยู่กับสายลม อยู่กับแสงดาว อยู่กับความเหงาใจ
อยู่กับพื้นดิน อยู่กับพื้นทราย ปล่อยให้ใจว่างเปล่า
ทบทวนทุกสิ่ง ทบทวนทุกอย่าง ความหลังที่มันเป็นของเรา
เพิ่งเคยรู้สึก เพิ่งเคยรู้จัก กับรักที่ต้องมาปวดร้าว

อยากจะหายตัว อยากจะหายไป ไม่ให้ใครเห็นหน้า
หลบจากผู้คน หลบจากสายตา ให้เวลาหัวใจ
ทบทวนทุกสิ่ง ทบทวนทุกอย่าง เรื่องราวระหว่างเรามากมาย
เสียดายที่สุด เสียใจที่สุด กับอะไรที่มันผ่านไป …จบไปแล้ว

อาจไม่เหลือเธอ อาจไม่เหลือใคร อาจจะดูไร้ค่า
อาจไม่ได้ความ อาจมีน้ำตา แต่พยายามเข้าใจ
ทบทวนทุกสิ่ง ทบทวนทุกอย่าง จะทำใจให้ยอมรับได้
ฉันจะไม่โกรธ ฉันจะไม่เกลียด ผ่านมาก็ให้มันผ่านไป…จบไปแล้ว

กลัว

ทำไมเธอไม่มา เธอหายไปนานเหลือเกิน
ยังมีคนที่คอยอยู่ วันและคืนเฝ้ามองเหม่อ
ใครทำให้เธอห่างเหิน

ผ่านไปแต่ละวัน ก็ยังหวั่นในใจ
ว่ามันเกิดอะไร กับรักที่เธอให้มา
เธอยังรักฉันหรือเปล่า เธอมีใครสำคัญกว่า
เพียงแค่คิดยังปวดร้าว

เพราะใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไป
ลืมคนที่เคยบอกรักกัน ลืมทุกๆอย่าง
มันอ่อนล้าและสับสน

จะต้องทำยังไง บอกกับเธอยังไง
ความอึดอัดในใจ ที่ฉันทนมาตั้งนาน
คนดีๆที่เคยห่วง นานวันไปยิ่งไกลห่าง
เพียงคิดน้ำตาก็ไหล

พื้นที่ส่วนตัว

ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ไม่นอนกลางวัน ไม่ต้องหวั่นไหว
ไม่ต้องไปอยู่ไหน ให้เป็นเหมือนใครเขา
ไม่รับ ไม่รู้ ไม่ดูทีวี ไม่มีความหลัง
แต่ทำทุกๆอย่าง ไม่ดี ไม่เอา

ไม่เพ้อ ไม่ฝัน ไม่ดึง ไม่ดัน ให้ต้องเดือดร้อน
ไม่ต้องประสาทหลอน อย่างดีก็พอใช้
ไม่ซื้อ ไม่หา ไม่ตีราคาเกี่ยวกับความรัก
ไม่เคยคิดรับปาก ถ้าไม่เข้าใจ

โลกนี้มันคงจะพอมี พื้นที่ส่วนตัว
ไม่ต้องกลัวว่าใคร ไม่เข้าใจ
จะคิดเข้าข้างตัวเองในบางครั้งก็ปลอดภัย
เหมือนที่ใจต้องการ

ไม่ทึก ไม่ทัก ไม่โวย ไม่วาย ไม่ต้องใจร้อน
ไม่ต้องให้ใครสอน ก็พอรู้ความหมาย
ไม่ท้อ ไม่ถอย ไม่คอยเวลา ไม่ต้องคอยถาม
อยากทำก็ลองทำ..จะได้เข้าใจ

แสนสบาย

ไปสะพานพุทธ คงต้องเดินทั้งคืน ไปประชาชื่น ก็ไม่มีคน รู้จัก
ไปประตูน้ำ แต่มันก็ยังไม่อยาก ถ้าไปเจอคนไม่รัก อยู่บ้านยังดีซะกว่า

อยู่ตรงนี้แสนสบาย เรามีใจให้กัน อยู่เพลินๆกันได้ทั้งวัน ไม่ต้องลำบาก
อยู่ตรงนี้แสนสบาย เรามีกันและกัน ไม่เคยคิดไปไหนสักวัน ให้มันลำบาก ฮืม….

ไปเจริญกรุง คนก็ดูวุ่นวาย ไปสะพานควาย เพื่อนฝูงก็คงไม่มี
ไม่ว่าที่ไหน ไม่เคยจะไปสักที่ ไม่มีอะไรพอดี อยู่บ้านยังดีซะกว่า

ฟ้าส่งฉันมา

เธอเป็นคนเดิมคนเดียวที่แสนดี เป็นใครบางคนที่คอยคิดถึงกัน
เธอเห็นว่าฉันเป็นคนที่สำคัญ จะกี่คืนจะกี่วันยังห่วงใยกันเสมอ
เธอเป็นแรงใจให้กับฉัน ในความเป็นจริงและความฝัน ฉันรู้ว่าฉันจะยังมีเธอ

ฟ้าคงส่งให้ฉันมาเกิด ให้พบเธอ
ฟ้ากำหนดเส้นทางเส้นหนึ่งให้เราได้เจอ ให้เรารักกัน

คงมีบางวันที่ฉันอาจละเลย เป็นความเคยชินที่ดูเฉยๆไป
คงมีบางทีที่เธออาจน้อยใจ แต่ไม่เคยจะมีใครแทนที่เธอในใจฉัน
ไม่มีอะไรที่ขาดหาย ไม่มีอะไรที่น้อยลง ก็คงจะมีแต่เธอเท่านั้น

ฝันดีแค่ไม่กี่คืน

เพิ่งไม่นาน ที่ห้องนี้มีประกาย
เพิ่งไม่นาน ที่ห้องนี้มีจิตใจ
ก็เพิ่งไม่นาน ที่ได้มีเขาเคียงข้างกาย
ไม่เคยคิดเลย อะไรจะเปลี่ยนได้รวดเร็ว

ฝันดีแค่ไม่กี่คืน มันก็จางก็หายไป
ฝันดีแค่ไม่กี่ครั้ง แล้วฝันร้ายตลอดไป

แค่ไม่นาน แล้วห้องนี้ก็ปิดตาย
แค่ไม่นาน ที่ลิ้มรสความสุขใจ
ก็แค่ไม่นาน ที่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อใคร
ก็เหมือนวูบเดียว เป็นใครก็คงรับไม่ทัน