หลังจากที่ ท่านญาปู่ครู ได้เข้าอุปสมบท ในหมู่สงฆ์ คณะธรรมยุตินิกาย
ณ.วัดป่าประชาบำรุง โดยมีพระราชวินยาภรณ์ เจ้าคณะจังหวัด(ธ) เป็นพระอุปัชฌาชย์ เมื่อวันที่ ๕ เม.ย. ๒๔๓๑ ท่านพำนักอยู่ ที่วัดป่า
ประชาบำรุงได้ ๒ เดือน  ก็ออกไปปักกลด อยู่หน้าเมรุ
เผาศพ วัดแก้งโกสุมอยู่ ๑๕ วัน ก็ออกจาริกเดี่ยว ฝึกถือธุดงค์วัตร แถบจ.ปราจีน..ชลบุรี..ระยอง..ตราด
แล้วกลับมา จำนำพรรษา ปีแรกที่ป่าช้าดอนเก่าโก ข้างแก่งเลิงจาน มหาสารคาม พอออกพรรษา ท่านก็เข้าถ้ำผา..ป่าช้า..เกาะร้าง ทั้งในประเทศ
และออกไปไกลถึง ภูเขาควาย..แก่งหลี่ผี..เมืองอัตตะปือ..ประเทศลาว และประเทศพม่า พอถึงเวลาเข้าพรรษา จึงจะกลับมาพักที่
ป่าช้าดอนเก่าโกจนถึงพรรษา๓ปี ๒๕๓๓.
พรรษา๓ปี ๒๕๓๓ โยมแม่ของท่านญาปู่ เข้าบวชชี หลังออกพรรษา ท่านได้พาคณะนักบวช เข้ามาปักหลัก ที่นาร้าง
ข้างหนองเลิงน้ำจั่น หน้าหมู่บ้านไทยสมุทร เมือง มหาสารคาม ซึ่งเป็นที่ดิน มรดกตกทอด ของท่าน
ศาลาไม้ไผ่ มุง
 หญ้าคา เป็นศาลาหลังแรก
ในสถานบำเพ็ญเพียร ที่ตอนนั้น ตั้งชื่อว่า กัมมัฏฐานัง. ต่อมาศาลาหลังนี้ ถูกมือดี มาแอบเผา วอดวาย
ทั้งหลัง จึงได้เริ่มก่อสร้าง ศาลาไม้ มุงกระเบื้อง หลังใหม่ ที่อาศัยพระ-เณร ช่วยกันทำกันเอง ปุปะเบี้ยวคด กันไปตามเรื่อง พอได้เป็น
ที่พักพิง
พรรษา๔ ปี๒๕๓๔สถานบำเพ็ญพรต ถูกน้ำถล่ม จมธารา รับพรรษาแรก ที่ยกทีมย้ายเข้ามาอยู่
 เนื่องจากท่าน ญาปู่ ต้องสร้าง สถานบำเพ็ญพรต
มิใช่สถานขอทาน กิจการงานหาเงินแบบสวรรค์ฉก..นรกขู่
จึงไม่มีในสวนบุญ และแน่นอน ว่าสวนบุญ ก็ย่อมไม่มีเงินด้วย งานก่อสร้างทุกอย่าง นักบวชต้องช่วย กันออกแรงเอง โดยอาศัย ไม้ที่ชาว
บ้านบริจาค กุฎิพักของญาปู่ ก็เป็นไหม้ไฟไหม้ จากบ้านจ่าสิงห์ และบ้านน้าทองบ่อ คุ้มบ้านโนน ที่บริจาคมา
 ทุกอย่างในสวนบุญ เริ่มต้นที่ 0 ไม่มีถาวรวัตถุใดๆ ให้ได้
อาศัย มีแต่ ร่มต้นจาน(ทองกราว) ๒ ต้น และกอไผ่ป่า ไม่กี่พุ่ม พระ ๓ ชี ๑ เณร ๑๓ ช่วยกันถากถาง ตอกต่อ กันอย่างอุตลุด แม้งานจะหนัก
แต่ข้อวัตร ปฏิบัติปฏิปทา ก็หาได้หย่อนยาน ลงไปไม่ นักบวชทุกสถานะ ล้วนฉันผลาหารเจไท วันละ ๑ มื้อ ถ้ามีงานก่อสร้าง ตอนเย็น อนุญาติให้
มี น้ำสะเดาต้ม เป็นน้ำปาณะ
 กุฏิใหม่ ที่สายสกุล"ระวิโรจน์" สร้างให้แม่ศีล ประภา
ถือว่า โอ่อ่าสุดสุด สิ่งเหล่านี้ ยืนยัน เป็นประจักษ์พยาน ได้อย่างดี ว่านักบวช ที่นี่ ไม่ได้บวช มาเพื่อเสพสุข สำราญ เพราะเราเชื่อว่า
เสือต้องพี..ฤาษีต้องผอมที่พักอาศัย เครื่องใช้ ไม้สอย ทุกชนิด ในชีวิต นักบวช ไม่ได้มี อะไรดี และ
ปราณีตเท่า กับตอน เป็นฆราวาส นี่แหละนักบวชแท้ๆ
 แม้รูปแบบ วิถีแห่งธรรม ที่ท่านญาปู่ พาก้าวเดิน จะดูทัน
สมัย ไร้บรรยากาศ ขลังและศักดิ์สิทธ์ แต่ท่าน ก็รู้จัก ความพอเหมาะ ในเส้นทาง ที่ก้าวเดิน ท่านสั่งปั้น พระพุทธรูป "พุทธอริยธาตุ" มาประดิษฐาน
เป็นพระประธาน ในสวนบุญ ที่มิได้ มีไว้เพื่อ สวดอ้อนวอน ขอความคุ้มครอง ป้องภัย แต่มีไว้ เพื่อน้อมนำ จิตวิญาณ ให้เข้าใกล้ กระบวนการ
ขัดเกลา ลด..ละ..เลิก กิเลสตัณหา ตามวิถีทาง ของพระพุทธองค์..
 หลักสำคัญ อย่างหนึ่ง ที่ญาปู่ เน้นย้ำให้พวกเรา พึงระลึก
คือการ อย่าติดยึด ถือมั่น แม้แต่ชื่อของ สถานปฏิบัติธรรม ก็เปลี่ยนแปลงมา หลายชื่อ เริ่มแรกก่อตั้ง ใช้ชื่อว่า
" กัมมัฏฐานัง" อันหมายถึง
สถานปฏิบัติธรรม ตามสถานะ ความเหมาะสมแห่งตน ต่อมาใช้ชื่อ " พุทธไทอีสาน"
หมายถึงพุทธะอิสระ ของชาวอีสาน ต่อมาใช้ชื่อ "โพธิสัตว์"
หมายความเอาง่ายๆ ตามสไตล์ญาปู่ว่า ธรรมอันเป็นที่พึ่ง ของหมู่สัตว์ ช่วงนี้ ท่านญาปู่จะเน้น การบริจาคทาน มีงานเทกระจาด แจกข้าวสาร
อาหารแห้ง เป็นประจำทุกปี ต่อมาใช้ชื่อ "โพธิสัตต์"แม้จะออกเสียง เหมือนกัน แต่ความหมาย
ก็แตกต่าง กันมาก ท่านหมายถึง ตบะที่จำให้ถึงโพธิธรรม ช่วงนี้ ท่านจะเน้น ให้พวกเรา ขยันตั้งตบะ ข้อปฏิบัติพิเศษ อย่างน้อยสุด ก็ต้อง
ทานผลาหารเจไท สัปดาห์ละ ๑ วัน
เมื่อท่านญาปู่ พิจารณาเห็นว่า แนวทาง การพากเพียร บำเพ็ญธรรม ของท่าน กับคณะสงฆ์ หมู่ใหญ่ มีความ
แตกต่างกันมาก การที่มีศรัทธา และความเชื่อ คนละอย่าง พระพุทธองค์ เรียกว่า นานาสังวาส ท่านญาปู่ ได้ออกจาก คณะธรรมยุตินิกาย คืนผ้าเหลือง
มาห่มผ้าสีเทา ประกาศ แนวทางบำเพ็ญพรต ในนาม "มหาญาณโพธิสัจ "
|
ทุกปัญหา มีปัญญาซ่อนอยู่ บอกเราให้รู้
ญาปู่ครูจะช่วยคุณ... |
มีข้อสงสัย..ถามได้ทุกปัญหา
เชิญที่..สวนบุญมหาญาณโพธิสัจ
ถ.จุฑางกูร อ.เมือง
จ.มหาสารคาม ๔๔๐๐๐
หรือ..ส่งE-Mailถึงเราที่..
yogithai@thaimail.com
คลิกแล้ว กรอกข้อความ ในE-mail:ส่งได้เลยทันที..
กลับด้านบน
หน้าต่อไป
|
