Επιτέλους πλανήτης συνταξιδιώτες...πλανήτης για προσεδάφιση και ξεκούραση...πρόκειται για τον πλανήτη της σιωπής των στιγμών...μπροστά μας ορθώνεται ένα τείχος από μαύρες τρύπες του διαστήματος...πρέπει να περάσουμε μέσα από τη σωστή για να μπορέσουμε να βγούμε σ' αυτόν τον πλανήτη...είναι ένας τρόπος άμυνας του απόμερου αυτού αστεροειδούς...για να μη μπορούν να τον ανακαλύψουν και να διαταράξουν την ηρεμία του...κι ακόμα για να μη κινδυνεύσουν ποτέ από αδιάκριτους οι στιγμές μας...αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ που πάνε οι στιγμές μας όταν χάνονται στον χρόνο; εκείνες οι μικρές, πολύτιμες στιγμές μας; εδώ θα τις βρείτε όλες...και φυσικά δεν γίνεται λόγος για την κάθε στιγμή μας, αλλά για 'κείνες τις λιγοστές και τόσο πολύτιμες, τις τρυφερές και τις μικρές που μας σημαδεύουν με την παρουσία τους...που κρατούν τόσο λίγο...όσο το άρωμα των λουλουδιών πριν μαραθούν και ξαναγίνουν χώμα...Μετά την προσεδάφιση είστε ελεύθεροι ν' αναζητήσετε τις δικές σας...να είστε προσηλωμένοι στο σκοπό σας αλλά με σεβασμό και στις στιγμές των άλλων...και να μη ξεχάσετε να είστε σιωπηλοί...η ησυχία είναι απαραίτητο στοιχείο για την ύπαρξη των στιγμών μας...και για την επαναφορά τους στο νοητικό μας πεδίο...το μόνο που πρέπει ν' ακούγεται είναι οι σκέψεις μας καθώς στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μας...ακόμα κι αυτή καρδιά μας αν ήταν δυνατόν, θα έπρεπε να πάψει να χτυπά κατά τη διάρκεια αυτής της μυσταγωγικής επαφής με ότι είχαμε αγαπήσει...αλλά εκείνη είναι που κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο σε κάθε τέτοια συνάντηση... Ετούτον εδώ τον πλανήτη διάλεξε για να στήσει το κονάκι του κι ο αλήτης ο χρόνος...σε μια απομακρυσμένη γωνιά του βρίσκεται η σπηλιά του...για να προστατεύει τις στιγμές μας άραγε ή για να προστατευθεί ο ίδιος απ' αυτές; δεν θα το μάθουμε ποτέ...πάντως, αν μας το επιτρέψουν οι αντοχές μας, θα προσπαθήσουμε να πλησιάσουμε κάποια στιγμή κατά 'κει... όσοι θα ήθελαν να το τολμήσουν δηλαδή... και με κάθε επιφύλαξη γιατί είναι κάτι που κανείς μας δεν έχει ξαναδοκιμάσει και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι μπορεί να μας επιφυλάσσει μια τέτοια προσπάθεια... Καλή συνάντηση με τις στιγμές σας συνταξιδιώτες...και μια συμβουλή... μην επιχειρήσετε να πάρετε μαζί σας καμία...να την φυλακίσετε μέσα στις αποσκευές με τα αναμνηστικά σας από τη βόλτα μας στο σύμπαν... δεν θα πετύχει...είναι δοκιμασμένο...οι στιγμές είναι ταγμένες να ζουν εδώ...στην απόλυτη σιωπή...και δεν θα μπορούσαν με τίποτα ν' αντέξουν τη "φασαρία" μας...θα πέθαιναν την επόμενη στιγμή...

Η επίσκεψη στο συγκεκριμένο πλανήτη είναι αφιερωμένη σ' εκείνη που την εμπνεύστηκε...σ' εκείνη την ανήσυχη ταξιδεύτρια που μέσα από το τηλεσκόπιό της ανακάλυψε την ύπαρξη αυτού του μακρινού και καλά κρυμμένου αστεροειδούς... Με μια ευχή...να καταφέρει να συναντήσει όλες τις στιγμές που αγάπησε...και να μάθει να μη λυπάται που κάποια άλλη στιγμή χάνονται...κι αυτή μια από τις στιγμές μας είναι... γιατί στην πραγματικότητα τίποτα δεν χάνεται...κάπου βρίσκεται καλά κρυμμένο και μας περιμένει...κι εμείς θα μπορούμε να το ανακαλύπτουμε όσο θα υπάρχουν ταξιδεύτριες και ταξιδευτές με ανήσυχο βλέμμα και τρυφερή καρδιά... σαν και την ίδια...να είσαι καλά... σ' ευχαριστούμε για την εμπειρία...

ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΡΛΕΤΑ "...Είναι η ψυχούλα σου ευωδιά και πάλι βρέχει μυροβολιά η ανασεμιά κι ο νους μου τρέχει σ' εκείνες τις μικρές στιγμές τις τρυφερές και τις κρυφές στην αγκαλιά σου. Άνθισαν πάλι στην καρδιά χίλια λουλούδια να 'χα φωνή για να σου πω χίλια τραγούδια για 'κείνες τις μικρές στιγμές τις τρυφερές και τις κρυφές στην αγκαλιά σου. Λίγη του κόρφου σου ευωδιά να μ' αναστήσει να σταματήσει η αποθυμιά να μου θυμίζει εκείνες τις μικρές στιγμές τις τρυφερές και τις κρυφές στην αγκαλιά σου..."

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΗΣΕΣ ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ "...Τη νύχτα αυτή τη λέμε εμείς φωτιά εσύ την είπες δέντρο οι μέρες που λαχτάρησες θα 'ρθούν εσύ την είπες δέντρο. Πάντα σκεφτόμουν μια νυχτιά πόσο μεγάλη μπορεί να' ναι και ρωτούσα, οι στιγμές, όταν χάνονται που πάνε κανείς δε μου 'πε, θα βολευόμουν και με ψέμα ούτε μου απάντησε ο χρόνος, δύσκολο το θέμα κάποιοι δεν είχανε φωτιά, κάποιοι τη νιώσαν στο πετσί τους κάποιοι δεν βρίκανε κλαδί, άλλοι κλαδεύαν τη ζωή τους άλλοι με στάχτες δώσανε φτερά στο παραμύθι κι άλλοι του ονείρου σα να ζήλεψαν τη λήθη και ξαπλώσανε στου δέντρου τη σκιά και του τάξαν να ξυπνήσουν όταν σβήσει η φωτιά. Μήπως εκεί σε γνώρισα, μήπως εκεί σε είδα παραμιλούσες σε μια ξένη που τη φώναζες πατρίδα θυμάσαι που με τ' αύριο σου μύριζε φευγιό ήμουν αγέννητος, τώρα έχω γιο αυτός γρήγορα ψηλώνει, σα φωτιά κι ούτε ένα μέτρο δε μας μεγάλωσε το δέντρο. Τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά κάποιος την είπε δέντρο οι μέρες που λαχτάρησες θα 'ρθούν κάποιος την είπε δέντρο. Τώρα μιλούσε ο σωφέρ του που οδηγούσε κι έτσι στουκάρανε στο δέντρο αφού αλλού κοιτούσε πήρε φωτιά η μηχανή κι η μόνη λύση ήταν να πάρει ένα κλαδί γρήγορα να τη σβήσει πω πω ντροπή η εξέλιξη να ικετεύει κάτι που μάλλον μοιάζει τώρα σα να περισσεύει δεν είναι κρίμα ένα κλαδί να πάει από δέντρο χαμένο για κάτι που 'ναι ασφαλισμένο; Το είδα όμως και κάπου αλλού ένα βράδυ να κάνει μπαμ μέσα στο πλήθος, στο σκοτάδι σινιέ ντυμένο κι ενώ καιγότανε το κέντρο σα να μου μύρισε το δέντρο. Τη νύχτα αυτή που λέτε εσείς φωτιά κάποιος την είπε δέντρο οι μέρες που λαχτάρησες θα 'ρθούν κάποιος την είπε δέντρο. Τη νύχτα αυτή τη λέμε εμείς φωτιά εσύ την είπες δέντρο οι μέρες που λαχτάρησες θα 'ρθούν εσύ την είπες δέντρο..."

ΩΡΕΣ ΣΙΩΠΗΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ "...Ώρες σιωπής και χάνομαι στο άσπρο των ματιών σου ώρες αιχμής και βρίσκομαι στις άκρες των χειλιών. Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό. Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι κάτι στιχάκια σαλεμμένων εραστών μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ. Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό. Να ζήσω σ' ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει μα, ο έρωτάς μου άναψε γι' αυτό σου τραγουδώ. Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι κάτι στιχάκια σαλεμμένων εραστών μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ..."

Για όλες τις μικρές στιγμές μας, ας σιωπήσουμε... ώρες σιωπής...της σιωπής των στιγμών...μήπως μπορέσουμε να βρούμε που πάνε όταν χάνονται στο χρόνο...

Στη σπηλιά του χρόνου

Αρχή