δεν μπορείς να τους στερήσεις τη χαρά αυτής της διαδρομής...
δεν έχεις το δικαίωμα..."
Αυτό το βρήκα γραμμένο πάνω στο χνωτισμένο τζάμι, μπροστά από τη θέση πλοήγησης, στο πιλοτήριο του σκάφους...και με άγγιξε...
δεν σκούπισα το τζάμι, μόνο γύρισα το κλειδί που βάζει
σε λειτουργία τις τουρμπίνες του φεγγαρόπλοιου
και ξεκίνησα για μια ακόμα περιπλάνηση
στο αχανές του κρεμαστού θόλου των θαυμάτων...
Σκεφτόμουν για ώρα τα λόγια που διάβαζα μπροστά μου...
δεν είχαν ήχο μα τα άκουγα...
Του καθενός μας ο δρόμος προς το όνειρο δεν γίνεται να μην
είναι μοναχικός...γιατί απλά δεν κατευθυνόμαστε προς το ίδιο όνειρο...πρέπει να μάθουμε να χαράζουμε πορεία και να την ακολουθούμε μόνοι...γιατί πολύ σπάνια δυο ίδια όνειρα
περιμένουν ταυτόχρονα δυο "ίδιους" ονειρευτές...
Εν τούτοις, όσοι ξεκινήσαμε μαζί αυτή την αναζήτηση,
θα συνεχίσουμε...ίσως να μη φτάσουμε ποτέ στο σημείο
που θα συναντήσουμε τα όνειρά μας, μα θα έχουμε
κρατήσει ζωντανή στην καρδιά μας εκείνη τη σπίθα
που μας ώθησε να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι...
Κείμενο: Blue Dream
Τί με κοιτάζεις; Σε παραξενεύει η σκοτεινή μου όψη;
Στρέψε το βλέμμα σου στο είδωλο...
Εκεί βρίσκεται φυλακισμένη η αλήθεια. Δεν το ήξερες;
Τα είδωλα αντικατέστησαν τις μορφές. Και οι αλήθειες
διανέμονται με κουπόνια μέσα από τα παγωμένα κρύσταλλα...
Μη λυπάσαι ποιητή, δεν αλλάζουν χρώμα τα φεγγάρια,
ούτε τ' αστέρια, ούτε τα όνειρα...
Οι λαμπηδόνες δεν έχουν προορισμό, μόνο δρόμο έχουν...
Δρόμο ατελεύτητο, φωτεινό, καθαγιασμένο...
Να, δες τους φρουρούς...
Ποιούς καρπούς να δρέψουν απ' τις άκαρπες αστραχλαδιές;
Στέρφες δότριες καρπών που δεν έγιναν ούτε άνθη...
Ανεβαίνουμε προς τ' αστέρια μ' ένα παράξενο μηχανοκίνητο καράβι...Δεν υπάρχουν νερά, ούτε κίνδυνος για ναυάγια...
Οι φρουροί εκεί...σκοτεινοί, επιβλητικοί, αμίλητοι...
Κουρασμένα αγάλματα ηρώων κάποιων πεθαμένων επαναστάσεων...
Πάψε λοιπόν να με κοιτάζεις έτσι παράξενα...
Είναι η έλλειψη βαρύτητας που με κάνει να φαίνομαι φτερωτός...
Δεν πετάω στ' αλήθεια...πατάω κι εγώ...όπως κι εσύ...
Στίχοι: Blue Dream
Ξεκινήσανε μια νύχτα για την Τροία
με σκαρί πειρατικό και δίχως πλήρωμα
και περνώντας ξημερώματα απ' την Οία
της αγάπης τους πληρώσανε το τίμημα.
Τους πλευρίσαν δυο σκαριά μ' Αλγερινούς
τα σκοινιά τους κόψαν και τα όνειρά τους
τα αμπάρια τους γεμίσαν με καημούς
και στo άλμπουρo καρφώσαν την καρδιά τους.
Κι από τότε κάθε δέκα του Γενάρη
όπως λένε κάτι θρύλοι ναυτικοί
κάποιο πλοίο-φάντασμα σαλπάρει
για ταξίδι που δεν έχει επιστροφή.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας στο τιμόνι
βάζουν ρότα κατά την ανατολή
στο κατάστρωμα βαδίζουν πάντα μόνοι
και κρατάνε μια καρδιά από γυαλί.
Μια ομίχλη πέφτει τότε στο Αιγαίο
και να τους διακρίνουν δε μπορούν
από το κατάρτι, λένε κάποιοι, το μεσαίο,
μια καρδιά να ξεκαρφώσουν προσπαθούν.
