foto-album van Argentinië

(terug naar homepage)

@nn's reisverslagen uit Argentinië

De Marie-louise gaat op en neer ... . ( 17 januari tot en met 20 januari 2003)

Na het stappen, het veelvuldig bussen en het sporadisch vliegen, lonkte de uitdaging om me van Puerto Natales naar Puerto Montt te laten varen. De brochure beloofde alvast een onvergetelijke 3-daagse boottrip langs de Chileense eilandjes. Tja ... geen volle zee. Een doosje pilletjes tegen de reisziekte zou dus vast volstaan.

Voor het inschepen gebruikte ik de avondmaaltijd in mijn hostal. De keuken evenaarde bijna mijn moeders kookkunsten. De dochters "casa Niko's" waren daar het levende bewijs van. Bij het smullen van de lekkernijen vertelde de gastvrouw dat het inschepen een uur verlaat was. Op mijn vraag : "¿Porque?" begon ze een heel verhaal te rammelen over schuivende vrachtwagenladingen, geplette tomaten en sinaasappels en veel opkuis. Als ze daarbij als een waggelende kip de boot begint na te bootsen, werd het verhaal me helemaal duidelijk.

Een uurtje later tref ik de andere wachtende toeristen. Toen we de schade zelf konden vaststellen, waren we allen opgelucht. De weergoden zouden er vast niet in slagen om het schip nog eens te laten dansen in dezelfde week. Jammer voor onze voorgangers, maar wij vertrokken geheel opgewekt.

De eerste 2 dagen waren inderdaad zalig. Vanop het dek observeerden we de dolfijnen en vogels en hadden we een prachtig uitzicht op gletsjers en hun omringende bergen. Jammer van het winderig en overtrokken weer. Anders had ik vast meer fotootjes geschoten. We werden vergast op interessante documentaires over de plaatselijke bevolkingsgroepen, gletsjers, vulkanen en aardbevingen. 's Avonds was entertainment voorzien in de bar of kon je een filmpje meepikken. De boottrip kreeg meer en meer cruise-allures.

Tja ... dat was dan buiten de volle maan gerekend. Toen ik deze wou bewonderen vond ik dat het schip nogal heen en weer ging. Veiligheidshalve zocht ik mijn luxebed op, slikte ik mijn eerste pilletje en trachtte ik de slaap te vatten. Ongeveer een half uur later lag iedereen in bed, mijn Engelse kajuitgenoten incluis. Een al even bizarre vaststelling, het was amper middernacht. Ik had echter mijn verbeelding niet nodig om de reden te achterhalen. Het zachtjes wiegen veranderde geleidelijkaan in heen en weer geschuif in je bed. Ook de tafels en de stoelen van de eetzaal boven ons hoofd dansten mee. Af en toe hoorden we gekraak. Voor de rest was het heel stil. Zouden mijn kajuitgenoten dan toch moe geweest zijn ?

Toen ik enkele uren later iemand de WC hoorde gebruiken, werd het voor mij ook tijd om solidair de onderkant van de WC-bril te gaan bewonderen. De rest van de tijd hield ik het bed.

Maar aan alles komt een eind, niet waar ? Na 19 uur bedacht ik onder de douche dat ik weer een ervaring rijker was. Als toetje op de taart kregen we een extra reisdag. Nou ja ... toetje ... . Ik wou eigenlijk veel liever de boot af. Maar de sfeer onder de reizigers bleef opperbest. Als we later elkaar op straat ontmoetten in Puerto Montt maakten we graag tijd voor een babbel om onze voorbije indrukken nog maar eens boven te halen en onze toekomstige reisroutes uit te wisselen.

Het werd dus inderdaad een verrassende boottocht. Dat beloofde de brochure toch, niet ?

Nieuw verslagje: ... het einde van de wereld... op 16 januari 2003

Met deze titel ben ik zeker dat mijn verslagje gelezen wordt. En liegen doe ik niet.
Ik zat gedurende 6 dagen op ongeveer 50 graden ZB, een plaatsje Ushuaia genaamd. Dat klinkt toch verfrissend in de oren, niet ?

Nadat Mieke en ik Finistere (het einde van de wereld in Europa) in Spanje links hadden laten liggen (de ramp met de olietanker was net gebeurd), kreeg ik er meer en meer zin in om hier "el fin del mundo" te bereiken. De Argentijnen trekken alleen daardoor al ontzettend veel toeristen naar deze plaats. Maar infeite is Puerto Williams de laatste echt bewoonbare plaats. Deze laatste plaats ligt in Chili. Na de tweede wereldoorlog brachten de Duitsers daar bevers aan wal. Zodat nu daar bijna alle bomen worden omgevreten.
Ook in het nationaal park "Tierra del Fuego" nabij Ushuaia stelt zich dat probleem langzamerhand. Over dit park later meer.

Mijn busvreugde kon alweer niet op tijdens de heenweg. Gedurende de 12 uur durende rit mochten we 2 maal onze benen strekken aan de grenscontroleposten en kregen we de luxe om op 20 minuten een maaltijd te bestellen en te verorberen. Als de tijd jou te weinig lijkt ... geen probleem : je mocht natuurlijk ook gezellig "lijnen" op de bus.
Een hostalletje boekte ik ook deze keer niet vooraf. Uit ervaring heb ik ondertussen de Patagonische vergelijk- en kiesstrategie door. Het komt hem hierop neer : wanneer je eindelijk de bus kan uitstappen, drum je je een weg tussen de aangeboden flyers heen. Ondertussen beluister je de prijzen. Uiteindelijk ga je er op een tweetal in die je nog eventjes grondiger doorneemt. Bij mij komen steevast volgende 2 items aan bod :
- Zijn er 5 of meer mogelijke snurkers op de slaapzaal ?
- Is er aanwezigheid van internet ?
Grappig deze keer was dat ik op een "Engelstalig" aanbod inging en we even later in het hostal lekker "Hollands" aan het kletsen waren. Die zitten toch ook overal. Nu ja, er zitten ook aardig wat Belgen in Ushuaia. Later die week kwam ik zelfs de oude, getrouwe fietsende Dominik tegen. Ik had zelfs het genoegen om van zijn feesttaart te mogen proeven (amaai ... mijn kilo's !) De Antwerpse verpleger zette op de "Ruta 3" een punt achter zijn 12 000 km durende rit van Quito naar Ushuaia. Zijn tocht kan je uitgebreid lezen op de website : www.basecamp.be. Kies voor "Dominik" nadat je "verhalen" aanklikte.

In Ushuaia is toerisme DE bron van inkomsten. De dolars worden je zakken uitgejaagd in de talloze soevenirswinkeltjes. Er is een resem aan dure excursies mogelijk. Maar als je een beetje rondvraagt kan een budgetbeperkende backpacker er ook wel terecht.
Ik plande een 3-daagse trektocht in het nationaal park "Tierra del Fuego". Een makkie van een trektocht zou dat worden. Mooi mijn tentje opzetten, mijn spullen installeren en van daaruit lussen maken. Niet meteen iets voor "echte" trekkers, maar na Santiago de Compostela mocht ik mezelf wel eens verwennen.
De natuur was er adembenemend. Wilde konijnen huppelden voor mijn voeten, grote vogels bespiedden mijn tent-opzet-kunsten, de Patagonische eenden lieten zich drijven in het turkoise gekleurd water, ... ik genoot.
's Avonds werd ik tijdens mijn pastamaaltijd (Jean-Pierres recept !), tot grote ergenis van de moeder, getrakteerd op het zangtalent vn de 2-jarige Esmeralda. Ik wou ze bijna een dolar geven, maar dan was de mama vast volledig gefrustreerd.
De tractraties bleven niet uit : met een Argentijnse advocate douchen is best veilig, maar ik heb de douches liever warm. Bijna hield IK deze keer een zangserenade.
En de killige grilligheid liet zich niet zomaar ontketenen. 's Nachts trok ik boven mijn thermisch ondergoed nog maar eens een pyjama aan en over mijn slaapzak legde ik mijn poncho. Op die manier kon ik eindelijk de slaap vatten. Die nacht bleek het 5 graden te zijn ... een hoge nachttemperatuur voor deze streek.
De volgende dag beklom ik de "cerro Guanaco". Ik ben de twee Australische dames die me deze tip gaven nog dankbaar. Na ruim 2 en een half uur klimmen kreeg ik een prachtig uitzicht op de meren van het park. De andere kant van de berg zag ik Ushuaia met zijn "Canal Beagle". Dit beeld maakte de voorbije koude nacht goed. Toch ruilde ik mijn tent die nacht voor het warme hostal MET warme douches. Een hemel op aarde op het einde van de wereld.

Mijn "laatste" trekdag verving ik voor een "museumdag". Ik bezocht er de oude gevangenis en liep daar bijna de volledige dag in rond. Deze gevangenis is een gigantisch complex. De grootste misdadigers, maar ook de politieke en sociale andersdenkende Argentijnen werden er opgesloten tussen 1 900 en 1 950. De verhalen van de gevangenen geven hun leven aldaar weer. Je kan er de cellen nog steeds binnenstappen. Ik waande me vaak in een betere Amerikaanse film en zag soms "Hanibal"- taferelen voor me. Dat de gevangenis geen omheining nodig had, begreep ik best. Geen enkele gevangene was waarschijnlijk zo stom om te vluchten. Ofwel kwam je om van de honger ofwel van de kou voor je de Chileens grens bereikte of voor je mocht rekenen op de hulp van een toevallig passerend schip.
Een ander deel van de gevangenis is gewijd aan de geschiedenis van het wetenschappelijk onderzoek op Antarctica. Blij verrast kwam ik tot de ontdekking dat ook Belgie daarin een meer dan verdienstelijke rol heeft gespeeld. Rond 1897-1899 leidde, de in Aalst geboren Adrien de Gerlache, een succesvolle expeditie. Zij namen het eerste belangrijke beeldmateriaal.
In een andere zaal werd ik dan weer gegrepen door de problematiek van de Yamana-indianen. Ik bewonder hun respect voor het leven en de natuur. Jammergenoeg stierf dit volk zowat 100 jaar geleden uit door de Westerse invloed. Europeanen poogden deze gemeenschap hun gebruiken en levensgewoonten bij te brengen. Maar het dragen van kleren zorgden ervoor dat het Yamanavolk ziektes kreeg waarvoor zij geen natuurlijke weerstand hadden opgebouwd. Schrijnend hoe de een na de ander het leven liet. Jammer toch dat er soms zo weinig begrip is voor andere levensculturen.

Ondertussen borg ik mijn Argentijnse pesos terug op, heb ik er al zo'n 17 uur meer bus opzitten en logeer ik nog zo'n 2 000 km van Santiago de Chile. Op naar warmere temperaturen !

Verslagje van @nn van haar belevenissen van 5 tot 7 januari 2003 in Puenta Arena (@nn)

Met de driekoningen in het vooruitzicht wou ik toch zelf ontdekken welk gevoel het gaf om vanuit het oosten te reizen. Ik verliet het dure Argentijnse dorp "El Calafate" richting Chili, meer bepaald "Punta Arenas" (Als je het op de kaart bekijkt verplaatste ik me het vooral zuidelijker).

Ik was dik tevreden. Op de tien uur durende busrit (aan goedkoop reizen hou je vaak een zeer achterwerk over !) beschikten we alweer over de "verende" brillen-WC. Dat is nu een schitterende uitvinding waarvan ik denk het ooit ook in België te lanceren. Ik geef toe dat het een beetje wennen is om, met broek af, evenwicht zoekend op een rijdende bus, daarbovenop nog eens de WC-bril naar beneden te duwen. Maar ... hij is NETJES en proper. Een nonchalante slechtmikkende heer slaagt er nooit in om hem te zegenen. Want van zodra je van de bril afkomt, wipt de bril terug omhoog. Zalig toch ... ! Ik heb al WC-tjes meegemaakt ! Vooral in dit werelddeeltje waar het overal de gewoonte is om je toiletpapier in een vuilbakje te mikken i.p.v. het in het toilet mee te laten spoelen. Er zouden hier heel wat slechte basketbalspelers zijn !

Ook in Punta Arenas stond me een aangename verrassing te wachten.
Een toffe heer trachtte me een hostal van de hand te doen. We begonnen aan een bedrag van 3 500 Chileense pesos (zo'n 5 EUR). Voor mij was het toen belangrijk om eventjes zalig te slapen, dus wou ik graag een kamer alleen. Geen probleem ... neen, natuurlijk niet ... . Tot we zo'n 500 m verder waren. De prijs was ondertussen met zo'n 1 000 pesos omhoog gegaan. Ik heb niet gewacht tot we aan zijn voordeur stonden en maakte rechtsomkeer. Kijk ja ... zo'n 7EUR is nog niet veel. Maar het ging me gewoon om het principe. Als je eerst 5EUR zegt moet je plots niet gaan "op"-dingen. Ik dacht dat het in Zuid-Amerika vooral om "af"-dingen draaide (ook daar doe ik niet aan mee).
Maar goed ... ik zocht dus zelf mijn hostal, vlakbij het centrum. Een ontmoetingsplaats voor heel wat jonge mensen (mijn leeftijd werd er op 25 geschat !). Ik hoopte daar slachtoffers voor een trektocht te vinden.
En ... ik trof er op 6 januari ... neen, niet de 3 koningen, maar wel 3 wijze Belgen. Meer zelfs ... 3 Vlamingen ! Daar heb ik intens van genoten. Met Lien en Steven, een Vilvoords koppel, wisselden we eventjes van mening over het Amerikaanse machtsspel, de laatste Belgische nieuwtjes, hun reisverhalen en de mijne, ... . Zalig dat dit nog eens in het Nederlands kon. Blijkbaar kan ik zelfs bij mijn terugkomst mijn opdracht als leerkracht zonder problemen weer oppikken : ze hadden niet eens gehoord dat ik uit "Gent" kwam ! Onze andere Vlaming, de Antwerpenaar Dominique, is nog ietsje straffer dan mij. Hij fietst ondertussen al zo'n kleine 8 maanden doorheen Zuid-Amerika. Maar ik stel het thuisfront graag gerust ... om hier te fietsen ... daar bedank ik graag voor (terugdenkend aan mijn fietsdag met Mieke in Lectourne. Ik begin al opnieuw te puffen !).

In Punta Arenas zelf viel er, behalve de ontzettend lekkere vis en het regelen van vervoer naar Ushuaïa, weinig te beleven. Het is een havenstad waar Magelan een standbeeld kreeg, omringd door 3 zeemeerminnen. De "Zona Franca" is de moeite als je tax-free wilt shoppen. Maar aangezien ik niet zo tv-minded ben en een spotgoedkope gloednieuwe stereo niet meteen in mijn rugzak te proppen viel, gaf ik enkel mijn ogen de kost. Hugo zou zijn hartje hier opgehaald hebben om de prijsverschillen procentueel uit te rekenen om zo tot verrassende conclussies te komen.

Verslagje uit Perito Moreno op 3 januari 2003 (@nn)

Het buszitten was ik moe, dus de lange afstand Bariloche-El Calafate wou ik vliegend overbruggen. Drie dagen bus tegenover 2 uur en een half vliegen ... daar had ik graag een meerprijs voor over.
Ik bespaarde wat op het logement en koos voor een slaapzaal en een keuken. Dat laatste bleek alweer eens een mooi voornemen. Maar goed ...
Ik wou en zou de wereldberoemde gletsjer Perito Moreno gaan bezoeken. Tijdens deze zoektocht maakte ik kennis met het toeristisch Patagonië. De prijzen verdubbelden zowat ... zelfs de prijs van de cola light (zonder lemon wel te verstaan).
Tja ... 2 uren wandelen op een gletsjer leek me wel wat, maar dit voor minstens €50 ... ! Ik geef het liever aan lange afstandsvluchten uit. Ik vond een compromis ... voor €25 kon ik een hele dag de gletsjers bewonderen waarbij ik een uurtje dat ook mocht doen vanop een boot.
Het was ongelooflijk ! Het is niet te begrijpen hoe de sneeuw van de meer dan 2 000 meter hoge bergen langzaamaan ijs wordt. Dat dit ijs door het gewicht en de berghelling maar beneden geduwd wordt, zodat dit gletsjerveld zich uitstrekt over 15 km lengte en 6 km breedte. Het ijs is hoofdzakelijk blauw gekleurd en sommige "pieken" zijn meer dan 80 m hoog. Ijsblokken vallen naar beneden en komen met een donderende klap in het turkoise gekleurd "lago Argentino" terecht.
Een prachtig schouwspel waar ik stil bij werd.

verslagje ouderjaarsnacht: Beriloche: 31 december 2002- 1 januari 2003 (@nn)

Vandaag (zaterdag 4 januari 2003) kreeg ik een mailtje van mijn pa die na het lezen van mijn "kerstdiner in casa Isabelle" al uitkeek naar mijn nieuwjaarsverhaal. Op aanvraag dus ... maar verwacht hier geen spectaculair verhaal.

Na een busreis van 16 uur was ik eerlijk gezegd daartoe niet meer in staat ... mijn achterwerk was aan staan of liggen toe, mijn blaas aan een "proper" toilet en mijn lichaam vooral aan slaap. Maar ik had wel een toffe reisgezel, de Zwitserse Nathalie.
Grappig hoe we de dag ervoor geen enkel woord met elkaar gewisseld hadden tijdens de excursie naar Punta Tombo. Tja ... ik dacht dat ze deel was van een koppel en zij dacht dat ik Spaanse was. Toen ze dat zei had ik waarschijnlijk een glimlach tot achter mijn oren ! En 's avonds kregen we dan een plaats naast elkaar aangewezen op de eerste rij.
Op 16 uur tijd kan je aardig wat aan elkaar vertellen. Bovendien spraken we af om "silvesters eve" samen in Bariloche te vieren. Oorspronkelijk gingen we samen enkel iets eten om daarna vroeg te gaan slapen. Het liep alweer even anders.
Een restaurant open vinden op zo'n avond is al een hele klus. Latino's vieren dit feest voornamelijk in familieverband. Twee stoelen bemachtigen is dan weer de volgende opgave. Wij hadden geluk. Maar we zagen mensen, meestal toeristen, meer dan een uur "queu"-en. Zelfs tot na middernacht. Dit alles vonden wij zo "anders" in vergelijking met onze Europese gewoonten, zodat wij heel nieuwsgierig werden naar "hun" jaarovergang. Uit medelijden met de "wachters" maakten we onze tafel vrij en gingen een luchtje scheppen (dat mochten we nooit gedaan hebben !) Het aantal open restaurants en caféetjes was op één hand te tellen. We trokken voor een glas naar dezelfde zaak als voorheen en kozen (hm ... !) een zitplaats buiten. Het was hier nu wel warmer dan in België, maar met mijn sandalen en de termometerstand op 15 graden had ik het toch frisjes. En dan ... afwachten ... pubers begaven zich naar het strand hun drank meezeulend ... 23.50 uur ... obers bleven bestellingen opnemen ... spannend ... 23.55 uur ... wat stil ... geen afteltelevisie was te horen of te zien ... 23.59 uur ... een tafel Engelse toeristen kwam in beweging, nam hun gls bier, telden samen de laatste 10 seconden af en klonken.
Daarna hoorden we in de verte "pover" vuurwerk. Maar zelfs als we gingen staan zagen we niks. We werden uitgebreid gelukgewenst door de terugkerende pubers. Achteraf hoorde ik van Karina dat na middernacht de disco's hun deuren opengooien om het jeugdig geweld het nieuwe jaar te laten indansen. Tja ... ons geweld ... lag een uurtje later zalig in bed. Eindelijk !

Nieuwjaarsdag vond ik fantastisch verrassend !
Na een lange nachtrust botste ik toevallig tegen Dahlia, het Israëlisch meisje, aan. Dit voor de tweede keer (dit kan geen toeval zijn). De middag en avond vertelden we onze voorbije belevenissen, bekeken we elkaars foto's, gingen (alweer) iets eten en toosten op het nieuwe jaar.

Verslagje van 28 december: Argentijnse macho's.... @nn

Tussen de kerst- en nieuwjaarsdagen door trok ik voor 3 dagen naar Puerto Madryn. Deze havenplaats ligt in het noorden van de provincie Patagonië aan de Atlantische Oceaan. Een uitstekende uitvalsbasis om het zeeleven te bewonderen.
Omdat mijn tijd daar eerder beperkt was en het bijna onmogelijk is om de gigantische afstanden tussen de verschillende "puntas" in je eentje te overbruggen, boekte ik 2 excursies. Eentje naar Peninsula Valdes waar je vooral de zeeleeuwen, -honden en met een beetje geluk ook de walvissen en orka's kan bewonderen. De andere excursie ging naar Punta Tombo waar een kolonie pinguïns (1 000 000 van deze beestjes !) aan het broeden zijn.

Peninsula Valdes :

Rond 7.30 uur kwam een busje met een 2-talige gids ons (jawel ... een excursie doe je niet alleen) ophalen aan het hotel ( ik had mezelf een privekamer met eigen badkamer voor amper 5 euro als kerstcadeau gegeven): Toen het busje vol was, na het bezoeken van nog zo'n 6 andere hotels en minstens 30 minuten later, vertrokken we richting nationaal park. Onderweg werden we niet enkel door de losliggende stenen verrast, maar eveneens door schaapjes, guanaco's, een vos en andere beestjes waarvan ik de Engelse of Spaanse naam al lang niet meer weet.
In Puerto Piaramide werden we op een bootje gezet op walvisjacht. Grappig hoe je met 50 man de Atlantische Oceaan afspeurt om een glimp van zo'n gigantische vis op te vangen. Ik zou de tocht voor het begluren van deze geconcentreerde gezichten al willen overdoen. Maar ... wees gerust ... ook ik was een kuddebeestje en speurde mee. Hoe wij ook tuurden en staarden, tussen de zeeleeuwen, het prachtig gekleurd oceaanwater, de meeuwen en andere vogels ... geen "ballenas" te ontdekken.
Toch wil ik je even meegeven dat moeders zich gelukkig mogen prijzen, want zo'n walvisjong zou een kleine 200 liter moedermelk per dag drinken. Laat de melkboer dat eens brengen !
De zeeleeuwen lieten zich echter met veel plezier zien en ook van zich horen. De macho's (de mannelijke zeeleeuwen) laten zich eventjes omringen door een harem vrouwen ( ongeveer 12 stuks ) met hun jongen. Menig Belgisch man kan daar misschien jaloers op zijn. Maar zo'n macho heeft de heuse taak om zijn kudde te beschermen. Van zodra er maar enige ander macho te dicht in de buurt komt ( en dat gebeurt vaak ! ) laat hij van zich horen ( Mozart haalde daar vast zijn inspiratie voor het componeren van zijn muziek). Maar ook een gevecht gaat hij niet uit de weg.
De zeehonden zijn daarentegen veel zachtaardiger. Lui liggen ze samen te genieten van de zon. Een enkeling genoot van een verfrissend bad.
Van al dit schoons trok ik een filmpje vol. De ontwikkeling van de foto's ontgoochelde me niet. Ze volgen.

Hou de website in de gaten !

Punta Tombo : (foto's zie foto-album)

's Anderdaags stond ons dezelfde ophaaltoer te wachten. Weer werden het Zwitsers koppel en ik als vroegste vogels opgepikt verlangend naar een half uurtje langer nestliggen. Maar goed ... we konden wel beschikken over de beste plaatsen en tijdens zo'n "Parijs- Dakar"- rit is dat absoluut geen overbodige luxe.
Opnieuw reden we kilometers door Patagonisch struikgewas waar het busje feilloos stenen trachtte te ontwijken terwijl wij de ramen dichthielden om onze longen stofvrij te houden.
De eentonigheid werd doorbroken van zodra we het nationaal park van "Punta Tombo" binnenreden. Links en rechts van de wagen waggelden pinguins die voedsel naar hun jongen brachten of het gingen halen.
Eenmaal uit het busje kwamen spontaan de camera's terug boven. Speurend maar jongen trok ik de pinguïnkolonie door. Meermaals werd ik onderweg begroet door zo'n uk van 40 cm groot. Je moet echt opletten om niet in een nest te trappen. De beestjes zijn echter gewoon aan bezoek. Met een scheef kopje kijken ze je even aan. Maar eenmaal ze hebben uitgemaakt dat je een tweevoetig aards wezen bent, zetten ze hun weg verder.
Ze aanraken doe je best niet. Hun snaval ziet er vlijmscherp uit. Dat merkte ik later toen ik een 2-jarige mannelijke pinguin zag. Tweejarigen zijn te herkennen doordat ze de pinguinring nog niet hebben. Ze zijn wel al zwart en daarin verschillen ze dan van de eenjarigen die grijs zijn.
Dat tweejarig jong zag er behoorlijk gehavend uit : volledig onder het bloed, een slap hangende vleugel, een oog uit. Eerst dacht ik dat dit beestje tegen een rots was aangezwommen ( het oog kon ik wel niet verklaren ... maar goed ). Toen ik onze gids erover vertelde, had hij een totaal ander en waarschijnlijker verhaal.
Wanneer pinguins de volwassen leeftijd bereiken, op 3 jaar, voert het mannetje een dans uit om een vrouwtje te verleiden. Wanneer deze dame erop ingaat, gaan ze een nest bouwen om te paren. Dat nest zit beschut onder struikgewas. Het vrouwtje legt 2 eieren, die na een 40-tal dagen worden uitgebroed. Moeder en vader gaan beurtelings vissen om hun jongen te voeden tot ze ongeveer 90 dagen oud zijn. Daarna begint de eerste zwemles waarvan 30 tot 40 % overlijden door natuurlijke selectie. Zo'n pinguinkoppel verlaat rond maart de broedkolonie om het jaar daarop naar precies dezelfde plaats terug te komen. Het paartje blijft hun totale levensduur trouw aan elkaar en worden ongeveer 30 jaar oud. Op die manier is de levenscirkel rond.
Goed ... om nu op mijn slachtoffer terug te komen. Alberto, de gids, vermoedde dat dit ventje poogde een gehuwd vrouwtje te verleiden terwijl haar man was gaan vissen. Als hij terugkwam verdedigde hij zijn gezin. Er ontstond waarschijnlijk een gevecht waarbij ook het vrouwtje graag haar steentje bijdraagt. Ik kan je dus verzekeren ... hun snaveltjes zijn scherp !

's Middags brachten we een bezoek aan het dorpje "Gaiman" waar nog heel wat invloeden van "Wales" terug te vinden zijn. Zij waren de eerste bewoners, voornamelijk in het oosten van Argentinië. Her en der vind je "salon de te" of theehuizen. Wij bezochten een theehuis waar prinses Lady Diana op 25 november 1995 ook te gast was.
Ik gooide mijn "anti-thee-drink"-principes overboord en proefde naast de thee eveneens van de gigantische schotel taartjes, cakejes en "Welsch bread".
Het prijskaartje was ook behoorlijk. We betaalden meer dan we dat doen voor een warme maaltijd met wijn en dessert. Maar ik waande me echt even in "England". Een verrijkende ervaring.

verslagje kerstavond en -dag ( 24 en 25 december) @nn

Ik vertelde reeds over de spannende busrit van Osorno (Chili) naar Bariloche (Argeninie) waar ik Karina ontmoette.
Bij haar ouders bracht ik de kerstdagen door. Een zalige ervaring.
Op kerstavond was ik behoorlijk moe en dacht vroeg te gaan slapen. Toen ik mijn slaapplannen bekend maakte aan mijn gastvrouw, Isabelle, stond ze erop dat ze me op zijn minst rond 23.45 uur mocht wekken om samen met hen een glas te drinken.
Dat glas (en de volgende ... ) haalde de slechtdraaiende Argentijnse economie boven, deed ons de Zuidamerikaanse en Europese feestgewoontes vergelijken, overtuigde me dat de Argentijnse wijn minstens even goed is dan de Chileense (Eduardo liet me anders helemaal niet slapen !), ... we kletsten gezellig door tot de vroege uurtjes.
Het kerstdiner van de volgende dag, waarop ook ik verwacht werd, kreeg een Zuidamerikaans uurtje. Twaalf uur werd al gauw 15.30 uur. Maar dit was een uitstekende kans om wat slaap in te halen. Op het menu stond "Cordero al horno". Een volledig schaap van een tiental kilo waarvan verwacht werd dat ALLES opgepeuzeld werd en dit met slechts 7 man. Het gastgezin slaakte een zucht van opluchting toen ze zagen dat ik, die me geen raad wist met het geworstel van mes, vork en schaap, mijn vingers zag gebruiken. Tja ... de Europese gewoontes worden hier hoog ingeschat ! Wel heb ik, in de ogen van mijn gastgezin, maar een muizemaagje zelfs na het veroberen van 3 volledige "platos". Gelukkig kon ik hen tijdens het ijssmullen overtuigen van de overheerlijke schotel en hun zalig gevoel van gastvrijheid.
Ook dit was echt Kerst voor me : mogen "thuis"komen in een andere cultuur !

eerste verslagje uit Argentinië op kerstavond 2002 (email @nn)

Deze morgen kon ik niet anders dan vroeg opstaan. Zelfs als ik geen bus moest nemen was het onmogelijk om uit te slapen. Mijn kamer lag aan de ontbijtkamer. Gisterenavond werd de tafel rond 23.00 gedekt en deze morgen rond 7.00 uur begon de koffie op de tafel te komen. Meneer des huizes wou blijkbaar ook het ochtendnieuws bekijken voor hij het hout uit zijn vrachtwagen ging halen. Ik vond het allemaal best grappig. Gek hoe ik er zo los overging. Ik denk het echte vakantiegevoel !
Ik was dus ruimschoots op tijd voor de bus. Bij aankoop van het ticket had ik gisteren plaatsnr 45 gekregen. Lekker achteraan de bus dus ! Dat beloofde ! Dat was natuurlijk buiten een koppig verliefd jong manneke gerekend die kost wat kost naast zijn nieuw vriendinneke wou zitten. De jongen was verliefd tot over zijn oren ... kijk ... dat kon ik nu wel eens verstaan. Zijn vriendin had nog maar een half woord gezegd of ik stond al recht. Ik werd beloond met een plaats vooraan in de bus. En dat is nog niet alles ... ik werd ook met frisse lucht en een heel sympathieke jonge meid verrast. Twee aparte verhalen. Het ene al iets grappiger dan het andere. Nadat we hoogstens 3 kwartier aan het rijden waren had ik al volop het ritme van de Ierse muziek gevonden : oogjes dicht en genieten ! Plots rook ik een bezinegeurtje. Blijkbaar ik niet alleen, want achteraan de bus brak paniek los. Papa's met jonge kinderen wilden meteen de bus af. Moeilijk natuurlijk terwijl dat vehicul nog reed en de chauffeur nog helemaal niet doorhad wat er gaande was. Ik immers ook niet. Ik zag het alleen verschrikkelijk roken en het stonk er enorm. Een wonder dat er toch nog mensen op de laatste rij waren die de rust trachtten te bewaren. Enfin ... blijkbaar was er "iets" verbrand en konden we na een tiental minuten weer vooruit. Ongelooflijk toch !
Mijn CD'tje liet ik veiligheidshalve voor wat het was. Ik hield liever de boel een beetje in de gaten. Mijn sympathieke medereiziger, Karina, begon een babbeltje in vloeiend Spaans. Ik kon een beetje antwoorden na intense ontcijferinspanningen waarbij ik rekening hield met haar totale lichaamstaal. 't Was nodig ! Aangezien de busrit ruim 5 uur duurde konden we het na een tijdje heel goed vinden met elkaar. Karine is een Argentijnse die in Chili studeert. We hadden een boeiend gesprek over de schrijnende economie van haar moederland. Ondertussen heb ik voor enkele dagen mijn slaapzak in "huize Karina" uitgerold voor een appel en een ei. Ik beschik over meer dan ik thuis heb ... een heuse TV. Eens zien vanavond of ze dezelfde onzin als de VTM verkopen. Ik hou je op de hoogte.
De busrit verliep verder vlekkeloos. Op een detail na natuurlijk. De Chileense en Argentijnse douane liggen op de Ruta de la Plata zo'n dikke 20 km uit elkaar. Nu weet ik waarom. Tussen de twee grensposten ligt een gebergte. De naam daarvan wil ik momenteel nog steeds niet opzoeken uit schrik dat dezelfde "bussymptomen" me verrassen. Nou ja ... zo erg was het ook weer niet, want de spuwzakjes kon ik gelukkig achterwege laten.
Bovendien werd ik hier in Bariloche getrakteerd op een SCHITTEREND uitzicht. Spontaan haalde ik mijn fototoestel boven om meteen de mooiste kiekjes voor National Geografic te schieten.
Dat wordt morgen vast een mooie Kerst. Bovendien tref ik normaalgezien Dahlia tegen de avond. Tof he ! Daar drink ik samen met mijn Israelische tochtgenoot een goeie Chileense wijn op.