ศุกร์ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2546

" ติ้ว ติ่ว ….ๆๆๆๆ…" 
    หะโหล ๆ… เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขัดจังหวะความสนุก
ของเราที่กะลังมันกะเพลงคาราโอเกะ 
ในงานเลี้ยงอำลาของกลุ่ม คืนวันศุกร์….
และครั้งนี้ก็เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะเฮ้ว ๆ  ด้วยกัน
กับเพื่อน ๆ ผมทดคำชักชวนเกิน 3 ครั้งไม่ไหว จึงตัดสินใจ
ติดสอยห้อยตามอยู่ท้ายรถกระบะ 

งานนี้เริ่มจากการร่วมทานอาหารที่ร้านหรู 
จากนั้นก็ไปกันต่อ แม้ว่าสายฝนจะโปรยปราย
แต่คณะผู้แสวงบุญ (มั้ง) ก็ไม่ได้ลดละความพยายาม…..
ผมเอาโทรศัพท์แนบหูแล้วเดินออกจากห้องคาราโอเกะ
ออกมาด้านนอก….. สำเนียงที่ได้ยิน
มันฟังดูทะแม่ง ๆ ก็เลยถามไปว่าใครพูด 
..ต้นสายเงียบไป 3 วินาที แล้วก็พูดตอบกลับด้วยภาษา
ต่างด้าว    อ้า…โช่ง เช่ง ๆ ๆ 
เราสนทนากันด้วยภาษาอีกภาษานึง
	
      "Okay…You wait me there, I will go in 30 minutes." 
    " I sit down here and wait you. Okay !! " 

เกิดอาการตกอกตกใจเล็กน้อย 
ก็คนที่คุยด้วยเป็น โนริโอะ เพื่อนทาง เนต 
ที่คุยกันทางอีเมลล์เมื่อ 3 เดือนก่อน 
วันก่อนโทรคุยกันบอกว่าจะมาวันพรุ่งนี้นี่หว่า 
ไหง !! เร็วจนไม่ทันตั้งตัว 
ตอนนี้มาบอกว่านั่งรออยู่ที่ สถานีรถปรับอากาศแล้ว
 ……..ใครมันจะตั้งตัวทันวะ 
	
       " อุ้ย…ขอโทษนะ พาเราไปรับเพื่อนหน่อย
ที่ สถานีปรับอากาศ มันมาหาเรา ตอนนี้กะลังนั่งรออยู่ 
หลังจากนั้น 10 นาที อุ้ยก็ขับรถกระบะไปส่งที่จุดนัดพบ 
ผมลงรถไปเดินดู …
     
         อ้าว..ตายห่า !!! 
แล้วจะรู้หรือวะว่าใครคือ โนริโอะ หน้าตารูปถ่าย ไม่รู้ 
ลืมถามด้วยว่าใส่เสื้อสีไหนแต่มันบอกว่าจะนั่งรอ 
เพราะฉะนั้นใครที่ยืนไม่ใช่แน่ ๆ 
      ผมเดินดุ่ย ๆ เข้าไปในที่รอรถ แต่..
ไม่เห็นมีใครที่หน้าตาพอจะเป็นคนญี่ปุ่น 
อายุ 19 เลยสักคน 
ใครว่ะ…
    คนก็ไม่เยอะแต่ก็ไม่เห็น 
พอดีเหลือบไปเห็นไอ้หนุ่มคนหนึ่งหน้าตาแปลก ๆ ก็คิดว่า
น่าจะใช่แน่ ๆ เลยมุ่งตรงเข้าไปหาพร้อมเตรียมคำถามไว้ในใจ
        
         " Anata wa Norio desu ka? "  

     ได้ผลเกิดคาดเอาไว้…เขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว 
ทำหน้าตาตกใจ ยังกะว่าผมไม่ได้ เน้นเสียงสูงท้ายประโยค
    ให้เป็นประโยคคำถามยังไงยังงั้น 
ทันใดนั้น ผมก็ตระหนักทันทีว่า 
 แกคงไม่ใช่เป้าหมายแน่ ๆ ก็เลยขอโทษและไสหัวไป
      
     10 นาทีไม่เห็น ก็เลยให้อุ้ยขับรถพาไปดูที่ บขส. 
แต่จากการสังเกต ไม่พบว่ามีใครหน้าตาต่างจากเราเลย 
และแม่ค้ายืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า  
        รถจากพัทยาจะเข้าตอนตี 2
 แล้วอุ้ยคนเดิมก็ขับรถมาส่งที่เดิม
 คราวนี้ช่วยกันลงรถหา  ผมเดินไปดูที่เดิมอีกรอบ 
พยามทำตัวลุกลี้ลุกลนเหมือนกับคนทำทองหล่นแถว ๆ นั้น
เพื่อที่จะได้สะดุดตาฝ่ายตรงข้าม แล้วมันก็ได้ผล 
ไอ้คนที่นั่งอยู่ทางนั้น นั่นล่ะ ต้องใช่แน่ ๆ ..

        กระเป๋า 2 ใบแบบนัก แบ็กแพคเกอร์ 
 คนอื่นไม่เข้าข่าย  ผมเดินตรงไปหาโดย
ปราศจากคำถาม เขาลุกขึ้นและแสดงท่าทาง 
               Okay ชัวร์ ป๊าบ..!!
	
          จะจับมือซ้ายหรือมือขวา
 เกิดอาการมือคนไทยกะคนญี่ปุ่นพันกันเล็กน้อย 
ผมหิ้วกระเป๋าให้แล้วพาเดินไปที่รถ ในใจสงสัยว่า 
        มันอายุ 19 จริงเหรอ? 
ตัวยังกะควาย อุ้ยแสดงอาการดีใจเล็กน้อย
ที่ได้เจอเด็กหนุ่ม คิดว่าน้ำลายคงไหลพอประมาณ 

   พูดไม่ค่อยเก่ง…..ใช้ได้ทีเดียวกับอาการที่ผมกะลังเป็น
 เพราะว่าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกะเพื่อนใหม่
        ที่พึ่งจะจเอหน้ากันครั้งแรก 
ยิ่งไม่เก่งในการเป็นคนสร้างความประทับใจแรกพบเสียด้วยสิ ..
เพื่อเป็นการไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไปก็เลย 
ถามสารทุกข์สุกดิบ      เดินทางเหนื่อยไหม 
ตอนนี้เรากะลังจะไปร้องเพลง งานอำลาเล็ก ๆ น่ะ 
          ไม่ว่ากันนะ !!! 	

   หลังจากนั้นก็แนะนำให้รูจักกับเพื่อน ๆ
 และพี่ ๆ อีกหลายคน   ท่าทางแกไม่ค่อยจะสบายเอาเสียเลย
       เป็นผมก็คงจะรู้สึกเหมือนกันล่ะ 
ก็อยู่ในที่ผิดที่ผิดทางและผิดเวลานี่นา แทนที่จะได้คุยกันเองกับเพื่อน
ก็ต้องมานั่งหงอย ๆ แกล้งทำหนาให้สนุกกับเพลงที่คนอื่นร้อง 

      ผมสั่งน้ำมาเพิ่มอีกแก้ว แล้วก็ให้แกเลือกเพลง 
       ตกลงเลยได้แซงคิว 
Show me the meaning of being lonely ของ Backstreet Boys 
ชั่งเข้ากับบรรยากาศและความรู้สึกอะไรปานนั้น
 แต่เขาก็ร้องเพลงได้ดีนะ ดีมากด้วยล่ะ 
	
  เที่ยงคืนก็ได้เวลาอำลาอาลัย  เราแยกย้ายกันกลับ 
 ผมเหนื่อยและเพื่อนใหม่ของผม
ก้ดูท่าจะเหนื่อยเหมือนกันเพราะเดินทางทั้งวัน 
จาก พัทยา-กรุงเทพ จากกรุงเทพ-ขอนแก่น  
    ผมนอนไม่หลับ  
อาจจะด้วยเพราะอาการตื่นเต้นที่มีอะไรแปลกใหม่โผล่ขึ้นมา 
    เวลาล่วงเลยจนจะตี 3 ผมนับแกะได้ 2000 ตัวแล้ว 
พรุ่งนี้เช้าผมต้องตื่นแต่ตี 5  เพื่อจะให้ทันรถรอบ 6 โมงกลับบ้าน 
พ่อโทรมาบอกตอนหัวค่ำว่า  passport เรียบร้อยแล้ว
และผมก็บอกกับ โนริโอะ ว่าพรุ่งนี้จะกลับบ้านสัก 4 ชั่วโมง 
และฝากฝังให้รูมเมทดูแล  เรื่อง การให้น้ำให้ท่า แกด้วย

วันที่ 2 ณ. ขอนแก่น