| MOON
CLOCK
By
Feel To w-inds.
Time II
อะไรเนี่ย!!! นี่นายบ้าหรือเปล่าเนี่ย Ryuichi
.. นายทำเซฟเกมส์ชั้นลบไปหมด
ทั้งๆ ที่ชั้นผ่านมาจนจะด่านสุดท้าย อันนั้นชั้นยังไม่ได้ชำระบัญชีกับนายเลยนะ
.
แล้วนายเอาของบ้าอะไรมาให้ชั้นเนี่ย นายคิดจะทำให้ชั้นประสาทกินเพราะของบ้าๆ
นี่หรือไงเนี่ย Ryuichi! เจ้าหนุ่มร่างบางสูงชะลูด ใบหน้ายาวเรียวรูปไข่
โวยวายลั่นเมื่อเพื่อนรักเพื่อนซี้ส่งของให้โดยบอกว่าซื้อมาฝาก.. เพราะแม้ว่ามันจะสวยงามแปลกตาแต่ก็ดูน่ากลัวพิกล!!
นี่
นายจะแกล้งดีใจสักนิดนึงไม่ได้เลยหรือไงฟะ Keita คนเค้าอุตส่าห์ซื้อมาฝากแท้ๆ
เห็นว่ามันสวยดี แล้วอีกอย่างเพลงก็เพราะด้วย คนขายเค้าบอกว่ามันจะทำให้คนรับพบกับความสุขที่สุดเลยเชียวนะ
ส่วนเรื่องเซฟเกมส์นั่นอ่ะ
ชั้นก็ขอโทษไปแล้วไม่ใช่เหรอ หายโกรธสักทีสิ
เดี๋ยวชั้นเล่นให้นายใหม่ก็ได้นะ Keita นะ Ryuichi ยิ้มแห้งๆ พร้อมไขลานกล่องดนตรีให้มีเสียงเพื่อเสริมสร้างสรรพคุณการใช้งานของมันให้เพื่อนรักได้เห็น
. เห๋???? เพลงอะไรเนี่ย
ได้ผล..ร่างบางลืมเรื่องความโกรธที่มีเสียสนิท
คว้าของในมือเพื่อนมาแนบหูเพื่อฟังเพลงอย่างตั้งใจ แม้ว่าจะโกรธอยู่มากมายเพียงไรแต่พอครั้นเมื่อได้ของที่ถูกใจ
หรือสิ่งนั้นๆ ทำให้ตนสนใจ ก็เป็นอันลืมความโกรธที่มีไปจนหมดสิ้น เสียงเพลงดูเหมือนจะเป็นสิ่งแก้ไขทุกอย่างได้จริงๆ
นั่นแหละ
Ryohei
ที่แอบดูเหตุการณ์อยู่อีกห้องหนึ่ง ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมออกมาจากที่กำบังเพราะคิดว่าเหตุการณ์ในขณะนี้คงเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว
คงไม่มีลูกหลง ของหลงเหวี่ยงโยนมาโดนหัวคนลุ้นอยู่แน่ๆ
มันคืออะไรเหรอ
Ryuichi ไอ้นี่น่ะ ท่าทีอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหนุ่มทำให้เพื่อนค่อยหายใจโล่งคอ
กล่าวตอบคำได้อย่างหนักแน่น คนขายบอกว่ามันคือ MoonClock นะ เค้าบอกมาแค่นี้น่ะพร้อมกับสรรพคุณการใช้งานต่างๆ
ดูแล้วไม่ใช่ของที่ทำในญี่ปุ่นแน่ๆ นะชั้นว่า
. อีกอย่างชั้นเห็นนายชอบพวกกล่องดนตรีแบบนี้
แถมเจ้านี่ยังมีนาฬิกาติดมาด้วย
ประโยชน์ใช้สอยเอนกประสงค์ครบครัน
ดูแล้วเหมาะกับนายดีออกนะ Ryuichi ค่อยยิ้มได้เต็มที่เมื่อเห็นเพื่อนเริ่มให้ความสนใจกับของที่ตัวเองซื้อมาให้
ก็ได้..
ยกโทษให้ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะคราวหน้าถ้านายขืนทำเซฟเกมส์ชั้นหายอีก
ชั้นฆ่านายตายแน่ๆ เลยเจ้าอ้วน! อ้อ แล้วไม่ต้องคิดที่จะผ่านด่านอะไรแทนชั้นเลยนะ
เอาไปเล่นทีไรตัวชั้นของวิเศษหายหมดทุกที Keita ยิ้มสยองให้เพื่อนตัวกลมก่อนจะเดินหลบเข้าห้องนอนตัวเองไป
ชะหนอย
ทีใครทีมันวะ คราวนี้ชั้นยอมนายก่อนก็ได้ ฮึ่ม! Ryuichi ทำหน้าตามุ่งมั่นมองตามหลัง
Keita ไป
พูดงี้ทุกที
ฟังจนเบื่อแล้ว ไม่เห็นนายเคยทำอะไรเจ้าหมอนั่นได้สักครั้ง
โดนมันข่มตลอด.. Ryohei พูดเปรยๆ พลางเหล่มองท่าทางมุ่งมั่นของเพื่อนที่พอได้ยินคำพูดของตนก็ห่อไหล่ลงในพริบตา
นี่นายมาจากที่เดียวกับชั้นรึเปล่าเนี่ย ไม่เคยให้กำลังใจกันเลย ฮือ~
ใจร้ายๆ สักวันชั้นจะจับ รันรัน มาต้มกินซะเลยเนี่ย!
เอ๊ะ!
เกี่ยวไรกะหมาชั้นเล่า
ก็เจ้าของมัน
กวนโมโหชั้นนี่..
.
สองเพื่อนหันมากัดกันเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิด
และกำลังจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากนี้
. Ryuichi ไม่รู้เลยสักนิดว่าสิ่งที่ตัวเองซื้อมาเพื่อให้เพื่อนนั้นมันกำลังจะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเค้าพบกับเหตุการณ์อะไรต่อไป
โดยที่ไม่คาดคิด
.หลังจากที่หลบเข้ามาอยู่ในห้องนอนของตัวเองเจ้าหนุ่มนักร้องนำของวงก็ล้มตึงลงนอนบนเตียงนอนสีครีมอ่อนของตนมองดู
Moonclock ที่ค่อยๆ หมุนไปมาตามจังหวะของลานที่ไข จะมีก็แต่
นาฬิการุ่นเจ้าคุณปู่ที่หยุดเดินไปซะดื้อๆ
ตั้งแต่ที่ย่างก้าวเดินเข้ามาในส่วนของห้องนอนแห่งนี้
อ้าว
ร่างสูงโปร่งใช้อุ้มมือกระทบกับแท่นนาฬิกาเบาๆ เฮ่อ..หยุดเดินไปซะแล้วเหรอเนี่ย
นี่คงโดนหลอกขายมาแหงๆ เลยของโบเกแบบนี้ ทำไมไม่ดูสภาพมาให้ดีๆ ก่อนนะเจ้าอ้วนเอ้ยยย
จับเอาไปวางตั้งไว้ที่หัวนอนพลางไขลานเพลงให้ยังคงหมุนต่อไป ท่วงทำนองเพลงที่ฟังแล้วสบายใจ
รื่นหู เสียงเหล็กเส้นเล็กๆ ขนาดสั้นยาวต่างกันกระทบกับแกนเหล็กที่ยื่นออกมาจากม้วนแกนของต้นขั้วกล่องดนตรี
ทำให้เกิดเสียงดังกังวานไพเราะขับกล่อมให้คนที่ได้ฟังรู้สึกสงบและเพลิดเพลินใจโดยไม่ได้ทันสังเกตุเลยแม้แต่น้อยว่าบัดนี้
ตัวเรือนนาฬิกาที่ติดกับฐานเข้มสีทองทั้ง 2 ข้างมันกำลังค่อยๆ หมุนย้อนกลับมาทีละน้อยๆ
ไร้ซึ่งเสียงบอกเตือนให้เจ้าของมันได้ทราบ
ชายหนุ่มยังคงเพลิดเพลินกับเสียงดนตรีที่เพิ่งจะได้รับฟัง
และยังคงหมุนลานให้กล่องดนตรีนั้นบรรเลงเพลงต่อไป จนกระทั่ง
. สร้อยเส้นเล็กๆ
ที่ร้อยล้อมรอบดวงจันทร์ในแก้วกลมค่อยๆ เปล่งประกายเรืองรองขึ้นมาทีละน้อยๆ
และค่อยๆ ดับลง เสียงลานที่กล่องดนตรีค่อยๆ หยุดลงช้าๆ พร้อมกันที่สายลมจากหน้าต่างพาพัดเข้ามาจนผ้าม่านในห้องนอนไหว
สติเหมือนจางหายไปชั่วขณะหนึ่งแล้วกลับคืนมาอีกครั้ง
Keita หันรีหันขวางมองดูรอบกายอย่างงงๆ
เอ๊ะ!
เมื่อกี้เผลอวูบไปหรือไงนะเรา ทำไมเหมือนหลับไปแป๊บนึงนะ
.ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆ
พลางใช้มือตบที่ท้ายทอยตนเองอย่างล้าๆ
แอ๊ด
.ปั่ง!
เสียงประตูห้องถูกเปิดและปิดลงโดยแรงทำให้คนในห้องหันขวับไปมองพร้อมเตรียมอ้าปากด่าเต็มกำลัง
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยผู้บุกรุกก็กลับชิงส่งเสียงเอ๊ะอะขึ้นมาซะแล้ว
อะ
เฮ้ย! อ๊ะ! ขโมย!!!!!! เด็กน้อยหน้าตาน่ารักผมสีน้ำตาลอ่อนๆ
แกมส้ม เดินเปิดประตูเข้ามาพร้อมร้องโวยวายลั่นเมื่อเห็นคนแปลกหน้านั่งอยู่บนเตียงในห้องที่ตนกำลังจะเดินเข้ามา
แต่ดูท่าทางคนบนเตียงก็จะตกใจไม่แพ้กันรีบโดดเข้ามาตะครุบปากร่างเล็กเอาไว้จนแน่น
ชี่
ใจเย็นๆ เงียบไว้ๆ เดี๋ยวพอชั้นปล่อยมือเธอก็หันมาคุยกันดีๆ นะ โอเค?
Keita ประนีประนอมที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะดูเหมือนว่างานนี้จะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นซะแล้ว
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักรับคำ ทำให้คลายความกังวลใจปล่อยมือออกได้
แต่ยังไม่ทันได้ปล่อยมือจากปากนั้นเสียงแหลมเล็กก็กลับตะโกนสวนมาอีกครั้งซะแล้ว
ช่วย~~ อุ๊บ!!! ไม่เพียงร้องโหวกเหวกโวยวาย มือเท้ายังพาลฟาดสะเปะสะปะไปทั่วหวังให้ได้โดนสักหมัดให้จังๆ
กับเจ้าร่างยักษ์คนนี้
เอ๊ะ!
นี่มันห้องชั้นนี่!! แล้วชั้นจะกลัวคนได้ยินไปทำไมฟะ หลังจากงงกับตัวเองอยู่พักใหญ่ที่ชักจะสับสนกับตำแหน่งสถานะของตัวเอง
Keita ก็จับมือน้อยๆ สองข้างนั้นรวบไว้ด้านหลังพร้อมก้มลงมามองหน้าเจ้าเด็กที่บุกรุกเข้ามาในห้องให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ดูท่าทางเธอจะมาผิดบ้านแล้วนะ บุกรุกบ้านคนอื่นยังจะมาหาว่าเจ้าของห้องเป็นขโมยอีกนี่คิดได้ไงเนี่ย
ถึงพวกชั้นจะเป็นผู้ชายแต่ว่าไม่คิดจะบริโภคเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้แน่ๆ
นี่บุกขึ้นมาที่ห้องนี่ได้ยังไงกัน Ryuichi กับ Ryohei ไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเหรอ?
W-inds ไม่คิดจะดังด้วยการขึ้นหน้าหนึ่งเพราะพรากผู้เยาว์หรอกนะ เป็นผู้หญิงหัดทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิงหน่อยสิ
เข้ามาแบบนี้พ่อแม่เธอรู้เข้าจะเสียใจแค่ไหนห๊ะ
อ๊ะ
นี่เธอ
อ
นายยย
หลังจากที่บ่นกร่นด่าสั่งสอนแม่สาวน้อยที่หลงพลัดเข้ามาในห้องจนพอใจแล้ว
เจ้าหนุ่มก็ก้มลงมองใบหน้าเนียลสวยนั่นเต็มๆ ตาอีกครั้ง
ชายหนุ่มถลึงตาอย่างตกใจเผลอปล่อยคลายแรงกำลังที่จับข้อมือเด็กน้อยไว้จนเจ้าเล็กพริกขี้หนูสะบัดหลุดพร้อมฟาดศอกเข้าที่ท้องน้อยจนจุกงอลงไปกองกับพื้น
เจ้าแก่
พูดพล่ามอะไรของนายน่ะ w-inds ไม่มีคนอายุมากขนาดนายสักหน่อย
นี่คนบ้าบุกห้องชั้นรึไงเนี่ย นายจะออกไปดีๆ หรือว่าจะให้ชั้นเรียกตำรวจกันน่ะ
เป็นพวกสโต๊กเกอร์หรือเปล่าเนี่ย พวกชั้นยังไม่ทันดังก็มีสโต๊กเกอร์แล้วหรือไงฟะ?!?
เจ้าเด็กตัวเปี๊ยกตั้งการ์ดพร้อมหยิบไม้เบสบอลข้างประตูมาเตรียมพร้อมรับมือทุกเมื่อพลางบ่นด่าถากถางไปด้วย
อุ๊บ
เจ็บเป็นบ้าให้ตายสิ
เด็กอะไรแรงเยอะชะมัด
ร่างสูงโปร่งสบถกับตัวเองพลางค่อยๆ เงยหน้ามองดูเจ้าหนูน้อยและรอบกายอีกครั้ง
แม้ห้องจะยังคงเป็นห้องเดิมแต่ดูวัสดุอุปกรณ์เครื่องใช้ภายในห้องกลับเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไปในทางไหนล่ะ?!? ใช่แล้ว
มันเปลี่ยนไปเป็นเครื่องใช้เก่าที่เคยเห็นและเคยใช้มาก่อนด้วยกันทั้งนั้น
ที่สำคัญ
เด็กตรงหน้านั่น
.
เจ้าหนู..ชั้นมีคำถาม นาย
.ชื่ออะไร? เด็กหนุ่มกล่าวเสียงแผ่วแต่กลับทำให้คนข้างหน้าขมวดคิ้วมองจ้องกลับมา
แล้วนายบุกมาบ้านใครล่ะถามได้!
ชั้น Keita Tachibana ทำไม? ชื่อชั้นมีปัญหาเหรอ? เอ
แต่นาย หน้าตา
คุ้นๆ
แฮะ
เออ
เหอะๆ
..ไม่คุ้นก็แปลกหละ
ซวย
.ซวยแล้วชั้น นี่ชั้นฝันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย สงสัยวันนี้จะกินมากไปแน่ๆ
เลยแฮะ เอาเหอะ เดี๋ยวหลับตาสักพัก พอลืมตาอีกครั้งก็คงจะกลับมาเหมือนเดิมสินะ
ว่าแล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆ เอนตัวลงนอนแผ่ไปกับพื้นพลางหลับตาพลิ้ม แต่มันก็เป็นการหลับได้เพียงในระยะเวลาอันสั้นเท่านั้นเมื่อไม้เบสบอลลงจ่อกระทุ้งมาที่ท้องอีกหนแม้ไม่หนักหนาอะไรก็แต่ทำให้สะดุ้งได้เหมือนกัน
นี่
ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้นะ!
นับ
1
2
3 แล้วลืมตานะ Keita นายต้องทำได้ แล้วทุกอย่างจะกลับสู่สภาพปกติ
1
2
..3 พรึ่บ! ว๊ากกกก!!! ย๊ากกกกกก!!! เสียงร้องสองเสียงประสานกันจนดังลั่น
จะร้องทำไมเล่า!
ก็แล้วนายร้องก่อนทำไมล่ะ!
ร่างสูงโปร่งเมื่อลืมตาขึ้นกลับยังคงพบกับใบหน้าหวานสวยที่ชะโงกเข้ามามองใกล้ๆ
จนใจหายวาบหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม ไม่ใช่ฝัน ทำยังไงก็กลับสู่ปกติไม่ได้
หลับตาก็แล้ว ลืมตาตื่นก็ยังคงเห็นร่างเงาของตัวเองที่จ้องมองกลับมาอยู่ตรงจุดๆ
เดิม นี่เรื่องบ้าอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้น!!!! เพียงไม่นานเสียงของกล่องดนตรีจาก
Moonclock ก็ค่อยๆ ดังขึ้นทำให้ทั้งสองเหลียวมองดูที่มาของเสียง
.Moonclock
..ใช่แล้วววววว
เพราะไอ้นี่แน่ๆ เลย ไม่ผิดแน่ๆ ของแปลกปลอมชิ้นเดียวที่เข้ามาในชีวิตเราภายในเวลาอันสั้น
เป็นอย่างอื่นไปอีกไม่ได้นอกจากไอ้ของขวัญแปลกๆ จากเจ้าอ้วนนั่น ร่างสูงสบถบ่นอีกครั้งพลางนึกถึงใบหน้ากลมๆ
ที่ยิ้มตาหยียามหยิบของชิ้นนี้ส่งมาให้
นี่มันคิดจะฆ่าเราหรือมันรักเรากันแน่นะถึงได้เอาของบ้าๆ
พรรณนี้มาให้เนี่ย
เฮ้
นี่นายบุกมาบ้านชั้นเพื่อจะเอาไอ้ของประหลาดนี่มาให้ชั้นงั้นเหรอ?
ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือที่จะชอบอะไรแบบนี้หรอกนะ เจ้าหนูเคตะกล่าวพร้อมหยิบ
Moonclock ที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาพลิกดู
นี่หุบปากทีเถอะ
รู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดกับใครน่ะ ชั้นคือนายในอนาคตนะ รู้ไว้ซะเจ้าเด็กบ้า
.ทีนี้รู้แล้วก็วางไอ้ของในมือนายลงซะ
เพราะดูท่าทางเรื่องทั้งหมดนี่มันจะเกี่ยวกับไอ้ของในมือนายนั่นซะแล้ว
ชั้นยังไม่อยากให้นายทำมันพังก่อนที่ชั้นจะได้กลับไปสู่ที่ของชั้นหรอก
ชายหนุ่มกล่าวเสียงกร้าว
นาย
คือชั้น..คึ่กๆ
คิกๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ โห
นี่คิดมุขหลอกเด็กไม่ออกแล้วหรือไงเนี่ยลุง ใครที่ไหนเค้าจะเชื่อมุขแบบนี้เล่า
ฮ่าๆๆๆ เออบ้าดีชะมัดชักชอบแล้วสิ นานๆ จะมีอะไรแปลกๆ มาให้ได้เจอฮ่าๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆ
..ขำตายหละ หุบปากซะเลยแล้วฟังให้ดีๆ ชั้นพูดเรื่องจริงโว้ย หัดฟังที่คนอื่นเค้าพูดซะมั่งสิ!
Keita คนนี้น่ะไม่เคยมีเรื่องไร้สาระมาหลอกคนอื่นหรอกนะ
..เอ๊ะ
เจ้านี่ก็คือเรานี่นา
ด่ามันก็เท่ากับด่าตัวเองสิวะเนี่ย??? โธ่โว้ยเกิดเรื่องบ้าอะไรกับชั้นกันเนี่ยยยยย
นี่ฟังนะ
ดูหน้าชั้นให้ดีๆ ว่าเหมือนนายรึเปล่า เคตะชี้หน้าตัวเองเจ้าหนูก็ทำตามอย่างดีคือจ้อง
แล้วส่ายหน้า
หึ
.ชั้นน่ารักกว่านายตั้งเยอะ ดูซิ หัวทรงอะไรเนี่ย ไม่เห็นเข้าท่าเลย
อย่าเอาชั้นไปเทียบกับนายเลย..อย่าพยายามอย่างยิ่ง เจ้าหนูโบกมือเบ้ปากไม่เชื่ออย่างเต็มกำลังแถมประนามหยามเหยียดในทรงผมที่เพิ่งจะไปตัดมาใหม่ซะอีกต่างหาก
ทำเอาคนตรงข้ามเริ่มหงุดหงิดเต็มสตรีม
ตอนนี้ปีอะไร
วันที่เท่าไหร่
ฮะๆ
.ฮะๆ ปีนี้เหรอ ก็
2001 เดือนมีนาคมวันที่ 10 ทำไมเหรอ? หรือว่าจะเอาอะไรมาบอกให้ชั้นตกใจหรือยังไง?
อ้อเอางี้เมื่อวานชั้นไปทำอะไรมาที่ไหน ไหนบอกซิ คุณสโต๊กเกอร์
.
ไม่รู้
จะไปรู้ได้ไง ใครจะบ้าจำเรื่องที่ตัวเองทำได้ครบหมดทั้งชีวิตเล่า จำได้ก็บ้าแล้ว
เอาเป็นว่าเมื่อเดือนก่อนชั้น
เอ๊ะ
นายเออนั่นแหละๆ เราเอาตุ๊กตาของ
miho ไปซ่อนแล้วก็บอกกับ Miho ว่าล่วงหาย แต่จริงๆ แล้วลืมที่ซ่อนต่างหาก
อีกอย่าง Yuta เป็นคนเอาของมาให้ที่นี่เพราะแม่มาเองไม่ได้ ตอนเล่น
street Live เสร็จมีอยู่วันนึงที่ Ryuichi ปวดท้องมากจนสตาร์ฟต้องพาส่งโรงพยาบาล
หมอบอกว่าเพราะกินก่อนใช้กำลังก็เลยทำให้อาหารยังไม่ย่อย แล้วที่สำคัญวันนี้นายจะต้องอยู่บ้านคนเดียวเพราะ
Ryuichi กับ Ryohei กลับไป ฮอกไกโด ขากลับซื้อของกินมาฝากพร้อมกับข่าวดีที่ว่า
ซิงเกิ้ลแรกที่จะออกวางวันที่ 14 นี้ มีสถานีวิทยุหลายสถานีให้ความสนใจโทรขอเข้ามาที่บริษัทเพื่อจะเอาไปเปิดโปรโมท
แค่นี้พอจะรู้หรือยังว่าชั้นกับนาย มันคนๆ เดียวกันน่ะ!
..
เดี๋ยวนะ
.ทำไมละเอียดยิบงี้อ่ะ ชั้นตามไม่ทัน ไหนช่วยบอกชั้นหน่อยสิว่า
Miho ทำชั้นโกรธที่สุดเรื่องอะไร.. โธ่ คิดว่าจะถามอะไรก็เรื่องที่เอาเซฟเกมส์ของชั้นไปทิ้งถังขยะน่ะสิ
ต่อให้ทำผิดอะไรร้ายแรงแค่ไหนชั้นก็อภัยให้ได้แต่เรื่องเอาเซฟไปทิ้งนี่แหละ
ให้ตายก็ไม่มีทางยกโทษให้ง่ายๆ แน่!
เฮ้ย!
..ไม่จริงน่า
.นี่นาย
.
ร่างเล็กบอบบางคิ้วเริ่มขมวดติดชนกันลุกขึ้นมาเดินวนรอบกายพี่ชายตัวโย่งที่ยืนจังก้าเท้าเอวมองดูอีกฝ่ายที่ผละจากไม้เบสบอลมาเดินวนเวียนไปมารอบๆ
เหมือนยังไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้พบเจอ
ฮื่ม
เรื่องหลอกเด็กพรรณนี้มันยังมีอยู่อีกเหรอเนี่ยยยย
นี่ชั้นควรจะเชื่อดีหรือไม่เชื่อดีกันล่ะเนี่ย
เชื่อไม่เชื่อรอให้
สองคนนั้นกลับมานายก็จะรู้เองแหละว่าเรื่องบ้าๆ มันเกิดขึ้นกับชั้น
.และนาย..เรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มชี้ที่ตัวเองและจิ้มลงไปที่อกเล็กๆ ของอีกฝ่ายอย่างย้ำเตือนคำพูดให้หนักแน่นขึ้นอีกครั้ง
ตกลง!
ชั้นเชื่อนาย ชั้นไม่รอสองคนนั้นหรอก เพราะดูๆ ไปนายก็หล่อเหมือนกันแฮะ
ก็คงเป็นชั้นในอนาคตจริงๆ นั่นแหละ เหอะๆ ------ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย
Keita ยืนมองดูตัวเองในอดีตด้วยความหมันไส้
คำถาม?
.มาที่นี่นายนั่งยานอะไรมา
แล้วเมื่อไหร่จะกลับ
---_--------
คำตอบ ไม่ได้นั่งยานอะไรมาเลย นั่งไขลานไอ้ของเล่นบ้าๆ ที่ไอ้เจ้าอ้วนซื้อมาฝาก
อยู่บนเตียงนี่ แล้วจู่ๆ ก็มาโผล่ที่นี่ตอนไหนก็ไม่รู้ จะกลับเมื่อไหร่ชั้นเองก็อยากรู้เหมือนกัน
นี่ตอนเด็กชั้นเป็นคนช่างซักขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย
.
ก๊อกๆๆ
Keita ๆๆๆ พวกเรากลับมาแล้ว มีข่าวดีมาบอกนายด้วยนะ ยังไม่ทันได้สนทนาอะไรกันต่อเสียง
Ryohei ก็ดังลั่นบ้านพร้อมเสียงฝีเท้าที่วิ่งรี่กวดกันเข้ามาเคาะอยู่ตรงหน้าห้องทำให้ร่างบางต้องรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องให้พลางหันไปมองดู
พี่ชาย ที่ยืนยักไหล่เป็นนัยๆ ให้ทราบว่าไม่ได้โกหก ห๋า
เออว่าไงอ่ะ
กลับไวจังนะ
เอ้านี่ของฝากจาก
ฮอกไกโด ส่วนข่าวดีก็
Ryohei ยื่นถุงขนมของฝากส่งให้พร้อมกำลังจะพยายามบอกเล่าถึงข่าวดีที่ตนเพิ่งได้รับฟังมาแต่ก็ถูกอีกคนนึงตัดหน้าชิงพูดไปเสียก่อน
พี่สตาร์ฟบอกว่าสถานีวิทยุเค้าขอเพลงเดบิวเราไปเปิดหละ ยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ
แปลว่าเราก็เป็นที่สนใจของสื่อเหมือนกันนะ Keita ไม่แน่พวกเราอาจดังในอนาคตอันใกล้นี่ก็ได้นะว่ามั้ยๆๆๆ
เพื่อนร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ทรงผมดัดหยิกทั้งศีรษะกล่าวด้วยสีหน้าระรื่นบ่งบอกถึงอารมณ์ได้แบบที่ปิดไม่มิด
พร้อมกับยังหวังให้เพื่อนตัวน้อยที่ถือเป็นแกนหลักของวงแสดงท่าทีตอบกลับมาอีกด้วย
แต่ทว่าปฏิกิริยาของเพื่อนตัวน้อยกลับไม่เป็นอย่างที่หวัง มีเพียงรอยยิ้มน้อยๆ
เจืออยู่บนใบหน้าเท่านั้นผิดกับที่คาดเดาเอาไว้ว่า น่าจะมีกระโดดโลดเต้นดีใจสักนิดหน่อยให้ได้เห็น
เอ๋
.ไหงผิดจากที่คาดงี้ฟะ?!?
โอ้..น่ายินดีจริงๆ
แค่นี้ใช่ป่ะ กึ่ก เคตะพูดพลางปิดประตูห้องลงในทันทีทำเอาเพื่อนสองคนที่เพิ่งจะกลับมามองหน้ากันอย่างงงๆ
ในความผิดปกติครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้น
ร
เรื่องจริงเหรอเนี่ยยยยยย
ให้ตายเถอะ แล้วทีนี้จะทำยังไง แล้วนายจะกลับยังไง แล้วจะอยู่ยังไง
โลกนี้จะมี Keita 2 คนไม่ได้นะ ยังไงๆ ถ้าโทรไปบอกแม่มีหวังแม่คงว่าชั้นบ้าแน่ๆ
แล้วจะทำยังไงกันล่ะทีนี้ แล้วจะมีตำรวจกาลเวลา หรือมนุษย์ต่างดาว
หรือว่านักวิทยาศาสตร์ จับตัวนายกับชั้นไปทดลองอะไรหรือเปล่า แล้วชีวิตทางสายบันเทิงของชั้นล่ะจะทำยังไง
ชั้นเพิ่งจะเข้าวงการเองนะ จะให้ใครช่วยได้ ขืนบอกเจ้าพวกข้างนอกมีหวังคงโทรบอกสตาร์ฟให้จับเราส่งโรงพยาบาลบ้าแน่ๆ
ทำไงดีๆ คราวนี้ท่าทางร้อนรนของเจ้าหนูกลับมีให้เห็นได้อย่างเด่นชัด
ดูท่าจะเชื่อแล้วสินะว่านี่คือเรื่องจริงไม่ใช่รายการล้อกันเล่นแล้ว
นั่นน่ะสิ
.
แล้วจะกลับกันยังไงล่ะ โลกกลมๆ ใบนี้
.จะมีคนๆ เดียวกันแต่ต่างวัยมาอยู่บนโลกเดียวกันได้ยังไง
ทำยังไงกันล่ะ แล้วจะทำยังไงต่อไปกันดี???
ฮึ่ม!
..
แอ๊ด
เจ้าหนูน้อยร่างบางสวยกัดเม้มริมฝีปากตัวเองอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูที่มีเพื่อนทั้งสองยืนงงๆ
อยู่หน้าห้อง นี่ญาติชั้น ชื่อ
.ชื่อ
. ไคตะ นายเรียกพี่ชั้นว่า tachi
ก็แล้วกันเค้าจะมาอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง เตือนไว้ก่อนนะ ห้ามใครปากโป้งไปบอกคนอื่นให้รู้ด้วยว่าพี่
tachi มาอยู่กับชั้นที่นี่ เพราะตอนนี้พวกเรากำลังมีปัญหาใหญ่สุดๆ
เพราะงั้นพวกนายต้องปิดปากให้สนิทด้วยจำไว้ ปั่ง! เมื่อพูดชี้แจงความจำนงทั้งหลายแหล่เสร็จสิ้น
ร่างบางก็ปิดงับประตูกลับเข้าห้องตามเดิมปล่อยให้เพื่อนทั้งสองยืนกระพริบตาปริบๆ
อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นเอง
อ๊ะ
เอ่อ
Ryohei นายฟัง Keita พูดทันหรือเปล่าน่ะ มันพูดเร็วจนชั้นฟังไม่ทันเลยอ่ะ
ช่วยบอกชั้นอีกทีสิ แว่วๆ ว่ามีใครอะไรมาอยู่ด้วยใช่เปล่าอ่ะ Ryuichi
อ้าปากค้างหันมองหน้า Ryohei อย่างขอคำตอบอย่างที่สุด เออ
บอกว่าญาติมาอยู่ด้วย
ให้เราปิดปากสนิทห้ามบอกใคร แต่ว่าชั้นว่าหน้าตาญาติเจ้านั่นมัน
.
หน้ามันเหมื๊อนนนนน เจ้า Keita เด๊ะๆ เลยนะนั่นน่ะ เหมื๊อนยิ่งกว่าพี่
yuta ซะอีก เอ
เอ้าช่างเหอะ ชั้นว่าเราแยกย้ายกันไปห้องใครห้องมันดีกว่านะ
เพลียจะตายกว่าจะมาถึงเนี่ย ไปเหอะ เดี๋ยวมีไรพรุ่งนี้ Keita มันก็คงจะบอกเองแหละ
.มั้ง
พี่ใหญ่ของกลุ่มชี้แจ้งแถลงไขแล้วก็เดินลากเป้ใบโตของตนเข้าห้องนอนไป
ทำให้คนที่เหลือได้แต่มองห้องนั้นทีห้องนี้ทีอย่างลังเลก่อนจะเดินลากเป้ตนเองเข้าห้องไปเหมือนกัน
แต่เพียงแค่ลากไปได้ไม่นานก็ต้องลากออกมาใหม่
เรียวจางงงงง ขอชั้นนอนด้วยคนน๊าา ชั้นยังไม่ได้ทำห้องเลยยย หาที่วางเท้ายังไม่ได้เลยอ๊าาาา
เออๆๆๆ จะมาก็มาเร็ว ชั้นจะนอนแล้ว ส่งเสียงเอะอะอยู่ได้ เดี๋ยวไอ้เคย์ก็ออกมาด่าอีกหรอก
เสียงสองเพื่อนซี้คู่หูบ่นกันเองดังโหวกเหวกอยู่พักนึงก็ค่อยๆ จางหายไป
.
..
..
อื่มมมมมม
..
เอ
อื่มมมมมมม ร่างเล็กบอบบางนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงพลางจ้องมองดูเจ้าสิ่งที่เรียกว่า
MoonClock อย่างใจจดใจจ่อ
จะจ้องอีกนานมั้ยเนี่ย
Keita เห็นเจ้าเปี๊ยกนั่งมองอยู่นานแล้วจึงเอ่ยทักขึ้นเผื่อว่าเจ้าตัวจะตอบอะไรออกมาได้บ้าง
รบกวนสมาธิจริง
คนกำลังใช้ความคิด
.. นายลองดูสิ เข็มนาฬิกามันกำลังหมุนทวนอยู่นะ
ใช่ป่ะ? เจ้าร่างเล็กชี้นิ้วไปที่ตัวเรือนนาฬิกาที่กำลังหมุนทวนเข็มอย่างช้าๆ
ทำให้อีกฝ่ายก้มลงมาจ้องมองตามไปด้วย
จริงด้วยสิ
หมุนทวนเข็มจริงๆ ด้วย
ตอนที่เจ้าอ้วนให้ชั้นมา เจ้านี่มันก็เดินอยู่ปกตินะจนกระทั่งชั้นเดินหลบเข้ามาในห้องนั่นแหละ
มันถึงได้หยุดเดิน แล้วหลังจากนั้น
หลังจากนั้นก็มาโผล่เจอนายตรงนี้นี่แหละ
อ้อ
.แล้วก่อนหน้านั้นนายกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?
ก็หมุนฟังเพลง
MoonClock อยู่
ไขลานงั้นเหรอ
.อื่มมมมมม
ไขลานๆ
ว่าแล้วมือน้อยๆ ก็เอื้อมไปหยิบ MoonClock ออกมาหมุนลานช้าๆ
แล้วปล่อยให้บทเพลงของกล่องดนตรีนี้ค่อยๆ ลื่นไหลออกมา เสียงเพลงหวานหูขับกล่อมออกมาไม่ขาดช่วง
แต่แล้วจู่ๆ แสงเรืองรองสีเงินยวงก็ปรากฏรายล้อมตัว Moonclock เอาไว้
นาฬิกาที่กำลังหมุนทวนเข็มอยู่ กลับตีกลับและหมุนเดินเป็นปกติ
.พลันเพียงชั่วครู่
MoonClock ก็กลับเลือนหายวับไปต่อหน้าต่อตา!!! สร้างความตกใจให้กับคนทั้งคู่เป็นอย่างมาก
Keita รีบเอื้อมมือออกมาคว้าเอาไว้แต่มันก็ลอดผ่านมือไป เหมือนเป็นเพียงภาพลวงตาที่อยู่ในอากาศเท่านั้น
เตียงนอนที่ว่างเปล่า
มีเพียงร่างเล็กที่คว้าหมอนออกมากำบังตัวเอาไว้อย่างลืมตน
ด้วยสีหน้าท่าทางที่ตื่นตกใจอยู่ไม่น้อยในเวลาเช่นนี้
.หายไปแล้ว
.
สิ่งของในโลก ไม่มีวันเลือนหาย แต่ไหนแต่ไรก็เคยได้ยินแต่คำสอนในเชิงวิทยาศาสตร์เช่นนี้มาตลอด
..แล้วไอ้เมื่อครู่ที่เกิดขึ้นล่ะ มันพอจะเรียกว่าเหนือธรรมชาติ ได้หรือเปล่านะ!!!
Time
to be continue...
*หมายเหตุ*
เรื่องนี้อาจจะมีความหยาบของภาษาที่ไม่ได้เกลา ดังนั้นขออภัยด้วย คนเขียนขี้เกียจปั้นอ่ะ
-- ---'''
MOON CLOCK 1
/ 2 / 3 /
©2002 by Feel
To w-inds.All right reseved. |