Τρίτο Μάτι, Μάρτιος 2003, Τεύχος 111

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το φάντασμα του κομμουνισμού…», έγραφαν πριν από 155 έτη οι Κάρολος Μάρξ και Φρειδερίκος Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

Έκτοτε, τα φαντάσματα συνεχίζουν να στοιχειώνουν τον ύπνο εκείνων τους οποίους κατήγγειλαν οι Μαρξ-Ένγκελς, μόνον που, ανάλογα με τις συνθήκες, έχουν διαφορετικά ονόματα και υπερίπτανται διαφορετικών περιοχών.

Διάβαζα, προ ετών, σε ξενόγλωσσο περιοδικό του χώρου στον οποίο κινείται και το Τρίτο Μάτι μία ενδιαφέρουσα, κατά τα άλλα, ιστορία ενός Αμερικανού επαφικού. Ο συγγραφέας εξιστορούσε τα όσα λογικοφανή του είχαν «αποκαλύψει» οι εξωγήινοι κατά τη διάρκεια των επαφών τους, κάνοντας μια πλήρη «ανασκόπηση» της συμπαντικής καθώς και της γήινης ιστορίας. Τα πράγματα «στράβωσαν» λιγάκι όταν ο επαφικός, προς το τέλος του άρθρου του, αποφάσισε να αποκαλύψει στους αναγνώστες του τα όσα του εκμυστηρεύθηκαν οι εξωγήινοι φίλοι του σχετικά με τα μελλούμενα στον πλανήτη μας. Η τελευταία του αποκάλυψη ήταν και η πλέον συγκλονιστική: λατινοαμερικάνοι κομμουνιστές επρόκειτο τα προσεχή –τότε– χρόνια να εισβάλουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και να καταλάβουν μεγάλο μέρος τους! Ήταν οι εποχές που το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιόταν τότε πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη και η διαμάχη μεταξύ της Αυτοκρατορίας του Καλού και εκείνης του Κακού βρισκόταν μεν σε ύφεση αλλά ποτέ δεν ξέρεις…

Υποθέτω ότι αν ο «επαφικός» έγραφε το ίδιο άρθρο σήμερα, απλά θα άλλαζε το όνομα του φαντάσματος: το νέο (;) φάντασμα θα ήταν εκείνο της τρομοκρατίας. «Λατινοαμερικάνοι τρομοκράτες εισβάλουν στις Ηνωμένες Πολιτείες…» κ.λπ. κ.λπ.

Ωστόσο, κρατώντας την πρώτη –και αυθεντική– εκδοχή και παραφράζοντας τους αειμνήστους, θα πω ότι,

Ηρεμήστε! Ηρεμήστε! Δεν κινδυνεύει από λατινοαμερικάνους κομμουνιστές η χώρα της ελευθερίας (ο Θεός τους να την κάνει…) και της ρεπούμπλικας (γιατί δημοκρατία δεν υπάρχει σήμερα στον πλανήτη…)

Απλά, το παλιό καλό γνωστό φάντασμα που υπερίπτατο της Λατινικής Αμερικής τους δύο τελευταίους αιώνες, κάνει και πάλι την επανεμφάνισή του. Πραξικοπήματα, στρατιωτικές δικτατορίες, banana republics (μπανανίες), τάγματα θανάτου, απαγωγές, εξαφανίσεις, αναχαίτιση του ερυθρού κινδύνου, οικονομία της αγοράς… ήταν μερικές μόνον από τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να μην πέσει η Λατινική Αμερική «κατευθείαν στην αγκαλιά των κομμουνιστών».

Και οι λόγοι δια τους οποίους η Λατινική Αμερική ερωτοτροπούσε με τους κομμουνιστάς; Α! Οι χειρότεροι! Αναδασμός της γης. Ένα πιάτο φαΐ για τον καθένα. Μια υποτυπώδης στέγη. Κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών. Λίγη μόρφωση. Λίγη ελευθερία. Λίγη ρεπούμπλικα. Λίγη αξιοπρέπεια… Τα γνωστά «κομμουνιστικά» αιτήματα.

Το ερώτημά (σας) αμείλικτο: και τι μας νοιάζει εμάς για τη Λατινική Αμερική;

Μας νοιάζει για έναν πολύ απλό λόγο: βρίσκεται, δυστυχώς, καταπώς λένε και οι Μεξικάνοι για τη χώρα τους, τόσο μακριά απ’ τον Θεό και τόσο κοντά στις ΗΠΑ. Τόσο μακριά και τόσο κοντά όσο η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Παλαιστίνη. Εκεί θα παιχτεί κατά πάσα πιθανότητα το επόμενο επεισόδιο της σειράς «εμείς εναντίον όλων», «εμείς εναντίον των κομμουνιστών», «εμείς εναντίον των τρομοκρατών» ή ό,τι άλλο.

Τα σύννεφα συσσωρεύονται πάνω από τη Λατινική Αμερική εδώ και δεκαετίες. Στην αρχή με τις στυγνές και υποκινούμενες από τις ΗΠΑ στρατιωτικές δικτατορίες και τις τελευταίες δύο δεκαετίες με τις στυγνές οικονομικές δικτατορίες των «υπερεθνικών», και ελεγχόμενων ξέρετε από ποιους, οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Εδώ και δέκα χρόνια, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, η μία μετά την άλλη, αρχίζουν να διολισθαίνουν προς τον «κομμουνισμό». Ζαπατίστας στο Μεξικό, αριστεροί αντάρτες στην Κολομβία που ελέγχουν το 40% της χώρας, «περίεργες» κυβερνήσεις τέως στρατιωτικών στον Ισημερινό και στη Βενεζουέλα (όπου μόλις πρόσφατα έληξε το δίμηνο λοκ άουτ των εργοδοτών που απαιτούσαν την παραίτηση του προέδρου Ούγο Τσάβες, που είχε το θράσος να παραχωρήσει γη στους αγρότες, να θεωρήσει το πετρέλαιο και τους φυσικούς πόρους περιουσία του κράτους, να δώσει φτηνό χρήμα στους μικροεπιχειρηματίες και να ενισχύσει τη δημόσια παιδεία και υγεία, και όπου ήδη ετοιμάζεται και νέο πραξικόπημα μετά το αποτυχόν του περασμένου χρόνου), σοσιαλιστής πρόεδρος, ο Λουίζ Ινάσιο «Λούλα» ντα Σίλβα, στη Βραζιλία (που ακυρώνει την αγορά πολεμικών αεροσκαφών –άκουσον, άκουσον!– για να καταπολεμήσει την πείνα στη χώρα του [«τρία πιάτα φαΐ τη μέρα για τον καθένα»], που παραχωρεί τίτλους ιδιοκτησίας στους ιδιοκτήτες «οικημάτων» των παραγκουπόλεων, που πληρώνει τους ενήλικους αναλφάβητους για να μάθουν γράμματα), εξεγέρσεις στο Περού, το περασμένο φθινόπωρο, κατά των ιδιωτικοποιήσεων, εξεγέρσεις στη Βολιβία από τις αρχές του χρόνου, που οδήγησαν στις 18 Φεβρουαρίου σε παραίτηση την κυβέρνηση της χώρας… Και τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, το παράδειγμα της Αργεντινής, των 40 εκατομμυρίων κατοίκων. Που παράγει τρόφιμα αρκετά για να θρέψουν 400 εκατομμύρια, αλλά κάθε χρόνο πεθαίνουν 10.000 παιδιά από ασθένειες που σχετίζονται άμεσα με τον υποσιτισμό. Όπου το 50% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και το 50% είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι. Όπου τα δύο τελευταία χρόνια «φυγαδεύτηκαν» στο εξωτερικό κεφάλαια 130 δισ. δολαρίων, όσο είναι και το εξωτερικό χρέος της χώρας. Όπου σήμερα υπάρχουν 250 αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια και επιχειρήσεις με 10.000 εργαζόμενους. Αυτοδιαχειριζόμενα. Που έχουν καταληφθεί, δηλαδή, από τους εργαζόμενους σ’ αυτά και όπου τις αποφάσεις τις παίρνουν τα εργατικά συμβούλια. Α! Η Αργεντινή διολισθαίνει ταχύτατα προς τον «κομμουνισμόν».

Το γνωστό φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Λατινική Αμερική. Οι αξιοπρεπείς αυτού του πλανήτη διεκδικούν τη –βιασμένη– τους αξιοπρέπεια. Φυσικά η κατάσταση που διαμορφώνεται εκεί μόλις και μετά βίας είναι σήμερα ανεκτή από την Αυτοκρατορία του Καλού και τα κατά τόπους παραρτήματά της. Αν έστω και μία χώρα διολισθήσει «προς τον κομμουνισμόν» θα αποτελέσει το κακό παράδειγμα για όλη την ήπειρο – και όχι μόνον…

Τα φαντάσματα επιστρέφουν! Η ιστορία είναι εδώ!