ในอดีตประเทศไทยเคยมีการจัดการแข่งขันความสามารถการเชิดสิงโตของคณะสิงโต ในรูปแบบลักษณะต่าง ๆ   ทั้งนี้มักขึ้นอยู่กับความนิยมของผู้คนในแต่ละท้องถิ่น  เช่น  การแสดงการต่อตัวโดยให้คนขึ้นไปยืนเหยียบอยู่บนบ่า     หรือเหยียบศีรษะต่อกันขึ้นไปเป็นชั้น ๆ  ระหว่าง  5 - 9 ชั้น  การใช้ไม้กระบอกยาว ๆ (ประมาณ 5 เมตร) เจาะรูทะลุ     ทางตอนปลายแล้วเอาไม้สอดเป็นขั้นไว้  สำหรับให้ขึ้นไปยืนต่อตัว    แถมบางครั้งยังเอาเด็กเล็ก ๆ  ขึ้นไปยืนบนบ่า     แล้วแกล้งทำเด็กหล่นลงจากบ่า  แต่คว้าขาไว้ทัน  การไต่เสาไม้ไผ่ที่ทาด้วยน้ำมันลื่น เพื่อปีนขึ้นไปเอาเงินที่ผูกไว้ที่   ปลายเสา  การพุ่งตัวรอดบ่วงไฟ  เป็นต้น   ปัจจุบันการแข่งขันกีฬาสิงโตของไทย ได้รับเอารูปแบบการแข่งขันกีฬา     สิงโตแบบสากลเข้ามาใช้ในการแข่งขัน  นั่นคือการเชิดสิงโตอยู่บนพื้น   และการกระโดดขึ้นไปเชิดสิงโตอยู่บนเสา     ต่างระดับหรือบนแป้นเสาดอกเหมย โดยแสดงการกระโดดที่ต้องใช้ท่าความยากง่ายผสมผสานไปกับจิตนาการของ   ผู้เชิดสิงโต  ที่ต้องการพยายามบอกเล่าเรื่องราวผ่านทางท่าทางหรืออากัปกิริยาของสิงโตที่แสดงออกมา  ซึ่งปัจจุบัน   การแข่งขันกีฬาสิงโตแบบสากลนี้  กำลังได้รับความนิยมอย่างกว้างขวางในประเทศไทย   และในแต่ละปี ก็มีหลาย   หน่วยงานได้จัดให้มีการแข่งขันขึ้นมาหลายรายการ  ส่งผลให้คณะสิงโตของไทยมีพัฒนาการจนสามารถเข้าไปร่วม   ทำการแข่งขันกีฬาสิงโตในระดับนานาชาติอยู่หลายคณะ