| Τα δικά μου ίχνη με οδήγησαν στην είσοδο μιας σπηλιάς...από μέσα ακούγονται τρομεροί βρυχηθμοί...τα δικά μου τέρατα τα βρήκα...είναι όλα μαζεμένα εδώ μέσα...μοιάζουν τρομαγμένα...δεν αφήνουν κανέναν να πλησιάσει...φοβούνται...ίσως να είναι τραυματισμένα από τις μάχες που έχουν δώσει...στον ουρανό διακρίνω την πύρινη έξοδο...μια φωτεινή τρύπα του διαστήματος, ακριβώς το αντίθετο από τις γνωστές μας μαύρες τρύπες...είναι μια δίνη φωτιάς και ύλης...πού οδηγεί; θα σας πω...μου το έχει διηγηθεί ο τελευταίος γέρο-σοφός Οναριανός...είναι ένα επουράνιο καθαρτήριο...εκεί, λέει, τα τέρατα-αλήθειες μας, καταφεύγουν όταν νιώσουν πως δεν βρίσκουν λόγους ύπαρξης πάνω στον πλανήτη τους...όταν καταλάβουν πως διαθέτουν τη δύναμη να το κάνουν, τρυπώνουν μέσα στις σπηλιές της απομόνωσης και προετοιμάζουν τον εαυτό τους...πονάνε, ουρλιάζουν, χτυπιούνται πάνω στα τοιχώματα ώσπου να καταφέρουν να βρουν το απαραίτητο κουράγιο...κι όταν το πετύχουν και είναι έτοιμα, κατηφορίζουν προς τα βάθη των σπηλαίων που οδηγούν στη λυτρωτική έξοδο...στέκονται σχεδόν ανάποδα με τον ουρανό κάτω από τα πόδια τους...και με ένα τρομερό σάλτο και μια ταυτόχρονη κραυγή, χυμάνε ίσια μέσα στην πύρινη μάζα...στην αρχή διακρίνονται καθώς στροβιλίζονται προσκρούοντας στα τοιχώματα και εκσφενδονίζοντας από τη μια άκρη της δίνης στην άλλη...και μετά χάνονται από το βλέμμα εκείνου που θα αντέξει να παρακολουθήσει αυτή την επώδυνη ιεροτελεστία...έτσι κι εγώ τώρα βρέθηκα μπροστά σε μια παρόμοια στιγμή...πρόλαβα τα δικά μου τέρατα λίγο πριν το μεγάλο εγχείρημα...σε λίγο δεν θα υπάρχουν πια...δεν θέλω να γίνω θεατής των όσων θα διαδραματιστούν...προτιμώ να γυρίσω στο σκάφος...οι καιροί επιτάσσουν καινούριες αλήθειες... |
|
"...Ένας πολεμιστής του φωτός δεν ξεχνάει ποτέ την ευγνωμοσύνη. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τον βοήθησαν οι άγγελοι. Οι ουράνιες δυνάμεις έβαλαν το κάθε τι στη θέση του, επιτρέποντάς του να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Οι σύντροφοι σχολιάζουν: "Πόσο τυχερός είναι!". Και καμιά φορά ο πολεμιστής πετυχαίνει απείρως περισσότερα απ' όσα επιτρέπουν οι ικανότητές του. Γι' αυτό, όταν δύει ο ήλιος, γονατίζει και ευχαριστεί τον Προστατευτικό Μανδύα που τον περιβάλει. Η ευγνωμοσύνη του, όμως, δεν περιορίζεται στον πνευματικό κόσμο. Αυτός δεν ξεχνάει ποτέ τους φίλους, επειδή το αίμα τους αναμείχθηκε με το δικό του στο πεδίο της μάχης. Ένας πολεμιστής δεν έχει ανάγκη να του υπενθυμίσει κανείς τη βοήθειά των άλλων. Τη θυμάται μόνος του και μοιράζεται μαζί τους την ανταμοιβή..." "...Ένας πολεμιστής του φωτός πιστεύει στη βασική διδασκαλία του Άι Τσινγκ: "Η επιμονή είναι ευνοϊκή". Γνωρίζει πως η επιμονή δεν έχει καμιά σχέση με την εμμονή. Υπάρχουν περίοδοι κατά τις οποίες οι μάχες διαρκούν περισσότερο απ' όσο είναι απαραίτητο, εξαντλώντας τις δυνάμεις και μειώνοντας τον ενθουσιασμό. Τέτοιες στιγμές ο πολεμιστής συλλογίζεται: "Ο πόλεμος που παρατείνεται καταστρέφει ακόμα και το νικητή". Τότε αποσύρει τις δυνάμεις του από το πεδίο της μάχης και αποφασίζει να παραχωρήσει στον εαυτό του εκεχειρία. Επιμένει στη θέλησή του, αλλά ξέρει να περιμένει την καλύτερη στιγμή για τη νέα επίθεση. Ένας πολεμιστής επιστρέφει πάντα στη μάχη. Δεν το κάνει ποτέ από ξεροκεφαλιά, αλλά γιατί παρατηρεί την αλλαγή των καιρών..." "...Ένας πολεμιστής του φωτός ξέρει πως μερικές στιγμές επαναλαμβάνεται. Συχνά βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα και καταστάσεις που έχει ήδη αντιμετωπίσει. Τότε νιώθει στενοχώρια και σκέφτεται πως είναι ανίκανος να κάνει προόδους στη ζωή του, αφού οι δύσκολες στιγμές παρουσιάζονται ξανά. "Αυτό το έχω ήδη περάσει", παραπονιέται στην καρδιά του. "Αλήθεια είναι, το έχεις ζήσει", απαντάει η καρδιά του. "Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ". Τότε ο πολεμιστής κατανοεί πως η επανάληψη των εμπειριών έχει ένα και μοναδικό στόχο: Να τον διδάξει αυτό που δεν εννοεί να μάθει..." "...Ένας πολεμιστής του φωτός κάνει πάντα κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει για αγάπη στην πρώτη συνάντηση, να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία. Οι πολεμιστές του φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα. Δεν φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί για καινούριες ανακαλύψεις. 'Οταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατά μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο. Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικές απρόσμενες τρέλες. Ένας πολεμιστής του φωτός δεν περνά τις ημέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι' αυτόν..." "...Οι πολεμιστές του φωτός έχουν πάντα μια λάμψη στο βλέμμα. Ζουν μέσα στον κόσμο, αποτελούν μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων και ξεκίνησαν το ταξίδι τους δίχως δισάκι και δίχως σανδάλια. Σε πολλές περιπτώσεις είναι λιπόψυχοι. Δεν δρούν πάντοτε σωστά. Υποφέρουν για άχρηστα πράγματα, κρατούν άνανδρη στάση και καμιά φορά θεωρούν πως είναι ανίκανοι να ωριμάσουν. Συχνά θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για οποιαδήποτε ευλογία ή θαύμα. Δεν είναι παντα σίγουροι για ό,τι κάνουν. Πολλές φορές περνούν άγρυπνες νύχτες και σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός. Γιατί κάνουν λάθη. Γιατί αναρωτιούνται. Γιατί αναζητούν μιαν αιτία. Και σίγουρα θα τη βρουν..." "...Ο πολεμιστής του φωτός δε φοβάται μήπως φανεί τρελός. Όταν είναι μόνος του, μονολογεί με δυνατή φωνή. Του έμαθαν πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνεί με τους αγγέλους κι αυτός προσπαθεί να έρθει σε επαφή μαζί τους. Στην αρχή βλέπει πόσο δύσκολο είναι. Νομίζει ότι δεν έχει τίποτα να πει και ότι θα συνεχίσει να επαναλαμβάνει βλακείες χωρίς νόημα. Ο πολεμιστής, πάντως, επιμένει. Κάθε μέρα μιλάει στην καρδιά του. Λέει πράγματα με τα οποία δεν συμφωνεί, αφηγείται ανοησίες. Μια μέρα αντιλαμβάνεται την αλλαγή της φωνής του. Και καταλαβαίνει πως αρχίζει να διεισδύει σε ένα ευρύτερο πεδίο γνώσης. Ο πολεμιστής φαίνεται τρελός, αλλά δεν πρόκειται παρά για μεταμφίεση..." "...Ο πολεμιστής του φωτός γνωρίζει πως είναι αδύνατο να ζει σε μια κατάσταση απόλυτης χαλάρωσης. Έμαθε από τον τοξότη πως, για να ρίξει μακριά το βέλος, είναι απαραίτητο να κρατάει καλά τεντωμένο το τόξο. Έμαθε από τ' αστέρια πως μόνο μια εσωτερική έκρηξη τους επιτρέπει να λάμπουν. Ο πολεμιστής παρατηρεί ότι το άλογο, τη στιγμή που περνάει ένα εμπόδιο, συστέλλει όλους τους μυς. Αυτός, όμως, δεν μπερδεύει ποτέ την ένταση με τον εκνευρισμό..." ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ PAULO COELHO |
