ฝึกแปลที่ ๒
	ท้าวมหัมบดีพรหมอาราธนา

	เมื่อตรัสรู้แล้ว ก็ได้ประทับนั่งเสวยวิมุติสุขในที่ต่าง  ๆ
	ใกล้กับโพธิพฤกษ์นั้นอยู่หลายสัปดาห์ ได้ทรงดำริ
	ถึงพระธรรมที่ได้ตรัสรู้ว่าเป็นของลุ่มลึก ในขั้นแรก
	ทรงมีความขวนขวายน้อยว่าจะไม่ทรงแสดงธรรมนั้น
	เพราะเห็นว่าคนเป็นอันมากจะไม่เข้าใจ แต่ได้ทรง
	พิจารณาดูหมู่สัตว์เห็นว่า หมู่สัตว์นั้นมีต่าง ๆ กัน
	ผู้ที่จะตรัสรู้ได้ก็มีอยู่ เทียบด้วยดอกบัวสามเหล่า
	ที่จะบานได้ ผู้ที่ตรัสรู้ไม่ได้ก็มี  อันเทียบด้วยดอกบัว
	ชนิหนึ่งที่อยู่ก้นสระ ไม่มีหวังจะบาน  และท่านแสดง
	ว่า ท้าวสหัมบดีพรหมได้มากราบทูลอาราธนา ทรง
	พิจารณาเห็นหมู่สัตว์ดังกล่าวนั้น ก็ทรงรับอาราธนา
	ของพรหม เรื่องนี้ถอดความว่า ได้เกิดพระกรุณาขึ้น
	แต่สัตวโลก พระกรุณานั่นเองทำให้ทรงตกลงพระหฤทัย
	ว่า จะทรงแสดงธรรมสอน

	Having been enlightened, he seated himself bathed
	in the  bliss and ecstarsy born of Deliverance at
	a number of other places nearby for several weeks.
	Contemplating the Dhamma of his discovery, he
	was convinced of how it is so subtle and refined
	 and as such would be practically beyond the grasp
	of most people. He was thereby inclined towards
	contentment, not talking pains to make it known
	to sentient beings. However , upon subsequent
	contemplattion, looking clairvoyantly into the 
	potentialities of various beings, he came to know
	how they were varied in tendencies and the degrees
	ofmaturity much the same way as there were various
	kinds of lotuses maturity much the same way as therer
	were various mkind os lotuses within a lotus-pond.
	A number of them, like the lotuses ready to open
	their petals to greet the sun at dawn, were able to
	understand the Dhamma within a short time. Then
	there were others who, like the lotuses still under the
	surface but to emerge the following day, would
	also be able to realise his teachings some time later.
	Besides, there were a number of people who, like the
	lotuses that would never surface, were unable to 
	understand. It was descripbed ina persoinfied 
	manner that he was invited, by a highly evolved 
	being of the Brahma realm by the name  of Sahampati,
	to preach the Dhammaf for the sake of mankind.
	Whereupon he accepted the invitation. Figurative
	speaking aside, this can be regarded as the call, or 
	'invitation,' on the part of the Buddha's own 
	compassion that spurred him to deciding to preach
	the Dhamma of his discovery to sentient begins.