Zo, en niet anders

    Freinet vind ik uitstekend en het idee dat onderwijs moet uitgaan van de ervaringen van kinderen is schitterend, en ik hecht heel veel belang aan inspraak en democratie, en ik laat iedereen in zijn waarde, weet je wel, en van elitair gedoe hou ik helemaal niet, en ik sta open voor dingen die ik niet ken, en cultuur mag je niet verengen tot kunst, dat spreekt vanzelf, maar indien ik kleuterleider was of onderwijzer, ik werd ongetwijfeld horendol van de muziek die de kinderen naar de klas zouden brengen en Freinet zou zich in zijn graf mogen omdraaien, ik zou er echt niet van wakker liggen, maar binnen de muren van de klas zou geen muziek opklinken die ik niet graag hoor, wat denken ze wel, dat wat ze meebrengen muziek is, dat ik ook maar één seconde die akoestische vervuiling tot mijn klaslokaal zou laten doordringen? Nog liever het cd-schijfje ingeslikt!

   Heb je dat wel eens gehoord, die goedkope cassettes met kinder- of slaapliedjes die je kunt kopen in de supermarkt, met een flutboekje erbij, waarop klassiekers zoals Toen onze Mop een Moppie was en Tussen Keulen en Parijs ligt de weg naar Rome gezongen worden, nou ja, gezongen, door een verschrikkelijke slijmjurk met gillende backing vocals en waarbij de synthesizer het enige lijkt te zijn dat op de wereld bestaat? Kinderen zijn er dol op, ze moeten het maar éénmaal horen en ze kunnen al niet meer zonder, en dat kun je hen niet kwalijk nemen want zij zijn onbevangen en je houdt het niet voor mogelijk maar de commercie weet altijd die kinderen te verleiden, en de ouders zijn onschuldig, want zij weten niet op voorhand hoe dat klinkt, en je moet het dan maar durven om het cassetje in de vuilnisbak te kieperen wanneer je kroost er meteen op verslingerd is, maar je moet wel onmiddellijk een antigif toedienen, ik zeg maar wat: een cd met liedjes van Annie M.G.Schmidt uit de jaren zestig, en cd met wereldmuziek, of om het even wat je graag hoort, als er maar geen synthesizer, elektrische gitaar of ritmesectie bijzit, want zo niet wordt de muzikale smaak van die bloedjes van kinderen inherroepelijk van jongs af bedorven, en dan gaat het van kwaad tot erger: het begint met Samson en Gert en het eindigt met de Spice Girls of K3, en wanneer de meneer die de liedjes voor Samson en Gert maakt, zegt dat de kritiek op zijn liedjes elitair is en dat de verkoopcijfers niet liegen, dan moet ik eens goed lachen want zie je die meneer al zeggen dat zijn liedjes inderdaad niet deugen en weet hij soms niet dat sigaretten ook goed in de markt liggen? Ik weet ook wel dat dingen zoals Spice Girls ongelooflijk populair zijn, en ik gun kinderen heus wel hun pretje, maar ik het niet helpen dat mijn hart bloedt als ik kindjes zie dansen met danspasjes en gebaren die ik in mijn jeugd ook nog op Avro's Toppop Hitparade gezien heb en hen zie meezingen met liedjes die, mon dieu!, toch niets betekenen en niets overdragen, behalve ergernis en hoofdpijn? Muziek is zoals eten: geef je kind elke dag hamburger met friet en het zal niets anders meer lusten.

   Ik herinner me nog dat ik mij als achtjarige bezighield met Willy Somers en Paul Severs, is dat niet om dood van te vallen? Maar ik herinner mij ook dat ik elf was toen Queen met Bohemian Rhapsody (Mama! Oehoeoehoe) nummer één stond en dertien toen Kate Bush Wuthering Heights en The man with the child in his eyes zong en die songs van Kate Bush zal ik nooit verloochenen. Het zal dus wel onvermijdelijk zijn zoals jeugdpuistjes maar laat ons toch iets ondernemen om te redden wat er te redden valt: absoluut verbod op Samson en Gert, geen Puistjes op mijn poep meer, geen Spice Girls noch K3, verpichting om op elk schoolfeest muziek live te brengen, sabotage van luidsprekers, het afstomen van muzikaal behang, rehabilitatie van de stilte. Zo en niet anders.