Τρίτο Μάτι, Μάιος 2004, Τεύχος 122

Παλιότερα –και για εικοσιπέντε περίπου χρόνια (από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990)– τα πράγματα ήταν απλά. Τουλάχιστον για εκείνους που δεν κοίταζαν τον κόσμο μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των όποιων ιδεολογικών, εξουσιαστικών ή προπαγανδιστικών συμφερόντων τους: οι τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια σε μη επιλεγμένους στόχους ήταν πάντα έργο μυστικών υπηρεσιών, που συνεργάζονταν στενά με διάφορους ακροδεξιούς κύκλους, παρα-μασονικές στοές (για παράδειγμα Π-2, στην Ιταλία), και διάφορους “υπερκρατικούς θεσμούς» (όπως οι νατοϊκές «Επιχειρήσεις Gladio»).

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ιταλίας, αυτού του «εργαστηρίου της αντεπανάστασης», όπως είχε χαρακτηριστεί. Αν θέσουμε σήμερα ένα ερώτημα σχετικά με την τρομοκρατία στην Ιταλία, θα λάβουμε τη στερεότυπη απάντηση: «Ερυθρές Ταξιαρχίες». Αυτό που σχεδόν οι πάντες αποσιωπούν είναι το γεγονός ότι ο αριθμός των θυμάτων των Ερυθρών Ταξιαρχιών είναι περίπου ο ίδιος με τον αριθμό των θυμάτων των τρομοκρατικών ενεργειών εναντίον μη επιλεγμένων στόχων. Ενεργειών που ενορχηστρώθηκαν από τις ιταλικές –και όχι μόνον μυστικές υπηρεσίες– στα πλαίσια της «στρατηγικής της έντασης», και για δεκαπέντε περίπου χρόνια, από την έκρηξη στην τράπεζα της Πλατείας Φοντάνα στο Μιλάνο, το 1969, ως τις εκρήξεις στους σιδηροδρομικούς συρμούς, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής είναι σήμερα ορατά δια γυμνού οφθαλμού: ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εξέχον μέλος της παρα-στοάς P-2 («Προπαγάνδα-2») είναι εδώ και χρόνια πρωθυπουργός της χώρας.

(Απαραίτητη διευκρίνιση: το ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έπλητταν πάντα επιλεγμένους στόχους δεν αναιρεί, βέβαια, το τρομοκρατικόν των ενεργειών τους.)

Παλιά (μόνον;) τα πράγματα ήταν απλά…

Όλα άλλαξαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο «εχθρός», η Σοβιετική Ένωση, η κατά Ρήγκαν «Αυτοκρατορία του Κακού», κατέρρευσε και έπρεπε να αντικατασταθεί από έναν νέο εχθρό, έναν εχθρό της «Νέας Εποχής», εναντίον του οποίου η «Αυτοκρατορία του Καλού» θα έπρεπε να πολεμήσει τις επερχόμενες δεκαετίες. Η στρατηγική αυτή επιλογή των ΗΠΑ έπρεπε να δοκιμαστεί και στο πεδίο της τακτικής. Η μέχρι τότε διεθνής εμπειρία των «υπερεσιών» υπερπολύτιμη.

Στις 26 Φεβρουαρίου 1993, στα υπόγεια του πρώτου από τους δίδυμους πύργους του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη, εξερράγη βόμβα σκοτώνοντας έξι άτομα και τραυματίζοντας περισσότερα από χίλια. Το εντυπωσιακό είναι ότι το FBI παρακολουθούσε ήδη την ομάδα που τοποθέτησε τη βόμβα. Το ακόμα εντυπωσιακότερο στοιχείο είναι ότι ο άνθρωπος που κατασκεύασε τη βόμβα, με υλικά και γνώσεις που του παρεχώρησαν πράκτορες του FBI, ήταν πληροφοριοδότης του FBI. Επρόκειτο για τον Εντάμ Σαλέμ, απόστρατο αξιωματικό του αιγυπτιακού στρατού

Το 1996 δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για τη βομβιστική επίθεση ο τυφλός Αιγύπτιος σεΐχης Ομάρ Αμπντούλ Ραχμάν, πνευματικός ηγέτης της Γκάμα αλ-Ισλαμίγια σε ισόβια κάθειρξη, ενώ εννέα ακόμα μέλη της ομάδας του καταδικάστηκαν σε φυλάκιση που κυμαίνονταν από 25 χρόνια ως ισόβια κάθειρξη. Ήταν η πρώτη φορά που η Καμπούλ συνδέθηκε με τη διεθνή τρομοκρατία, αφού τα μέλη της ομάδας του Ραχμάν είχαν εκπαιδευτεί από τη CIA και πολεμήσει στο Αφγανιστάν.

Ο Ραχμάν, που δεν έκρυβε καθόλου τις εξτρεμιστικές του απόψεις, είχε αποκτήσει στενές σχέσεις με τις αμερικανικές και πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 στο Πακιστάν. Οι Αμερικανοί τον θεωρούσαν τότε «πολύτιμο κεφάλαιο» στον αγώνα κατά των Σοβιετικών…

Πολύτιμο κεφάλαιο του αγώνα κατά της Αυτοκρατορίας του Κακού ήταν και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Και στενός συνεργάτης για χρόνια των αμερικανικών, βρετανικών, πακιστανικών και σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών. Το αυγό της τρομοκρατίας είχε ήδη εκκολαφθεί. Δεν απέμενε παρά η εκκόλαψη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Κι έτσι η «Αλ Κάιντα» που, μέχρι το 2001 και δρώντας σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης ελευθερίας, είχε πραγματοποιήσει μόλις τρεις επιθέσεις κατά επιλεγμένων στρατιωτικών στόχων των ΗΠΑ, έκτοτε έχει προβεί σε δεκαεπτά τυφλά χτυπήματα σε ολόκληρο τον πλανήτη, και μάλιστα υπό συνθήκες άγριας καταδίωξης.

Το όνομα του Ομάρ Μαχμούντ Αμπού Ομάρ, που είναι περισσότερο γνωστός ως Αμπού Κατάντα, σπάνια –έως ποτέ– αναφέρεται στα μέσα ενημέρωσης. Ο παλαιστινιακής καταγωγής Α. Κατάντα είχε καταδικαστεί ερήμην το 1993 σε ισόβια κάθειρξη στην Ιορδανία για συμμετοχή σε βομβιστική επίθεση. Τότε κατέφυγε στη Μεγάλη Βρετανία ως «πολιτικός πρόσφυγας». Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά και ο γνωστός Ισπανός εισαγγελέας Μπαλτάσαρ Γκαρθόν (υπόθεση Πινοτσέτ), θεωρούν ότι ο Α. Κατάντα είναι ο ηγέτης των δικτύων της Αλ Κάιντα σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχοντας στενές σχέσεις με ύποπτους ισλαμιστές στη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Βρετανία, την Ισπανία. Ο Α. Κατάντα συνελήφθη για λίγες ώρες το φθινόπωρο του 2001 και αφέθηκε ελεύθερος. «Συνελήφθη» ξανά έναν χρόνο αργότερα και έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Σύμφωνα με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες κρατείται μαζί με την οικογένειά του σε ασφαλές σπίτι κάπου στη βόρειο Αγγλία, και προστατεύεται από την βρετανική υπηρεσία ΜΙ5. Η ΜΙ5 δηλώνει την άγνοιά της όσον αφορά την τύχη του.

Όπως αποκαλύφθηκε, όμως, στις 23 Μαρτίου 2004, και σύμφωνα με επίσημα δικαστικά έγγραφα της Μεγάλης Βρετανίας, ο Α. Κατάντα ήταν πληροφοριοδότης της MI5 ήδη από το 1996. «Ασκούσε την επιρροή» του ώστε η Μεγάλη Βρετανία να μην γίνει στόχος «ισλαμιστών τρομοκρατών». Και ταυτόχρονα οργάνωνε τα δίκτυα της Αλ Κάιντα στην Ευρώπη…

Ο «πόλεμος» μεταξύ «τρομοκρατών» και «αντιτρομοκρατών» σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει πάλη ελεφάντων και ιπποποτάμων. Πρόκειται για –στημένο– αγώνα μεταξύ ιπποποτάμων. Και όταν οι ιπποπόταμοι πλατσουρίζουν στην ακροποταμιά, την πληρώνουν πάντα τα βατράχια… Και, ενίοτε, και μερικά ιπποποταμάκια με ημερομηνία λήξης, όπως ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ που, μετά τις επιθέσεις της 11^ης Μαρτίου στη Μαδρίτη (ακριβώς 911 ημέρες μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001, την κατά τους Αμερικανούς 9/11), ψευδόταν ασύστολα επί μέρες σχετικά με τους φυσικούς αυτουργούς των επιθέσεων. Καταφέρνοντας, ωστόσο, και κάτι σπουδαίο: παρέσυρε στα ψεύδη του όλα τα –επίσημα– μέσα ενημέρωσης της Ισπανίας, αλλά και μια σειρά σοβαροφανών διαμορφωτών της κοινής γνώμης –κάποιοι εξ αυτών με φιλοσοφίζον αριστερόφρονο έως και αναρχόφρονο παρελθόν– που εξευτελίστηκαν με τις «εμβριθείς» αναλύσεις τους σχετικά με την «αλλαγή στρατηγικής» της ΕΤΑ, της οργάνωσης των Βάσκων αυτονομιστών... (Και έλεγα να γράψω για μια παλιά –προ τριακονταετίας– ισπανική υπόθεση τρομοκρατίας, όπου η εκ δεξιών του «κυρίου» υπηρεσία δεν ήξερε τι ποιούσε η εξ αριστερών και η ΕΤΑ επιτύγχανε τους στόχους της. Ες αύριον…)

Γιατί δεν ξεχνάμε!