ν' ανασύρει το ένα το άλλο σε κάθε ενδεχόμενη πτώση...
Κείμενο: Blue Dream
Κάτι κρύβεται εδώ...κάτι παραμονεύει στις σκιές...
σωπαίνει, αγγίζει (;), αφουγκράζεται...
Είναι άυλο, ανυπόστατο...ένα ρίγος στον αστρικό κονιορτό...
μια κυματομορφή ουράνιας αύρας...χαμηλώνει, υψώνεται, με σηκώνει...
με στροβιλίζει σ' ένα κοσμικό ίλιγγο κι ύστερα, με απιθώνει ξανά
στον παγωμένο γρανίτη...δρομολόγιο ύπαρξης...κρυώνω...
Πέρα στους γαλαξίες χορεύουν οι απέριττες μορφές των φιλοσόφων...χαμογελάνε...τίποτα δεν πήγε χαμένο...
Ένα όνειρο έρχεται κατά 'δω...
προσπαθώ να διακρίνω τη μορφή του...μου κλείνει το μάτι...
"Ακολούθα με", μου λέει..."μη ζητάς, μόνο ακολούθα με"...
Πετάμε μαζί, πότε τραγουδάει και πότε σωπαίνει...
ανεβαίνουμε κι ανεβαίνουμε...δεν έχει τέλος τούτη η διαδρομή...
"Που πάμε;" τολμώ να ρωτήσω...
"Δεν ξέρω", μου αντιγυρίζει, "μόνο ακολούθα με"...
Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου...Πότε το είδα; πώς το γνώρισα; ήταν χτες ή μήπως τον περασμένο αιώνα; Ανοίγω πάλι τα μάτια...Είναι πάντα εκεί και με ταξιδεύει...πότε-πότε απομακρύνεται από κοντά μου, πλησιάζει στους ακρογωνιαίους λίθους των αστεριών και μοιάζει να θέλει να τρυπηθεί απ' αυτούς...μη θέλει να δει αν είναι ξύπνιο ή αν κι αυτό ονειρεύεται; όταν επιστρέφει μου φαίνεται πως είναι θλιμμένο...μα, δίνει μια, τινάζει τα μαλλιά του και μου χαμογελάει...και συνεχίζουμε το ταξίδι...Βλέπω παντού μορφές να μας πλησιάζουν...έρχονται κοντά μας, χορεύουν γύρω μας...μορφές του χτες, του σήμερα, του αύριο...κάποιες απ' αυτές απλώνουν τα χέρια να μας αγγίξουν...είναι ευχάριστη η αίσθηση της αφής τους...απαλή και ζεστή...κι αυτά τα βλέμματα...τόση κρυμμένη μελαγχολία...Το όνειρο κραυγάζει με φωνή που σείει το σύμπαν...
"Προχώρα, μη τις κοιτάζεις στα μάτια, θα σε μαγέψουν και θα χαθείς"...
"Μα, τις γνωρίζω, έρχονται από τα μέσα μου ταξίδια".
"Πάψε, δεν είναι αυτές, πρόκειται για οφθαλμαπάτη, μια απλή ψευδαίσθηση και τίποτα παραπάνω, συνέχισε να πετάς, δεν φτάσαμε στο τέρμα ακόμα".
"Είναι μακριά; νιώθω να κουράζομαι, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν".
"Ναι, είναι μακριά, δεν θέλω να σε ξεγελάσω. Εδώ αποφασίζεις μόνος σου. Συνεχίζεις να πετάς ή χάνεσαι"...
Σωπαίνω...Οι μορφές χάνονται πάλι...μια γαλήνια ησυχία απλώνεται στο στερέωμα...Δεν μιλάμε, ούτε ανταλάσσουμε βλέμματα...μόνο συνεχίζουμε να πετάμε...Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου καθώς ίπταμαι δίπλα του και κρατιόμαστε απ' το χέρι, πως το όνειρο κάπου ταξιδεύει με το νου του...κάπου αλλού πετάνε οι σκέψεις του...δεν με προσέχει και βρίσκω την ευκαιρία να το παρατηρήσω πιο προσεκτικά...ναι, είμαι βέβαιος, ταξιδεύει κι εκείνο μέσα στο δικό του όνειρο...τώρα μάλλον συνομιλεί μαζί του...τόσο απαράλλαχτα ίδιοι κι όμως τόσο διαφορετικοί...σε κοινό τόπο...στο ίδιο ταξίδι...θεέ μου...
νιώθω να το αγαπώ αυτό το όνειρο...μου αρέσει που ταξιδεύω πλάι του
κι ας μην ξέρουμε κι οι δυο για που τραβάμε...Αποφασίζω να σπάσω τη σιωπή...
"Ξέρεις τι σκέφτομαι;", ψιθυρίζω, "δε νιώθω πια κούραση και
μ' αρέσει που ταξιδεύουμε χωρίς σκοπό. Δεν θέλω να φτάσουμε πουθενά,
δεν ζητάω τίποτα από τούτο το ταξίδι. Σ' ευχαριστώ που μ' έφερες ως εδώ".
Σταματάμε...γυρίζει αργά το κεφάλι του και με κοιτάζει στα μάτια...
η φωνή του ακούγεται κουρασμένη, με μια δόση πικρίας κι απογοήτευσης...
"Εδώ είμαστε λοιπόν. Φτάσαμε. Δεν υπάρχει τίποτ' άλλο να δούμε και να κάνουμε. Γυρίζω κι εγώ στο δικό μου όνειρο, εκεί έχουμε αφήσει ακόμα πράγματα ανείδωτα επειδή διακόψαμε βίαια το ταξίδι μας. Οι λόγοι που έγινε αυτό οφείλονταν στις κοσμικές καταιγίδες που μας έστειλαν σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Εγώ σ' ευχαριστώ που μ' εμπιστεύτηκες και μ' ακολούθησες ως εδώ"...
"Καταλαβαίνω, σου εύχομαι να δεις όσα δεν είδες
και να βρεις εκείνα που δε μπορέσαμε να βρούμε μαζί".
"Αυτό μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί σε κανέναν μας. Γιατί και το δικό μου όνειρο έχει ένα άλλο δικό του...είναι μεγάλος ο κύκλος των ονείρων μας και μέχρι να τον ολοκληρώσουμε και να φτάσουμε στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε, κάποιο άλλο όνειρο θα μας τραβήξει απ' το χέρι και θ' αλλάξουμε διαδρομή".
"Καλή αντάμωση λοιπόν, στην άκρη του κύκλου μας...αν φτάσουμε ποτέ".
"Καλή αντάμωση".
...Σηκώθηκε αέρας...παρασύρομαι μέσα σε κάποιο ανεμοστρόβιλο...δίπλα μου στριφογυρίζουν δαιμονισμένα κάθε λογής αντικείμενα...φύλλα ξερά, εικόνες, αναμνήσεις...χάνομαι, νιώθω να διαλύομαι σε εκατομμύρια μόρια και να συντίθεμαι από την αρχή...υπάρχω πάλι...μα, τί τρίχωμα είναι αυτό πάνω μου;
και γιατί περπατάω στα τέσσερα; είμαι λύκος πια...κι αυτό το χαμογελαστό
γκρίζο γατάκι τι θέλει μέσα σε τέτοιο παγετό; δεν με φοβάται;
του δείχνω τα δόντια μου...μου χαμογελάει...
"Δεν με θυμάσαι;", μου λέει, "είμαι τ' όνειρό σου"...
Έχουν οι λύκοι όνειρα; αναρωτιέμαι, μα στα βάθη της μνήμης μου νιώθω να παλεύουν ακατάλυτες δυνάμεις...μια εσωτερική θύελλα προσπαθεί να φτάσει ως την έξοδο κινδύνου...ανασαίνω κεραυνούς και εκπνέω καταιγίδες...κι όλα ξεχύνονται από μέσα μου μονομιάς σαν χιονοστιβάδα στου καιρού τις βουνοπλαγιές...τόσα εκατομμύρια έτη φωτός και δεν συνάντησα ούτε έναν κυνηγό...έχω πια την αίσθηση πως βρίσκομαι ξανά στην αρχή του κύκλου μου...
ή μήπως στο τέλος του; αλλά πάλι, μήπως δεν πρόκειται για το ίδιο σημείο; Παίρνω το όνειρο αγκαλιά κι αρχίζω να κατηφορίζω...εκείνο είναι παιχνιδιάρικο...χοροπηδάει δεξιά αριστερά και παίζει με ό,τι βρίσκει μπροστά του...πέφτει, ξανασηκώνεται...το κοιτάζω και γελάω...μια σκέψη στριφογυρίζει
στο μυαλό μου...τι ν' απέγινε το δικό του όνειρο;
Ανεβαίνω στον τελευταίο βράχο πριν τη δημοσιά και στρέφω το βλέμμα μου κατά το βουνό...τα στήθια μου σκίζονται στα δύο...είναι η τελευταία κραυγή ενός λύκου που ξαναγίνεται άνθρωπος, σ' ένα κόσμο που κατοικείται πια από μεταλλαγμένους και που τα όνειρα απομένουν τα μόνα ζωντανά
πλάσματα, σε τούτο το δρομολόγιο ύπαρξης, που δεν κατάφερε
να παραμορφώσει ο χρόνος...
