Dagboek Litouwen

EINDDOEL VILNIUS

De fietstocht door Polen willen we afmaken en we gaan daarna door tot Vilnius in Litouwen. We zijn nog nooit in een van de Baltische landen geweest en dit is een mooie gelegenheid om er eens kennis mee te maken.
Van deze fietstocht is uiteindelijk een groter gedeelte door Polen gegaan dan de bedoeling was. Dat komt doordat de secundaire zand/grind wegen en de moeilijk te vinden kampeerplaatsen in Litouwen ons tot een eerdere aftocht hebben gedwongen. Omdat het een van de kenmerken is van een fietstocht door Litouwen durven we het toch ons "Litouwen dagboek en -fietstocht" te noemen.
Na 930 km zijn we boordevol Oost-Europese herinneringen weer naar huis gegaan. Vooral het Litouwse deel maakte het een hele bijzondere vakantie die we iedereen aan kunnen raden. Maar doe het wel op de fiets. Met de auto race je overal aan voorbij en verlies je in feite het contact met je omgeving en de mensen die daar deel van uit maken.

Eerst de tabel met onze etappes en de links er naar toe.

Olsztyn	Elk	Augustow	Holny Mejera	Veisiejai
Latezeris	Varena	Rudiskes	Rustdag	Vilnius
Trakai	Alytus	Meteliai	Holny Mejera	Stary Folwark
Augustow	Goniadz	Burzyn	Szczuczin	Pisz
Mikolajki	Wojnowo	Mikolajki	Olsztyn	Nederland

^en

Het is de warme zomer van 2003. We moeten om 20.04 uur in Venlo zijn voor de trein naar Düsseldorf. We gaan eerst met de fiets naar Den Haag en zijn om kwart voor elf al op het Centraal Station. Het blijkt een goede greep te zijn want er is geen treinverkeer mogelijk tussen Delft en Rijswijk en dat wordt twee keer extra overstappen, in Utrecht en Eindhoven. In Eindhoven is de trein naar Venlo vol met mensen en fietsen. Maar omdat we ruim in onze tijd zitten kunnen we rustig een trein later nemen. Om half vijf zijn we in Venlo. Het was een warme dag, 30 graden en in de treinen was het bloedheet. Op ons gemak gaan we op het terras van de stationsrestauratie zitten om wat te drinken. Daarna een NS-er opgespoord die de slagbomen voor de oversteek over de treinrails naar perron 2 voor ons open maakt. Tegen acht uur komt het Duitse treintje aan dat ons via Viersen en Mönchen Gladbach naar Düsseldorf brengt.

Om zeven over negen zijn we er en nu nog ongeveer twee uur wachten op de nachttrein naar Berlijn. Om vijf voor elf is hij er en in no time hebben we onze fietsen in de fietsenwagon. In de gangen staat het vol met naar buiten kijkende mensen en met fietstassen en kanozakken worstelen we ons naar de slaapwagen. Morgenochtend moeten we alweer om kwart voor vijf opstaan maar ondanks de vijf uurtjes slaap vonden we een slaapcoupé toch wel de moeite omdat het morgen weer een lange dag wordt. Eerst nog een koppie thee in de restauratie en dan naar bed !

Om ongeveer tien voor zes de volgende morgen zijn we in Berlijn. We moeten overstappen in de trein naar Szczecin (Stettin) maar daar hebben we twee uur de tijd voor. We moeten hier in Berlijn nog wel kaartjes en fietskaartjes kopen voor het stuk Szczecin - Olsztyn. Dat is handiger dan dat in Szczecin te doen want daar hebben we maar twintig minuten.

Om ongeveer acht uur vertrekken we en rond tien uur is het in Szczecin weer overstappen in de trein naar Olsztyn. Van vorig jaar weten we dat je aan het einde van het perron een oversteek over de rails hebt. Terwijl iedereen z'n fiets over de hoge trappen sleept zijn wij er zo. Er zitten een heleboel fietsers in de trein die allemaal meegaan tot Olsztyn. Na een uur zien we alweer de eerste ooievaars. Het is nog steeds warm weer en in de trein is het heet. Pas in Gdansk wordt het wat koeler.

Het is een echte vacantietrein en hij zit vol met toeristen. We halen twee bekertjes koffie in de restauratie. In een van de gangen is er een oploopje en er blijkt een Duitse toerist van zijn paspoort te zijn beroofd. Hoe gaat zoiets ? Twee figuren met fantasiepetten op komen je coupé binnen en sommeren iedereen de gang op te gaan omdat er zogenaamd een technisch mankement is. Terwijl je ze passeert doen ze een greep in je rugzak en weg zijn je spullen ! Dus de gouden regel is: geld, bankpasjes, paspoorten, treinkaarten allemaal op je lichaam dragen.

Om vijf uur naderen we Olsztyn. We gaan overnachten op het kampeerterreintje van hotel Taverna Pirat dat we nog kennen van vorig jaar. Vanuit de trein zien we het al liggen en er staat een grote camper op het kampeerterrein. Op het station steken we weer met onze fietsen de rails over en even later staan we in Olsztyn: of we niet weg zijn geweest ! De weg naar Taverna Pirat menen we nog uit ons hoofd te kennen maar dat valt tegen.
Na een kwartier staan we weer voor het station ! We moeten de platte grond voor het station nog eens goed bestuderen en daarna gaat het beter. Rond zes uur komen we bij Taverna Pirat aan en gaan we de tent opzetten. De camper staat in het midden van het terreintje opgesteld zodat je nergens een lekker plekje overhoudt. Ook al omdat we moe zijn staan we na drie keer verplaatsen eindelijk naar onze zin maar wel precies onder de lantaren die het terrein moet verlichten. Oké, we nemen het voor lief en later hebben we er niet veel last van.

We vinden dat we na 30 uur reizen wel een maaltijdje in het restaurant hebben verdiend en na onze douche gaan we er eten: heerlijke vis. Daarna de tent in en slapen.

Vandaag de laatste treinreis naar Elk. We gaan met een stoptrein die er via allerlei omwegen drie uur over doet. We moeten met de fietsen helemaal achterin. Het is prachtig warm weer. Om kwart over vier zijn we er. Op de plattegrond tegenover het station staat onze camping aangegeven. Na boodschappen en koffie koersen we er regelrecht op af. Het is een keurige camping . Volgens Poolse gewoonte wordt hij goed bewaakt en voor de douchegelegenheid krijgen we een sleutel.

Eindelijk zijn we dan echt op stap en koken we onze eerste maaltijd. Achteraf zal blijken dat het de eerste is van een drie weken durende serie identieke maaltijden: macaroni, tomaat, worstjes en sla van wortelen, tomaat, paprika en, als het er is, ijsbergsla. Het zijn gewoon de ingrediënten die in de supermarkten het makkelijkst zijn te krijgen.

Heerlijk geslapen. Breken de tent af bij harde wind. Daarna boodschappen en koffie in Elk. Het valt ons op dat Elk een behoorlijk grote plaats is. We gaan weer naar de platte grond voor de uitvalsweg naar Augustów. We nemen de, rechtstreekse, grote autoweg (47 km). De drukte valt mee. We komen onderweg nog een stel tegen die hetzelfde doen als wij. Maar in de hele tocht gebeurt dat in totaal maar drie keer. Er is veel vrachtverkeer. Vooral veel Litouwse personenautocarriers met tweede hands auto's voor Litouwen.
De omgeving is echt Pools. Heuvelachtig, bossen afgewisseld met korenvelden en weidse uitzichten.

We zijn vroeg in Augustów. We doen nog wat boodschappen en proberen zo langzamerhand aan Litouws geld te komen. Bij een gewone bank lukt dat niet en men verwijst ons naar een zogenaamde Kantor. Die kunnen we niet vinden en daarom gaan we maar thee drinken en een kaart voor het thuisfront schrijven. We nemen nog een foto van de grote kerk van Augustów en gaan dan richting kampeerterrein.

Het is nog een flink eind: 10 km. We rijden over een autoweg die door de bossen gaat. We komen nog een paar wegwijzers tegen voor particuliere campings maar wij willen de camping die op de kaart staat aangegeven. Hij moet ongeveer tegenover een studiecentrum liggen. Uiteindelijk vinden we de wegwijzer en moeten dan ongeveer 600 meter over een zandweg het bos in.

Het is een klein kampeerterrein aan het Bialemeer. De enige voorziening is een pomp. Toiletten zijn er niet: dat doe je maar in de bosjes. Er staan een aantal tenten en wij zoeken ook een plaatsje. Later komen er nog een paar bij en het kampeerterrein begint aardig vol te worden. De volgende dag horen we dat het te maken heeft met Maria hemelvaart waardoor de Polen een lang weekend hebben.
Terwijl we aan het koken zijn komt er een dame langs die het geld int. Sl.9 voor een nacht. Alles wordt in een agenda genoteerd en we begrijpen dat het een gemeentecamping is.

De Polen om ons heen slepen intussen hout uit het bos om kampvuren aan te leggen. Verder worden de nodige kratten bier en voedsel aangedragen om het tot ver in de nacht uit te kunnen houden. Oké, we kennen dat nog van vorig jaar, dat is Polen.
We eten met smaak onze maaltijd op en halverwege verschijnt er een rondvaartboot op het meer , alweer met feestende Polen. Terwijl de muggen hun aanvallen beginnen gaan we afwassen. Daarna slapen. Van de feestende Polen merken we niet veel. Later in de nacht, als iedereen op een oor ligt, steekt er een harde wind op en daar worden we wel wakker van.

Staan op met zon en veel wind. Wassen met ijskoud water uit de pomp. De combinatie van mensen om je heen, koud water en een koude wind noopt tot provisorisch wassen. Daarna ontbijten en opbreken. We zijn op tijd weg en ons eerste doel is Sejny, vlakbij de grens. We rijden vandaag helemaal over de autoweg. Hij leidt grotendeels door bosgebied en er rijden geen grote vrachtwagens omdat die bij Augustów worden omgeleid naar Suwalki. Er waait een stormachtige wind die we gelukkig in de rug hebben. In Giby koffie gedronken en gezellig gekletst met een Poolse dame die kennissen had in Middelharnis. Er heerste een feestelijke stemming in het dorp vanwege Maria Hemelvaart. De kerkdiensten waren afgelopen en stoeten mensen verlieten de kerk met bloemen in de hand. Hierna niet ver meer naar Sejny. De wisselkantoren, Kantors, die we eerder niet konden vinden zijn hier overal aanwezig. We wisselen Zloty's om in Litas. Betalen met creditcard gaat niet. Daarna boodschappen. De hoofdstraat komt uit op een grote kerk, gewijd aan de heilige Bernardus. Hij lijkt veel op de kerk in Swieta Lipka van vorig jaar.
	Na onze lunch, in het parkje tegenover de kerk, verlaten we Sejny. We moeten naar Camping " Holny Mejera". Volgens onze internet informatie ligt die in Bernziki. We gaan er over de binnenweg naar toe. We fietsen over een slechte weg maar door een leuke omgeving. In Bernziki is geen camping te vinden. Er zijn alleen kamers te huur, "Wolny Pokoje" dus. Op de platte grond in Sejny stond "Holny Mejera" in de buurt van de Litouwse grens vermeld, alleen niet met een camping erbij. We gaan binnendoor naar Ogrodniki en buiten het dorp wijst, aan de linkerkant van de autoweg, een bord "Studiecentrum" een zijweg in. In onze internet informatie werd dat ook genoemd en we volgen het bord. We komen uit bij een landgoed van de Polytechnische school van Bialystok. Er staat een groot huis waar veel jeugd om heen zwerft en verderop een veldje met een paar tenten. We besluiten hier ons geluk te beproeven en het blijkt de gezochte camping te zijn. We kunnen hier onze wasbeurt van vanmorgen inhalen. De wind is intussen tot stormachtig aangewakkerd en het kost moeite de tent op te zetten. We zijn benieuwd hoe het morgen zal zijn.
Camping Holny Mejera ligt niet, zoals in het adres staat, in Berzniki maar aan het Holnymeer. Bij een restaurant, links van de weg, duikt een weg naar beneden die je in moet. Je komt bij een stenen ommuring waarachter een groot voormalig landgoed met een groot landhuis. Daar moet je zijn.	Het voormalig landhuis dat nu als hotel en gemeenschapshuis dienst doet.

Afgelopen nacht heeft het veel geregend en we staan op met veel wind en donkere dreigende luchten. Op het moment dat we de tent willen afbreken krijgen we een korte regenbui over ons heen. Met onze bagage duiken we de tent weer in maar als de bui voorbij is kunnen we weg. Het kamperen blijkt gratis.

Het is maar een kort stukje tot de grens. Bij de Poolse douane moeten we lang wachten. Na controle komen we na 50 meter bij de Litouwse douane en daar gaat het vlotter. Nadat we er doorheen zijn komen we op een brede autoweg met weinig verkeer. We hadden al eerder gehoord dat de Litouwse autowegen breder zijn dan de Poolse.

Ons eerste doel is Ladzijai. Het is maar 9 km en over die brede rustige weg gaat het snel. We komen Ladzijai binnen op een brede invalsweg met aan weerskanten veel nieuwe grote huizen. Even voor het kruispunt naar het centrum doen we boodschappen bij een supermarkt die heel goedkop is maar niet veel keus heeft. Kleine potjes jam bijvoorbeeld kan je er niet krijgen. We komen uit op ons gebruikelijke menu van de komende weken: wortelen, paprika, tomaten, macaroni en worstjes. Later komen we er achter dat je in plaats van worstjes beter koud vleesbeleg kunt nemen.

Daarna gaan we naar het centrum voor koffie. Ervan afgezien dat het zaterdag is en er in Ladzijai niet veel te doen is, is er ook nergens een koffietent te ontdekken. We gaan dus dezelfde weg terug de stad uit op weg naar Veisiejai. Op dezelfde invalsweg van daarnet komen we zowaar een keurig restaurant tegen dat alles heeft wat we hebben willen. Daarna op weg naar onze eerste kampeerplaats in Litouwen.

Het waait nog steeds en het is somber weer. We rijden over weg 134 naar Veisiejai. Het landschap om ons heen doet denken aan Zuid Dakota. Weidse vlakten met ruw grasland en hier en daar een houten woning. Het sombere weer gaat over in regen en de regenpakken moeten aan. Met de spinsnelbinder al los zoekt Tineke een boom om de fiets tegenaan te zetten. Het gutst inmiddels van de regen en al hollend komt de snelbinder tussen het wiel. We vrezen aanvankelijk voor de derailleur maar gelukkig mankeert er aan de fiets niets maar de haak van de spin is definief verbogen. Het fietstouw voor in de trein biedt uitkomst.

In de buurt van Veisiejai komen we in het regionale park van die naam terecht en loopt de weg over een aantal steile heuvels en is het landschap mooier. In Veisiejai komen we op een kruispunt en de vraag is hoe we verder moeten naar onze kampeerboerderij in Kaliniai. We gaan te vroeg rechtsaf en komen zodoende in de rechter poot van een vork terecht terwijl we de linker hadden moeten hebben. Dat komt omdat de kaart niet is bijgewerkt. De bewuste weg is intussen tot de grote autoweg doorgetrokken. We worden uit de problemen geholpen door een dame die begrijpt waar we zijn moeten. Het is allemaal handen en voeten taal want zij kent wel Russisch maar geen Engels terwijl het bij ons natuurlijk andersom is. Een inmiddels gearriveerde buurvrouw met fiets gaat met ons mee om de weg te wijzen.

Het is onze eerste kennismaking met de Litouwse zand/grind wegen. Drie kwartier lang hobbelen en botsen we tot we tenslotte bij onze kampeerboerderij komen. Hij ligt verscholen in een zijpad. Bij de ingang staat een officieel schildje met een bungalowhuisje. Het blijkt een niet meer in bedrijf zijnd bungalowparkje te zijn met een paar huisjes. Er staat wel een auto maar er is niemand aanwezig en alles is dicht.

Onze begeleidster neemt afscheid en wij gaan de tent opzetten. Het parkje ligt aan het Snaigynasmeer in een prachtig natuurgebied. Het is enigzins verwaarloosd maar destijds fraai ingericht met begroei�ng en struiken op de juiste plaatsen. Door de verwaarlozing is het allemaal misschien nog wat natuurlijker geworden. Het is inmiddels zonnig en warm geworden en temidden van deze idyllische omgeving werken we ons kampeerritueel af. De eigenaar van de auto komt opdagen en heeft eerst niets in de gaten. Hij schrikt zich dood als hij onze stemmen hoort.

Het is een aardige man en hij biedt aan om in een van de huisjes de nacht door te brengen. Dat wijzen we natuurlijk af maar we zouden wel geholpen zijn met water. Helaas heeft hij dat niet want de waterput is door de droge zomer leeg. We behelpen ons met de flesjes mineraalwater die we nog hebben plus het restant van een grote mineraalwaterfles die we bij de wasgelegenheid hebben ontdekt. We ontsmetten de inhoud met HADEX en gebruiken die bij het koken. Later komt de eigenaar toch met een half lege vijf liter fles bronwater aanzetten die we dankbaar aannemen.

Na het eten maken we een wandelingetje door de omgeving. Het ruikt er naar kruiden zoals de maggiplant. Het Snaigynasmeer ligt er prachtig bij en in de verte verraadt een ooievaar met zijn geklepper zijn aanwezigheid. Na enig gezoek met de verrekijker zien we het nest. 's Nachts zien we een prachtige sterrenhemel.

Vanuit onze kampeerplek zien we dit.

Vanwege ons tekort aan water wassen we alleen ons gezicht.
Het is zwaar bewolkt en vanwege de dreigende regen gaan we onder het afdak van een van de huisjes ontbijten. Daarna pakken we een natte tent in en gaan we op pad.

Eerst naar Leipalings over de onverharde weg. Na een paar honderd meter zien we links een zijweg die naar de kampeerplaats Teviske leidt die we eigenlijk hadden moeten hebben. Na ongeveer 8 km komen we uit in Viktarinas wat niet de bedoeling is. We moeten nu nog 8 km om fietsen om in Leipalings te komen. We hebben dus de afslag naar links gemist. Het is niet zo verwonderlijk want we rijden uitsluitend op zandwegen door een bosachtig gebied. Spijt van de omweg hebben we niet want het was een mooie weg.

In Leipalings koffie gedronken. Om ons heen uitsluitend bier drinkende jonge kerels. Na afloop mineraalwatervoorraad aangevuld in het aanpalende supermarktje. Daarna via de grote weg naar Druskininkai. Daar boodschappen in een grote supermarkt. We moeten nu Druskininkai weer uit op weg naar Latezeris. Eenmaal buiten de stad nemen we het fietspad langs de A4 en gaan we eten bij een smalle strook bos. Terwijl we ons lunchpakket uit de tas halen begint het te regenen en het gaat in een moeite door om de regenpakken ook tevoorschijn te halen.

In Oost Polen en Litouwen kom je overal dit soort houten huizen tegen.

Nadat de boterhammen op zijn vervolgen we onze weg. Bij Grütas constateren we dat we te ver zijn doorgereden. We moeten een paar kilometer terug en dan linksaf naar Latezeris. Vanaf de andere kant was dat niet aangewezen. Het is een mooie weg en na 6 km zijn we er al. Er staat een geel houten huis aan de kant van de weg dat op de foto moet. Het geeft het type huizen weer dat je hier overal ziet.

Nu moeten we de camping zoeken die hier in de buurt moet zijn. We rijden de weg nog enkele tientallen meters af en stuiten op een bungalowpark van de universiteit. Op onze vraag naar de "Kempingas" wordt bevestigend geknikt en we worden naar de woning van de beheerder gebracht. Hij beduidt dat we niet op het bungalowpark kunnen kamperen maar 200 meter verder op een publiek terreintje. We kunnen op het bungalowpark wel water krijgen. Bij die gelegenheid leren we dat water "Vanduo" is.

Het kampeerterreintje is niet meer dan een picnicplaats met kampeertoestemming. Dit is dus in feite wild kamperen. Het ligt aan het Latezerismeer waar veel gevist wordt. We hebben het idee dat het terreintje vooral door vissers wordt gebruikt en gelet op het aantal auto's dat het bospad langs ons kampeerterreintje af komt rijden vermoeden we dat er verderop nog wel een zal zijn. Behalve het plaatsje, heet het hele gebied hier Latezeris. Ook het meer.

Het is al een tijd droog en mooi weer en zo kunnen we in alle rust de tent opzetten en onze macaroni, worstjes, wortelen en paprika klaarmaken en opeten.

Het Latezerismeer in de vroege ochtend

Goed uitgeslapen. We halen onze wasbeurt van gisterenmorgen in met het water uit het meer. Het is een beetje mistig en koud maar het belooft een mooie dag te worden. We zijn op tijd vertrokken en gaan op weg naar het "Dzukios Nacionalinis Parkas". We krijgen eerst 10 km hobbelige onverharde weg. De enkele auto die we tegenkomen rijdt er met een rot gang overheen. Vanaf de grens van het park krijgen we een verharde weg totaan Marcinkonys. We rijden door prachtige dennenbossen die worden afgewisseld met bloeiende heide, berkenbos en jeneverbesstruiken.

De weg is af en toe flink heuvelachtig en we komen hier en daar houten boerenhuisjes tegen. De boeren drogen hun hooi door het met de hand uit te spreiden. Alles in het Park baadt in rust. In Marcinkonys bemachtigen we een kaart van het park bij de Touristeninformatie die in een mooi nieuw gebouw is gevestigd. Ook daar alles rust en stilte. Je mag kamperen op de verschillende kampeerplaatsen maar er is geen water, wel bronnen.

Volgens plan hadden we hier willen kamperen maar het is te vroeg om de tent al op te zetten en daarom gaan we door naar Varena. Marcinkonys is een uitgestrekt boerendorp met veel oude huisjes. Het is duidelijk een beschermd gebied waar machines zoveel mogelijk worden geweerd. Vandaar dat de boeren nog veel met de hand doen. Het lijkt wel een soort Orvelte in wording. Marcinkonys heeft een treinstation en is dus met de trein te bereiken.

Het plaatselijke café is dicht en dus geen koffie. Op een driesprong doen we boodschappen bij een kiosk. De eigenares noteert secuur wat er van haar voorraad af gaat en is duidelijk "in business" en aan het proberen of haar toko op deze plaats wil lopen. Aan het einde van de weg komen we bij een mooie houten kerk die op de foto moet. De kerk heeft een aparte klokkestoel en er loopt een kruiswegstatie omheen.

Het is heerlijk warm weer en bij de kerk eten we ontspannen onze boterhammen op. Eigenlijk hebben we hardstikke veel zin in een bakkie. We vermoeden dat de dame in de kiosk haar uiterste best zal doen om daarmee haar omzet te vergroten en we rijden terug naar de driesprong. We hebben het goed ingeschat. Ze sluit het ruitje van haar loket en spoedt zich naar haar huis dat achter de kiosk ligt. Tien minuten later zitten we naast de kiosk op een grasrand met een dampend bekertje koffie in onze handen.

Hierna gaan we full speed richting Varena. Het is allemaal verharde weg en de 20 km leggen we vlot af. In Varena is het zoeken geblazen hoe we op onze kampeerplaats moeten komen. We willen naar een kampeerterrein in Milioniske maar nergens in heel Varena een plattegrond te vinden. Aangezien we tegenover het gemeentehuis staan (tegenover de T-Market) besluiten we daar te gaan vragen. Het blijkt een gouden greep.

De dame bij de receptie kijkt veelbetekenend en pakt resoluut de telefoon om de ambtenaar voor touristisch beleid te bellen. Even later verschijnt een jonge beleidsambtenaar en Han wordt meegenomen naar zijn kantoor. Hij informeert belangstellend waar wij vandaan komen en hij begrijpt dat wij uit de buurt van Rotterdam komen. Hij vervangt zijn collega van tourisme en duikt in diens kast en haalt een kaart tevoorschijn. Milioniske ligt ongeveer 20 km van Varena verwijderd en is geen optie.

Hij raadt ons aan te kamperen bij een meer ten NO van Senoji Varena (Oud Varena). Hij legt ons uit dat daar een kampeerplek is tegenover een hotel. Bij Senoji Varena moeten we de A4 naar Vilnius op en bij het bord van hotel Gluko smuklè er weer af naar het meer aan de linkerkant. Het is nog 4 km fietsen over een hobbelig zandpad. Er staan overal hoge houten beelden. We fietsen onze neus achterna en bij een paar kapotte gele borden besluiten we die maar te volgen. Even later komen zowaar bij de goede plek aan het meer uit, waar even rechts het hotel ligt.

Het is een prachtig hotel geheel van hout en het ligt op een unieke plek aan het meer. Het is hotel Gluko smuklè. We gaan er eerst cola tanken en het nodige mineraalwater inslaan; we zijn de enige gasten. Daarna op zoek naar onze kampeerplek. Dat is eenvoudig omdat we het meer alleen linksom kunnen. We fietsen een flink eind door, intussen naar een geschikte plek kijkend. We besluiten weer terug te rijden naar het begin waar we naar ons oordeel nog het beste kunnen zitten. Het is een wat verhoogd plateautje langs de kant van het pad. Als we onze blik op het meer richten blijkt dat we recht tegenover het hotel zitten. Exact dus wat men in het gemeentehuis had verteld.

Het is dezelfde situatie als in Latezeris. Een picnicplaats waar je ook mag kamperen. Maar verder geen water en geen WC's.

Op de A4 wijst een bord van Hotel Gluko Smukl� een bospad in. Volg dat bord en je komt bij het meer. Het kampeerterreintje is recht tegenover het hotel.

Zicht vanaf het hotel op de kampeerplaats

Zicht vanaf de kampeerplaats op het hotel

Eerst wassen in het meer. Dan theezetten, ontbijten en inpakken. Om kwart voor tien op pad. We gaan vandaag naar camping "de Harmonie" bij Rudiskes en 30 km van Vilnius. We willen binnendoor en niet rechtstreeks de grote autoweg naar Vilnius nemen. Dat is natuurlijk om maar we willen door de mooie stukken rijden. We moeten eerst terug naar Varena en gaan dan meteen boodschappen doen in de T-Market tegenover het gemeentehuis.

Daarna koffie op een terrasje op het grote plein. Het is ook vandaag weer prachtig weer en nadat we voldoende zijn uitgezakt gaan we definitief richting "de Harmonie". Het is nog een heel gedoe om de stad uit te komen naar de weg naar Matuizos. Nadat we we hem, na veel tijdverlies, te pakken hebben zitten we op een prachtige weg. Hij voert door bossen en over vlaktes met oude dorpjes. We komen herhaalde malen over het riviertje de Merkys. Het is een beschermd riviertje waar alleen kanoërs mogen komen.

Op een gegeven moment komen we op een zand/grind weg uit met een grindpad er naast. Het is het prettigst om maar midden op de weg te rijden. Er komen af en toe joekels van vrachtauto's overheen die vreselijk stuiven en waar we onherroepelijk voor opzij moeten het grindpad op. In Valkininkai komen we op de grote weg naar Vilnius. We beginnen nu dus merkbaar het doel van onze tocht te naderen. De drukte op de weg valt mee maar er wordt wel hard gereden. Je moet weer constateren dat de autowegen in Litouwen, in tegenstelling tot Polen, lekker breed zijn.

Bij Paluknys in een wegrestaurantje annex winkeltje doen we boodschappen. Tomaten, appels en klaargemaakte kerrie-rijst. We willen eigenlijk macaroni hebben maar omdat die niet in voorraad is krijgen we de kerrie-rijst gratis uit een grote kom die naar ons gevoel eigenlijk voor henzelf bestemd was. We krijgen voor de zoveelste maal het gevoel dat de Litouwers het je, hoe dan ook, naar de zin willen maken.

Nu naar camping "de Harmonie". De website van De Harmonie, vakantieoosteuropa.nl/Harmonie.htm, geeft aan dat het vanaf de A4, afslag Rudiskes, nog 7,3 km. is. Maar het zijn ruim zeven vreselijke kilometers over een zand/grindweg. Door de droge zomer is de weg mul geworden en we moeten hele stukken lopen waarbij de fietsen af en toe een decimeter wegzakken in het zand. Omdat het allemaal zo moeizaam gaat beginnen we te twijfelen of we het wel goed doen.

We komen bij de viersprong met Zeronys en Paluknys die we op de kaart ook al hadden gezien. Het klopt dus en we zijn in ieder geval op de goede weg, hoewel we ons afvragen of we misschien niet beter van af de grote weg via Paluknys hadden kunnen gaan. Maar vanaf een afstand zien alle wegen er wel redelijk uit en dat zegt dus niet veel. Eindelijk komen we bij de verlossende drie grote stenen die de ingang van de Harmonie markeren. Later constateren we dat je de Harmonie beter vanuit Rudiskes kunt benaderen. Dat is maar 4 km en de weg is veel harder.

We worden ontvangen door Irena Brauns die ons een plaatsje wijst in een camping die een paradijsje op aarde is. Hij wordt het meest door Nederlanders bezocht maar Duitsers en andere nationaliteiten komen er ook. We zullen hier drie dagen blijven om Vilnius en Trakai te bekijken. We zitten weer in de beschaving en dat betekent in de eerste plaats lekker douchen. Het is nog steeds mooi weer en op ons gemak werken we koken, eten en afwassen af.

De omgeving van Vilnius en Trakai met De Harmonie als uitvalsbasis.

Camping De Harmonie

Het heeft de hele nacht geregend. De lucht is nog steeds donker. We hebben vandaag onze officiële rustdag. De was gedaan en boodschappen in Rudiskes. Eerst 4 km hobbelen over de zand/grindweg om in Rudiskes te komen. In Rudiskes eerst de spoorlijn oversteken en dan meteen linksaf. We treffen een goed gesorteerd supermarktje aan. We kopen onze warme maaltijd voor vanavond in, brood en een sympatiek blikje Nescafé.

Dat laatste kunnen we goed gebruiken want een koffietent is in Rudiskes niet te vinden. We gaan weer hobbeldebobbel terug naar de camping en nemen er daar onder het genot van een kopje Nescafé ons gemak van. Inmiddels is het hard gaan waaien wat goed is voor het wasgoed. Zelfs de zon komt er nog bij.

Weer een ander type huisjes dat je hier veel ziet.

Net zoals in de buurt van Ladzijai lijken deze foto's een beetje op Zuid Dakota.

's Middags gaan we een wandeling in de omgeving maken. Verspreid, overal dezelfde houten huisjes al of niet met voorportaal en al of niet goed onderhouden. Verder veel vlak ruw grasland en bos. We vinden het alweer een beetje Zuid Dakota. Er wordt hier gekeuterboerd en men houdt zich in leven met van alles en nog wat, onder andere illegale wodkastokerijen.

's Avonds komt Wim Brauns overal een praatje maken. Hij is ten tijde van Barcelona coach geweest van de Litouwse nationale wielerploeg. Twaalf jaar geleden is hij hier begonnen en heeft alles met eigen handen opgebouwd. Hij heeft het "Landgoed De Harmonie" genoemd. Morgen willen we naar Vilnius. We maken een afspraak om morgenochtend om 9.00 uur met de auto naar het station van Rudiskes te worden gebracht. 's Avonds worden we dan om half zes weer afgehaald.

Vandaag dus Vilnius. Om 9.00 uur zitten we in de auto. De trein gaat om half tien en tien minuten vantevoren gaat het loket open. We nemen de kortste weg en omdat we gewoon de rails over mogen steken zijn we er in no time. We gaan in de wachtkamer zitten. Er zitten daar veel ouderen en het valt op dat ze allemaal zorgelijk kijken. Waar ze zich zorgen over maken is ons onbekend.

Prompt tien voor half tien gaat het loket open en we kopen twee kaartjes Vilnius. Om half tien komt de trein er aan. Hij heeft een massale locomotief met eigen gemaakte gordijntjes tegen de zon. We stappen in en komen terecht in een trein die in Nederland al lang in het museum staat. Wagons met houten banken. Veel ruimte is er wel, iets wat in Nederland ook het museum in is verdwenen.

Onderweg komt de conductrice onze kaartjes stempelen met een eenvoudig datumstempeltje dat je in elke kantoorboekhandel kunt krijgen. Waarom ook niet ? Zelf zal je zo'n stempeltje er niet op zetten. Af en toe stopt de trein middenin de bush om mensen in te laten stappen of midden tussen goederentreinen waar ook een instap blijkt te zijn.

In ruim vijfenveertig minuten zijn we in Vilnius. We willen daar door de tunnel naar de uitgang maar dat vinden de andere passagiers flauwe kul en ze beduiden dat we gewoon over de rails en door het hek naar buiten moeten.

Aan het Internationale Zakenblad voor de Scheepvaart, "Jura" , ontlenen we het volgende:
Het station van Rudiskes dateert uit ongeveer 1870. Het is vijf jaar geleden gerestaureerd. Vroeger was het een deftig stationsgebouw in Parijse stijl. Op de muren zat behang met imitatie marmer en overal stonden deftige tafels en stoelen.Buiten waren café's gevestigd, druk bezocht door elegant geklede dames en heren.
In het stationsgebouw zijn gedeeltes van de film "trip to Paris" opgenomen.
De link is http://www.jura.lt/index_eng.htm en zoek dan onder Archives >> 2003/03 >> RAILWAYS >> Stations of Vilnius Region: Historical and Contemporary Creations door Sofija Sasnauskaite.

Volgens de platte grond moeten we naar rechts en bij het viaduct linksaf naar de oude stad. Als je de poort door bent sta je in de oude stad. Vilnius is de stad met de vele kerken. Litouwen was in de veertiende eeuw een groot koninkrijk en Vilnius heeft van oudsher veel geloven geherbergd. We worden verrasd door een koor dat boven ons hoofd, in een Mariakapel in de poortboog, staat te zingen. Dat geeft natuurlijk veel oploop.

Even verder staan, ter weerszijde van de straat, twee kerken. Een daarvan is een Grieks orthodoxe kerk. De Kerk van de Heilige Geest. We gaan er naar binnen en komen in een interieur waar groen overheerst. Verder staat de kerk flink vol met allerlei attributen. Een beetje Barok idee. In het midden onder een baldakijn liggen vier "zogenaamde lijken" die zijn bedekt met kleden en waar je alleen de voeten van ziet.

In een konditorei gaan we koffie-met drinken. Het is ons opgevallen dat je in Vilnius veel winkels ziet met alle dure merken, Versace, Boss, Max/mara, Salamander, en ga maar door. Op straat veel tweede hands auto's uit het westen. Je ziet veel bestelauto's met Nederlandse namen en je denkt "Wat zitten hier veel Nederlandse bedrijven" tot je er achter komt dat ze tweedehands zijn.

In het centrum van het centrum ligt een heel complex van de kathedraal met daarnaast het Koninklijk Paleis en de burcht bovenop een heuvel. Het geheel wordt gerestaureerd met Unesco geld in het kader van wereld erfgoed. Het moet in 2009 klaar zijn in verband met het 1000 jarig bestaan van Litouwen. Hiernaast zie je hoe het gedeelte paleis en burcht er uit moet gaan zien. De kathedraal zit aan de linkerkant tegen het paleis aangeplakt (http://www.lvr.lt) De Litouwers profileren zich voor hun nationale identiteit heel erg vanuit het verleden.

De kathedraal heeft een apart staande toren. Daardoor ziet hij er in eerste instantie uit als een parlementsgebouw in plaats van een kerk. De muur bij de vlaggen zit tegen het paleis met burcht aangeplakt. Het is dus een heel complex.

Onderweg naar een restaurant bezoeken we vele souvenirstalletjes op zoek naar een batch van Vilnius of Litouwen en iets voor het thuisfront. We scoren onder andere een matroschka of netsuke waar er hier veel van liggen( http://www.russouvenir.de ). Naast de gebruikelijke vrouwenfiguurtjes liggen er ook talloze bekende figuren zoals Clinton, Gorbatschov e.d.

Aan het einde van de middag zijn we nog veel tijd kwijt met het vinden van een postkantoor doordat we geen kaarten, voorzien van een postzegel, kunnen krijgen. We komen daarbij allerlei regeringsgebouwen en ambassades voorbij. Vilnius is een echte hoofdstad. Vilnius staat, zoals gezegd, vol met kerken van allerlei geloof. Een erfenis van het rijke verleden. Dit is weer een Russisch Orthodoxe kerk.

Vilnius zit vol met dit soort sfeervolle straatjes.

Ruim voor half vijf zijn we bij het station, dus tijd genoeg voor een kaartje en de trein. Via de stationshal lopen we door de tunnel naar het perron. De hal is een imposante ruimte van marmer en gepolijste natuursteen. Er is daar bijna niemand. De tegenstelling met de perrons is die van dag en nacht. De perrons zijn primitieve aarden wallen met betonranden die aan oude sporen liggen. Die tegenstelling kom je in Litouwen vaker tegen. Kom je bijvoorbeeld van de autoweg op de secundaire zand/grindweg dan stap je een andere wereld binnen. Dit is wel een momentopname want er wordt hard gewerkt aan vernieuwingen. Zie het artikel hieronder en de etappe van 23 augustus: Weg no. 220 wordt in rap tempo omgetoverd van zand/grind in asfalt.

Aan het Internationale Zakenblad voor de Scheepvaart, "Jura" , ontlenen we het volgende:
Op 30 april 2003 heeft de opening plaatsgevonden van het gerestaureerde centrale gedeelte van het stationsgebouw van Vilnius. De restauratie van het hele gebouw heeft 7 jaar geduurd.
Het centrale deel dateert uit 1946 en is een voorbeeld van Stalinistische architectuur. De rest is midden 19e eeuw.
De perrons en de verbindingstunnel komen nog aan de beurt.
De link is http://www.jura.lt/index_eng.htm en zoek dan onder Archives >> 2003/03 >> RAILWAYS >> Stations of Vilnius Region: Historical and Contemporary Creations door Sofija Sasnauskaite.

Om kwart voor vijf zitten we in de trein naar Rudiskes maar eigenlijk zouden we nog meer tijd aan Vilnius moeten besteden. De trein zit vol met kranten lezende forenzen. Er zijn er heel wat die een Russische krant lezen. Om half zes staat Wim Brauns klaar om ons naar "De Harmonie" te brengen.
's Avonds zitten we in het "Familiehuis" die een TV heeft met alle Nederlandse zenders. We doen daar heel wat informatie op voor ons bezoek aan Trakai en voor de verdere tocht. Om half zes stappen we, samen met forensende Rudiskessers(?), uit de trein.

Vandaag Trakai. Het heeft vannacht geregend en nu is het wisselend bewolkt. Het is 16 km fietsen waarvan de eerste 4 km op de hobbelige zand/grindweg naar Rudiskes. De overige 12 km is een mooie brede asfaltweg (Weg 220) door een mooi gebied. We maken, vanaf de weg, een foto van Sklériai. Trakai is een echte touristenplaats aan een groot meer. De grote trekpleister is een Gotische burcht op een eiland. Hij lijkt als twee druppels water op de burcht van Malbork, alleen kleiner.

In Trakai eerst koffie in een restaurant aan het meer. Door de bomen zien we de toren van de burcht. Daarna gaan we het gebedshuis van de Karaiten bekijken. Dat is een Turks volk dat in de bloeitijd van Litouwen vanuit de Krim hiernaartoe is gekomen. Het is nog steeds door de Karaiten in gebruik en binnen houdt een van hen een beetje toezicht op de bezoekende touristen. Hij heeft een rode FEZ op zijn hoofd. De Karaiten spreken hun eigen taal en belijden hun eigen godsdienst - het evangelie van het oude testament plus wat invloeden van de Islam.

Voor we naar de burcht gaan zetten we de fietsen op een parkeerterrein onder de hoede van een parkeerwachter. De burcht ligt op een eiland dat je via een lange houten brug bereikt. Links en rechts van de weg naar de burcht zitten tekenaars en muzikanten die pas in actie komen op het moment dat je ze passeert. Verder kan je zeilboten met stuurman en roeiboten huren. Er is alleen niet veel animo voor.

Sklériai

De toren van de burcht van Trakai.

Ruimte op de eerste verdieping waar je de kerkdienst, door de spijltjes, ook kunt volgen. Het Karaitenkerkje van dichtbij. De ingang van het Karaitenkerkje.

De burcht is een Gotische waterburcht. Hij vormt samen met de Poolse burchten van Malbork, Reszel, Olsztyn en Lidzbark een groep van Gotische burchten. Ze zien er heel kenmerkend uit met hun rode baksteen en slanke torens.
Hij is uit de 14e/15e eeuw en heeft onder andere gediend als zomerresidentie van de Litouwse koningen. Hij is gebouwd als defensie tegen de Duitse orde en heeft die functie prima vervuld. In de Russische oorlog van 1654 - 1667 is hij veroverd en geplunderd. Daarna is hij verwaarloosd. In 1987 is de burcht weer opgebouwd in zijn oorspronkelijke staat.

Je ziet hier de foto's van de vijf burchten. In Lidzbark zijn we nooit geweest en die foto's hebben we "geleend" van de sites http://www.poland.net/castles/warmia/lidzbark.html en http://home.t-online.de/home/0625176659/index17.htm van "Gutshaus Sople".

Voor we weer teruggaan naar "de Harmonie" bekijken we de ruïne van een andere burcht nog even. Er is alleen niet veel aan. Met de zon aan de hemel en met lekker warm weer aanvaarden we daarna de terugtocht. Onderweg bijna door een auto geschept. Door hard in de remmen te knijpen kunnen we de rechtsaf slaande dame ontwijken.

De waterburcht van Trakai

De burcht van Lidzbark in Warminski, Polen

De burcht van Malbork De burcht van Reszel De burcht van Olsztyn

We hebben ons verste punt, Vilnius, bereikt en gaan langzaam terug richting Poolse grens. We willen naar een camping in de buurt van Alytus. Wim Brauns raadt ons weg 220 aan. Gisteren hebben we op het gedeelte Rudiskes naar Trakai van deze weg gezeten. Het deel naar Alytus blijkt nog mooier te zijn dan het eerste stuk. Het is wel stijgen en dalen maar na 11 dagen geven we daar niet meer om. De weg voert door bossen en over heuvels met mooi uitzicht. Af en toe kleine dorpjes met oude houten huisjes.

Maar eerst moeten we vanuit "De Harmonie" naar de grote weg toe. Dat gaat over de al eerder genoemde zand/grindweg. Als je in Litouwen vanaf de mooie brede autowegen de zand/grindwegen op gaat, kom je een andere wereld binnen. Een wereld van primitieve boerderijen en hobbelige, mulle wegen. Niettemin vervullen die wegen volledig de functie van secundaire autoweg; compleet met een heel stelsel van verkeers- en richtingborden, alhoewel je gemiddeld maar eenmaal per kwartier een auto ziet. Het, op bijgaande foto, afgebeelde bord "Voorrangsweg" op een volstrekt lege weg is dan ook vrij nutteloos, of het moet voorkomen dat de keihard rijdende auto's op het naderende kruispunt op elkaar botsen. Hard rijden is namelijk de enige manier om het minste last van de kuilen en de gaten te hebben.

In Onuskis komen we op een groot langgerekt marktplein terecht met oude houten huisjes erlangs. Aan het einde van het plein wordt een markt gehouden zonder kramen. Er wordt rechtstreeks vanuit de auto verkocht en de spullen en kledingrekken liggen en staan gewoon op straat. Een paard en wagen zoals we die in Nederland al meer dan vijftig jaar niet meer kennen steekt het marktplein over en gaat op de foto.

We hebben intussen wel zin in een bakkie maar dat zal in het wat troosteloze Onuskis wel een hele toer zijn. Op de hoek van het marktplein is een supermarkt die zowaar ook koffie schenkt. Achter in de zaak staan een aantal ronde tafels met stoelen en een toonbank, waarachter een slonzige maar zakelijke vrouw koffie schenkt en drank. Nadat we met koffie en koffiebroodjes aan een van de tafels zijn gaan zitten, komen naast ons een stel armoedige figuren zitten om een neut te drinken. Na een paar minuten wenkt de vrouw van achter de toonbank met een kromme vinger en met het bekende duim- en wijsvingergebaar geeft ze aan dat ze geld wil hebben.

De zand/grindweg die langs "De Harmonie" loopt

Markt in Onuskis

Paard en wagen in Onuskis

Na het tweede kopje gaan we nog een paar boodschappen doen en de supermarkt blijkt goed voorzien te zijn. Gesterkt gaan we weer op pad. Volgens Wim Brauns en de kaart komt er nu 8 km zand/grindweg tot Dusmenis. De helft hiervan is echter inmiddels geasfalteerd en dat fietst lekker op zo'n nieuwe weg. We rijden door een prachtig bos tot aan Dusmenis. Daar nemen we een foto van de kerk en alweer een paard en wagen. Na Dusmenis veel panorama's maar hoe dichter bij Alytus hoe saaier het wordt. Alytus ligt in een kom en de rivier de Nemutas (Memel) stroomt er door heen. Aan het begin van de stad doen we onze laatste boodschappen in een supermarkt. Vervolgens op zoek naar het kampeerterrein.

In de "de Harmonie" hebben we op een kaart een kampeerterrein zien staan en de route er naar toe hebben we op onze kaart overgenomen. In de werkelijkheid is het allemaal toch iets ingewikkelder. We moeten weg 129 naar Merkine nemen en dan weer rechtsaf richting Nemutas waar het kampeerterrein aan moet liggen. De eerste weg rechts loopt dood op een boerderij. We gaan terug en nemen de volgende. Dat is ook logischer want volgens onze getekende route moeten we een bos in dat we inderdaad zien liggen. We zijn alleen nog niet aan het eind van onze zoektocht want we komen al gauw op een zandpad waar we te voet overheen moeten. Overal zien we aanlokkelijke zijpaden waar het kampeerterrein aan zou kunnen liggen. Alleen, er is geen Nemutas.

Kerk in Dusmenis

Panjewagen in Dusmenis

Bordjes zijn er ook niet en dus zwoegen we verder op basis van de meest logische gissingen. Omdat we het gevoel hebben dat alleen maar rechtdoor lopen op den duur ook niets oplevert gaan we tenslotte bij een brede weg rechtsaf. We weg voert omhoog, langs een boerderij en komt tenslotte weer in een boscomplex uit. Er is daar een natuurpad uitgezet en op de plattegrond naast de weg staat waarempel de Nemutas aangegeven. We volgen de route van de plattegrond en duiken een steil pad naar beneden in. We komen bij een riviertje uit en we vertrouwen het niet. We moeten terug anders wordt de steile weg, die we nu omhoog moeten, te lang.

We komen weer bij de boerderij en besluiten wild te gaan kamperen. We gaan aan de rand van het bos staan, schuin tegenover de boerderij. De boer gaat met zijn hooiwagen net naar binnen en dat is het moment dat we hem moeten hebben. Hoewel we betwijfelen of we wel op zijn grondgebied staan lijkt het ons maar beter even te vragen of we daar mogen staan. Eerst wil hij er niets van weten. Maar zijn knecht bepraat hem en dan wil hij eerst weten of wij Russen zijn. Wij spreken vervolgens de toverspreuk uit die Wim Brauns ons heeft geleerd voor dit soort moeilijke momenten. We zeggen "As Hollandia" en op slag verandert zijn gezicht en is hij accoord. Ook water is geen probleem. Het is net een sprookje !

Achter de boer passeren we een barrière van wild blaffende honden en komen op de deel. Daar ontvouwt zich een stukje cultuurgeschiedenis. Zo moeten de Limburgse boerderijen er in de 19e eeuw ook uit hebben gezien. De deel is een binnenplaats met mesthopen van anderhalve meter hoog. Behalve het woonhuis ook stallen, voorraadschuren en hooizolders. Aan de zijkant de waterput waar wij ons water uit krijgen. De boer draait aan de spil en als er iets aboluut schoon is dan is het de emmer die daar tevoorschijn komt. Hij zit vol met het helderste water en dat krijgen wij in onze waterzak.

Het is intussen laat geworden, half acht, en de tent moet nog worden opgezet. Van de boer hebben we begrepen dat we voor het kampeerterrein te vroeg rechtsaf zijn geslagen. We hadden dus nog verder door moeten lopen. We zijn blij dat we hier zitten anders was het waarschijnlijk nog later geworden en bovendien hebben we nu vers en voldoende water. We zetten in no time de tent op en daarna meteen de pannen op het vuur. Op een veldje, schuin tegenover ons, komt het paard te staan aan een stickie en een touw tussen zijn voorpoten. Bovendien kan de boer uit zijn ooghoeken zien wat wij allemaal uitspoken.
Eten en afwassen gaan in het donker. 's Nachts onweer en regen.

Er zijn in Litouwen veel boeren die ver van de bewoonde wereld wonen. Vaak alleen te bereiken via zandpaden. Ze hebben eigen waterputten en een massa brandhout bij de boerderij liggen.

Onze tent tegenover de boerderij

Het paard op twintig meter afstand

Schuin tegenover ons de boerderij

De omgeving van Alytus met kampeerplaats bij de boer en camping Vitruna aan het Dusiameer http://vitruna.visiems.lt >> en klik door naar KAIP RASTI

Vandaag hoeven we niet zo ver. We gaan kamperen in het Regionale Park Meteliai even ten noorden van Seirijai. We breken op met droog weer maar in Alytus giet het van de regen. Je merkt dan weer dat de stad in een kom ligt. Onder een ongelofelijke stortbui rijden we door de stad en alles doet ons denken aan onze tocht van twee jaar geleden door Neu Ruppin in Oost Duitsland. Het duurt een tijd voor we de grote stad kwijt zijn. Dat wil zeggen dat je nog lang last hebt van druk autoverkeer. Dat is hier niet anders als in andere landen.

Buiten de stad gaan bij een benzinestation, op het kruispunt van de weg 131 en 132, koffie drinken. Er lopen daar nog meer verzopen fietsers rond om zichzelf te restaureren, banden te pompen enz. In de loop van onze koffiepauze wordt het droog. We kunnen onze regenpakken inpakken en we gaan weer op weg. We nemen de kortste weg naar Seirijai, dat wil zeggen de autoweg. Dat is natuurlijk ongezellig maar we willen onze tocht door Litouwen nu afronden en de rechtstreekse weg naar de Poolse grens nemen. We moeten tegen een harde wind opboksen en vele klimmetjes nemen. Het is druk met autoverkeer maar gelukkig zijn de Litouwse autowegen flink breed.

In Seirijai fourageren we en daarna is het richting Regionale Park Meteliai. Het is een korte maar steile tocht. Het Park is prachtig en we zouden er nog eens terug moeten komen. Ons kampeerterrein heet Vitruna en op de platte grond in het dorp Meteliai staat het aangegeven. Het ligt aan het Dusiameer en is niet moeilijk te vinden. We kunnen net op tijd de tent opzetten voordat het weer begint te regenen.

Het lijkt ons een voormalig communistisch vakantieoord toe met overal, op gelijke afstand, kuise badhokjes langs het strand. Verder is er een groot logeergebouw en er zijn ronde picknicktafels onder een afdak waar je kunt eten. De toiletten zijn uitermate primitief en omgeven door rietmatten.

Koken en eten doen we aan een picknicktafel onder een afdak. Het regent, het waait hard en het is koud. Op het meer staan witte schuimkopjes. Nadat alles aan kant is en de tanden gepoetst, trekken we ons terug in de tent tot de volgende morgen.

Vandaag de grens weer over

's Morgens is het nog steeds hetzelfde weer. We ontbijten weer aan de picknicktafel. We breken de tent tussen de buien door af. Er zijn veel watervogels op het meer.
We fietsen door het mooie park terug naar Seirijai en nemen daar weg 132 naar Lazdijai. Het is 20 km lange hellingen op en korte hellingen af met forse tegenwind.

We komen Lazdijai deze keer vanaf een andere kant binnen. Even rechtsaf en we zitten bijna meteen in het centrum. Als je de stad vanaf een afstand ziet liggen dan denk je er heel wat van maar ben je eenmaal in het centrum dan stelt het eigenlijk niet veel voor. Het restaurant van de vorige keer was dicht dus koffie drinken en warm eten, wat we eigenlijk wilden, ging niet door.

Dus toch maar eten kopen. We krijgen te maken met de slechte kanten van Lazdijai. Een van ons twee blijft altijd buiten de winkel op wacht staan bij de fietsen. Maar die heeft dit keer de grootste moeite om zich de belagers van het lijf te houden. Quasi vriendelijke mensen die een praatje komen maken maar ondertussen te dicht bij je fiets en je spullen komen staan; een meisje dat bij het inpakken van je boodschappen op een pak koekjes zit te azen; jongens die bij de uitgang van de stad vlak naast je komen fietsen zodat je bij een restaurant niet durft af te stappen. Nee, Ladzijai is geen fijne stad.

We rijden over weg 135 naar de Poolse grens. We overnachten weer op kampeerterrein "Holny Mejera" dat we nu vlot vinden. De beheerder is niet aanwezig en een terreinknecht beduidt ons dat we vast onze tent kunnen opzetten. Hij is een Rus en een heel aardige man. Op het horloge geeft hij aan wanneer we de beheerder kunnen treffen. Net zoals de vorige keer kunnen we hier onze achterstallige douchebeurten inhalen. Het waait hard en het is koud en net als de vorige nacht trekken we ons na het afwassen terug in de tent.

Het weer is er niet aangenamer op geworden. Tussen de buien door breken we de tent af en tot Sejny blijft het hard waaien en af en toe plensbuien. In Sejny geld wisselen bij een Kantor en koffie met taart op een gezellig terrasje in een zijstraat naar de grote kerk. Daarna bekijken we om de beurt (wacht houden bij de fiets !) de barokke kerk van binnen. Het is een voormalig Dominicaans klooster. We lunchen in het parkje tegenover de kerk en het is lekker zonnig weer geworden.

We gaan vandaag kamperen op de PTTK camping bij Stary Folwark. Dat is in het Wigierskipark. We gaan binnendoor via Pogorzelec. We kunnen de weg eerst maar moeilijk vinden maar via een door fietsbordjes aangegeven fietsroute komen we Sejni goed uit. We krijgen nog de nodige regenbuien over ons heen maar rond half drie breekt de zon door en dan vergoedt het Wigierskipark alle voorgaande regenbuien. We fourageren bij een "Sklep" die, dankzij de vele kanoërs in het gebied, goed voorzien is.

Het is een prachtig park. We steken het riviertje de Haneza over. Naast de brug is een kanostation waar er hier veel van zijn. In Wigry de kerk van buiten bekeken. Het is ook weer een Dominicaanse kerk. Daarna gaan we naar het kampeerterrein. We moeten een stukje de autoweg naar Suwalki op en er bij Tartak weer af.

Het kampeerterrein is niet erg druk. Het is op z'n Pools goed met een slagboom bewaakt. De toiletgebouwen zijn verwaarloosd maar we kunnen in het hoofdgebouw douchen. Het terrein ligt aan een meer bij een zeilclub. Er arriveert een groep kanoërs en we besluiten eerst maar te gaan douchen voordat het daar spitsuur wordt. Daarna snel koken want het weer belooft niet veel goeds.

De hoofdstraat van Sejny Sejny in de verte

Het interieur van de kerk hierboven Even na Pogorzelec dit kerkje in het Wigierskipark

De kerk in Wigry De PTTK camping bij Stary Folwark

Om 7 uur staan we op. Kort daarna begint het te miezeren en de lucht trekt volledig dicht. Na het ontbijt begint het steeds harder te regenen en we besluiten het vertrek nog wat uit te stellen. We gaan eerst nog maar wat koffie zetten en rond 11 uur besluiten we op te breken. We willen naar Augustów en dat halen we nog wel. Om 12 uur vertrekken we. De kanoërs als verzopen katten achterlatend.

We gaan weer door het Wigierskipark en fourageren nog een keer bij het winkeltje van gisteren. Daarna rijden we via Wysoki Most en komen daar op een zandweg terecht. Het is hier overal mooi. We hebben de wind in de rug en voorlopig blijft het droog. Het einde van het zandpad is slecht. We komen herhaaldelijk langs tabaksveldjes. Bij Sarnelki verlaten we het park. Sarnelki is een verschrikkelijk achterlijk dorp. De straten zijn middeleeuws, dat wil zeggen van zand. Bijna elk huis heeft zijn drogerijtje voor tabak.

In Gleboki Brod komen we op de autoweg naar Augustów. Juist op dat moment breekt de zondvloed uit en we gaan in een bushokje schuilen. Tegelijkertijd eten we onze middagboterham op. Het bushokje kraakt vervaarlijk onder de windvlagen en de regen komt gedeeltelijk door de gaten in het golfplatendak op ons hoofd.

Onze gids "Polen per Rad" van Herbert Lindenberg schrijft een fraaie route over de binnenweg via Strzelcowizna, Gorczyca, Plaska, Sucha Rzeczka naar Przewiez op de autoweg naar Augustów voor maar het lijkt ons beter rechtstreeks over de autoweg naar Augustów te rijden. Wie weet hoe die weg onder deze omstandigheden is. Het prettige van deze autoweg is dat het grensverkeer wordt omgeleid via Suwalki zodat er geen grote vrachtauto's rijden. In de buurt van het kampeerterrein kunnen we in een winkeltje onze inkopen doen.

Ons kampeerterrein ligt er verlaten bij. Er staat slechts een tent die even later wordt afgebroken. Het is inmiddels wel droog en het zonnetje komt er zelfs bij. Maar fris blijft het wel en het waait nog steeds flink. De dame van de gemeente, die het geld int, is zowaar ook weer present en waarschuwt nog voor een goede afsluiting van onze fietsen. Om acht uur, terwijl het al donker is, arriveren er nog een stel kanoërs.

De weg binnendoor naar Augustow, via Strzelcowizna en Przewiez, is mooier. Vanwege de regenbui en de te verwachten blubber durfden we die alleen niet aan. Gelukkig zijn er geen grote vrachtwagens op weg no. 16 omdat al het grensverkeer over Suwalki wordt geleid. Klik voor de hele route vanaf Sejny door het Wigierskipark op het kaartje.

Vroeg op. Wassen bij de tent met koud pompwater en een koude wind. Dat is dus een vluggertje zoveel mogelijk achter het tentzeil. We fietsen vandaag door het Biebrzanskipark. Dat is een nationaal park rond het riviertje de Biebrza. Het is moerassig en er zitten veel trekvogels. Het wordt een lange tocht.

We fietsen via Augustów naar Bialobrzeki. Daar begint een lange weg dwars door het park heen. Het is lekker zomers weer geworden. Eerst rijden we door bossen maar later komen we in open gebied terecht. De verharde weg wordt zandweg met aan de ene kant de Biebrza en aan de andere kant hooiland. Tegen lunchtijd zoeken we een plekje langs de rivier om ons brood op te eten. De kanten zijn met riet begroeid en de wind maakt golfjes over het water. Hollandser kan het al niet.

Over de weg komen intussen de eerste hooiwagens aanrijden om de oogst van die dag weg te brengen. Hier ontrolt zich een jaren vijftig beeld van de hooioogst die door hele gezinnen wordt binnengehaald. Nadat we de boterham op hebben klimmen we weer op de fiets en komen we tussen de hooiwagens terecht. Boer achter het stuur van de tractor en het hele gezin boven op de hooiwagen. Vrouwlief met een hoofddoek om en een picknickmand bij zich.

In Dolistowo fietsen we over een heuvelachtige weg tegen de wind in naar Goniadz. We doen er boodschappen en na wat gezoek komen we op het kampeerterrein terecht dat ons allerminst bevalt. Het is eigenlijk een openbaar recreatieterrein waar je niet zo maar kan gaan staan. We gaan terug naar de stad waar we een hotel annex camping hebben gezien. Het kampeerterreintje is weliswaar heel klein en eigenlijk alleen bedoeld voor barbecuende gasten maar wij zijn de enigen en het is tenminste privé terrein. Het hotel heet Hotel Zbyszko. In het hotel kunnen we douchen. Omdat het al laat is gunnen we onszelf een warme maaltijd in het hotel. Het bevalt allemaal prima en we kunnen het iedereen aanbevelen.

De weg naar Burzyn is een vreselijke keienweg en langs de rand liggen vaak glas en diepe plassen. De straten van Burzyn zijn middeleeuwse zandwegen. Op de kaart hebben we aangegeven dat je het laatste weggetje rechts voor het dorp moet hebben om bij het observatiepunt en het kampeerterreintje te komen. Op oude kaarten staat het ter hoogte van Burzyn aangegeven.

We staan op met zon. Vandaag vervolgen we onze tocht door het Biebrzanskipark. Goniadz ligt aan de oostrand van het park en ons einddoel van vandaag is Burzyn aan de westrand. In het hotel hangt een kaart van het gebied waar het kampeerterrein van Burzyn op staat aangegeven. Het ligt aan de Biebrza en we noteren het op onze kaart.
We nemen de weg die de oostrand van het park volgt en later een doorsteek maakt door het zuidelijke stuk, het Bagno Lawki. Het is mooi weer en we rijden dwars door de bossen. Op ongeveer een derde van de weg zien we een richtingaanwijzer een bospad in wijzen naar het dorpje Budy. We vermoeden dat het wel eens een mooi, goed geconserveerd, dorpje zou kunnen zijn en we besluiten hier maar eens wat extra energie in te steken. Het is mooi zomers weer dus wat let ons ?

Na tien minuten moeten we afstappen omdat het bospad te mul is geworden. Nog een kwartier zwoegen en we zijn er. Helaas worden we in onze verwachtingen teleurgesteld. Het dorpje bestaat uit niet meer dan een stuk of tien huizen waar niet veel aan te beleven valt. We zwoegen weer terug en na in totaal een klein uur staan we weer op de oorspronkelijke weg.

We hervatten de tocht. De weg is op sommige gedeelten heel slecht met veel gaten in het asfalt. De bossen worden afgewisseld door open gebied met mooi uitzicht. Tegen lunchtijd zijn we in Laskowiec en we eten onze boterhammen op onderaan het talud van de weg naast een boerderij. We volgen met veel belangstelling het gegoochel met balen hooi van een loonbedrijf dat alles de schuur in stouwt voordat het weer slecht weer wordt. Terwijl zijn maten druk in de weer blijven gaat een van de mannen met een grote tractor bakjes "patat met" uit het dorp halen.

Nadat we zijn uitgegeten en uitgekeken gaan we weer op pad. We rijden naar de autoweg en gaan daar rechtsaf naar Wizna, waar we boodschappen doen. We hebben veel bekijks en tot overmaat van ramp valt een van onze fietsen om bij het wegstouwen van de inkopen. Alle boodschappen over straat en show mislukt. Maar goed, nadat we alles met een stalen gezicht in de tassen hebben gestopt gaan we definitief richting Burzyn.
We steken de autoweg weer over en het asfalt wordt na een tijdje vervangen door kinderkopjes. Langs de rand van de weg is een smalle zandstrook die beter te befietsen is dan de hobbelige keien. Maar op hele stukken moet je daar toch weer van af omdat er glas, kuilen of plassen liggen.

In Burzyn kunnen we het kampeerterrein op de in het hotel aangegeven plaats niet vinden. We zouden ter hoogte van het dorp naar rechts de weg moeten verlaten en afdalen naar de Biebrza. Dat doen we. We rijden door het dorp in de breedterichting en komen op een zandpad dat naar de Biebrza voert. Aan het begin van het pad blijven we steken omdat er allemaal koeien naar boven komen die naar de stal worden gedreven. Op de treden van een transformatorhuisje blijven we geduldig wachten tot de hele parade voorbij is. Dat duurt wel even want het hele dorp is daarmee bezig. De koeien worden opgedreven door blootsvoetse herderinnen.

Als de weg vrij is gaan we naar beneden om het kampeerterrein te zoeken. Er is niets te vinden en we besluiten dan maar op een rustig plekje langs de Biebrza te gaan wildkamperen. Al zoekend zien we ineens een soort overdekt uitzichtspunt annex toilethokje in de verte. We besluiten dat dat het kampeerterrein moet zijn. Om het te bereiken moeten we weer helemaal terug naar de kinderkopjesweg die langs het dorp loopt. Vervolgens moeten we nog 200 meter terug omdat het kampeerplaatsje zich nog voor het dorp en niet ter hoogte van het dorp bevindt. Dat stond op de plattegrond van het hotel dus verkeerd aangegeven.

Evenals in Sarnelki heerst er in Burzyn een middeleeuwse toestand met straten van zand. De koeien die door de barrevoetse meisjes naar boven werden gedreven sleepten allemaal de lange pen, waar ze aan vast gestickt hadden gezeten, aan lange kettingen achter zich aan. Bij onze terugkeer bleek het transformatorhuisje in bezit te zijn van een dakloos echtpaar dat er permanent zijn bivak had opgeslagen. Met de handen in de zij keek ze ons aan of we van een andere planeet kwamen. Ondertussen kwamen uit het inwendige van het huisje onsmakelijke geluiden van haar echtgenoot die zich duidelijk niet wel voelde. Als contrast met dit alles had Burzyn een prachtige moderne kerk.

Er loopt een tegelpad naar het toilethokje en het uitzichtspunt. Het laatste blijkt overigens een soort overdekte schuilgelegenheid te zijn. Van daar loopt het pad steil naar beneden naar de kampeerplek. De omgeving van Burzyn is een soort wetlands waar de Biebrza doorheen loopt. Het is het grootste, minst aangetaste en daardoor meest waardevolle veenmoeras van West- en Midden-Europa. Een leuke indruk geeft de link http://www.ga.com.pl/biebrza7.htm waar een mooie fotoreportage van het gebied is opgenomen.
Voor de vogelaars een verslag van de Vogelwacht Uden die in het voorjaar in de buurt van Burzyn en elders het Biebrzanskipark hebben bezocht, link: http://www.vogelwachtuden.nl>>reisverslagen>>Polen

Het is inmiddels half zeven en we zetten de tent snel op. Na alle steile oevers van de Biebzra op en af hebben we geen zin meer in koken en eten we brood met soep en gebakken tomaten. Het is al bijna donker en als we gaan afwassen is het helemaal donker. Omdat er geen water is gebruiken we maar weer mineraalwater. Nadat alles aan kant is komt een zwerfhond ons gezelschap houden. We weten hem weg te krijgen door het brandertje weer aan te steken. We besluiten alle voorraden in de binnentent te nemen.

We vragen ons af wat voor weer het morgen zal zijn. Het weerlicht namelijk voortdurend en aan de overkant van de Biebrza zijn de boeren in het donker met grote schijnwerpers als gekken aan het hooien. Voordat we ons in de tent terugtrekken kabelen we de fietsen aan elkaar vast en laten ze gewoon op de grond liggen. Er is namelijk nergens een boom of struik waar we ze tegenaan kunnen zetten.

Om kwart over negen liggen we in bed maar slapen kunnen we niet. In de eerste plaats zijn daar de boeren met hun felle koplampen en razende machines maar ook leren we de geluiden rondom de tent te interpreteren. Han slaapt met de tenthamer naast zijn hoofdkussen. Tenslotte hebben we nog te maken met de zwerfhond die het eventueel op onze voorraden gemunt heeft en we liggen op een open en onbeschermd kampeerterreintje. We willen morgenochtend nog wel onze fietsen aantreffen !

Om tien uur hielden de boeren op en werd het stil. Na een tijdje begon het te regenen en af en toe hard te waaien. Dat duurde zo de hele nacht door.

Driemaal de Bierbza. De eerste twee aan de Oostkant van het Biebrzanskipark en de laatste aan de Westkant bij Burzyn. Aan de westkant bevinden zich de wedlands van de Biebrza.

We worden laat wakker en het regent nog steeds. Door de regen kunnen we ons niet wassen en tanden poetsen. Thee zetten is er ook niet bij en we ontbijten met een appel als drinken. De regen gaat over in motregen en we besluiten op te breken. We willen hier weg, het is te primitief.

Om half twaalf zijn we op weg. We hobbelen weer over de keien naar Burzyn. In een sklep-winkeltje proberen we nog mineraalwater te scoren maar ze hebben alleen de grote literflessen die wij niet kunnen bergen. Gelukkig hebben ze wel brood. In de winkel is ook een Poolse familie met rugzakken op wat aangeeft dat het hier een goed wandelgebied is.

Het is inmiddels droog geworden met een stormachtige wind. We moeten nog vele kilometers over de keienweg. Af en toe is er een stuk asfalt maar dan begint het weer. Ook hebben we afwisselend regenbuien en droog weer. We houden daarom onze regenpakken maar aan hoewel je dan wel nat wordt van binnen. In Radzilow hebben we recht op een droge warme gelagkamer en een bakkie maar dat is er niet. Het is onprettig weer en we vinden dat we nu toch zo gauw mogelijk de geciviliseerde wereld moeten opzoeken. Dat betekent rechtstreeks naar Mikolajki.

Mikolajki is nog drie dagen fietsen en onze eerste tussenstop is volgens de gids van Herbert Lindenberg Szczuczyn. Op weg daar naar toe zien we hoe de houten boerenhuizen die we vanaf Litouwen meemaken worden vervangen door stenen huizen. Het is net of je een bepaalde lijn bent gepasseerd. We waaien Szczuczyn binnen, doen daar boodschappen en zoeken een koffietent op. Het is een weinig inspirerend plaatsje maar onze koffietent is goed en netjes.

Hierboven het kampeerterrein in de buurt van Szczuzcyn. Het staat nergens op een kaart aangegeven. Het ligt aan een meer en het is eigenlijk een recreatieterrein voornamelijk in gebruik bij vissers.

Op onze kaart proberen we het kampeerterrein te localiseren dat Herbert Lindenberg aangeeft. Maar die geeft in de hele omgeving niets aan. We laten het kaartje in het gidsje van Herbert Lindenberg aan de eigenares zien maar die weet van geen kampeerterrein in deze plaats. Een van de gasten, een vrachtwagenchauffeur die Duits spreekt, legt ons uit waar we wel een kampeerterrein kunnen vinden. Dat is 8 km verderop aan een meer.

Wij volgen zijn aanwijzingen op en zonder problemen vinden wij het. Het is bovendien een aardige weg langs dorpjes en door bossen. Plotseling stuiten we op een bordje camping linksaf. Over een zandpad komen we in het bos terecht waar we via nog een paar bordjes bij ons kampeerterrein aankomen. Het ligt aan een meer en is vooral voor vissers bedoeld. Wij zoeken een plekje wat hogerop, tussen de bomen en wat verder van het meer. Het is daar beschutter en ook minder opvallend. We hebben geen behoefte aan pottekijkers. Het is tenslotte een onbewaakte camping.

Een fijne motregen begon weer neer te dalen en dus hadden we de tent in recordtijd op. Koken was vandaag noodzaak en omdat de regen niet al te heftig was, ook mogelijk. Er is geen drinkwater en dus nemen we weer mineraalwater. Ook afwassen in mineraalwater. Het is snel donker onder de bomen. Han brengt het afvalzakje nog even naar de container en is gelijk de weg kwijt, ook al omdat de tent met zijn schutkleur totaal onzichtbaar is geworden. Enig geroep brengt hem weer op het rechte pad.

We gaan meteen slapen. Han weer met de tenthamer naast zijn kussen want in het bos is het inmiddels aardedonker geworden.

We staan op met zon. Gelukkig kunnen we ons weer wassen. We halen water uit het meer en wassen ons bij de tent omdat het bij het meer te koud is. Vanwege de temperatuur ontbijten we ook maar in de tent. Vandaag fietsen we naar Pisz via Biala Piska, volgens de route van ons reisgidsje. We fietsen door heuvelachtig boerenland met kleine plaatsjes. Het is een schilderachtige route.

Biala Piska rijden we bijna voorbij omdat de weg, rechtdoor, er ongemerkt omheen gaat. We moeten terug naar het kruispunt en daar afslaan, richting de stad. Volgens het gidsje zou Biala Piska een triest plaatsje zijn maar dat valt volgens ons erg mee. De kerk in het centrum is zo vol dat de mensen op straat de dienst mee moeten maken. In plaats van in de kerkbanken knielen ze nu op de straatstenen. Er is zowaar een koffietentje. Het is goed weer en dus gaan we buiten zitten.

Het tweede deel, van Biala Piska naar Pisz, is ook weer zeer de moeite waard. We rijden over Kumielsk en Zawady. Het is heuvelachtig, weidse uitzichten, bossen en korenvelden. Door Pisz stroomt een grote rivier de Pisa. In het stadspark eten we ons brood op, aan de oever van de Pisa. Er lopen allerlei rare figuren met drank als achtergrond en er ligt een hoop glas. We doen nog wat boodschappen en gaan het kampeerterrein opzoeken.

Het ligt ten zuid-westen van de stad aan een meer: PTTK Camping Jablon. Het is weer een groot hotel annex camping. Het is er duidelijk naseizoen. Er zijn maar twee of drie huisjes bewoond en een caravan. Het hotel is gesloten. Over de weg langs de camping worden zeilboten op trailers naar de winterberging gesleept. We kunnen niemand vinden om ons aan te melden en we gaan maar vast staan. Eindelijk weer wat civilisatie om ons heen. Warme douches, toiletten en drinkwater.

We zijn op tijd gearriveerd en in combinatie met fatsoenlijk droog weer betekent dat tijd voor thee drinken. We hebben ons intussen aangemeld. Voordat het weer vervelend gaat doen hebben we de maaltijd op het vuur en gaan we eten. Daarna nog een paar buien maar daar hebben we geen last meer van. We wassen af, gaan douchen en tanden poetsen en dan naar bed.

We gaan vandaag naar Mikolajki. We zijn van plan er drie nachten te blijven en dan met de trein naar Olsztyn te gaan. Er is nog genoeg tijd om naar Olsztyn te fietsen maar dat is meer voor de sport dan dat de tocht er aantrekkelijker door wordt. Vanwege het slechte weer zullen we geen omwegen nemen die extra aantrekkelijk zijn, zoals we dat gebruikelijk doen. Bovendien kennen we de treinprocedure in Mikolajki nog van vorig jaar en we kennen de camping die ons toen goed is bevallen. Tenslotte willen we nog een foto nemen van het kerkje in Wojnowo die vorig jaar mislukt is.

Het was vannacht een prachtige sterrenhemel maar het was ook koud. Bij het opstaan was het bewolkt en koud. Om kwart over tien zijn we op pad. Vanaf Wejsuni kennen we de route van vorig jaar.
We gaan eerst boodschappen doen in Pisz, onder andere een nieuwe fotobatterij kopen omdat de oude vanaf Burzyn al op is. Het is druk in de stad en er zijn veel schoolkinderen die gezamenlijk het begin van het nieuwe schooljaar gaan vieren. Dat was vorig jaar in Gizycko ook zo op 1 september.

De pont bij Wierzba en een blik vanaf de pont.

Voorzien van het nodige rijden we de stad uit naar autoweg 58. Na 5 km verlaten we hem en nemen de weg naar Wejsuni. Het is een mooie weg door bossen en langs enkele meren. In Wejsuni koffie drinken in het splinternieuwe restaurant van de yachtclub. Mooi interieur en heerlijke koffie en heerlijk prijzig. Daarna het " Rezervat Konyka Polskiego" in. Bij de ingang staat een kudde Konickpaarden waar we een foto van willen nemen. Helaas komen er op dat moment een auto en een bus aan waar de paarden voor op de vlucht slaan. Het voordeel is dat we geen problemen hebben om er langs te komen.

De weg door het park is ongeveer 8 km lang. Bij de uitgang eten we ons brood op in het bushokje dat daar staat. Ondertussen komt er een plensbui naar beneden. Als het droog is gaan we richting de pont bij Wierzba. We krijgen de laatste pont want na 14.40 uur stopt hij ermee. Dat betekent dat er na de middagpauze nog een pont gaat en daarna is het "Schlusz". Na de pont krijgen we een zandpad met grote plassen water. De auto's zijn daar meer de oorzaak van dan de regen.

We kunnen de weg naar de camping nog prima vinden. Op de parkeerplaats staan nog grote plassen. We melden ons aan met de Camping Card International en daardoor krijgen we een leuke korting. We gaan weer op ons oude plekje van vorig jaar staan. Het toilet- en douchegebouw is van binnen totaal vernieuwd. Op het terrein staan nog een paar tenten en kampeerauto's.

De tent zetten we meteen op en daarna boodschappen en thee drinken in de stad. Er zijn daar, ondanks het naseizoen, nog busladingen Duitsers. Mikolajki is zeer toeristisch en heeft een grote jachthaven.

Mikolajki is zeer toeristisch. Wojnowo daarentegen is heel authentiek - je ziet er onder andere dit Russisch orthodoxe kerkje.

Vandaag ons tochtje naar Wojnowo. We hebben vannacht allebei last van de kou gehad. Alle regenjassen onder de matjes uitgespreid en jacks bovenop de slaapzakken. Verder truien, sokken en trainingsbroeken aan gedaan. Bij het opstaan hing er een dichte mist boven het meer. Het was nog steeds flink koud. Ons fietsgidsje van Herbert Lindenberg waarschuwt daar ook voor: "In september en oktober moeten kampeerders een goede slaapzak meenemen". Onze Ellips 392 is een echte zomertent. Gecombineerd met onze versleten slaapzakken is dat voor koude herfsnachten in Polen, te koud. Dus volgend jaar nieuwe slaapzakken kopen !

Bij het opstaan hangt er een dichte mist boven het meer. Gelukkig niet boven de camping maar het is wel koud. Helaas zijn de douches vanmorgen lauw. Na het ontbijt meteen op pad naar Wojnowo. We zijn nog maar net vertrokken of het begint al te regenen. De weg is behoorlijk heuvelachtig. We komen onderweg een groep scouters tegen met zware rugzakken. Het is inmiddels droog en in Ukta gaan we koffie drinken in Restauracja "Alcatraz". Het is hier een kanogebied op de rivier de Krutynia. Buiten begint het weer te plenzen. Het duurt te lang om te wachten tot het droog wordt. Met jassen aan gaan we er dus doorheen. In Wojnowo snel een boterham eten in de regen. Daarna de beoogde foto van het kerkje, ook weer terwijl het regent. Gelukkig is het op de foto niet te zien.

Daarna terug naar Mikolajki. Daar gaan we thee drinken in de "Konditorei" met iets lekkers erbij. Door de regen kunnen we niet koken en besluiten we 's avonds in de stad te gaan eten. We gaan wel eerst even kijken of we daar de fietsen veilig neer zullen kunnen zetten. Dat blijkt niet het geval en we herzien onze beslissing. We blijven vanavond gewoon in de tent met een aangeklede boterham. We hebben geen zin in de regen heen en weer te lopen naar Mikolajki.

Bij de tent gekomen wacht ons een onprettige verrassing. Hij blijkt in een kuil te staan en er staat water in de buitentent en onder het grondzeil. Tinekes slaapmatje is nat. Hoe waterdicht is ons grondzeil ? We leggen een extra plastic zeil onder het slaapmatje en dat helpt goed. Buiten blijft het maar regenen. Na de boterham puzzelen en dan naar bed. We leggen - zie de vorige nacht- de regenjassen weer onder de matjes en de jacks op de slaapzakken. Truien en trainingsbroeken aan en zo houden we het vannacht wel warm.

In de loop van de nacht houdt het zowaar op met regenen en wordt het definitief droog.

Hoera ! Met zon opgestaan, het belooft een goede dag te worden. We ontbijten weer buiten. Daarna leggen we alles te drogen. Ook de tent wordt afgebroken en het grondzeil gedroogd. Ondertussen gaan we in het zonnetje koffie drinken. Vanwege de kunststof droogt alles supersnel. De tent zetten we op op het "emplacement" naast ons omdat eventueel water hier niet blijft staan maar wegloopt. Bovendien zorgen we ervoor dat de tentluier aan alle kanten wordt opgerold.

Er staat een frisse wind maar de zon schijnt lekker en we lunchen in de open lucht met een lekker bakkie warme soep. Na de lunch gaan we naar het station om de treintijden voor morgen te bekijken. Daarna een wandelingetje door de haven en een kopje thee. We besluiten deze avond wel in de stad te gaan eten.

Na de thee terug naar de camping. We maken daar een praatje met een Duits echtpaar die met een camper de overtocht van Kiel naar Klaipeda, in Litouwen, hebben gemaakt. Dat is 21 uur. Het was slecht weer tijdens de overtocht en de meeste passagiers waren zeeziek. Ze zijn vandaag in Mikolajki aangekomen en vragen of het hier aldoor zo'n mooi weer is geweest. Helaas moeten wij ze teleurstellen. Ze zijn echter optimistisch omdat het weerbericht hoge luchtdrukgebieden en goed weer voor de komende dagen voorspelt.

Na de warme maaltijd in de stad gaan we nog even puzzelen in de tent en dan op tijd naar bed. Morgenochtend moeten we om 6.00 uur op om de trein van 9.13 uur te halen. We maken ons op de bekende wijze, met regenjassen, jacks, truien en trainingsbroeken, gereed voor de nacht.

In hotel Pirat krijgen we pokoje no. 7 onder de hanebalken maar prima naar onze zin.

We staan op met regen maar als we de tent moeten afbreken is het even droog. Bij het station begint het alweer te gieten. We hebben niet veel vertrouwen in die voorspelde hoge luchtdrukgebieden. Onze trein is een echte vakantietrein. Niet druk maar wel allemaal vakantiegangers. De ene regenbui na de andere slaat tegen de ruiten van de trein en we besluiten in Olsztyn maar een kamer te nemen in hotel Pirat, in plaats van gebruik te maken van hun kampeerterrein. Tenslotte is onze vakantie in feite afgelopen.

In hotel Pirat doet de receptioniste eerst moeilijk over de kamer omdat het hotel al vol is. Nou ja kamperen kán, dus we staan niet op straat maar prettig is anders. Een wat ouder personeelslid vindt dat het niet kan en doet een goed woordje waardoor we de zolderkamer kunnen krijgen. Voor ons geen enkel probleem. We krijgen "Pokoje 7".

Buiten is het is net droog geworden. Nadat we zijn geïnstalleerd gaan we op het kampeerterrein de tent drogen die vanmorgen nat geworden is. 's Avonds warm eten in de Pirat.
De link is http://www.pirat.com.pl

We gaan vandaag Olsztyn in voor treinkaarten kopen en sightseeing. Het is dezelfde procedure als vorig jaar en dus bekende koek. We moeten plaats- en fietskaarten kopen naar Berlijn. Het internationale loket dus. Het is maar goed dat we vandaag de kaartjes kopen want voor ons staat een man met een ingewikkelde reis die wel een half uur nodig heeft. Als we dat morgenochtend hadden gehad was het verkeerd afgelopen.

Daarna de binnenstad in. We bekijken onder andere het oude kasteel in Neo Gothische stijl nog eens. Maar nu met andere ogen omdat we in het museum van Trakai hebben geleerd dat hij samen met een groep Poolse burchten en de Waterburcht van Trakai een aparte groep Neo Gothische burchten vormt. Op dit moment is er het Muzeum Warmii i Mazur in gevestigd.

Aan het eind van de middag terug naar ons hotel. Net als vorig jaar was de deur van het sousterrain versierd met ballonnen en een deel van de eetzaal ook. Later komt een groot gezelschap binnen en we beseffen dat we geluk hebben gehad dat we nog een kamer konden krijgen. Het is duidelijk een groot jaarlijks familiefeest. Er wordt tot laat in de nacht gezongen en gedanst, zowel binnen als buiten. Geheel naar Poolse aard.

Vandaag terug naar Nederland. Het is de trein met fietswagon van Olsztyn via Gdansk naar Szczecin. Evenals vorig jaar helpen we onderweg fietsers om hun fiets in de fietswagon te krijgen. Van buitenaf lukt dat niet en geen conducteur zal helpen. Onderweg bekijken we het fenomeen van overal paddestoelen plukkende Polen. Hele groepen trekken door het landschap. We hebben hier te maken met de jaarlijkse Poolse paddestoelenkoorts. Zelfs het Poolse TV journaal wijdt er een nieuwsblok aan. De "grzyby" nemen in de Poolse keuken een belangrijke plaats in.

"Op de grens van zomer en herfst breekt in Polen de paddestoelenkoorts uit. Massaal gaan de Polen op zoek naar de kozak, de kleine kip, de boterzwam en de cantharel, embleem van de maagdelijkheid.
Wie niet vroeg opstaat moet ze kopen."

Aldus een artikel In NRC-Handelsblad van 8 september 2003 over de Poolse paddestoelenkoorts in september. Een Pools recept daaruit, voor Paddestoelen in zure room, vind je in onze Tips-pagina van deze reis.

Met deze laatste beelden uit Polen nemen we afscheid van onze vakantie naar Litouwen. Enerzijds is een groot Pools deel van een fietstrektocht naar Litouwen niet te vermijden door onze voorkeur voor de trein om in het fietsgebied te komen. Fietsen op de trein is in Litouwen niet mogelijk dus je moet vanuit een Pools station starten. Wij kozen Elk. Anderzijds was de combinatie van moeilijk begaanbare zand/grindwegen en de moeilijk te vinden kampeerplaatsen in Litouwen een reden om wat eerder dan de bedoeling was naar Polen te verkassen.

Boordevol Oost-Europese herinneringen gaan we weer huiswaarts. Vooral het Litouwse deel maakte het een hele bijzondere vakantie die we iedereen aan kunnen raden. Maar doe het wel op de fiets. Met de auto race je overal aan voorbij en verlies je in feite het contact met je omgeving en de mensen die daar deel van uit maken.

Kijk voor reisverhalen van anderen ook op:

www.vakantienieuws.nl

http://reisverhalen-europa.2link.be

Eerst wassen in het meer. Dan theezetten, ontbijten en inpakken. Om kwart voor tien op pad. We gaan vandaag naar camping "de Harmonie" bij Rudiskes en 30 km van Vilnius. We willen binnendoor en niet rechtstreeks de grote autoweg naar Vilnius nemen. Dat is natuurlijk om maar we willen door de mooie stukken rijden. We moeten eerst terug naar Varena en gaan dan meteen boodschappen doen in de T-Market tegenover het gemeentehuis. Daarna koffie op een terrasje op het grote plein. Het is ook vandaag weer prachtig weer en nadat we voldoende zijn uitgezakt gaan we definitief richting "de Harmonie". Het is nog een heel gedoe om de stad uit te komen naar de weg naar Matuizos. Nadat we we hem, na veel tijdverlies, te pakken hebben zitten we op een prachtige weg. Hij voert door bossen en over vlaktes met oude dorpjes. We komen herhaalde malen over het riviertje de Merkys. Het is een beschermd riviertje waar alleen kanoërs mogen komen. Op een gegeven moment komen we op een zand/grind weg uit met een grindpad er naast. Het is het prettigst om maar midden op de weg te rijden. Er komen af en toe joekels van vrachtauto's overheen die vreselijk stuiven en waar we onherroepelijk voor opzij moeten het grindpad op. In Valkininkai komen we op de grote weg naar Vilnius. We beginnen nu dus merkbaar het doel van onze tocht te naderen. De drukte op de weg valt mee maar er wordt wel hard gereden. Je moet weer constateren dat de autowegen in Litouwen, in tegenstelling tot Polen, lekker breed zijn.
Bij Paluknys in een wegrestaurantje annex winkeltje doen we boodschappen. Tomaten, appels en klaargemaakte kerrie-rijst. We willen eigenlijk macaroni hebben maar omdat die niet in voorraad is krijgen we de kerrie-rijst gratis uit een grote kom die naar ons gevoel eigenlijk voor henzelf bestemd was. We krijgen voor de zoveelste maal het gevoel dat de Litouwers het je, hoe dan ook, naar de zin willen maken. Nu naar camping "de Harmonie". De website van De Harmonie, vakantieoosteuropa.nl/Harmonie.htm, geeft aan dat het vanaf de A4, afslag Rudiskes, nog 7,3 km. is. Maar het zijn ruim zeven vreselijke kilometers over een zand/grindweg. Door de droge zomer is de weg mul geworden en we moeten hele stukken lopen waarbij de fietsen af en toe een decimeter wegzakken in het zand. Omdat het allemaal zo moeizaam gaat beginnen we te twijfelen of we het wel goed doen. We komen bij de viersprong met Zeronys en Paluknys die we op de kaart ook al hadden gezien. Het klopt dus en we zijn in ieder geval op de goede weg, hoewel we ons afvragen of we misschien niet beter van af de grote weg via Paluknys hadden kunnen gaan. Maar vanaf een afstand zien alle wegen er wel redelijk uit en dat zegt dus niet veel. Eindelijk komen we bij de verlossende drie grote stenen die de ingang van de Harmonie markeren. Later constateren we dat je de Harmonie beter vanuit Rudiskes kunt benaderen. Dat is maar 4 km en de weg is veel harder. We worden ontvangen door Irena Brauns die ons een plaatsje wijst in een camping die een paradijsje op aarde is. Hij wordt het meest door Nederlanders bezocht maar Duitsers en andere nationaliteiten komen er ook. We zullen hier drie dagen blijven om Vilnius en Trakai te bekijken. We zitten weer in de beschaving en dat betekent in de eerste plaats lekker douchen. Het is nog steeds mooi weer en op ons gemak werken we koken, eten en afwassen af.
	De omgeving van Vilnius en Trakai met De Harmonie als uitvalsbasis.

	Camping De Harmonie

Vandaag dus Vilnius. Om 9.00 uur zitten we in de auto. De trein gaat om half tien en tien minuten vantevoren gaat het loket open. We nemen de kortste weg en omdat we gewoon de rails over mogen steken zijn we er in no time. We gaan in de wachtkamer zitten. Er zitten daar veel ouderen en het valt op dat ze allemaal zorgelijk kijken. Waar ze zich zorgen over maken is ons onbekend.
Prompt tien voor half tien gaat het loket open en we kopen twee kaartjes Vilnius. Om half tien komt de trein er aan. Hij heeft een massale locomotief met eigen gemaakte gordijntjes tegen de zon. We stappen in en komen terecht in een trein die in Nederland al lang in het museum staat. Wagons met houten banken. Veel ruimte is er wel, iets wat in Nederland ook het museum in is verdwenen. Onderweg komt de conductrice onze kaartjes stempelen met een eenvoudig datumstempeltje dat je in elke kantoorboekhandel kunt krijgen. Waarom ook niet ? Zelf zal je zo'n stempeltje er niet op zetten. Af en toe stopt de trein middenin de bush om mensen in te laten stappen of midden tussen goederentreinen waar ook een instap blijkt te zijn. In ruim vijfenveertig minuten zijn we in Vilnius. We willen daar door de tunnel naar de uitgang maar dat vinden de andere passagiers flauwe kul en ze beduiden dat we gewoon over de rails en door het hek naar buiten moeten.

Aan het Internationale Zakenblad voor de Scheepvaart, "Jura" , ontlenen we het volgende: Het station van Rudiskes dateert uit ongeveer 1870. Het is vijf jaar geleden gerestaureerd. Vroeger was het een deftig stationsgebouw in Parijse stijl. Op de muren zat behang met imitatie marmer en overal stonden deftige tafels en stoelen.Buiten waren café's gevestigd, druk bezocht door elegant geklede dames en heren. In het stationsgebouw zijn gedeeltes van de film "trip to Paris" opgenomen. De link is http://www.jura.lt/index_eng.htm en zoek dan onder Archives >> 2003/03 >> RAILWAYS >> Stations of Vilnius Region: Historical and Contemporary Creations door Sofija Sasnauskaite.
Volgens de platte grond moeten we naar rechts en bij het viaduct linksaf naar de oude stad. Als je de poort door bent sta je in de oude stad. Vilnius is de stad met de vele kerken. Litouwen was in de veertiende eeuw een groot koninkrijk en Vilnius heeft van oudsher veel geloven geherbergd. We worden verrasd door een koor dat boven ons hoofd, in een Mariakapel in de poortboog, staat te zingen. Dat geeft natuurlijk veel oploop.
Even verder staan, ter weerszijde van de straat, twee kerken. Een daarvan is een Grieks orthodoxe kerk. De Kerk van de Heilige Geest. We gaan er naar binnen en komen in een interieur waar groen overheerst. Verder staat de kerk flink vol met allerlei attributen. Een beetje Barok idee. In het midden onder een baldakijn liggen vier "zogenaamde lijken" die zijn bedekt met kleden en waar je alleen de voeten van ziet. In een konditorei gaan we koffie-met drinken. Het is ons opgevallen dat je in Vilnius veel winkels ziet met alle dure merken, Versace, Boss, Max/mara, Salamander, en ga maar door. Op straat veel tweede hands auto's uit het westen. Je ziet veel bestelauto's met Nederlandse namen en je denkt "Wat zitten hier veel Nederlandse bedrijven" tot je er achter komt dat ze tweedehands zijn.

	In het centrum van het centrum ligt een heel complex van de kathedraal met daarnaast het Koninklijk Paleis en de burcht bovenop een heuvel. Het geheel wordt gerestaureerd met Unesco geld in het kader van wereld erfgoed. Het moet in 2009 klaar zijn in verband met het 1000 jarig bestaan van Litouwen. Hiernaast zie je hoe het gedeelte paleis en burcht er uit moet gaan zien. De kathedraal zit aan de linkerkant tegen het paleis aangeplakt (http://www.lvr.lt) De Litouwers profileren zich voor hun nationale identiteit heel erg vanuit het verleden.
	De kathedraal heeft een apart staande toren. Daardoor ziet hij er in eerste instantie uit als een parlementsgebouw in plaats van een kerk. De muur bij de vlaggen zit tegen het paleis met burcht aangeplakt. Het is dus een heel complex.
Onderweg naar een restaurant bezoeken we vele souvenirstalletjes op zoek naar een batch van Vilnius of Litouwen en iets voor het thuisfront. We scoren onder andere een matroschka of netsuke waar er hier veel van liggen( http://www.russouvenir.de ). Naast de gebruikelijke vrouwenfiguurtjes liggen er ook talloze bekende figuren zoals Clinton, Gorbatschov e.d. Aan het einde van de middag zijn we nog veel tijd kwijt met het vinden van een postkantoor doordat we geen kaarten, voorzien van een postzegel, kunnen krijgen. We komen daarbij allerlei regeringsgebouwen en ambassades voorbij. Vilnius is een echte hoofdstad.	Vilnius staat, zoals gezegd, vol met kerken van allerlei geloof. Een erfenis van het rijke verleden. Dit is weer een Russisch Orthodoxe kerk.
	Vilnius zit vol met dit soort sfeervolle straatjes.
Ruim voor half vijf zijn we bij het station, dus tijd genoeg voor een kaartje en de trein. Via de stationshal lopen we door de tunnel naar het perron. De hal is een imposante ruimte van marmer en gepolijste natuursteen. Er is daar bijna niemand. De tegenstelling met de perrons is die van dag en nacht. De perrons zijn primitieve aarden wallen met betonranden die aan oude sporen liggen. Die tegenstelling kom je in Litouwen vaker tegen. Kom je bijvoorbeeld van de autoweg op de secundaire zand/grindweg dan stap je een andere wereld binnen. Dit is wel een momentopname want er wordt hard gewerkt aan vernieuwingen. Zie het artikel hieronder en de etappe van 23 augustus: Weg no. 220 wordt in rap tempo omgetoverd van zand/grind in asfalt. Aan het Internationale Zakenblad voor de Scheepvaart, "Jura" , ontlenen we het volgende: Op 30 april 2003 heeft de opening plaatsgevonden van het gerestaureerde centrale gedeelte van het stationsgebouw van Vilnius. De restauratie van het hele gebouw heeft 7 jaar geduurd. Het centrale deel dateert uit 1946 en is een voorbeeld van Stalinistische architectuur. De rest is midden 19e eeuw. De perrons en de verbindingstunnel komen nog aan de beurt. De link is http://www.jura.lt/index_eng.htm en zoek dan onder Archives >> 2003/03 >> RAILWAYS >> Stations of Vilnius Region: Historical and Contemporary Creations door Sofija Sasnauskaite.
Om kwart voor vijf zitten we in de trein naar Rudiskes maar eigenlijk zouden we nog meer tijd aan Vilnius moeten besteden. De trein zit vol met kranten lezende forenzen. Er zijn er heel wat die een Russische krant lezen. Om half zes staat Wim Brauns klaar om ons naar "De Harmonie" te brengen. 's Avonds zitten we in het "Familiehuis" die een TV heeft met alle Nederlandse zenders. We doen daar heel wat informatie op voor ons bezoek aan Trakai en voor de verdere tocht.	Om half zes stappen we, samen met forensende Rudiskessers(?), uit de trein.

Vandaag Trakai. Het heeft vannacht geregend en nu is het wisselend bewolkt. Het is 16 km fietsen waarvan de eerste 4 km op de hobbelige zand/grindweg naar Rudiskes. De overige 12 km is een mooie brede asfaltweg (Weg 220) door een mooi gebied. We maken, vanaf de weg, een foto van Sklériai. Trakai is een echte touristenplaats aan een groot meer. De grote trekpleister is een Gotische burcht op een eiland. Hij lijkt als twee druppels water op de burcht van Malbork, alleen kleiner. In Trakai eerst koffie in een restaurant aan het meer. Door de bomen zien we de toren van de burcht. Daarna gaan we het gebedshuis van de Karaiten bekijken. Dat is een Turks volk dat in de bloeitijd van Litouwen vanuit de Krim hiernaartoe is gekomen. Het is nog steeds door de Karaiten in gebruik en binnen houdt een van hen een beetje toezicht op de bezoekende touristen. Hij heeft een rode FEZ op zijn hoofd. De Karaiten spreken hun eigen taal en belijden hun eigen godsdienst - het evangelie van het oude testament plus wat invloeden van de Islam. Voor we naar de burcht gaan zetten we de fietsen op een parkeerterrein onder de hoede van een parkeerwachter. De burcht ligt op een eiland dat je via een lange houten brug bereikt. Links en rechts van de weg naar de burcht zitten tekenaars en muzikanten die pas in actie komen op het moment dat je ze passeert. Verder kan je zeilboten met stuurman en roeiboten huren. Er is alleen niet veel animo voor.
		Sklériai

		De toren van de burcht van Trakai.

Ruimte op de eerste verdieping waar je de kerkdienst, door de spijltjes, ook kunt volgen.	Het Karaitenkerkje van dichtbij.	De ingang van het Karaitenkerkje.
De burcht is een Gotische waterburcht. Hij vormt samen met de Poolse burchten van Malbork, Reszel, Olsztyn en Lidzbark een groep van Gotische burchten. Ze zien er heel kenmerkend uit met hun rode baksteen en slanke torens. Hij is uit de 14e/15e eeuw en heeft onder andere gediend als zomerresidentie van de Litouwse koningen. Hij is gebouwd als defensie tegen de Duitse orde en heeft die functie prima vervuld. In de Russische oorlog van 1654 - 1667 is hij veroverd en geplunderd. Daarna is hij verwaarloosd. In 1987 is de burcht weer opgebouwd in zijn oorspronkelijke staat. Je ziet hier de foto's van de vijf burchten. In Lidzbark zijn we nooit geweest en die foto's hebben we "geleend" van de sites http://www.poland.net/castles/warmia/lidzbark.html en http://home.t-online.de/home/0625176659/index17.htm van "Gutshaus Sople". Voor we weer teruggaan naar "de Harmonie" bekijken we de ruïne van een andere burcht nog even. Er is alleen niet veel aan. Met de zon aan de hemel en met lekker warm weer aanvaarden we daarna de terugtocht. Onderweg bijna door een auto geschept. Door hard in de remmen te knijpen kunnen we de rechtsaf slaande dame ontwijken.
		De waterburcht van Trakai

		De burcht van Lidzbark in Warminski, Polen

De burcht van Malbork	De burcht van Reszel	De burcht van Olsztyn

	Het weer is er niet aangenamer op geworden. Tussen de buien door breken we de tent af en tot Sejny blijft het hard waaien en af en toe plensbuien. In Sejny geld wisselen bij een Kantor en koffie met taart op een gezellig terrasje in een zijstraat naar de grote kerk. Daarna bekijken we om de beurt (wacht houden bij de fiets !) de barokke kerk van binnen. Het is een voormalig Dominicaans klooster. We lunchen in het parkje tegenover de kerk en het is lekker zonnig weer geworden. We gaan vandaag kamperen op de PTTK camping bij Stary Folwark. Dat is in het Wigierskipark. We gaan binnendoor via Pogorzelec. We kunnen de weg eerst maar moeilijk vinden maar via een door fietsbordjes aangegeven fietsroute komen we Sejni goed uit. We krijgen nog de nodige regenbuien over ons heen maar rond half drie breekt de zon door en dan vergoedt het Wigierskipark alle voorgaande regenbuien. We fourageren bij een "Sklep" die, dankzij de vele kanoërs in het gebied, goed voorzien is. Het is een prachtig park. We steken het riviertje de Haneza over. Naast de brug is een kanostation waar er hier veel van zijn. In Wigry de kerk van buiten bekeken. Het is ook weer een Dominicaanse kerk. Daarna gaan we naar het kampeerterrein. We moeten een stukje de autoweg naar Suwalki op en er bij Tartak weer af. Het kampeerterrein is niet erg druk. Het is op z'n Pools goed met een slagboom bewaakt. De toiletgebouwen zijn verwaarloosd maar we kunnen in het hoofdgebouw douchen. Het terrein ligt aan een meer bij een zeilclub. Er arriveert een groep kanoërs en we besluiten eerst maar te gaan douchen voordat het daar spitsuur wordt. Daarna snel koken want het weer belooft niet veel goeds.
De hoofdstraat van Sejny		Sejny in de verte

Het interieur van de kerk hierboven		Even na Pogorzelec dit kerkje in het Wigierskipark

De kerk in Wigry		De PTTK camping bij Stary Folwark

Om 7 uur staan we op. Kort daarna begint het te miezeren en de lucht trekt volledig dicht. Na het ontbijt begint het steeds harder te regenen en we besluiten het vertrek nog wat uit te stellen. We gaan eerst nog maar wat koffie zetten en rond 11 uur besluiten we op te breken. We willen naar Augustów en dat halen we nog wel. Om 12 uur vertrekken we. De kanoërs als verzopen katten achterlatend. We gaan weer door het Wigierskipark en fourageren nog een keer bij het winkeltje van gisteren. Daarna rijden we via Wysoki Most en komen daar op een zandweg terecht. Het is hier overal mooi. We hebben de wind in de rug en voorlopig blijft het droog. Het einde van het zandpad is slecht. We komen herhaaldelijk langs tabaksveldjes. Bij Sarnelki verlaten we het park. Sarnelki is een verschrikkelijk achterlijk dorp. De straten zijn middeleeuws, dat wil zeggen van zand. Bijna elk huis heeft zijn drogerijtje voor tabak. In Gleboki Brod komen we op de autoweg naar Augustów. Juist op dat moment breekt de zondvloed uit en we gaan in een bushokje schuilen. Tegelijkertijd eten we onze middagboterham op. Het bushokje kraakt vervaarlijk onder de windvlagen en de regen komt gedeeltelijk door de gaten in het golfplatendak op ons hoofd. Onze gids "Polen per Rad" van Herbert Lindenberg schrijft een fraaie route over de binnenweg via Strzelcowizna, Gorczyca, Plaska, Sucha Rzeczka naar Przewiez op de autoweg naar Augustów voor maar het lijkt ons beter rechtstreeks over de autoweg naar Augustów te rijden. Wie weet hoe die weg onder deze omstandigheden is. Het prettige van deze autoweg is dat het grensverkeer wordt omgeleid via Suwalki zodat er geen grote vrachtauto's rijden. In de buurt van het kampeerterrein kunnen we in een winkeltje onze inkopen doen. Ons kampeerterrein ligt er verlaten bij. Er staat slechts een tent die even later wordt afgebroken. Het is inmiddels wel droog en het zonnetje komt er zelfs bij. Maar fris blijft het wel en het waait nog steeds flink. De dame van de gemeente, die het geld int, is zowaar ook weer present en waarschuwt nog voor een goede afsluiting van onze fietsen. Om acht uur, terwijl het al donker is, arriveren er nog een stel kanoërs.



De weg binnendoor naar Augustow, via Strzelcowizna en Przewiez, is mooier. Vanwege de regenbui en de te verwachten blubber durfden we die alleen niet aan. Gelukkig zijn er geen grote vrachtwagens op weg no. 16 omdat al het grensverkeer over Suwalki wordt geleid. Klik voor de hele route vanaf Sejny door het Wigierskipark op het kaartje.


Driemaal de Bierbza. De eerste twee aan de Oostkant van het Biebrzanskipark en de laatste aan de Westkant bij Burzyn. Aan de westkant bevinden zich de wedlands van de Biebrza.