Ας κάνουμε μια σπονδή στα πιο πολύτιμα όνειρά μας, στα πιο σημαντικά για τον καθένα μας...ας τα γράψουμε με ανεξίτηλη γραφή πανω στον τοίχο του σύμπαντος...για να δείχνουν την κατεύθυνση που μας οδήγησε η καρδιά μας να χαράξουμε...ποιος ξέρει...ίσως κάποια μέρα, όταν θα χαρτογραφηθεί απ' άκρη σ' άκρη τούτο το απέραντο σκοτεινό παραπέτασμα, ν' αποτελέσουν σημείο αναφοράς και οδηγό για εκείνους που θα θελήσουν ν' ακολουθήσουν τις ίδιες διαδρομές που περπατήσαμε κι εμείς...

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ Βασίλης Παπακωνσταντίνου "...Τίποτα στον κόσμο δεν τον νοιάζει παρά μόνο το μυαλό του ανοιχτό να μένει μέσα στην αδράνεια τρομάζει ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη κόβει το κορμί του και το θάβει σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί. Στους 16 παγωμένους εφιάλτες κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει σε άνυδρους, ανέραστους αντάρτες στοιχειωμένους σε μια εθνική οδό που πήζει βρίσκει την αχτίδα που απομένει και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί. Οι ψυχές και οι αγάπες σιαμαίες αυταπάτες όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα σαν φωτάκια μες στη νύχτα βρίσκουν σώματα παρθένα στη συνήθεια πουλημένα με φιλιά τα εξαγνίζουν τους χαρίζονται. Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων σαν αναπαραγωγής βωμός γυαλίζει κράτησε, αγάπα τον για λίγο, την πνοή σου κλείσε όλη, τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί. Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν μπάλες από χιόνι, μείνε ζωντανή ακόμη κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του κι άμα το γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί. Αχ μωράκι σαστισμένο μέσα στο μυαλό σου ξένο τι να πρωτοτραγουδήσεις και πια πόρτα να χτυπήσεις να σου πουν για να σε πείσουν στα μετάξια να σε ντύσουν να φανούν λευκά δοντάκια μες στο γέλιο σου. Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης αλυσοδεμένος πολικός αστέρας άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα και φοβόμουν μη με βρει το φως της μέρας τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ. Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια που απομένουν κάνε το σινιάλο να σε βρει η ψυχή σου πρόσωπα, λιμάνια, κράτησέ τα, φεύγουν κράτα με αγκαλιά και πάρε με μαζί σου βιντεοταινίες η ζωή που είδα του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ. Αχ, αγάπη, αγάπη διαμαντάκι μες στη στάχτη και νησάκι που 'χει φάρο ένα μεθυσμένο γλάρο γύρω σου που φτερουγίζει τ' όνομά σου συλλαβίζει σημαδεύει την καρδιά σου και αφήνεται..."

ΑΛΜΥΡΙΚΙΑ Κρίστη Στασινοπούλου "...Κάτω απ' τ' άστρα πάνω απ' την άμμο ξαπλώνω πλάι στο κύμα τα όνειρά μου απλώνω. Ουρανός, ποταμός γαλαξίας φωτεινός με τραβάει στ' ανοιχτά κι εκτοξεύομαι ψηλά. Στον αέρα τ' αλμυρίκια σαλεύουν τα κλαδιά τους σκύβουν και μας χαϊδεύουν. Δυο κοχύλια μες στ' αυτιά μου βουίζουν κι οι Κυκλάδες τα όνειρά μου αρμενίζουν..."

ΠΕΙΡΑΤΕΣ Τερμίτες "...Τη νύχτα αυτή που ξενυχτάς αγκάλιασέ με η αγάπη μοιάζει παραμύθι ξεχασμένο με τη γιαγιά που πέθανε θαμμένο μα εσύ τη νύχτα αυτή που με κοιτάς αγάπησέ με. Τη νύχτα αυτή που λιώνει το φεγγάρι στο πεζοδρόμιο της πόλης με φανάρι γύρεψέ με κι όταν με βρεις κάπου στο βάθος ξεχασμένο κάθησε δίπλα μου αμίλητη και δες που πάνω σ' άλογο καλπάζω με κοντάρι για να προλάβω πειρατές που σ' έχουν πάρει. Τη νύχτα αυτή που όνειρα σπάει αγκάλιασέ με οι σκέψεις γίνονται κρασί φαρμακωμένο που αν το πιεις σε βρίσκουν πεθαμένο γι' αυτό τη νύχτα αυτή μη με κοιτάς αγάπησέ με..."

Το νεφέλωμα των γαλάζιων πλανητών

Αρχή