«Φοβάμαι ότι μπαίνουμε σε ένα σενάριο σαν εκείνο του Μαύρου Θανάτου (Βουβωνική Πανώλη) του 14ου αιώνα... Η υποχρεωτική καραντίνα όσων έχουν προσβληθεί θα πρέπει να γίνει γρήγορα και κάτω από συνθήκες μεγίστης ασφαλείας...» (Βήμα, 14 Δεκεμβρίου 1986)

«Στην Αμερική ο νεοφασίστας Λύντον Λαρούς, έχει ζητήσει να δημιουργηθούν στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αριζόνα, όπου προτείνει, επαναλαμβάνοντας παρόμοια πρόταση του Ζαν Μαρί Λεπέν, να κλείνονται όλοι οι πάσχοντες από την αρρώστια.» (Ελευθεροτυπία, 8 Μαΐου 1987)

«Αν σύμφωνα με τον Ωζιέ, το χρήμα "γεννιέται με φυσικές κηλίδες αίματος στο ένα μάγουλο", το Κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια στο αίμα, και στη βρωμιά, στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους.» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόμος πρώτος, σ. 785, εκδ. Σύγχρονη Εποχή)

«Το Κεφάλαιο, γράφει το Quarterly Reviewer, αποφεύγει τις φασαρίες και τους καυγάδες και είναι από τη φύση του φοβητσιάρικο. Αυτό είναι πάρα πολύ αληθινό, δεν είναι όμως ολόκληρη η αλήθεια. Το Κεφάλαιο το τρομάζει η έλλειψη κέρδους, ή το πολύ μικρό κέρδος (...) Όταν το Κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος γίνεται κάτι παραπάνω από τολμηρό. Με 10% αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού. Με 20% γίνεται ζωηρό. Με 50% γίνεται θετικά παράτολμο. Με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους. Με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να ριψοκινδυνεύει να το διαπράξει ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα. Αν η φασαρία και ο καυγάς αποφέρουν κέρδος, το Κεφάλαιο τα ενθαρρύνει και τα δύο. Απόδειξη: το λαθρεμπόριο και το δουλεμπόριο...» (P. J. Dunning, Trade's Unions and Strikes, Λονδίνο 1860, σελ. 35-36. Αναφέρεται στο: Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόμος πρώτος, σ. 785, εκδ. Σύγχρονη Εποχή)

Αν με 300% κέρδος δεν υπάρχει έγκλημα που να ριψοκινδυνεύει να το διαπράξει, τότε το Κεφάλαιο τι είναι ικανό να διαπράξει για κέρδη 3000% ή 5000%; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον παγκόσμιο έλεγχο της παραγωγής και εμπορίας ναρκωτικών ουσιών που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει ως παράνομες. Κακά τα ψέματα. Από τα κέρδη της παράνομης αγοράς ναρκωτικών επωφελούνται οι πάντες και τα πάντα και σ' αυτό θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

Η ιστορία του αλκοόλ -η ιστορία του καπνού, η ιστορία του οπίου, της ηρωίνης, της κοκαΐνης κ.λπ.- είναι η ίδια η ιστορία των πυρηνικών εξοπλισμών, της βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης και... και... και...

Ο διαχωρισμός ανάμεσα σε «καθαρό» και «βρώμικο» χρήμα είναι ένας ψεύτικος διαχωρισμός. Κι αυτό γιατί και τα δυο τους είναι βουτηγμένα στο αίμα. Η ίδια βαρβαρότητα δολοφονεί εκατομμύρια με την πείνα ή με μια ένεση στο χέρι. Το «καθαρό» Κεφάλαιο, το «βρώμικο» ή «παράνομο» Κεφάλαιο, οι κάθε είδους κυβερνήσεις, αστυνομίες και μυστικές υπηρεσίες ανήκουν στο ίδιο ενιαίο βρώμικο κύκλωμα. Που στοχεύει στην ολοκληρωτική υποταγή μας. Την απόλυτη κυριαρχία τους πάνω μας.


4. Το όπιο

Το όπιο, από την αρχαιότητα, ήταν η μοναδική γνωστή ουσία κατά του πόνου. Με την ανάπτυξη όμως του καπιταλισμού, το όπιο έγινε αντικείμενο κολοσσιαίων οικονομικών συμφερόντων και αυτό συνέβη για τρεις -κυρίως- λόγους.

Α. Οι αποικιοκρατικές-ιμπεριαλιστικές χώρες, για να καταφέρουν «να ανοίξουν τις αγορές» διαφόρων χωρών στην αναπτυσσόμενη βιομηχανία τους, χρησιμοποίησαν συχνά όπλα και αλκοόλ. Οι Άγγλοι δυσκολεύτηκαν να βρουν το κατάλληλο προϊόν το οποίο θα αντάλλασσαν με το κινέζικο τσάι. Τελικά, το όπιο που παρήγαγαν οι Ινδίες αποτέλεσε τη λύση στο πρόβλημά τους. Φτηνό όπιο κατέκλυσε την αγορά της Κίνας, με αποτέλεσμα μέσα σε μερικές δεκαετίες να εκατονταπλασιαστεί ο αριθμός των οπιομανών και να φτάσει τα 120 εκατομμύρια. Σημειωτέον ότι οι Κινέζοι προσπάθησαν να επιβάλουν κάποιους περιορισμούς στην εισαγωγή οπίου, οπότε οι Άγγλοι προκάλεσαν τους δύο πολέμους του οπίου (1840 και 1856) τους οποίους και κέρδισαν (φυσικά...).

Β. Η ανάπτυξη της φαρμακευτικής βιομηχανίας και η γέννηση του κυκλώματος διανομής του εμπορεύματος-φάρμακο είχε ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η Ευρώπη και η Αμερική από φάρμακα που χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη το όπιο και που θεράπευαν «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν».

Γ. Οι άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης της εργατικής τάξης, την έστρεψαν στην κατανάλωση κάθε είδους οπιοειδών. Μια ματιά στα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς αρκεί για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος της αθλιότητας. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ωστόσο, οι χρήστες οπιοειδών ήταν κατά τα δύο τρίτα λευκές γυναίκες της μεσαίας και ανώτερης τάξης. Στην Αμερική κάνουν επίσης την εμφάνισή τους τα κινέζικα καπνιστήρια οπίου, ενώ γνωρίζει τεράστια διάδοση και η μορφίνη που είχε ανακαλυφθεί στις αρχές του 19ου αιώνα (1803).


5. Η ηρωίνη

Ενώ ελάχιστοι γιατροί είναι πρόθυμοι να μιλήσουν για το «δημόσιο μυστικό» του εθισμού όλο και περισσότερων ανθρώπων στο όπιο και στη μορφίνη, το 1898 η γερμανική φαρμακοβιομηχανία Bayer ανακαλύπτει στα εργαστήριά της το δεύτερο αλκαλοειδές (το πρώτο είναι η μορφίνη) του οπίου: την ηρωίνη. Μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία την επιβάλλει σαν το καταπραϋντικό, που μάλιστα... δεν προκαλεί εθισμό και συνιστάται για την αποτοξίνωση από την... μορφίνη. Η διάδοση της ηρωίνης στην Αμερική -κυρίως- είναι τεράστια και, φυσικά, προκαλεί εθισμό.

6. Έλεγχος και καταστολή

Από το 1875 αρχίζουν να ψηφίζονται σε μια σειρά πολιτειών των ΗΠΑ, νόμοι που απαγορεύουν την εισαγωγή «ελαφρού οπίου», που χρησιμοποιείτο κυρίως στα κινέζικα καπνιστήρια.  «Για το όπιο φταίνε οι Κινέζοι μετανάστες».

Το 1914, υπάρχουν στις ΗΠΑ σχεδόν ένα εκατομμύριο μορφινομανείς και ηρωινομανείς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία -το τονίζουμε- λευκοί ανήκοντες στη μεσαία τάξη, αλλά και στην ανώτερη. Η υποκριτική εβραιοχριστιανική πουριτανική κοινωνία των ΗΠΑ, βλέποντας ότι το πρόβλημα της τοξικομανίας αφορά τα ίδια της τα σπλάχνα, ψηφίζει τον διαβόητο νόμο Χάρρισον «χωρίς να ψάξει να βρει αποδιοπομπαίο τράγο. Μέσα σε μια νύχτα οι εκατοντάδες χιλιάδες τοξικομανών μεταμορφώνονται σε παράνομους και εγκληματίες».

Πρόκειται, ουσιαστικά, για έναν νόμο που ρυθμίζει το εμπόριο ναρκωτικών, το οποίο στη διάρκεια του 19ου αιώνα ήταν σχετικά «πρωτόγονο». Η ηρωίνη είναι το μοναδικό φάρμακο που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά, η οποία ανθεί έχοντας εκατοντάδες χιλιάδες έτοιμους πελάτες που αδυνατούν να εξασφαλίσουν νόμιμα την δόση τους με συνταγή γιατρού. Το ποιοι επωφελούνται από το εμπόριο του «λευκού θανάτου» θα το εξετάσουμε στην συνέχεια. 

Οι στόχοι των κατασταλτικών μέτρων ήταν οι ακόλουθοι:

Α. Η ενοχοποίηση της κινέζικης μειονότητας που αποτελούσε μια ανεξάντλητη πηγή φτηνής εργατικής δύναμης (γεγονός που δεν έβλεπαν με καλό μάτι οι Αμερικανοί εργαζόμενοι). Αυτό για το όπιο. Για τα διάφορα φαρμακευτικά παρασκευάσματα (φάρμακα οπίου, μορφίνη, ηρωίνη), τα οποία κυκλοφορούσαν ελεύθερα, ενώ για δεκαετίες ήταν γνωστά τα αποτελέσματά τους, η αμερικανική «ηθική» κοινωνία δεν ψάχνει να βρει φταίχτη. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Αργότερα, όμως, όπως θα δούμε, οι αποδιοπομπαίοι εμπλουτίστηκαν σαν ράτσα: στην περίπτωση της μαριχουάνας φταίνε οι μαύροι των γκέτο και οι Μεξικανοί μετανάστες...

Β. Η ποινικοποίηση της πορνείας, μιας και στην πλειοψηφία τους οι πόρνες σύχναζαν στις κινέζικες συνοικίες και τα καπνιστήρια.

Γ. Η ικανοποίηση των φαρμακευτικών εταιριών και των φαρμακέμπορων. Διαφυγόντα κέρδη γαρ, αφού τα καπνιστήρια εισήγαγαν όπιο κατευθείαν από την Κίνα, έξω από το κύκλωμα των φαρμακευτικών εταιρειών. 

Δ. Η επιστροφή των γυναικών στο σπίτι, που είχαν αποκτήσει μεγάλη ελευθερία για να κυκλοφορούν ασυνόδευτες στους τόπους κατανάλωσης οπίου. Ολίγη από ανδρική κυριαρχία...

Ε. Η δημιουργία μιας μαύρης αγοράς τεραστίων οικονομικών διαστάσεων, που τα κέρδη της ήλεγχε ένα κύκλωμα ατόμων που βρισκόταν στην κορυφή του κρατικού μηχανισμού.

Το 1945, οι λευκοί τοξικομανείς ήταν τριπλάσιοι στον αριθμό από τους μαύρους. Το 1969, οι έγχρωμοι τοξικομανείς ήταν το 64,7%. Σε σαράντα μόνο χρόνια, η αμερικανική αστική τάξη κατάφερε να μεταφέρει την ηρωίνη από τα σπλάχνα της (κυρίως γυναίκες των μεσαίων τάξεων) πάνω στο νέγρικο προλεταριάτο αποκομίζοντας ταυτόχρονα τεράστια κέρδη από το παράνομο εμπόριο.

Οι παράγοντες που βοήθησαν στη μεταφορά του προβλήματος ήταν η δημιουργία, την δεκαετία του 1930, ενός ειδικού σώματος, του Federal Bureau of Narcotics (Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών) και η απαγόρευση της μαριχουάνας, που μέχρι το 1937 ήταν νόμιμη στις ΗΠΑ και την χρησιμοποιούσαν οι έγχρωμοι των γκέτο και οι Μεξικανοί μετανάστες. Επιπλέον, ένας πολύ μεγάλος αριθμός λευκών είχε στραφεί στη μαριχουάνα κατά την διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης (1920-1934), μιας και είχε την ίδια περίπου τιμή με το λαθραίο και παράνομο ουίσκυ.

Οι δημοσιογραφικές εκστρατείες ενάντια στη μαριχουάνα, που πλάσαραν κατασκευασμένα στοιχεία για εκφοβισμό, στις δεκαετίες 1930 και 1940, είχαν ως αποτέλεσμα την ψήφιση νόμων στα τέλη της πρώτης (1937). Ρατσισμός και μαφιόζικα συμφέροντα της μαύρης αγοράς του οινοπνεύματος και της ηρωίνης είχαν συμμετάσχει σε όλες αυτές τις νοικιασμένες εκστρατείες. Οι υποτιθέμενες Υπηρεσίες Δίωξης, οι μαφιόζοι και οι πολιτικοί πάτρονές τους δεν είχαν ποτέ καταφέρει να ελέγξουν την αγορά «χόρτου», αφού η κάνναβη ήταν ντόπιο προϊόν και η καλλιέργειά της ήταν διαδεδομένη και νόμιμη.


7. 1978: Η γέννηση μιας επιδημίας ηρωίνης

Στις αρχές της προεδρίας Κάρτερ (1976), μια πλατειά συζήτηση στις ΗΠΑ φαινόταν να προσφέρει κάποιες πιθανότητες για άρση της απαγόρευσης της μαριχουάνας και ακόμα περισσότερο μιας λογικότερης αντιμετώπισης της ηρωίνης, σύμφωνα με τα βρετανικά νομοθετικά πρότυπα. Όμως μέχρι τον Δεκέμβριο του 1977, που έγινε το συνέδριο του Εθνικού Οργανισμού για την Μεταρρύθμιση των Νόμων Περί Μαριχουάνας (NORML), γινόταν ολοένα και περισσότερο φανερό ότι στην Ουάσινγκτον -πριν ακόμα απολέσουν την επιρροή τους ο Bourne (σύμβουλος του Κάρτερ) και οι φιλελεύθεροι του NORML- επικρατούσε πάντοτε η σκληρή γραμμή ενάντια στο κάπνισμα του «χόρτου».

Ο τότε υπουργός Υγείας αποφάσισε ότι η αποποινικοποίηση ήταν ασυνεπής με τις «προσπάθειες» για περιορισμό της κατανάλωσης καπνού, που τότε ανθούσαν, και έτσι άνοιξε ο δρόμος για τον Peter Bensinger και τους σκληρούς της Δίωξης Ναρκωτικών, που πληρώνονταν από τα κρατικά κονδύλια, να ανοίξουν τον δρόμο στην παντοκρατορία της ηρωίνης.

Η οργάνωση War on Drugs (Πόλεμος στα Ναρκωτικά), που ιδρύθηκε από το νεοναζιστικό Κόμμα Εργασίας των ΗΠΑ (USPL), σε συνεργασία με τους «Μαύρους Μουσουλμάνους» (που αποχώρησαν όταν ανακάλυψαν τι είδους φύρερ ήταν ο ηγέτης του Κόμματος Εργασίας Λύντον Λαρούς) είχε την ευλογία ενός τερατώδους σχεδίου που τους έκανε συνεταιράκια με την Δίωξη για λόγους «κρατικού συμφέροντος».

Η πτώση του Σάχη της Περσίας, τον Ιανουάριο του 1979, εκτός από το ότι επέδρασε δυσμενώς στις προμήθειες πετρελαίου, ανέτρεψε τελείως την κατάσταση στο εμπόριο ηρωίνης. Καθώς η  κυβέρνηση του Ιράν κατέρρεε, η μοναδική εγγύηση για τους αγρότες ήταν η καλλιέργεια παπαρούνας. Στην διάρκεια του 1978, και ενώ η πτώση του Σάχη ήταν ήδη ορατή, κάποιες ομάδες μετέτρεπαν τα πλούτη τους σε εύκολα εξαγώγιμα οπιοειδή. Στις ΗΠΑ λειτουργούσε το μεγαλύτερο εκτός Ιράν δίκτυο της ΣΑΒΑΚ (μυστική αστυνομία του Σάχη) το οποίο και ήταν σε θέση να διανείμει τα αξίας εκατομμυρίων δολαρίων ναρκωτικά που ήταν απαραίτητα για την εξοικονόμηση πόρων ικανών να βοηθήσουν την επάνοδο του Ρεζά Παχλεβί στον θρόνο. Φτηνό και καλό «πράμα» κατέκλυσε την Νέα Υόρκη και η χρήση «άσπρης» έφτασε στα ύψη. Το «χόρτο» παρουσιαζόταν ως «out», η κόκα ήταν σε παρακμή, το Νέο Κύμα ήταν ξετρελαμένο. Στα σαλόνια του Σόχο, οι γραμμές του καθαρού πέρσικου είχαν αντικαταστήσει θεαματικά και ολοκληρωτικά την περουάνικη σκόνη (κόκα).

Στο μεταξύ, τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, με πιόνια την κλίκα Κίσσινγκερ - Ροκφέλλερ, κινήθηκαν για τη νομιμοποίηση της αντι-μαριχουανικής «εκστρατείας» (ή μάλλον υστερίας) που είχε σχεδιαστεί ως αντιπερισπασμός στο γεγονός της χρηματοδότησης των ενεργειών της ΣΑΒΑΚ. Τον Ιούνιο του 1979, διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης ένα στημένο ιατρικό συμπόσιο «σχετικά με τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις για τους κινδύνους της υγείας από την χρήση μαριχουάνας». Η αφρόκρεμα της αντι-μαριχουανικής «επιστήμης» συγκεντρώθηκε υπό την αιγίδα της DEA (Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών των ΗΠΑ) για να ακούσει ανακοινώσεις μισομαγειρεμένων «πειραμάτων και ερευνών», πολλά από τα οποία είχαν «γίνει» δέκα χρόνια νωρίτερα και είχαν χαρακτηριστεί ως αναξιόπιστα. Πανταχού παρόντες, βέβαια, ήταν οι συνεργάτες και τα μέλη της νεοναζιστικής War on Drugs του Λύντον Λαρούς.

Η ως άνω οργάνωση, ενώ ποτέ δεν είχε αρνηθεί το ολοφάνερο νεοναζιστικό της στίγμα, βρήκε πάντοτε αμέριστη υποστήριξη από τα μέσα ενημέρωσης κατά την διάρκεια της αντι-μαριχουανικής εκστρατείας της. Την ίδια περίοδο, σύμφωνα με στατιστικές του υπουργείου Υγείας των ΗΠΑ, η χρήση μαριχουάνας είχε μειωθεί σημαντικά ανάμεσα στους μαθητές. Την ίδια στιγμή, όμως, εμφάνιζε θεαματική αύξηση η κατανάλωση αύξηση άσπρων σκονών (ηρωίνης, κοκαΐνης).


8. Ο Λαρούς και ο φασισμός

Τα διαθέσιμα στοιχεία συνηγορούν υπέρ του γεγονότος ότι ο Λαρούς δεν είναι κάποιος ιδιόμορφος ναζιστοφέρνων τρελός και ότι η οργάνωσή του (μια σειρά «μετώπων» ενάντια σε κοινωνικά «κακά»: ναρκωτικά, μαύροι, σεξουαλική ελευθερία, ατομικά δικαιώματα κ.λπ.) είναι στην πραγματικότητα το ορατό σκέλος μιας στρατηγικής για την κατάληψη της εξουσίας στην χώρα του και παγκόσμια. Το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει:

Α. Την δημιουργία ενός μαζικού φασιστικού κινήματος.

Β. Τον ουσιαστικό έλεγχο των πολιτικών και των κεντρικών αστυνομικών υπηρεσιών, και,

Γ. Τις συνεχείς επιθέσεις που θα χρησιμοποιούν το νομικό κενό σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, με στόχο την επίτευξη σεναρίων απόλυτης τρομοκρατίας των μυστικών υπηρεσιών πάνω σε κοινωνικές ομάδες αποδιοπομπαίων τράγων (ομοφυλόφιλοι, τσιγγάνοι, κομμουνιστές, περιθωριακοί, μειονότητες, νεολαίοι, πολιτικοί ακτιβιστές). Τρομοκρατία αρκετά μεγάλη ώστε το αποτέλεσμα της εξουσιαστικής βίας να αντανακλάται πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία. Ειδικά για τους «κακούς», που η War on Drugs, τόσο πολύ μισεί, είναι γνωστό ότι μόνον στις ΗΠΑ οι καπνιστές μαριχουάνας φτάνουν τα σαράντα εκατομμύρια!

Σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, εντάσσονται και οι «προτάσεις» του Λύντον Λαρούς για την αντιμετώπιση του AIDS. Κυνήγι μαγισσών, αστυνόμευση των πάντων κ.λπ.

Είναι ήδη εξακριβωμένο ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ότι η οργάνωση του Λαρούς συνεργαζόταν στενά με ανώτατους αξιωματούχους της Δίωξης Ναρκωτικών αλλά και με ένα νεοφασιστικό δίκτυο διακίνησης ηρωίνης και όπλων, που ελέγχει τις αγορές από το Μαϊάμι ώς την Κεντρική Ευρώπη και από το Σαντιάγκο ώς την Μπανγκόκ. Η δημιουργία μιας δημόσιας ομάδας πίεσης για την πλήρη υποστήριξη των φασιστικών στοιχείων μέσα στις CIA και DIA, περιλαμβανόταν στα πλάνα του Λαρούς κατά την διάρκεια των μυστικών συζητήσεων που είχε το 1976 με τους νεοναζί στη Δυτική Γερμανία και τους αντιπροσώπους της οργάνωσης «Φασιστική Διεθνής» στην Ιταλία.

Μετά την ίδρυση της οργάνωσης War on Drugs, ο Λαρούς συνέδεσε τα νεοναζιστικά πολιτικά σχέδιά του με την διεθνή φασιστική δύναμη της ηρωίνης. Γιατί ο ηρωινικός φασισμός, ο φασισμός της ηρωίνης, αν και λιγότερο γνωστός από τον ναζιστικό, τον φαλαγγίτικο ή τον καθαρόαιμο ιταλικό φασισμό, είναι μια καθορισμένη ιστορικά μορφή φασισμού, που μελετήθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο Η Πολιτική της Ηρωίνης στη Νοτιοανατολική Ασία. Συγγραφέας αυτού του βιβλίου, που εκδόθηκε το 1972, είναι ο Αμερικανός πανεπιστημιακός Άλφρεντ ΜακΚόυ. [Το βιβλίο του ΜακΚόυ υπάρχει ολόκληρο στο Διαδίκτυο στη διεύθυνση http://www.drugtext.org/books/McCoy/] Ο ΜακΚόυ ισχυρίζεται ότι ο φασισμός απέτυχε να γίνει μαζικό κίνημα στη Γαλλία, κάτι παρόμοιο σε μαζικότητα με τους αντίστοιχους φασισμούς της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας, λόγω της ηρωίνης και του κορσικανικού υπόκοσμου που την διακινούσε.

Οι γκάνγκστερς δεν έκλεισαν απλά τον δρόμο των φασιστών προς την εξουσία. Η εξάρτηση των φασιστών από τις γκανγκστερικές ένοπλες συμμορίες που δεν ενδιαφέρονταν για την κατάληψη της εξουσίας αλλά για κλείσιμο συμφωνιών με τους αστούς πολιτικούς, οι οποίοι θα εξασφάλιζαν τα οικονομικά τους συμφέροντα, υπήρξε μοιραία, σύμφωνα με την φασιστική θεώρηση των πραγμάτων...


9. Το Γαλλικό Δίκτυο

Αν και ο ηρωινικός φασισμός απέτρεψε την εμφάνιση ενός καθαρόαιμου φασιστικού κινήματος στην Νότια Γαλλία, αυτός ακριβώς ο λιγότερο πολιτικοποιημένος χαρακτήρας του και το παραδοσιακό γκανγκστερικό του στυλ, του επέτρεψε να επιβιώσει και μετά το 1945, και να συνεχίσει το «αντικομμουνιστικό» του έργο, με την μεταπολεμική συνδρομή της CIA.

Στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (OSS), που ήταν ο πρόδρομος της CIA, είχε συνεργαστεί στενά για την επιτυχία της εισβολής στην Σικελία (1943) με τον ιταλοαμερικανό μαφιόζο Λάκυ Λουτσιάνο. Εξάλλου, δεν είχαν συνεργαστεί και όλοι οι Κορσικανοί γκάνγκστερς με την Γκεστάπο. Μια σημαντική ομάδα από αυτούς, κατά την διάρκεια του πολέμου και της αντίστασης, βρέθηκαν στο πλευρό των Γάλλων σοσιαλιστών. Το 1947, η CIA χρησιμοποίησε τους σοσιαλιστές και τις γκανγκστερικές τους διασυνδέσεις για να επιτύχει την διάσπαση των κομμουνιστικών συνδικάτων της Μασσαλίας. Το «γαλλικό δίκτυο» με την βοήθεια των μαφιόζων πελατών του, την διεθνή συνδρομή και υποστήριξη της CIA και την πολιτική προστασία των σοσιαλιστών στην αρχή και των γκωλικών στην συνέχεια, κατόρθωσε να ελέγξει την παγκόσμια παραγωγή και διακίνηση ηρωίνης μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Τότε, το Βιετνάμ και η άνοδος στην εξουσία του Ρίτσαρντ Νίξον έφερε, σύμφωνα με τον ΜακΚόυ, μια επανάσταση στο παγκόσμιο σκηνικό της ηρωίνης. Το βιβλίο του ΜακΚόυ, γραμμένο το 1972, δεν μπορεί βέβαια να μας πληροφορήσει για το ποιος κυριάρχησε στο εμπόριο ηρωίνης στην δεκαετία του 1970.

Στα τέλη, όμως, του 1980, ένας ανεξάρτητος Δανός δημοσιογράφος, ο Χένρικ Κρούγκερ (Henrik Krüger) κυκλοφόρησε το βιβλίο Το Μεγάλο Πραξικόπημα της Ηρωίνης, Ναρκωτικά, Μυστικές Υπηρεσίες και Διεθνής Φασισμός, συμπληρώνοντας τα κενά που υπήρχαν.

10. Το Μεγάλο Πραξικόπημα της Ηρωίνης

Ο Κρούγκερ αποκάλυψε ότι η ακροδεξιά είχε επανακτήσει τον έλεγχο του εμπορίου της ηρωίνης, με την βοήθεια της CIA και την συμμαχία της μαφίας.

«Η συμμαχία σχηματίστηκε από το κινέζικο λόμπυ, τον κινέζικο κλάδο του OSS, Κουβανούς εξόριστους, το συνδικάτο Λάνσκυ και τα γεράκια της CIA που πίεζαν για μεγαλύτερη ανάμειξη στην Ινδοκίνα και ενάντια στον Κάστρο. Η συμμαχία σχηματίστηκε ανάμεσα στο 1961 και το 1963 και τα μέλη της είχαν τρία κοινά στοιχεία: μια ακροδεξιά πολιτική ιδεολογία, συμφέροντα πάνω στο ασιατικό όπιο και μια δίψα για πολιτική δύναμη. Ο τελευταίος παράγοντας οδήγησε σε έναν άλλο κοινό παρονομαστή, πάνω στον οποίο η συμμαχία επένδυσε χοντρά: τον Ρίτσαρντ Νίξον.» (σελ. 131)

Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτός επίσης που επένδυσε χοντρά πάνω στον Νίξον ήταν ο Νέλσον Ροκφέλλερ, αν και τυπικά οι δυο τους ανήκαν σε διαφορετικά κόμματα. Ο Χένρυ Κίσσινγκερ, δεξί χέρι του Νίξον, ήταν δώδεκα χρόνια επιτελικό στέλεχος των επιχειρήσεων Ροκφέλλερ...

Ο κινητήριος μοχλός του πραξικοπήματος της ηρωίνης ήταν ένα δημιούργημα του Νίξον: η Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών (DEA). Αυτός ο πλατύς συνασπισμός των φασιστών που ήλεγχε ήδη την καλλιέργεια και την διακίνηση μαριχουάνας στις ΗΠΑ, θεωρούσε ανυπόφορη την παρατεινόμενη κυριαρχία των Κορσικανών πάνω στο εμπόριο ηρωίνης, κυρίως λόγω της πολιτικής ερωτοτροπίας των τελευταίων και των υποστηρικτών τους στις γκωλικές μυστικές υπηρεσίες, με τις αδέσμευτες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η στάση των Κορσικανών απέναντι στον κομμουνισμό, και ειδικότερα τον Κάστρο, ήταν πια, σύμφωνα με την συμμαχία, ασυγχώρητη.

Η συμμαχία δημιούργησε το 1966 τον Παγκόσμιο Αντικομμουνιστικό Σύνδεσμο (World Anti-Communist League, WACL). Τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε στη Λισσαβόνα το Aginter Press σαν προκάλυμμα για την απρόσκοπτη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της CIA και του γαλλικού Organisation de l' Armée Sécrète (OAS). Από κοινού κατέβαλαν προσπάθειες για την εξάλειψη ολόκληρου του μυστικού δικτύου της Service de Documentation Exterieure et de Contre Espionage (SDECE, το γαλλικό αντίστοιχο της CIA), της γκωλικής παραστρατιωτικής οργάνωσης Service d' Action Civique (SAC) και των μπαρμπούζων, των Κορσικανών γκάνγκστερ που διακινούσαν την ηρωίνη. [Στο «πρακτορείο ειδήσεων» Aginter Press έχουμε ήδη αναφερθεί εκτεταμένα σε άλλες ιστοσελίδες αυτού του τόπου Ο Κύκλος Pinay, η Στοά P-2, η ελληνική χούντα, η τρομοκρατία στην Ελλάδα, ο Α. Στριγάς και ο Κ. Πλεύρης και στη στήλη στο Τρίτο Μάτι στο τεύχος του Οκτωβρίου 1999.]

Οι στόχοι της WACL και των παρακλαδιών της πέτυχαν πλήρως μόνον μετά τον θάνατο του Ντε Γκωλ και την προεδροποίηση του Νίξον. Ο Κρούγκερ πιστεύει ότι ο Ζωρζ Πομπιντού, πρωθυπουργός της Γαλλίας επί Ντε Γκωλ και πρόεδρός της μετά τον θάνατο του τελευταίου, ποτέ δεν θα ξεπουλούσε τους Κορσικανούς για χάρη της βελτίωσης των σχέσεων Γαλλίας-ΗΠΑ, αν γνώριζε το πόσο αυτό θα επηρέαζε την δυνατότητα της γαλλικής κατασκοπίας να ανταλλάσσει όπλα και ναρκωτικά με πληροφορίες.

Ο Κρούγκερ μάλλον έχει πέσει έξω σ' αυτή την ερμηνεία του. Είναι γνωστό ότι ο Πομπιντού ξεκίνησε σαν ένας καθηγητής κολεγίου στην Μασσαλία για να καταλήξει διευθυντής μιας τράπεζας των Ρότσιλντ στο Παρίσι και, στην συνέχεια, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση -του ξεπουλήματος των Κορσικανών- μάλλον υπάκουσε στην his master's voice. Οι στενές σχέσεις των Ρότσιλντ με τους υπερατλαντικούς ομολόγους τους δεν ήταν ποτέ κρυφές.

Στα 1972-73 επήλθε η ολοσχερής πτώση του Γαλλικού Δικτύου. Η σπουδαιότερη συνεισφορά του Κρούγκερ έγκειται στο ότι κατόρθωσε να τεκμηριώσει την αντικατάσταση του Γαλλικού Δικτύου, σε κάθε τομέα, από τους φασίστες που είχαν διασυνδέσεις με τον WACL, την Ευρώπη, την νοτιοανατολική Ασία και την Λατινική Αμερική. Το ότι ο Κρούγκερ δεν αναφέρεται καθόλου στην σπουδαιότητα της ιρανικής ΣΑΒΑΚ ή στις στενές σχέσεις της War on Drugs (Λαρούς)-Κουβανών εξόριστων-CIA οφείλεται αφενός στο γεγονός ότι το Γαλλικό Δίκτυο δεν είχε σχέσεις με αυτούς και αφετέρου στην δυσκολία του, ως Ευρωπαίος, να συγκεντρώσει υλικό για όσα συνέβαιναν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ακόμα σημαντικότερη είναι η διαπίστωση του Κρούγκερ ότι οι φασίστες που κατόρθωσαν να ελέγξουν το κύκλωμα της ηρωίνης δεν ήταν απλά αντικομμουνιστές. Η αναπόφευκτη τάση στις μπίζνες της ηρωίνης είναι η δημιουργία φασιστικής συνείδησης και μάλιστα λύσσας για το ξερίζωμα όλων των μη ευθυγραμμισμένων τάσεων του παγκόσμιου φασισμού. Και οι τυχοδιώκτες της DEA αλλά και οι Κουβανοί λαθρέμποροι ύφαναν προσεκτικά το δίκτυό τους. Όλοι τους είχαν φτάσει στο «σοφό» συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να έχουν τις δικές τους πολιτικές πλάτες για να στηρίζονται. Για να λειτουργήσουν πολιτικά χρειάζονταν μια οργάνωση που θα κινητοποιούσε την ακροδεξιά πολιτική τους βάση. Η οργάνωση αυτή ήταν η War on Drugs του Λαρούς.


11. Mitcell Werbell: Ο Ηγέτης του Πραξικοπήματος

Το 1977, η γερμανική οργάνωση αντάρτικου πόλης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF - ή Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ, όπως προτιμούν να την αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης) επιχείρησε να θέσει τέρμα στις ημέρες και στα έργα του Λύντον Λαρούς, ο οποίος βρισκόταν τότε στο Βισμπάντεν της Δ. Γερμανίας. Μετά την αποτυχημένη αυτή ενέργεια, ο Λαρούς αποδέχτηκε την πρόταση του Μίτσελ Ουέρμπελ για να αναλάβει ο τελευταίος την αναδιοργάνωση της ασφάλειας του Εθνικού Συμβουλίου Εργατικών Επιτροπών (NCLC). Το NCLC ήταν η οργάνωση του Λαρούς όταν αυτός βρισκόταν ακόμα στην άκρα αριστερά.

Ο Ουέρμπελ ήταν ένας από τους οργανωτικούς εγκεφάλους της συνωμοσίας της ηρωίνης, ο άνθρωπος που έφερε σε επαφή τους Κουβανούς εξόριστους, τους λαρουσικούς, το «Liberty Lobby» και τον WACL. 

Ο Κρούγκερ σημειώνει:

«Αρκετά μέλη του U.S. Labor Party  (Κόμμα Εργασίας των ΗΠΑ - τωρινό κόμμα του Λαρούς) έχουν εκπαιδευτεί σαν "αντιτρομοκράτες" στις εγκαταστάσεις του Ουέρμπελ στο Πάουντερ Σπρινγκς. Το USLP έστελνε χωρίς να του ζητηθεί πληροφορίες στο FBI και στις τοπικές αστυνομικές αρχές για τα αριστερά κινήματα, ενώ ανταλλάσσει συχνά πληροφορίες με κάποιον Roy Frankhouser που αυτοαποκαλείται Μέγας Δράκων της Κου Κλουξ Κλαν στην Πενσυλβανία και είναι δραστήριο μέλος του αμερικανικού ναζιστικού κόμματος. (New York Times, 7 Οκτωβρίου 1979)»

Σύμφωνα με τον Ντένις Κινγκ, οι δεσμοί του Λαρούς με το περιβάλλον του Ουέρμπελ πιθανότατα δημιουργήθηκαν την εποχή που ο Λαρούς υπηρετούσε στο OSS στην Βιρμανία και την εποχή που δρούσε υπό τις διαταγές του Lou Conien στην Μασσαλία μετά τον πόλεμο.

Ποιοι είναι οι αξιότιμοι κύριοι Lou Conien και Mitcell Werbell;

Μα, οι υπ' αριθμόν δύο και τρία του Λευκού Οίκου, επί προεδρίας Νίξον, για θέματα ναρκωτικών. Το πρώτο νούμερο ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος Νίξον...