Τρίτο Μάτι, Δεκέμβριος 2002, Τεύχος 108

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο βιβλίο του Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας [εκδ. Ράππα, σελ. 78], στο οποίο, μεταξύ άλλων, ασκούσε κριτική στη μαρξιστική θεωρία της ιστορίας, είχε προσθέσει το δικό του χαρακτηριστικό σχόλιο σε έναν αφορισμό του Blaise Pascal [1623-1662] σχετικά με το μέγεθος της μύτης της Κλεοπάτρας και το ρόλο της στη διαμόρφωση της ιστορίας: «Η πρώτη έκπληξη που αισθάνεται κανείς παρατηρώντας την ιστορία είναι όταν διαπιστώνει ότι πράγματι, αν η μύτη της Κλεοπάτρας ήταν πιο μικρή, η όψη του κόσμου θα είχε αλλάξει. Η δεύτερη, ακόμη εντονότερη, είναι όταν βλέπει ότι αυτές οι μύτες είχαν τις περισσότερες φορές τις απαιτούμενες διαστάσεις.»

Ο Καρλ Μαρξ είχε πει ότι «εάν δεν υπήρχε η τύχη, η ιστορία θα ήταν μαγεία», και ο Κ. Καστοριάδης προσθέτει: «Το εκπληκτικό όμως είναι ότι η τύχη στην ιστορία παίρνει η ίδια τις περισσότερες φορές τη μορφή της σημαίνουσας τύχης, της “αντικειμενικής” τύχης, του “τάχα κατά τύχην”, όπως τόσο ωραία το λέει η λαϊκή ειρωνεία» [ό.π., σελ. 70]. Μια ματιά στον σύγχρονο κόσμο γύρω μας αρκεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο για την ισχύ ή μη της μαρξιστικής θεώρησης της ιστορίας με τους «αντικειμενικούς» νόμους και τον οικονομικό ντετερμινισμό της. Πέρα, όμως, από τις παρατηρήσεις μας και τις θεωρίες μας, το μέγεθος της μύτης της Κλεοπάτρας είχε σχεδόν πάντα τις απαιτούμενες διαστάσεις. Κι αυτό είναι κάτι που οι σύγχρονοι ιστορικοί αγνοούν ή καμώνονται πως αγνοούν. Διότι τα άτομα, και πολύ περισσότεροι οι οργανωμένες ομάδες ατόμων, ήταν πάντα παρόντα στην ιστορία, σε αντίθεση, βέβαια, με τους διάφορους «αντικειμενικούς» νόμους.

Ένας από τους ελάχιστους ιστορικούς του 20^ου αιώνα που διερεύνησε αυτό το «τάχα κατά τύχην» ήταν ο Antony Sutton. Η Γουώλ Στρητ και ο Φράνκλιν Ντ. Ρούζβελτ, Η Γουώλ Στρητ και η Άνοδος του Χίτλερ, Η Γουώλ Στρητ και η Μπολσεβίκικη Επανάσταση, Η Δυτική Τεχνολογία και Σοβιετική Οικονομική Ανάπτυξη, Ο Καλύτερος Εχθρός που το Χρήμα Μπορεί να Αγοράσει, Το Μυστικό Κατεστημένος της Αμερικής, Η Συνωμοσία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεμάτων [Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ], Ψυχρή Σύντηξη: Η Μυστική Ενεργειακή Επανάσταση, είναι μερικοί μόνον από τους τίτλους των έργων του.

Όχι. Ο Άντονυ Σάττον δεν ήταν ένας από τους συνωμοσιολογούντες μυθιστοριογράφους που ανακαλύπτουν «μία συνωμοσία του αιώνα» κάτω από κάθε πέτρα που σηκώνουν. Γεννημένος το 1925 στο Λονδίνο, σπούδασε στα πανεπιστήμια της γενέτειράς του, στο Γκαίτινγκεν και στην Καλιφόρνια, εργάστηκε ως καθηγητής οικονομικών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες και ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Χούβερ του Πανεπιστημίου Στάνφορντ [όταν και συνέγραψε το τρίτομο έργο του για τη Δυτική Τεχνολογία και τη Σοβιετική Οικονομική Ανάπτυξη (1968), για το πώς δηλαδή η Δύση συνέβαλε τα μέγιστα στην τεχνολογική ανάπτυξη της «Αυτοκρατορίας του Κακού»]. Ο Α. Σάττον, που πέθανε στις 17 Ιουνίου 2002 κάπου στις ΗΠΑ, όπου είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, τις δύο τελευταίες δεκαετίες μελετούσε θέματα ενέργειας, όπως η ψυχρή σύντηξη, εκδίδοντας μάλιστα και σχετικό ενημερωτικό δελτίο το Future Technology Intelligence Review.

Το έργο του Α. Σάττον αγνοήθηκε, όπως ήταν φυσικό, από τα «επίσημα» μέσα ενημέρωσης και την πανεπιστημιακή κοινότητα, όπως ήταν επίσης φυσικό. Όταν βασίζεσαι στα επίσημα αρχεία των αμερικανικών αρχών [αλλά και των καναδικών και βρετανικών] και θέτεις ερωτήματα για τους λόγους που οδήγησαν συγκεκριμένους κύκλους της καπιταλιστικής Δύσης στο να βοηθήσουν στην εδραίωση του Χίτλερ στη Γερμανία, στην εδραίωση των μπολσεβίκων στη Ρωσία και στη δημιουργία της τεχνολογικής-πολεμικής βιομηχανίας της ΕΣΣΔ [τη στιγμή που η Δύση ξόδευε για την «άμυνά» της τρισεκατομμύρια δολάρια], δεν περιμένεις βέβαια να έχεις καλύτερη μεταχείριση. Τα ερωτήματα του Α. Σάττον σχετικά με τα βαθύτερα κίνητρα αυτών των κύκλων έμειναν αναπάντητα, ακόμα και για τον ίδιο, για πάνω από δεκαπέντε χρόνια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε, κάποιος του έστειλε μία σειρά εγγράφων σχετικά με την ύπαρξη μιας μυστικής εταιρείας στο Πανεπιστήμιο του Γιέιλ στις ΗΠΑ, μέλη της οποίας γίνονται κάθε χρόνο, μετά την ίδρυσή της το 1832, δεκαπέντε τελειόφοιτοι του πανεπιστημίου. Επρόκειτο για το Τάγμα της Νεκροκεφαλής και των Οστών [Skull & Bones]. Ο Α. Σάττον μελετώντας τις βιογραφίες όσων υπήρξαν μέλη του Τάγματος αυτά τα 150 χρόνια κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει μεγάλο μέρος της ιστορίας των ΗΠΑ και, κατ’ επέκταση, ολόκληρου του κόσμου. Και δεν αναφερόμαστε μόνον στην πολιτική ιστορία, αλλά και σε εκείνη της οικονομίας, της εκπαίδευσης, των ανθρωπιστικών επιστημών, της τεχνολογίας… Το έργο του για το Skull & Bones, με τίτλο Το Μυστικό Κατεστημένο της Αμερικής, θα διδάσκεται κάποτε στα σχολεία ολόκληρου του πλανήτη, για να μαθαίνουν οι μαθητές τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε, «τάχα κατά τύχην», αυτός ο κόσμος. Και για να μην μένουν έκπληκτοι με το μέγεθος της μύτης της Κλεοπάτρας ή το μέγεθος της μύτης του Ιούλιου Καίσαρα, εκείνου που, για να μην ξεχνιόμαστε, «υπήρξε άντρας όλων των γυναικών και γυναίκα όλων των αντρών»…

Το έργο του Α. Σάττον είναι παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα, καθώς δεν έχει μεταφραστεί κανένα έργο του. Σποραδικές αναφορές, σε βιβλία και άρθρα, έχουν γίνει στους Skull & Bones, χωρίς σχεδόν ποτέ να αναφέρεται το όνομά του. Στο Διαδίκτυο υπάρχουν ολόκληρα τρία βιβλία του: Η Γουώλ Στρητ και η Μπολσεβίκικη Επανάσταση [http://www.reformed-theology.org/html/books/bolshevik_revolution/index.html], Η Γουώλ Στρητ και η Άνοδος του Χίτλερ [http://www.reformed-theology.org/html/books/wall_street/] και Ο Καλύτερος Εχθρός που το Χρήμα Μπορεί να Αγοράσει [http://www.reformed-theology.org/html/books/best_enemy/]. Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Α. Σάττον θα βρείτε στη διεύθυνση http://antonysutton.com/. Πληροφορίες για το ενημερωτικό δελτίο Future Technology Intelligence Review, σχετικά με θέματα εναλλακτικής ενέργειας που εξέδιδε, υπάρχουν στη διεύθυνση http://www.ctrl.org/sutton/suttonFTR.html. Η δράση του τάγματος της Νεκροκεφαλής και των Οστών αποτέλεσε και θέμα της ταινίας «The Skulls» [http://www.theskulls.net/], ενώ στη διεύθυνση http://www.sntp.net/education/sutton_1.htm, υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το βιβλίο του για το Τάγμα: «Πώς το Τάγμα ελέγχει την εκπαίδευση».