In de kajuit
De filmkraan
De dieperik in

Medewerkers werd 'vriendelijk' gevraagd 
hun laarzen af te doen vooraleer aan
boord te gaan van de Libertas.

In de kajuit

De 60 draaidagen werden bijna uitsluitend op het water doorgebracht. Het geschikte decor vindt men bij ons op de Schelde van St-Amands tot in Vlissingen en aan de Vlaamse kust in Zeebrugge, Oostende en Nieuwpoort. Al zijn er ook heel wat dagen geweest dat het typische Belgische weer bepaalde plannen in het water deed vallen.

De eerste opnames met zeilboten zorgden voor de nodige problemen. Realisator Bert Struys : "Toen we een voorbijvarende zeilboot wilden filmen, was de boot niet goed in beeld en riepen we de zeiler om direct terug te keren. Een uur later stond hij er terug. Hij had een grote omweg moeten maken omdat de wind verkeerd zat."

Dat realisator Bert Struys niet echt een stoere zeebonk kan genoemd worden illustreert het volgende voorbeeld. Bij het openen van een sluisdeur in Hansweert wou hij van een klein bootje in een grotere overstappen. Het bootje werd door de stroming meegesleurd en gleed weg onder zijn voeten. Resultaat : een nat pak.

Via Marcel Artus, de vader van cameraman Louis, kon de ploeg van Bert Struys een aak van 35 meter lenen gedurende de draaitijd. Een prachtige boot, omgebouwd tot schoolschip voor de schippers- kinderen van Brabant. Met het budget van 3.000.000 frank (meer dan het dubbele dan Tijl Uilenspiegel) werd er voor 1.000 frank per dag een gelijkaardige boot gehuurd om er het materiaal in op te bergen en de filmkraan op te zetten. Het ander schip, de Libertas, bood slaapplaats aan 24 personen en werd ook gebruikt als kantoor.

De filmkraan

De 6 meter hoge filmkraan kreeg men van de Filmafdeling van het Belgisch leger. Bert Struys: "Ze was er achtergelaten door het Engelse leger. De kraan werd nooit meer gebruikt omdat er eens iemand van het leger van 8 meter hoog gevallen was. Hij was niet dood, maar z'n leven was niet veel meer waard. Die filmkraan kwam wel zeer goed van pas voor ons. Hij werd op de rand van de vrachtboot gezet om zo tot zes meter buiten de rand van de boot te kunnen filmen. De cameraman zat in een zetel op ronde draaischijf, ik zat helemaal bovenaan. Eén man was sterk genoeg om de kraan te bedienen." 

De dieperik in

Het moet ook gezegd dat dit feuilleton één van de weinige is die totaal niet aansloeg bij het publiek. Acteur Wies Andersen, in de serie Mark Verelst, verklaart waarom : "De hele Zanzibar heeft niets te vertellen. Het is gebaseerd op een scenario zonder inhoud, zonder actie, zonder gebeuren. De personages die er in voorkomen hebben geen karakter."

Ook in De Post van 4 november 1962 stond er een vernietigend artikel, getiteld 'Zanzibar zeurderige serie' : "De wet op de kinderbescherming gebiedt ons tot tegenweer tegen de zeerovers van Zanzibar. De drie miljoen die Bert Struys aan kijkgelden heeft verbrast met zijn piratenfeuilleton-op-zoet-water, waren al lang genoeg een verontschuldiging voor prutswerk. In één aflevering  van Zanzibar kan men bijvoorbeeld 23 'faux raccords' aantreffen. Dit treedt op als de shots niet goed aaneen geplakt zijn of als de script-girl slaapt. Een acteur gaat bijvoorbeeld naar links af en komt vervolgens rustig weer van rechts op."