μια για πάντα από τα μάτια κάθε ζωντανού όντος του διαστήματος...
Έτσι κι εγώ απόφάσισα κάποια στιγμή να ψάξω πιο εμπεριστατωμένα... ακολούθησα μια μυστική εσωτερική δύναμη που με καλούσε απεγνωσμένα κι εγκαταστάθηκα στον πλανήτη της Εδέμ ερευνώντας σχολαστικά κάθε πιθαμή εδάφους του, κάθε κρυφή γωνιά των κήπων του...κράτησε πολλά χρόνια αυτή η έρευνα...είχα πεισμώσει και δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι έχασα...ότι όσο κι αν έψαχνα ματαιοπονούσα...δεν υπήρχε τίποτα κρυμμένο...είχα πάρει την απόφασή μου...το επόμενο πρωί θα έπαιρνα το σκάφος και θα έφευγα μακριά...και δεν θα έκανα ποτέ ξανά, σε καμιά διαδρομή μου, στάση σ' αυτόν εδώ τον απατηλό πλανήτη με τους υπέροχους κήπους και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα, που όμως δεν έκρυβε τίποτα συγκλονιστικό...αφήστε που σε όλο αυτό το αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα της παραμονής μου δεν συνάντησα
ούτε ένα κάτοικο, ούτε ένα δείγμα ζωής...
Θέλησα να περάσω την τελευταία νύχτα σ' έναν από τους ομορφότερους κήπους του...να κάνω ένα νυχτερινό περίπατο μέσα στη δροσιά του εισπνέοντας το μεθυστικό άρωμα των χιλιάδων διαφορετικών λουλουδιών, που έφτανε μια και μόνο φορά να εισπνεύσεις για να βρεθείς να ταξιδεύεις στα μαγευτικότερα τοπία όλων των πλανητών μαζί...θέλετε ήταν αυτή η μέθη ή κάτι άλλο, ακόμα πιο μυστηριώδες, ποτέ μου δεν το ξεκαθάρισα απόλυτα στο μυαλό μου...ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά μου μια θεσπέσια ύπαρξη...μια κοπέλα που όμοιά της δεν είχα συναντήσει σε κανένα από τα ταξίδια μου ίσαμε τότε...ακτινοβολούσε ένα γαλαζοπράσινο φως σαν αύρα...χαμογελούσε καθώς με πλησίαζε και μια απόλυτη αίσθηση ηρεμίας απλωνόταν γύρω μου και πλημμύριζε το είναι μου...μου μίλησε σιγανά με μια μελωδική φωνή...τα λόγια της ξεπηδούσαν καμπανίζοντας γλυκά σαν από κάποιο καινούριο όργανο που ανάβλυζε πρωτόγνωρους ήχους...άγγιξε απαλά με τα δάχτυλα των χεριών της τους κροτάφους μου και ψιθύρισε:
-Τι ψάχνεις να βρεις τόσα χρόνια; σε παρακολουθώ και προσπαθώ να καταλάβω...είσαι ο μόνος που είδα να επιμένει τόσο πολύ...χιλιάδες άλλοι πριν από σένα τα παράτησαν γρήγορα μόλις είδαν πως χάνονταν μέσα σε μια ατέρμονη ουτοπία...κατάλαβέ το, όλα βρίσκονται εδώ, μέσα στο μυαλό σου, στο μυαλό όλων μας...και η ευτυχία του καθενός μας εκεί μέσα βρίσκεται...αν το θέλει κανείς να είναι ευτυχισμένος, δεν έχει παρά ν' ανοίξει το μυαλό του και να πάρει όση ευτυχία του χρειάζεται...κι έπειτα, πρέπει να μάθεις να "βλέπεις", να "νιώθεις", να "αισθάνεσαι", να "οσμίζεσαι", να "αφουγκράζεσαι" κάθε μόριό της...να προσέχεις να μη φτάσεις ποτέ στην ανάγκη να την ανακαλύψεις από το θόρυβο που θα κάνει φεύγοντας... κάθε τι στη ζωή μας είναι μέρος της προσωπικής μας ευτυχίας...και δεν είναι τίποτα περισσότερο από στιγμές μέσα στο χρόνο...δεν θα υπολογίζεις ούτε θα μετράς ποτέ...γιατί η ευτυχία δεν μετριέται με ποσότητα ούτε με διάρκεια...μια φευγαλέα στιγμή είναι...ένα ηλιοβασίλεμα, ένα ξημέρωμα, το τρυφερό άγγιγμα ενός χεριού, ένα φιλί, μια ματιά στον ορίζοντα, ένα βλέμμα μέσα στο δικό σου...αυτή είναι η ευτυχία καλέ μου...καλό ταξίδι...να προσέχεις...
Πρέπει να έμεινα αρκετή ώρα εκεί, αποσβολωμένος...προσπαθώντας να συνέλθω από τα κύματα ρίγους που διέτρεχαν το κορμί μου...ήταν μια αίσθηση πέρα από καθε περιγραφή...σαν λάμψη που φέγγει ξαφνικά και σε οδηγεί...
σα ν' ανακαλύπτεις απότομα το υπέρτατο μυστικό του κόσμου...
Τώρα που βρίσκομαι πάλι εδώ ένιωσα την ανάγκη να σας τα πω όλ' αυτά για να μην αναλωθείτε σ' ένα μάταιο ψάξιμο που δεν πρόκειται να σας αποφέρει τίποτα, αλλά να χαρείτε τις ομορφιές που σας προσφέρουν απλόχερα οι κήποι του πλανήτη της Εδέμ...όλα τα υπόλοιπα τώρα ξέρετε που βρίσκονται κρυμμένα...δεν έχετε παρά ν' απλώσετε το χέρι σας και να τα πάρετε...καλή διαμονή ταξιδευτές...
κι αν τη δείτε, μη φοβηθείτε, ούτε χρειάζεται να προσέχετε...
