Καιρός να πηγαίνουμε ταξιδευτές...και μη με ρωτήσετε γιατί μείναμε τόσο λίγο στον πλανήτη της αγάπης...ξέρω πως σας άρεσε η παραμονή μας εδώ...πολλοί εκδηλώσατε την επιθυμία να παραμείνετε...όμως σας είχα προειδοποιήσει για τις σειρήνες...έτσι είναι φτιαγμένα τα πράγματα και ειλικρινά δεν ξέρω από που...δεν είμαι θεός ούτε παντογνώστης...ένα απλό ον είμαι κι εγώ, από άλλο πλανήτη μεν, αλλά με τα ίδια ελαττώματα...κι εγώ σαν κι εσάς αγαπάω, ερωτεύομαι, πονάω, διψάω, κλαίω, γελάω... Στην αγάπη πρέπει να μένουμε λίγο...γιατί μετά τελματώνει...και βουλιάζουμε κι εμείς μαζί της...μια ανάσα άνοιξης είναι, σαν άρωμα που αναδύεται από κάποιο μπουκέτο τριαντάφυλλα...κι όσο κρατάει ένα τέτοιο άρωμα, άλλο τόσο κρατάει κι εκείνη...βέβαια, φτάνει και μόνο να καταφέρει κανείς να το μυρίσει...άλλωστε είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσουμε μια στιγμή από μια αιωνιότητα... Αρκετά...είμαστε ήδη μίλια μακριά, το φεγγαρόπλοιό μας έχει ανέβει πολύ ψηλά και μπροστά μας ανοίγονται νέοι ορίζοντες...μας περιμένουν νέα θαύματα...να, δείτε, μας γνέφουν να τ' ακολουθήσουμε...πάμε κατά πάνω τους με ανοιγμένα φτερά...και για τα στερνά που ζήσαμε και μάθαμε και για τούτα που είδαμε, μα και για τ' άλλα που δεν προφτάσαμε, ένα μόνο μας μένει...να τα τραγουδήσουμε...σε ανάμνηση...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΡΩΤΑΣ Κώστας Χατζής "...Τι είν' η αγάπη με ρωτάς και ορισμό να βρεις ζητάς κοίτα να δεις, δεν θα το βρεις δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις. Είν' ένα χάδι που κυλάει στα μαλλιά είναι μια λέξη που σε πάει στα παλιά είν' ένας φίλος που ανταμώνεις ξαφνικά είναι δυο λόγια σ' ένα ξένο φιλικά. Είν' ένα χέρι που απλώνεται ζεστά και που αντάλλαγμα ποτέ του δεν ζητά είν' ένα χέρι που σου δίνουν όταν πέφτεις είναι, νομίζω, της ψυχής σου ο καθρέφτης. Τι είν' η αγάπη με ρωτάς στον κόσμο την αναζητάς κι ώσπου μια μέρα να τη βρεις θα κουραστείς, θα κουραστείς. Είναι μια πέτρα να καθίσεις μες στο δρόμο είν' ένα άγγιγμα συνάνθρωπου στον ώμο είναι χαμόγελο χωρίς ανταμοιβή και προπαντός, θυσία λίγο ακριβή..."

ΦΩΝΕΣ Έλλη Πασπαλά "...Μαύρα γυαλιά σαν τυφλός περπατώ στου νέφους τη σκιά. Κι απ' τ' ακουστικά μια φωνή μαγική κρυφά με οδηγά. Ώρα αιχμής και βουβή προσπερνά μια ατέλειωτη στρατιά. Μα, γίνεται η βουή μουσική κι ο ουρανός ανοίγει ξαφνικά. Φωνές που φτάνετε από μέρη φωτισμένα. Φωτιές που ανάβετε πάρτε με μαζί κι εμένα. Φωνές, του άγνωστου φωνές. Ακρογιαλιές μυστικές σκοτεινά, απάτητα βουνά. Λάμψεις στου μυαλού τις ρωγμές πυρκαγιές σ' αστέρια μακρινά. Φωνές που υψώνεστε πάνω απ' του καιρού τη ζάλη. Φωτιές που ενώνεστε με τη φλόγα τη μεγάλη. Φωνές, της τρέλας μου φωνές..."

ΜΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ Γιώργος Νταλάρας "...Μη την πιστεύεις την αγάπη στάζει παράπονο θολό κυλάει εκεί, κυλάει εδώ κι εσύ πιστεύεις την αγάπη. Έχει τον ήλιο στο ένα χέρι στ' άλλο σκουριάζει τον καιρό μας βάζει όλους στο χορό κι εσύ πιστεύεις την αγάπη. Θάλασσα είναι η αγάπη κλεισμένη μέσα στην καρδιά είν' η καρδιά μικρό καράβι που η αγάπη κυβερνά. Μη την πιστεύεις την αγάπη..."

ΦΟΙΝΙΚΙΕΣ Βασίλης Παπακωνσταντίνου "...Να φεύγεις, να φεύγεις, να φεύγεις ώσπου να βρεις τις ακτές που χρόνια τώρα στολίζουν με σημαιάκια του χτες οι αιώνες ξεβαμμένες αρχαίες εικόνες μεγαλεία σκονισμένα σε ράφι βιβλία μα εσύ πρέπει πάντα να φεύγεις να βρίσκεις τις φοινικιές που κάθε τους λόγχη σου δείχνει μια απ' τις παλιές σου μορφές. Γόνος νόθος του θεού του ήλιου καπετάνιος σε πλωτό του Νείλου αλχημίστας κι ιερέας, δικαστής, νέγρος ταξιτζής μέσα στο Χάρλεμ αριβίστας ζιγκολό στο Σάλεμ Καζανόβας και λατίνος εραστής. Λαδωμένος παλαιστής του Σούμο Πακιστανός μούτσος σ' ένα τσούρμο που βυθίζεται ανοιχτά των Αντιλλών γελαστός παλιάτσος κι ακροβάτης μές στο Σόχο ζόρικος προστάτης γόης εξαθλιωμένων γυναικών. Όλα γυρίζουν, όλα ξαναγυρίζουν, λιώνουν, τελειώνουν και ξαναρχίζουν. Ίωνας φιλόσοφος και ρήτωρ στη Σεβίλλη ταύρος επιβήτωρ που πεθαίνει απ' του τορέρο το σπαθί δολοφόνος ενός πρώην τσάρου φύλακας ενός σβησμένου φάρου αμανές σε οθωμανικό τζαμί. Στα βουνά της Αφρικής αντάρτης ήρως, πολεμιστής, σακάτης τα παράσημά του βγάζει στο σφυρί μάγος του Αμαζονίου, μάντης κολασμένος συγγραφέας, Δάντης Σαμουράι πέρα στην Ανατολή. Κι όμως πρέπει πάντα να φεύγεις να βρίσκεις τις φοινικιές φλεγόμενες βάτους που λένε σαν τις σειρήνες τις ψευτιές να φεύγεις, να φεύγεις, να φεύγεις ν' ακολουθείς τις φωνές στους δρόμους που πάντα φωτίζουν φλεγόμενες οι φοινικιές..."

Τελικά, όπως και να τα φέρνει ο καιρός, εδώ θα γυρνάμε φιλαράκια μου...αυτός ο πλανήτης αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους μας...θα περνάμε και θα ξαναπερνάμε...και κάθε φορά που θα φεύγουμε ξανά, θα προσπαθούμε να μετρήσουμε τα ρέστα μας...αν μας έχουν μείνει καθόλου δηλαδή...κι όσο κι αν το παλεύουμε ν' αποφύγουμε το πέρασμα απ' τα θολά του νέφη δεν πρόκειται να το καταφέρουμε...όση βιασύνη κι αν βάλουμε στο βήμα μας για να τον προσπεράσουμε, πάντα θα στρέφουμε το κεφάλι προς τα πίσω για να δούμε αν υπάρχουν χνάρια που μας ακολουθούν...χνάρια αγαπημένα...πόσες και πόσες φορές δεν ρίξαμε το σπόρο μας στα γόνιμα εδάφη του περιμένοντας να καρπίσει...κι ήταν πάντα σα ν' αρχίζαμε απ' την αρχή...εδώ ριζώνει η ελπίδα του τέλους της αναζήτησης...αυτής που συμπαρασύρει κάθε φόβο και μας οδηγεί να γυρίζουμε στα κοφτερά βράχια του επιζητώντας με πάθος κάθε φορά και μια καινούρια γρατσουνιά...μια χαρακιά...ένα σημάδι σταθμό... Φύγαμε, αλλά όποιος πίστεψε πως κλείσαμε τα μάτια και τις καρδιές, πως σβήσαμε από το χάρτη τις συντεταγμένες των παραλλήλων του πλανήτη της αγάπης, πως εξαφανίσαμε μια για πάντα το στίγμα του, ή δεν αγάπησε ποτέ του ή γεννήθηκε νεκρός...Κι αν κανείς νομίζει πως είναι όλα μια ουτοπία, πως δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό στις απόκρημνες σπηλιές του, ανήκει σίγουρα σ' εκείνους που δεν τόλμησαν να κατέβουν από το σκάφος...που πέρασαν κι αυτή τη φορά από δίπλα του τυλιγμένοι με το μανδύα της ασφάλειας...Οι υπόλοιποι, μόλις πριν λίγο συρθήκαμε πάλι στις κατακόμβες του...σταλάξαμε για άλλη μια φορά το αίμα μας στο βωμό του... και λυτρωθήκαμε...

Νιρβάνα

Αρχή