November
99
Als
12-jarige had ik er vroeger zelf zeker nooit aan gedacht. Voor Stijn uit
Nederland was het echter allemaal iets te realistisch geweest. Met een
bleek gezichtje vertelde hij: "Nou, Ingrid, was me dat effe schrikke. Wat
een geloei. Ik sta nog op me bene te trillen!"
Mutsentijd
is ook luizentijd. Al een tijdje hebben ze Het Trappenhuis als standplaats
uitgekozen en het zorgt natuurlijk voor de nodige vervelende situaties:
controles, kinderen die elkaar ermee pesten, brieven meegeven, boze en
verveelde ouders. Toch geeft zo'n luizenplaag ook grappige situaties. Tijdens
de avondstudie hoorde ik toevallig een gesprek tussen enkele kinderen die
ermee geplaagd zaten. "Onze mama wast ons haar altijd heel goed, maar we
hebben die luizen opgedaan toen we bij onze bomma gingen spelen."
"Heeft jouw oma dan ook luizen?" "Neen, ze zegt dat het komt van in de
struiken te spelen. Die zitten ook vol beestjes." Bladluizen misschien?
December is natuurlijk de sfeermaand bij uitstek. Toen ik de kerstboom in de inkomhal aan het versieren was, ging algauw iedereen die voorbijkwam er zich mee bemoeien. Alhoewel ik eigenwijs met het versieren doorging, kreeg mijn boom toch veel bijval. De kinderen van de vijfde leefgroep hielpen zelfs mee en versierden op kunstzinnige manier de leraarskamer. Het zijn echt wel schatjes die bende van vijf en zes. Omdat hun juf deze twee laatste weken voor de kerstvakantie ziek is en er geen vervanging te vinden is, werden ze over de andere klassen verdeeld. Ik probeer ze nu en dan bijeen te nemen om toch nog iets leuks met hen te doen. Vreselijk dat dat ook maar zo weinig lukt. Een schooldag is zo om. Ik sta er steeds weer versteld van. Er blijven telefoontjes met dringende oproepen binnenkomen, er doen zich te vaak incidentjes voor die niet kunnen wachten (zieke leerkrachten en schoonmaaksters, kinderen met acute problemen, de melk die op is, verkeerde leveringen van middageten, ...) en er lijkt wel altijd iemand op de loer te liggen die heel dringend met je wil praten. Je moet delegeren en beter plannen zeggen de specialisten ter zake, waar wanneer je met mensen te maken hebt is dat niet zo evident! Ondertussen moeten er ook nog jaarplannen en nascholingsplannen opgemaakt en doorgestuurd worden, brengen we de capaciteit van de school in kaart, moeten de maandelijkse afrekeningen opgemaakt worden en de teamvergaderingen voorbereid. Als klap op de vuurpijl krijgen we nog te horen dat het aanwendingsplan voor het bekomen van extra uren zorgverbreding, heel binnenkort klaar moet zijn. Net voor de eindstreep nog zo'n belangrijk en moeilijk dossier opstellen is niet niks. Het vraagt planning, overleg tussen de teamleden en vooral een zorgvuldig uitgekiende strategie. De teamvergaderingen voor de komende weken krijgen er onmiddellijk weer een zware invulling door.
Wanneer ik thuis kom is m'n hoofd dan ook verre van leeg. Ik kan het allemaal soms wel stilzetten, maar in bed komt alles snel weer bovendrijven. Dikwijls gebeurt het dat ik weer het bed uitkruip om een papier te vullen met lijstjes van alles wat ik nog moet doen, wil doen, en nooit zal kunnen doen!
Een van de mooiste momenten op Het Trappenhuis, was het bezoek van een
Turkse man uit Straatsburg. Hij was te gast bij Fatma en Ayse (twee PBD-medewerksters)
in het kader van een uitwisseling tussen MOCEF-lesgevers. MOCEF staat voor
wat wij de moedergroep noemen, namelijk de samenkomsten van Turkse moeders
met kinderen in de 3de kleuterklas. Daar worden schoolse vaardigheden aangeleerd
en geoefend, maar ook algemeen opvoedkundige items staan op het programma.
De man kwam met enkele van deze moeders praten. Alhoewel het volledige
gesprek in het Turks verliep (en mijn kennis van deze taal nul is), voelde
ik gewoon dat er hier heel belangrijke en waardevolle zaken gezegd werden.
Dankzij enig vertaalwerk kon ik toch de grote lijnen van het gesprek volgen.
Wat deze mama's te vertellen hadden, raakt mij zeer diep. Ze hadden het
over respect krijgen binnen hun familie, over het bereiken van het hart
van hun kind, over het zichzelf ontdekken en ontplooien - ik zat gewoon
met open mond te luisteren! Het liet me beseffen hoever we eigenlijk staan
van deze mensen die we dagelijks in de school begroeten (en tezelfdertijd
zo dicht), dat onze eigen evidenties helemaal niet zo evident zijn en dat
we dringend écht moeten praten en naar mekaar moeten luisteren.
Zo'n ontmoeting tussen Turkse vrouwen en Belgische ouders en leerkrachten
kan waarschijnlijk heel wat gevoeligheden ophelderen. Fatma en Ayse beloofden
alvast dat zo'n bijeenkomst er zeker nog dit schooljaar komt.
De screenings en gesprekken met de kandidaat-directies zijn achter de rug. De geruchten doen de ronde dat er iemand voor onze school gevonden zou zijn, wat betekent dat mijn verblijf hier ten einde loopt. Het verlanglijstje is nog lang en zal waarschijnlijk nooit afgewerkt raken, maar "c'est la vie". Ik wist dat het maar een tijdelijk iets ging zijn, dus ik hoef nu niet te jammeren. Ik ben alvast bijzonder gelukkig dat ik de kans gekregen heb om deze waarnemende functie op te nemen. Het was een heel rijke periode. M'n zelfbeeld is flink bijgeschaafd en de ervaringen die ik hier opgestoken heb zullen het werk op de PBD zeker ten goede komen. Toch is het misschien wel goed dat er een eind aan komt want dit wordt teveel mijn school. Als het moederkloekgevoel opborrelt, wordt de fakkel doorgeven immers een pijnlijke zaak.
