Uit het logboek van Ingrid Antheunis

September 99
   Voor iedereen was dit het echte begin: kinderen die voor het eerst naar school gaan, een nieuwe juf, ouders die voor het eerst hun kroost op school moeten achterlaten na een lange vakantie, ... en ik die daartussen dwaal als gastvrouw. Wat onwennig spreek ik ouders en kinderen aan, stel mezelf voor en nodig hen uit voor de koffietafel. Een Belgische koffietafel en een Turkse theetafel deden wonderen. Ouders zagen mekaar opnieuw, legden eerste contacten, of dronken stilletjes hun koffie en kwamen op adem. Het leek een mooie start, maar al snel kwam de ontnuchtering door de aankomst van een Kosovaarse moeder met haar kind. Communicatie was onmogelijk, de mevrouw sprak alleen Albanees. Op de papieren die ze zorgvuldig bijhield konden we wel lezen dat ze een officiële vluchtelinge was. Gezien onze afgesproken percentagestop konden we haar niet inschrijven, maar hoe maak je dat zonder taal duidelijk? terwijl we naar allerlei instanties belden om raad te vragen, bood de koffietafel wel soelaas, maar helaas geen oplossing. Vele speculaasjes en koffies later kwamen we tenslotte op het transitcentrum terecht, waar een behulpzame Albanese tolk de mevrouw kon helpen. Vanuit dit centrum wordt voor deze mensen een opvangschool gezocht. Met heel gemengde gevoelens zie je zo iemand dan vertrekken. Alweer doorgestuurd, de hoeveelste keer vandaag al?
   De meeste leerkrachten kenden mij al, maar voor vele kinderen ben ik echt nieuw. Ze vragen me dan ook de oren van het hoofd: "Wie ben jij? Ben jij de baas van deze school? Blijf jij hier voorgoed, of maar tijdelijk? Mogen we bij jou ook een verjaardagscadeautje komen halen, net als bij de vorige directrice? Weet je de cadeautjesdoos nog niet staan? Ik zal je wel tonen in welke kast ze staat!" En ze hoorden dat ik samen met Roland de taken verdeel, werd ik prompt tot "de vrouw van de directeur" gedoopt.
   De vuurdoop kwam op 15 september, ouderavond. In de zaal zat een grote groep verwachtingsvolle ouders, de harde kern van de school bleek later. Roland en ik hadden ons optreden zorgvuldig voorbereid, maar toch speelden de zenuwen ons parten. Later in de klassen kwam er een harde, maar naar mijn gevoel eerlijke discussie op gang over de samenstelling van de klassen, onder meer over het aantal migranten. Met een oude anekdote kon ik hen erop wijzen dat allochtone kinderen niet altijd die boemanrol verdienen die ze dikwijls krijgen. Ik vertelde over een les over huisdieren in een volledig "witte" klas. We hadden het nogal uitgebreid over een parkiet gehad. Op het einde was er nog een meisje dat over haar huisdier wou praten, zij had namelijk een "peruche". Voor dit kind was het woord parkiet even vreemd als voor een migrantenkind. "Praten als Brugman", blijkt een uitdrukking te zijn, maar zo voelde ik mij ook. Mentaal leeggezogen, maar niet helemaal ontevreden, reed ik laat op de avond naar huis.

Oktober 99
   De laatste formulieren en briefjes zijn (hopelijk) uitgedeeld. In september schoven we alles wat inhoudelijk was naar oktober door. "Dat doen we dan wel, als deze papierwinkel opgelost is", zeiden we tegen elkaar. Het is echter verdomd moeilijk om keuzes te maken. Dagelijks komen er ouders, kinderen, leerkrachten en personeel naar je toe met vragen, problemen en ongemakken. Hoe bepaal je prioriteiten wanneer het om menselijke factoren gaat? Je weet wel dat er nog stapels werk liggen te wachten, maar mensen wandelen sturen is duidelijk niet m'n sterkste kant! Ondertussen heb ik het nog niet gehad over de ontelbare telefoontjes per dag, instructies van "bovenaf", studenten en stagebegeleiders, uitstappen die georganiseerd moeten worden, brieven opstellen, tentoonstellingen opbouwen en afbreken, leestesten afnemen, gesprekken met de kinderverzorgsters en talloze vergaderingen.
   Inhoudelijk zijn er dan toch een paar zaken opgestart: praatronde in de 4de leefgroep aanpakken, filosoferen met de turkse 5de leefgroep, tekstverrijking in de groep van Eric, gesprekken met de andere 5de leefgroep i.v.m. de sociale en emotionele perikelen in de groep, het opzetten van een solidariteitscampagne voor de Turkse aardbevingsslachtoffers, de klassen aansporen om daar rond projecten op te zetten met de kinderen en we stappen ook mee in het Freinet 2000 - project.
   De ongezellige eetzaal is eindelijk aangepakt. Met een paar enthousiastelingen zijn we gaan sleuren met kasten en tafels en de lelijke grijsheid is vervangen door dinogroen en tijgergeel! Nog enkele planten en de refter krijgt tropische allures. Er staan ook stapels boeken te wachten om in de gloednieuwe leeshoek een plaats te krijgen. Er beweegt wat in deze school!
   De kinderen zijn me nu al goed gewoon en vinden vlot de weg naar het bureau. Ze zijn blijkbaar ook bezorgd om mij want gisteren vroeg Miro: "Roland, is dat eigenlijk wel een leuke man om mee samen te werken?" Verbaasd om z'n vraag keek ik hem aan. "Wel, ik vroeg me dat af, want vorig jaar was dat zo'n strenge meester!" Zulke gesprekjes, daar doe je het voor!