Αν δεν με τρελάνετε εσείς δεν θα τρελαθώ ποτέ...έχω κάνει άπειρες φορές αυτό το ταξίδι, μα τις δυο τελευταίες δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ...ίσως να σας το έχω ξαναπεί αλλά δεν βαριέμαι να το επαναλάβω...τα δυο τελευταία ταξίδια που έκανα μαζί σας θα μου μείνουν αξέχαστα...αυτό που βλέπετε πιο πάνω, είναι μια φωτογραφία που κατάφερε να τραβήξει μια ριψοκίνδυνη ταξιδεύτρια και που είναι η μοναδική που υπάρχει από τον πλανήτη μου... θαυμάστε λοιπόν μια άποψη του πλανήτη Όναρ... η συγκυβερνήτρια και ταξιδεύτρια παράλληλα, Στέλλα, κατάφερε να κρεμαστεί έξω από το σκάφος την ώρα της αναχώρησής μας από τον πλανήτη μου και να τραβήξει αυτή τη σπάνια φωτογραφία...για μένα είναι ένα πολύτιμο κειμήλιο, αφού ποτέ δεν είχα καταφέρει να φωτογραφίσω το άστρο που γεννήθηκα και έζησα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου...και σήμερα που άδειασε από ζωή και απειλείται με εξαφάνιση από το αστρικό στερέωμα, η ύπαρξη ενός τέτοιου αναμνηστικού, αποκτά ιδιαίτερη σημασία... Ταξιδεύτρια σ' ευχαριστώ μέσα από την Οναριανή καρδιά μου...δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν γίνεται να συγκριθεί σε χωρητικότητα με τις δικές σας γήινες καρδιές, αλλά εκείνα που μπορούν να χωρέσουν οι καρδιές των παράξενων όντων του πλανήτη μου, είναι σίγουρο ότι κανείς ποτέ δεν θα καταφέρει να τα βγάλει από μέσα τους...

ΝΙΚΗΤΗΣ Στίχοι: Ιωάννα Σαμαρά "...Με σκέψη γρήγορη και στόχους ευκρινείς κινώ τα νήματα μιας άνετης ζωής χωρίς αισθήματα, φραγμούς κι επιρροές με αποφάσεις καθαρά προσωπικές. Κρατάω έξω με σοφούς μηχανισμούς με πλήρη έλεγχο τους φίλους και εχθρούς πράττω χωρίς ν' απολογούμαι πουθενά κι έχω επιλέξει μία κρύα μοναξιά. Πατώντας έντερ μπαίνω στη σκηνή μ' ένα εσκέιπ όταν θέλω ξαναβγαίνω απ' τα γουίντοουζ κοιτάζω για αυλή νομίζοντας πως ξέρω που πηγαίνω. Αυτά για τη δική μου τη ζωή μετά από τόσα χρόνια φιλενάδα όμως μ' ανέτρεψες και μ' άρεσε πολύ αυτό το καφεδάκι στη λιακάδα. Αρνούμαι πάντα κάθε τι λυτρωτικό από το φόβο μη τυχόν και εκτεθώ πληρώνω τίμημα το στέγνωμα ψυχής γιατί επένδυσα στη λέξη νικητής. Μη τ' αναλύεις, έχουν προγραμματιστεί θυσίες κι έρωτες έχουν αποκλειστεί όνειρο πλέον και ευχή μοναδική μια αναπάντεχη και βίαια εισβολή. Πατώντας έντερ μπαίνω στη σκηνή μ' ένα εσκέιπ όταν θέλω ξαναβγαίνω απ' τα γουίντοουζ κοιτάζω για αυλή νομίζοντας πως ξέρω που πηγαίνω..."

"...Ξέρεις ανθρωπάκο πως θα ένιωθε ένας αετός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αετός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τ' αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αετός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αετοί. Μα, που τέτοιο πράγμα. Τελικά, δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αετός διαπιστώσει κάτι τέτοιο, βρίσκεται σε δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί, είναι μια μικρή ελπίδα, πως ανάμεσα σε τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θα ατενίζει μακριά, κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατά τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αετό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αετός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζουν σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αετός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αετός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αετό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά φτερά του, όταν απ' έξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που εκείνος άντεχε δίχως καμία προστασία. Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μυτερές πέτρες, από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αετός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσκίσει σε χίλια κομμάτια. Μα, το ξανασκέφτηκε-έπρεπε να βρεθεί-ανάμεσα σε τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι λάχαινε μπροστά τους, ένας μικρός αετός σαν τον ίδιο του τον εαυτό... Ο μοναχικός αετός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα..." ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ - ΒΙΛΧΕΜ ΡΑΪΧ

"...Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών..." ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

"...Είναι πολύ παράξενος ο τρόπος που μπλέκονται μεταξύ τους ιστορίες που τις θεωρούσες παράλληλες, ασύμπτωτες. Οι ζωές μας, σαν ζαλισμένες ευθείες, μεθυσμένες ελευθερίες, συναντιούνται τυχαία πάνω σε κάποιο τρίκλισμα, σε ένα παραπάτημα και κάνουν παρέα στα σκαλιά μιας εκκλησίας τα ξημερώματα..." ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

"...Πάντα κάτι, κάτι στη μέση, κάτι στενό, κάτι σπασμένο, κάτι αγαπητό, κάτι άτσαλο, κάτι μίζερο. Πάντα κάτι, κάτι στη μέση. Όταν έχεις δε θέλει. Όταν δεν έχεις απαιτεί. Όταν διψάς στερεύει. Όταν φεύγεις σ' ακολουθεί. Πάντα κάτι, κάτι στη μέση. Πότε ήχος, πότε άνθρωπος, πότε επιθυμία. Πάντα κάτι θρονιάζεται, γεμίζει τα ράφια, τους τοίχους, τα καθίσματα και το κενό παντού..." ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ; - ΑΡΛΕΤΑ

"...Οι Ινδιάνοι γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι κι από που προέρχονται. Μέσα στο αίμα τους κυλάει η παγωμένη σκοτεινιά των βουνών και η πρωινή πάχνη απ' τα φωτεινά λιβάδια της πατρίδας τους. Θαυμαστή η ιστορία του λαού τους. Και την τραγουδούν με το υπέροχο "Αξάν" τους. Τραγουδούν ντροπαλά. Έτσι όπως ντροπαλά ζουν ανάμεσά μας όλοι οι ξένοι. Όλες οι ψυχές που ήρθαν ως εδώ από ξένο τόπο κι αλαργινό. Κι αν νιώσετε "κάπως" όταν τους ακούσετε, μη φοβηθείτε... Οι Ινδιάνοι, όταν θέλουν, παίζουν παράξενα παιχνίδια..." APURIMAC

Κατάδυση στον μέσα βυθό

Αρχή