|
Εκ πρώτης όψεως
φαίνεται περίεργο.
Ο Πωλ
Γούλφοβιτς, υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ
και από τους βασικούς εμπνευστές του νέου
πολιτικο-στρατιωτικού δόγματος της χώρας
του, ανέφερε πρόσφατα πως το 1914 υπήρχαν
είκοσι δημοκρατικά καθεστώτα σε ολόκληρο
τον κόσμο ενώ σήμερα είναι εκατόν είκοσι.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα ήθελαν να
εγκαταστήσουν και άλλες δημοκρατίες στον
πλανήτη, όπως έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες. Ο
«ιέρακας» Γούλφοβιτς αναφέρεται φυσικά
στους αρχαίους Αθηναίους και στην
ηγεμονία των Αθηνών στον ελληνικό χώρο το
διάστημα μεταξύ των Μηδικών και του
Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ο Γούλφοβιτς,
ωστόσο, δεν είναι ο μοναδικός Αμερικανός
που έχει μελετήσει τον Θουκυδίδη. Ο
υπουργός Εξωτερικών, και θεωρούμενος από
τους αναλυτές ως «περιστερά», Κόλιν
Πάουελ, έχει πάντα κάτω από το γυαλί του
γραφείου του ένα σημείωμα στο οποίο
αναγράφεται το απόφθεγμα του Θουκυδίδη «από
όλες τις εκδηλώσεις δύναμης, η σύνεση
είναι εκείνη που εντυπωσιάζει περισσότερο
τους ανθρώπους».
Εκ πρώτης όψεως…
«Μία από τις
πολλές αρετές του Θουκυδίδη είναι ότι
είναι σχεδόν τελείως απαλλαγμένος από
υποκρισίες», δήλωνε στους Times του
Λονδίνου [28-12-1991] ο δρ. Μπέρσταϊν, μέλος μιας
επιτροπής που είχε τότε συντάξει ένα
κείμενο προορισμένο για τους Αμερικανούς
καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης σχετικά με
τον διάλογο των Αθηναίων απεσταλμένων με
τους Μηλίους, που αποτελεί την ισχυρότερη
έκφραση αμοραλισμού στις διεθνείς
υποθέσεις που έχει γραφεί ποτέ. Η ουσία του
«διαλόγου» είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη
των τελεσιγράφων που απηύθυναν τα
τελευταία χρόνια οι ΗΠΑ προς τη
Γιουγκοσλαβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς
[συμφωνίες Ραμπουιγιέ] και το Ιράκ του Σαντάμ
Χουσεΐν: «ή υποτάσσεστε πλήρως και σας
τσακίζουμε ή δεν υποτάσσεστε οπότε και
πάλι θα σας τσακίσουμε».
Έγραφε ο
αείμνηστος Κυριάκος Σιμόπουλος στο
βιβλίο του Βασανιστήρια και Εξουσία: «Δεν
είναι άγνωστη η βάρβαρη συμπεριφορά της
Αθήνας κατά τη διάρκεια κατασταλτικών ή
τρομοκρατικών επιχειρήσεων για την
επιβολή και τη συντήρηση της ηγεμονίας της.
Και όχι μόνο εναντίον των εχθρών της αλλά
και εναντίον των συμμάχων που είχαν
μεταμορφωθεί, με τις απειλές και την ωμή
βία, σε υποτελείς… Ο αθηναϊκός
ιμπεριαλισμός υπήρξε το πρότυπο όλων των
κατακτητικών ηγεμονιών από την αρχαιότητα
ώς την εποχή μας. Θεμελίωνε την ισχύ και
την επιρροή του στον επεκτατισμό και τη
βία, στον πειθαναγκασμό των πόλεων που
απέκρουαν την εξάρτηση. Θεοποιώντας με
αλαζονεία τη δύναμη, διαστρέφοντας και
περιφρονώντας κάθε αρχή δικαίου, χτυπούσε
τυφλά και έπνιγε στο αίμα κάθε κίνηση για
αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία. Και δεν
περιοριζόταν στη συντριβή των
φιλελεύθερων πόλεων. Τιμωρούσε εκδικητικά
με φυσική εξόντωση και όσους
αμφισβητούσαν την επικυριαρχία της Αθήνας,
άτομα, ομάδες, πόλεις-κράτη, με θηριωδίες,
ακόμα και γενοκτονία. Για τους Αθηναίους,
που στήριζαν την ευημερία, την πρόοδο και
την πολιτιστική ανάπτυξη της μητρόπολης
στην εκμετάλλευση και την υποταγή των
άλλων πόλεων, τα πάντα ήταν επιτρεπτά. Στην
εξωτερική πολιτική τους είχαν χάσει την
αίσθηση του μέτρου, δεν παραδέχονταν τα
δικαιώματα και τη γενναιότητα των άλλων.»
Ο Πωλ
Γούλφοβιτς, συν-συγγραφέας της «Στρατηγικής
Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ», που αποτελεί
την επιτομή του στρατηγικού δόγματος των
ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία, είχε
διατυπώσει ήδη από το 1992, αμέσως μετά τη
λήξη του Α΄ Πολέμου του Κόλπου, τις βασικές
αρχές του δόγματος που υιοθετήθηκε από την
αμερικανική ηγεσία τον περασμένο
Σεπτέμβριο. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα ακόμα
και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ
θεωρούνταν ως πιθανοί αντίπαλοι. Οι ΗΠΑ,
ακολουθώντας κατά πόδα τις πρακτικές της
αθηναϊκής ηγεμονίας, δεν χρειάζονται
πλέον τους συμμάχους τους [ΝΑΤΟ] ή τους
διεθνείς οργανισμούς [ΟΗΕ]. Με τη δύναμη
του πλούτου και της στρατιωτικής ισχύος
τους μπορούν να προχωρούν κάθε φορά σε
ευκαιριακές συμμαχίες για την επίτευξη
των στόχων τους.
Κάτω από αυτή την
οπτική, δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη
το γεγονός ότι οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν την
πρόσφατη επίθεση κατά του Ιράκ
συνεπικουρούμενοι στρατιωτικά μόνον από
τη Μεγάλη Βρετανία.
Για να
εντοπίσουμε, ωστόσο, τις απαρχές της
σχέσης των αμερικανικών και των
βρετανικών think tanks με τη σκέψη του
Θουκυδίδη, θα πρέπει να γυρίσουμε
περισσότερα από εκατό χρόνια πίσω. Στις
δύο τελευταίες δεκαετίες του 19ου και
στις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου
αιώνα. Εκείνη την περίοδο μία ομάδα
Βρετανών που, στη συνέχεια, συνεργάστηκε
στενά με Αμερικανούς ομοϊδεάτες τους,
κατέστρωσε ένα σχέδιο για την «παγκόσμια
κυριαρχία» του αγγλοσαξoνικού κόσμου.
Εμπνευστής της ιδέας ήταν ο περιβόητος Σέσιλ
Ροντς [η Ροδεσία –σημερινή Ζιμπάμπουε–
έφερε το όνομά του], που σύμφωνα με τη
βιογράφο του Σάρα Μίλλινς «μοναδική του
επιθυμία ήταν η παγκόσμια κυβέρνηση».
Φιλοδοξία ζωής του Ροντς ήταν η «περαιτέρω
επέκταση της βρετανικής αυτοκρατορίας, η
υποταγή ολόκληρου του απολίτιστου κόσμου
σ’ αυτήν, η ανάκτηση των Ηνωμένων
Πολιτειών της Αμερικής και η ενσωμάτωση
όλων των αγγλοσαξόνων σε μία αυτοκρατορία».
Αρωγοί του Ροντς στα σχέδια του για
παγκόσμια κυριαρχία ήταν, μεταξύ άλλων, ο Λόρδος
Ρότσιλντ και ο Λόρδος Άλφρεντ Μίλνερ, που
σε συνεργασία με Βρετανούς και
Αμερικανούς ιθύνοντες και διανοούμενους
θα ιδρύσουν στη μεν Βρετανία τη Στρογγυλή
Τράπεζα και το Βασιλικό Ινστιτούτο
Διεθνών Υποθέσεων [RIIA] στις δε ΗΠΑ την
Αμερικανική Στρογγυλή Τράπεζα και το Συμβούλιο
Διεθνών Σχέσεων [CFR], μέλη των οποίων,
αργότερα, θα ιδρύσουν τη λέσχη
Μπίλντερμπεργκ και την Τριμερή Επιτροπή
και θα κυριαρχήσουν σε όλους τους διεθνείς
οργανισμούς κατά τη διάρκεια του 20ου
αιώνα.
Ο Επιτάφιος
του Περικλή αποτέλεσε το πολιτικό
Συμβόλαιο αυτής της πρώτης ομάδας «ανοιχτών
συνωμοτών», όπως τους είχε αποκαλέσει ο,
επίσης συνωμότης, συγγραφέας Τζωρτζ
Γουέλς. Η αντίθεση ανάμεσα στα υψηλά
ιδανικά του Επιταφίου και της σκληρής
τυραννίας της αθηναϊκής ηγεμονίας, τους
έκανε να φοβούνται ότι η Βρετανική
Αυτοκρατορία θα είχε το ίδιο τέλος, και ότι
ο βρετανικός ιδεαλισμός και οι βρετανικές
ελευθερίες θα κατέρρεαν και ότι η Βρετανία
θα καταστρεφόταν, όπως και η αρχαία Αθήνα,
από δυνάμεις περισσότερο τυραννικές από
την ίδια.
Φυσικά, τα
κίνητρά τους δεν ήταν και τόσο ιδεαλιστικά.
Θεωρούσαν ότι ήταν αδύνατο να κυβερνηθεί
μία ολόκληρη αυτοκρατορία από την
Ουάσινγκτον ή το Λονδίνο. Οι αποικίες θα
έπρεπε να «μεταμορφωθούν» σε «δημοκρατίες».
Οι ίδιοι θα έπρεπε να παίρνουν τις
αποφάσεις και οι «δημοκρατικά» εκλεγμένες
ή μη κυβερνήσεις όπου Γης να τις
εφαρμόζουν κατά γράμμα. Οι «σκλάβοι» θα
έπρεπε να νιώθουν «αφεντικά», αλλά δεν
έπρεπε ποτέ να το παρακάνουν. Οι «μεγάλες
δημοκρατίες» της Δύσης, εξάλλου, δεν
επαναπαύονται ποτέ. Στέκονται πάντα με το
όπλο παρά πόδα. Άγρυπνοι φρουροί των
συμφερόντων τους…
|
