θα κάνουμε μια μεγάλη περιστροφή τώρα και θα πλησιάσουμε
πάρα πολύ κοντά στον πλανήτη των πιθήκων του διαστήματος...
δεν θα προσεδαφιστούμε όμως, καθώς περιμένουμε εκείνο το
τέρας που θα μας πάει στον πλανήτη των αντικατοπτρισμών...
θα σας πω δυο λόγια τώρα για τον πλανήτη των πιθήκων του διαστήματος...πρόκειται για ένα παράξενο είδος, μισοί πίθηκοι και μισοί άνθρωποι...σαν κι εσάς, τους γήινους...ζουν μέσα σε πέτρινα κελιά και μόνο μερικοί απολαμβάνουν τις ομορφιές αυτού του πραγματικά παραδεισένιου πλανήτη...κάποιοι ίσως τους ονομάσουν ολιγαρχία, αλλά δεν είναι...ίσα-ίσα, αυτοί που ζουν έξω, μέσα στα πανέμορφα δάση και δίπλα στις λίμνες, είναι οι καταδικασμένοι από τους υπόλοιπους, οι απόβλητοι της μικρής κοινωνίας του πλανήτη των πιθήκων...οι άλλοι, ζουν κατ' επιλογή τους μέσα στην απομόνωση κι έχουν διαμορφώσει κατά τέτοιο τρόπο τους χώρους που κατοικούν, ώστε να μην περνάει ούτε μία ακτίνα φωτός...δεν είναι καθόλου κοινωνικά πλάσματα...δεν έχουν επαφές μεταξύ τους και δεν ζουν ομαδικά...το καθένα απ' αυτά τα ζώα μένει μόνο του και δεν συναναστρέφεται ούτε μ' αυτά του αντίθετου φύλου...μόνο την εποχή του ζευγαρώματος έρχονται σ' επαφή, όταν ξεμυτίζουν από τα κελιά τους και κάνουν την επιλογή του συντρόφου τους...μια επιλογή που δεν έχει να κάνει με την ομορφιά ή την επιθυμία, παρά μόνο με την αναγκαιότητα της διαιώνισής τους...και είναι μια εντελώς μακάβρια διαδικασία...το αρσενικό ή το θηλυκό που θα επιλέξει πρώτο το σύντροφό του, ονομάζεται "επικυρίαρχος", αφού σύμφωνα με τους νόμους του κράτους τους, απαγορεύεται ο επιλεγμένος σύντροφος να αρνηθεί αυτόν που τον έχει επιλέξει...που σημαίνει πως αν δεν έχει προλάβει να διαλέξει πρώτο, είναι υποχρεωμένο να υποστεί τις επιθυμίες του "επικυρίαρχου", οι οποίες έχουν και μια πολύ τραγική κατάληξη...
την ώρα της σεξουαλικής πράξης και πάνω στο αποκορύφωμά της,
ο "επικυρίαρχος" κατασπαράζει το σύντροφό του και τρέφεται με τις σάρκες του...μια διαδικασία που αποβαίνει ενάντια στην αναπαραγωγή του είδους αν έχει προκύψει να είναι "επικυρίαρχος" το αρσενικό...
όπως αντιλαμβάνεστε, το θηλυκό δεν θα επιζήσει για να φέρει στο φως
τα μικρά του και να συμβάλλει στη διαιώνιση των πιθήκων του διαστήματος...βέβαια-έχει προνοήσει η φύση-λόγω ευστροφίας και αντανακλαστικών, τις 9 στις 10 φορές, "επικυρίαρχος" χρήζεται το θηλυκό...αλλά κι αυτό δημιουργεί οξύ πρόβλημα καθώς λιγοστεύουν δραματικά τα αρσενικά του είδους...και είναι μαθηματικά βέβαιο, πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πολύ σύντομα θα οδηγηθεί στην εξαφάνιση αυτός ο περίεργος πληθυσμός του σύμπαντος...υπάρχουν όμως και οι δραπέτες, αλλά και όσοι αρνούνται να συμμετάσχουν σε όλο αυτό το μακάβριο παιχνίδι αναπαραγωγής...αυτοί, αφού δικαστούν, εξορίζονται στο φυσικό περιβάλλον του πλανήτη...το σκεπτικό είναι πως, επειδή
πρόκειται για σαρκοφάγα ζώα και δεν υπάρχει ούτε δείγμα τροφής εκεί έξω, οδηγούνται κατευθείαν σ' ένα αργό βασανιστικό θάνατο...αντίθετα, μέσα στα κελιά και σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους οι έγκλειστοι πίθηκοι έχουν αποθηκεύσει τροφή από τα ταξίδια που κάνουν συχνά σε κοντινούς πλανήτες και κατά τα οποία επιδίδονται στο κυνήγι θηραμάτων εξασφαλίζοντας τη διατροφή τους...δεν έχουν υπολογίσει όμως βασικούς κανόνες της φύσης, που υπαγορεύουν πως η αναγκαιότητα επιβίωσης και το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι ικανά να μεταλλάξουν τον οποιοδήποτε ζώντα οργανισμό και να του επιβάλλουν νέες διατροφικές συνήθειες...έτσι, οι "τιμωρημένοι" και εξόριστοι πίθηκοι, μετατρέπονται σε χορτοφάγους και καταφέρνουν να επιβιώσουν...κι ακόμα, συμπεριφέρονται εντελώς φυσιολογικά κατά τη διαδικασία αναπαραγωγής τους, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργήσει σιγά-σιγά μια νέα, πιο υγιή κοινωνία η οποία, κατά τα φαινόμενα, θα είναι εκείνη που θα καταφέρει να επιβιώσει και να διαιωνίσει το είδος...και το λυπηρό είναι πως οι εσώκλειστοι δεν το γνωρίζουν αυτό αφού ποτέ δεν βγαίνουν από τα κελιά τους...θεωρούν όσους βίσκονται έξω νεκρούς και κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου...όπως βλέπουμε υπάρχουν και μέρη μέσα στο σύμπαν, που η τιμωρία δεν σωφρονίζει αλλά αναγεννά και οι τιμωροί
δεν αποδίδουν δίκαιο αλλά αυτοκαταστρέφονται...
Η ΜΠΟΡΑ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
"...Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο, δίχως ρότα.
-Που πάμε, καπετάνιο; με ρωταει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.
-Όπου πάν' τα κύματα! λέω επίσημα εγώ.
Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι,
σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα.
Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους, αληταράδες. Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά. Που να χωρέσουν μέσα μου όλ' αυτά; Που να στριμωχτούν, π' ανάθεμά τα;..."
ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΨΑΘΑΚΙ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
"...-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες;
Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει
ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,
να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του κι ακούμπησε στο φράχτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω. τι χρώμα έχει η αγάπη;
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό...Και δάκρυσε..."
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
"...Ήταν μια μικρή ροδακινιά, που δώριζε τα πρώτα της ροδάκινα στον ήλιο. "Πάρ' τα", του 'λεγε και γελούσε. "Παρ' τα. Σ' αγαπώ". Οι κάργιες κάθησαν όλες μαζί με φούρια στα τρυφερά κλαδιά της. Λίγο ακόμα και θα 'σπαζαν.
"'Έρωτας!", φώναξε η Ατόπη κι έκανε έναν κύκλο γύρω από τη ροδακινιά. "Έρωτας!".
"Άρωμα ροδάκινου", απάντησε η Φιλίνα και χάρισε ένα πράσινο φυλλαράκι, που κρατούσε στο στόμα της, στο περαστικό αεράκι.
"Χάδι!", συνέχισε. "Τι μυρουδιά έχει το χάδι;".
"Το χάδι έχει τη μυρουδιά της κανέλας", είπε η Γιασώ
κι έκρυψε στη φτερούγα της ένα χρυσό φιλί που της έστειλε ο ήλιος.
Το 'κρυψε βιαστικά, να μην το δει και της τ' αρπάξει η ροδακινιά.
Ύστερα, σηκώθηκαν ξαφνικά από το δέντρο και ακολούθησαν ένα άλλο τσούρμο μαυροπούλια, που έτρεχε κατά τη Δύση,
πλάι σε κάποιο σταχτοκίτρινο σύννεφο.
"Σαν τι να μοιάζει αυτό το σύννεφο!", σκέφτηκε η Ατόπη.
Κι η Σαωτία, που πετούσε δίπλα της και διάβαζε κάθε της σκέψη, γύρισε απότομα και την κοίταξε. "Περίεργο σύννεφο, ε; Έχει το σχήμα της φυγής".
"Σαν να τρέχει για να σωθεί. Ποιος το κυνηγάει;".
"Τρέχει κανείς με τόση φούρια μόνο όταν τον κυνηγάει ο εαυτός του.
Κανείς άλλος δεν κυνηγάει τόσο επίμονα, τόσο ύπουλα".
"Και είναι η φυγή σωτηρία;".
"Δεν υπάρχει σωτηρία σ' αυτό το κυνηγητό. Όποιος δεν το ξέρει, κάποια στιγμή χάνεται, σκορπιέται στους πέντε ανέμους. Όποιος το ξέρει, το κάνει μόνο για το αλκολίκι της φυγής. Φεύγει για να φεύγει. Τίποτ' άλλο".
"Είναι ποτέ η φυγή σκοπός;"
"Οχουου! Παράτα μας με τους σκοπούς σου! Υπάρχει πάντοτε
η μαγεία του ταξιδιού...Υπάρχουν πάντοτε τα μεσημέρια της φυγής...".
Το γκριζοκίτρινο σύννεφο έτρεχε σαν παλαβό κατά τη Δύση.
Ένα τσούρμο μαυροπούλια το ακολουθούσαν και κουβαλούσαν
πάνω στις φτερούγες τους τα μεσημέρια της φυγής του..."
ΟΙ ΚΑΡΓΙΕΣ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
"...Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως
για να το διαβάσουν. Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει
σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από 'δω, τη γυρνάνε από 'κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν,
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια
πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν
τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν
μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν..."
ΣΑΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΛΙΑΚΑΔΑ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
