เสียงบทเพลงพรายแผ่วเบา ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้น มองที่มาของเสียงนั้น ถึงแม้จะไม่สามารถเข้าใจถึงความหมายของบทเพลงนั้นได้ หากแต่เสียงเพลงแว่วกังวานหวานนั้นก็กล่อมให้เขาเคลิ้บเคลิ้ม และหลับตาลงดื่มด่ำกับท่วงทำนองแห่งพราย
แต่ทว่าเสียงเพลงที่แผ่วหายไปทำให้เขาต้อง ลืมตาขึ้นอีกครั้ง...

อีกฟากหนึ่งของกองไฟ ร่างเพรียวของพรายหนุ่มก้มลงมองใบหน้าคมเข้มที่กำลังดื่มด่ำกับห้วงนิทราอันล้ำลึก ก่อนจะกระซิบบทเพลงท่อนสุดท้ายที่แฝงไว้ด้วยความเศร้า ที่แม้แต่หัวใจอันแข็งแกร่งของคนแคระอย่างเขาก็ต้องรู้สึกหวั่นไหว

กิมลีเหลือบตามองร่างโปร่งเพรียวค่อยๆผละ จากร่างที่กำลังหลับใหลของพรานหนุ่มอย่างระมัดระวัง เลโกลัสค่อยๆนั่งลงข้างกองไฟ มือเรียวหยิบกิ่งไม้เล็กๆขึ้นมาถือเล่น เสียงเปรียะประ ของเปลวไฟ ดังเป็นระยะๆ กิมลีพินิจดวงหน้างามของสหายพรายในความมืดอย่างเงียบๆอยู่เป็นเวลานาน ดวงตาสีเขียวสะท้อนภาพเปลวไฟที่เต้นระริกราวกับดวงตาคู่งามนั้นกำลังโลดแล่นอยู่ในห้วงฝันแห่งเปลวเพลิง

เสียงแผ่วใสของพรายกล่าวลอยๆ โดยไม่ได้ละสายตาจากกองไฟตรงหน้า ปลุกให้กิมลีตื่นขึ้นจากภวังค์

คนแคระพึมพำตอบเบาๆก่อนจะกระชับเสื้อคลุมเข้ากับตัวแล้วพลิกหันหลังให้กับพรายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของกองไฟ

ปลายเสียงของคนแคระต่ำหายไปในลำคอ ก่อนจะแทนที่ด้วยเสียงกรนเบาๆ สม่ำเสมอ ดวงตาใสของพรายละจากเปลวไฟขึ้นไปจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังกำยำของคนแคระอยู่ชั่วครู่อย่างครุ่นคิด ก่อนจะเลื่อนไปจับจ้องที่อีกร่างหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

แวววูบระริกไหวดุจเปลวเพลิงยังคงเต้นอยู่ในดวงตาคู่งาม ยามที่ทอดมองดวงหน้าคมเข้มที่สว่างเรืองเป็นสีเหลืองทอง ด้วยแสงจากกองไฟ เงาของสันจมูกโด่งทาบลงบนโหนกแก้มสูง รับกับเงาของขนตายาวที่ทอดรับกัน เงาของสันคิ้วที่ทาบทับอีกชั้น ทำให้ใบหน้านั้นดูมีเสน่ห์อย่างประหลาดแม้ในยามหลับใหล ดวงตาพรายไล้ไปตามเส้นกรอบของแสงและเงาบนใบหน้านั้นแทนปลายนิ้ว

พรายหนุ่มหลับตาลงฟังเสียงลมหายใจของชายหนุ่มที่แผ่วเบาสม่ำเสมอ ที่กล่อมให้เขาเคลิบเคลิ้มราวกับบทเพลง ริมฝีปากพรายพึมพำคำพูดบางคำที่แผ่วเบาราวกับจะกระซิบเข้าไปในความฝันของมนุษย์ผู้นั้น

"พญาไม้เอยหาใช่เจ้าผู้เดียวที่หวั่นไหว...

ลมผู้มีอิสระจะพัดพาไปที่ใดมิมีใครกั้น...

กลับเฝ้าเพียรพัดเพียงรอบเงาไม้...

เพียงหวังจะได้ฟังเสียงกระซิบจากกิ่งใบแม้ว่า...

จะเป็นเพียงเสียงกระซิบเพียงชั่วคืนก็ตามที..."