Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί να μη μου αρέσει να στεριώνω σ' ένα τόπο, σε κάποιο αστέρι...γιατί να προτιμώ αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα από πλανήτη σε πλανήτη...τι να είναι αυτό που με ωθεί να ταξιδεύω...γιατί έχω τάξει τη ζωή μου σε μια διαρκή περιπλάνηση στο διάστημα...οι απαντήσεις που παίρνω από μέσα μου ποικίλουν, τόσο σε ερμηνείες, όσο και σε συμπεράσματα...δεν σκοπεύω να σας κουράσω καταθέτοντάς σας την κάθε μία απ' αυτές...άλλωστε ποιον θα ενδιέφεραν...είναι γνωστό πως όλοι ακούμε κάποτε τις μέσα μας φωνές..και είναι διαφορετικές η μία από την άλλη...θα σταθώ όμως σε κάποιες στιγμές που τεντώνω τ' αυτιά της ψυχής μου, που αφουγκράζομαι με μεγάλη προσοχή αλλά δεν έρχεται τίποτα από τα βάθη μου...κανένας θόρυβος, καμιά φωνή...τότε παίρνω τη μεγάλη απόφαση και βουτάω με μιαν ανάσα μέσα μου...σκαλίζω στο βυθό, προσπαθώ, όσο διαρκεί η αναπνοή μου, να βρω στα βότσαλα κάποιες πεσμένες απαντήσεις χωρίς φωνή, που αδυνατούν ν' ακουστούν...παρασύρομαι και καταλαβαίνω πως μου τελειώνει το οξυγόνο...σφίγγω με απόγνωση τις γροθιές μου, σαν κάτι να θέλω να διαφυλάξω, προσπαθώ ν' αναδυθώ κι ανακαλύπτω με μεγάλη έκπληξη πως ο εσωτερικός μου κόσμος έχει μετατραπεί σ' ένα γυάλινο ενυδρείο...κάνω να βγω από τη μια μεριά και σκοντάφτω πάνω σε τζάμι, στρίβω από την άλλη, το ίδιο...ανεβαίνω στην επιφάνεια ν' αναπνεύσω αλλά βρίσκω κλειστό το καπάκι...και πάνω στην ώρα της τελευταίας αναπνοής, κάποιο χέρι ανοίγει την έξοδο και με τραβάει στον καθαρό αέρα...αυτός ορμάει με λύσσα, ουρλιάζοντας και πλημμυρίζει τα πνευμόνια μου...παλεύω να υποδεχτώ την λυτρωτική του μανία, διαστέλλονται οι κόρες των ματιών μου και ξαφνικά όλα καταλαγιάζουν...όλα επανέρχονται στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς...μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί και να συνέλθω...κοιτάζω τα χέρια μου και προσέχω πως έχω ακόμα σφιγμένες τις γροθιές μου...μοιάζουν να είναι αγκυλωμένα τα δάχτυλά μου...τα ξεσφίγγω αργά και τότε, μέσα στην παλάμη του αριστερού μου χεριού-αυτού της καρδιάς-βλέπω να αστράφτει ένα λαμπερό, ολόλευκο μαργαριτάρι...κι είναι τόσο ευχάριστη η αίσθηση της αφής πάνω στο στιλπνό του περίβλημα...όσο και η χαρά ν' ανακαλύπτω πως για άλλη μια φορά δεν μετάνοιωσα γι' αυτή την επικίνδυνη κατάδυση...αλλά κι η αίσθηση της ομορφιάς που περικλείει ο κίνδυνος είναι απερίγραπτη...ο κίνδυνος των μέσα μας καταδύσεων...όλα ετούτα είναι συνυφασμένα με τα ταξίδια, με τη διαρκή περιπλάνηση, με την αναζήτηση των μέσα μας θησαυρών...και με την ικανοποίηση πως τολμήσαμε να τους ανασύρουμε...

ΜΟΝΑΞΙΑ Θάνος Μικρούτσικος "...Είναι το πυκνό συλλαλητήριο που οργανώνει μόνος, ένας μόνος κάπου ένα μαχαίρι είναι που βρέθηκε δίχως ν' ακουστεί κανένας φόνος. Όπλου είναι βολή χωρίς αντήχηση στη μεγάλη άμμο μιας Σαχάρας πάνω μια χλωμή λειψή πανσέληνος λιώνει σαν κεράκι της δεκάρας. Είναι μια σημαία που ξεχάστηκε στον ιστό μετά τη δύση του ηλίου ξέθωρο ένα ράκος που φυλάχτηκε από εσθήτα περασμένου μεγαλείου. Έρημος σταθμός το μεσονύχτιο υπογείων αστικών σιδηροδρόμων πέτρες φορτωμένον είναι φέρετρο που το πάνε τέσσερις στον ώμον. Βάρκα είναι στο πέλαγο τ' απέραντο μ' ένα σκελετό για κωπηλάτη που ήλιος κατακόρυφος τον στέγνωσε και τον λεύκανε της θάλασσας τ' αλάτι. Είναι το πουλί που μόνο ξώμεινε μίλια απ' το κυρίαρχο κοπάδι πίσω του το φως της μέρας σβήνεται και μπροστά του πήζει το σκοτάδι..."

ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΘΕΛΩ Γιώργος Νταλάρας "...Κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις τίποτα δεν βγαίνει στο μεσαίο το κατάρτι είμαστε δεμένοι. Με τα χέρια στον αέρα μόνη σου χορεύεις και με δένεις και με λύνεις κι όλο με μπερδεύεις. Με τα πόδια μεθυσμένα και χωρίς τις γόβες σ' ένα έργο δίχως τέλος όλο κάνεις πρόβες. Με τα χέρια σηκωμένα κάπου θες να φτάσεις μιαν αόρατη κορδέλα προσπαθείς να πιάσεις. Με τα μάτια σου κλεισμένα μέσα μου κοιτάζεις σαν ολάνοιχτο βιβλίο πάλι με διαβάζεις..."

ΒΡΟΧΟΠΟΙΟΣ Ξύλινα Σπαθιά "...Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι των ανθρώπων που παγώνουνε πάνω απ' τις σκεπές ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές αυτούς τους δρόμους κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές που γεμίζουν τη θάλασσα της φρίκης που βουτάει αυτός ο δύτης μοναχός. Πριν τελειώσει η ανάσα του κοιτάζει προς τα πάνω και θυμάται. Διαμαντένιος ουρανός, διαμαντένιος ουρανός... Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το βάρος που ζυγίζει σ' ανθρώπινες καρδιές ας γκρεμίσουν οι πιο άγριες ματιές αυτά τα σκιάχτρα κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα που 'χα πάρει. Πριν τελειώσει το τσιγάρο κοιτάζει προς τα πάνω και θυμάται..."

Σπονδή στα όνειρα

Αρχή