Brilliant Blue Episode 5

by akuma sama

“ฮะ…ฮะ…ฮะ…ฮัดเช้ย!!!!!” 
เสียงจามจนตัวโยนของร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้นดังสนั่นทั่วห้องนอนกว้างขวางไปหมด 

มือเรียวเล็กก่ายหน้าผากที่ร้อนจี๋ของตัวเองเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วปิดเปลือกตาร้อนนั้นอย่างช้าๆ
“นั่นไง…ฉันเดาไว้ไม่มีผิด…เป็นหวัดจริงๆด้วย” 
เสียงทุ้มกังวาลทีสร้างความคุ้นเคยแก่ร่างบอบบางนั้นดังขึ้นมาในระยะใกล้พลางเลื่อนมือแข็งแรงนั้นแตะหน้าผากเบาๆแล้วถอนหายใจเฮือกอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไข้ขึ้นสูงเชียวนะ…นายนี่ไม่รู้จักรักษาตัวเลยจริงๆ Hyde” 
ร่างสูงพูดตำหนิติเตียนเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เตียงนุ่มข้างๆร่างนั้น 
ดวงหน้าหวานแดงก่ำเพราะพิษไข้เงยหน้ามองร่างสูงผู้เข้ามาในห้องซักครู่ก่อนจะละสายตามาที่เพดานห้องสีครีมเหมือนเดิมแล้วสบถขึ้นอย่างไม่พอใจซักเท่าไรนัก
“เรื่องของฉันน่า Sakura…ถ้าบ่นเสร็จแล้วก็รีบไปๆซะสิ” 
น้ำเสียงทุ้มหวานพูดจาออกประชดประชัน 
แม้เพียงเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้ผู้ฟังรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่พูด Sakura 
ยิ้มให้ร่างนั้นก่อนจะโน้มหน้าคมของตนลงมาใกล้อย่างช้าๆซึ่งดวงหน้าสวยในตอนนี้เบือนหน้าหนีอย่างช่วยไม่ได้ 
ดวงตากลมโตหลบสายตาคมที่จ้องมองมาที่เขา 
พยายามไม่สบตาโดยการเสมองไปที่อื่น 
ดวงหน้าเขาในตอนนี้ยิ่งแดงก่ำขึ้นกว่าเดิมเป็นหลายเท่า….เพราะอะไรกันนะ…!?
“ไม่ไป…ฉันจะอยู่ที่นี่ล่ะ..เฝ้าไข้นาย” 
คำพูดเสียงนิ่งแผ่วเบาแต่ได้ยินชัดเจนเต็มสองหูของผู้ฟัง Hyde 
มองใบหน้าคมของผู้พูดนั้นซักเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหลบเลี่ยงการจ้องมองของอีกฝ่าย
“ตามใจสิ…ฉันห้ามนายไม่ได้อยู่แล้วนี่นา” 
ร่างบอบบางพูดเสียงเบาก่อนจะเลื่อนกระชับผ้าห่มหนาที่ให้ความอบอุ่นนั้นขึ้นมาคลุมตัวประมาณคอโดยที่เขาเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าการกระทำที่กำลังทำอยู่นั้นดึงดูดอีกฝ่ายได้เพียงใด 
ร่างสูงทอดสายตามองร่างนั้นอย่างพินิจพิจารณา 
ยิ้มเล็กๆปรากฏที่ใบหน้าคมก่อนจะโน้มเรียวหน้านั้นลงใกล้ร่างเล็กแล้วใช้ริมฝีปากบางจูบที่แก้มเนียนเบาๆช้าๆแล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออก 
ดวงตากลมโตของ
ผู้ถูกจูบนั้นเบิกกว้างอย่างตกใจก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาในทันทีทันใด 
มือเรียวเล็กจับแก้มของตัวเองด้วยใบหน้าที่แดงซ่านแล้วจ้องมองร่างสูงอย่างงวยงง
“ทำอะไรน่ะ!!!!” Hyde 
ตะโกนขึ้นด้วยความไม่พอใจในการกระทำของร่างสูงที่ทรุดตัวนั่งอยู่บนเตียงข้างๆเขา 

ผู้ถูกถามนั้นยังคงทำหน้าตาเฉยเมยไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเพียงแค่เลิ่กคิ้วพร้อมกับยิ้มบางๆเจือใบหน้านั้นก่อนจะพูดตอบร่างบอบบางข้างเขาไปด้วยเสียงเรียบ
“อ้าว…นึกว่านายชินแล้วซะอีก…นี่แค่หอมแก้มเองนะ…ตกใจอะไร?”
“ไอ้บ้า!ชินไปคนเดียวเซ่!!…บอกแล้วไงว่าอย่ามา…!” 
ยังไม่ทันที่จะได้ต่อว่าต่อขานบุคคลตรงหน้าต่อ 
จู่ๆในหัวสมองก็เบลอไปหมดจนทรงตัวไม่อยู่ 
ร่างเล้กเกือบเอนล้มหงายหากไม่ได้ลำแขนอีกฝ่ายรั้งเอวคอดของเขาไว้เสียก่อน 
มือเรียวเล็กยกขึ้นกุมขมับแน่นด้วยอาการไข้ 
ดวงหน้าสวยนั้นนิ่วหน้าด้วยอาการเวียนหัว แม้ไม่เต็มใจที่จะให้ Sakura 
ช่วยแต่ก็ไม่มีทางอื่นเนื่องจากตัวเขาเองก็ไม่มีแรงที่จะทำสิ่งอื่นใดอีกต่อไป 
ได้แต่ปล่อยให้บุคคลตรงหน้าค่อยๆวางเขาให้นอนพักลงกับเตียง… เจ้าบ้า 
Sakura 
…ทำไมถึงดีกับฉันนักนะ…ทั้งๆที่ฉันก็ทำท่าจะเกลียดนายขนาดนั้น…Hyde 
คิดพลางช้อนดวงตาคู่งามกลมสวยนั้นขึ้นมองอีกฝ่าย 
แม้จะดวงตาทั้งสองจะพร่ามัวด้วยพิษไข้ก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายมองเขาด้วยสายตาห่วงใยอยู่
“นอนพักซะ…แล้วเดี๋ยวบ่ายๆฉันจะทำของร้อนๆมองให้กินก็แล้วกัน” 
Sakura 
พูดพลางใช้ฝ่ามืออุ่นหนาลูบไล้ใบหน้าเนียนก่อนจะผละร่างสูงของตนเดินออกจากห้องไป

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นราวกับจะขัดจังหวะการนอนของร่างบนเตียงที่ใกล้หลับเต็มที 
เปลือกตาบางลืมขึ้นอย่งเหนื่อยอ่อนทอดสายตามองยังต้นเสียงเครื่องสีดำขาวตามสีที่ชอบซึ่งซ่อนอยู่บนหัวเตียงอย่างรำคาญ 
ใช่แล้ว…เขาแอบเอามาจาก Sakura ได้สำเร็จ 
ร่างบอบบางค่อยๆดันตัวขึ้นจากเตียง
“ใครโทรมานะ…Tetsu แน่ๆ” ดวงหน้าหวานบ่นขึ้นมาพลางกุมขมับ 
ลำแขนเรียวเล็กเอื้อมไปคว้าดทรศัพท์มือถือมาอย่างลำบากลำบนก่อนจะกดเปิดและพูดคำแรกของการสนทนาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือบ่งบอกสภาพร่างกายที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก
“ฮัลโหล…”
“Hyde นั่นเธอใช่ไหม…จำฉันได้ไหม?” 
น้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นทักทายเป็นคำถามแก่ผู้รับสายสร้างความงงงวยให้กับร่างเล็กเป็นอย่างมาก 
Hyde ขมวดคิ้วเรียวสวยเป็นปมก่อนจะถามไปอย่างจนใจ
“ใครครับ…” 
ดวงหน้าสวยทำหน้ายุ่งในเมื่อเขาไม่รู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใครก็ต้องถามเช่นนี้เป็นธรรมดา 
เขายังนึกแปลกใจกับน้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนจากที่ไหน 
ร่างเล็กค่อยๆดันตัวขึ้นมานั่งสนทนาทั้งๆที่อาการวิงเวียนก็ยังคงมีอยู่เรื่อยๆทำให้นำเสียงที่พูดออกมาดูสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัดเจน
“นั่นสิ…เธอยังไม่เคยได้ยินเสียงฉันเลยนี่นา…นี่ฉัน Boss นะ”
“Boss!!…นั่น Boss จริงๆเหรอครับ!!!” Hyde 
ตะโกนลั่นอย่างดีใจพลันอาการไข้ก็ทำเอาเขาเกือบวืดล้มนอนกับเตียงเหมือนกัน 
ร่างบอบบางพยายามตั้งสติที่แทบจะเลือนหายกลับมาก่อนจะสนทนาต่อไป
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า…รู้สึกแย่ๆยังไงก็ไม่รู้…” 
เสียงผู้โทรมาถามดัวยความเป็นห่วงซึ่งสัมผัสได้จากเส้นเสียงที่เปล่งออกมาแต่ผู้ถูกถามกลับสายหน้าแล้วพูดตอบไปเพื่อให้อีกฝ่ายนั้นรู้สึกคลายความกังวล
“ไม่มีอะไรหรอกครับ…แค่ปวดหัวนิดหน่อย…ว่าแต่ Boss ครับ..” Hyde 
พูดเกี่ยวกับอาการของตัวเองราวกับไม่ใส่ใจเท่าที่ควรก่อนเสไปพูดเรื่องอื่นไม่ให้ฝ่ายผู้โทรมาได้ถามอะไรต่อ
“ตอนนี้ Boss 
อยู่ไหนเหรอครับ…แล้ว…ที่ผมไม่ได้ไปทำงานนี่ก็เดือนกว่าแล้ว…เอ่อ…Boss 
คงหานักร้องใหม่แล้วสิ…” น้ำเสียงทุ้มเจือหวานดูสลดลงอย่างชัดเจน 
ผู้ถูกถามนั้นนิ่งเงียบไปซักพักหนึ่งก่อนที่จะสบถถ้อยคำต่างๆออกมาอย่างช้าๆชัดๆเพื่อให้อีกฝ่ายที่ซึมเศร้าอยู่ได้ยินและคลายความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้
“เปล่า…ฉันยังไม่ได้หาใหม่…วางใจเถอะ 
ไม่มีใครทำหน้าที่นักร้องของบาร์ได้ดีเท่าเธอหรอก Hyde 
ฉันคงเสียใจแย่ถ้าไล่เธอออก…ลูกค้าเขาติดใจนายกันทั้งนั้นแหละ…” 
เสียงทุ้มหัวเราะหยอกดูไม่จริงจังอะไร เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ Boss 
มักจะพูดในแนวนี้ Boss มักจะหัวเราะในความไร้เดียงสาของร่างบางเสมอ 
แม้จะไม่ได้พูดคุยกับแต่แค่ทางจดหมายนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะรู้ได้ว่า Boss 
มีนิสัยยังไง Hyde 
ยิ้มบางเบาเจือจางที่ดวงหน้าสวยซักเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะหยอกเล่นตามผู้โทรมาเช่นกัน
“นั่นสินะ…Boss 
มักจะขำผมเรื่องนี้ตลอดเลย…ก็หน้าผมเหมือนผู้หญิงอยู่แล้วนี่นาทำไงได้…ว่าแต่ 
Boss โทรที่ไหนเหรอครับเสียงชัดแจ๋วเชียว” 
ร่างเล็กพูดขึ้นเอ่ยถามแก่ผู้โทรมาด้วยความสงสัยทั้งๆที่ไม่อยากได้คำตอบแต่ก็ไม่มีอะไรที่จะถามแล้ว…คนๆนี้มีความลับมากมายเหลือเกินลำพังวันนี้ถ้าจะให้ขุดคุ้ยเรื่องของเขาก็คงไม่หมดอย่างแน่นอน 
เขายังอยากคุยกับ Boss นานกว่านี้อีกนี่นา 
ตลอดเวลาได้แต่เขียนจดหมายส่งให้…แต่ตอนนี้ได้คุยกับแล้วก็อยากจะรู้จักให้มากกว่าที่เป็นอยู่นี้
“ก็ที่บ้านฉันนั่นแหละ…ขี้สงสัยจริงนะ 
Hyde…เธอนี่เหมือนเด็กจริงๆแล้วทำไมจู่ๆก็หายไปอย่างนี้ล่ะ…เพื่อนร่วมงานของนายตั้งเยอะแยะรอนายอยู่นะ…รู้ไหม” 
เสียง Boss พูดขึ้นเริ่มเป็นงานเป็นการมอบคำถามให้กับอีกฝ่ายที่รับสาย 
Hyde 
นิ่งไปซักพักเนื่องจากคำถามที่ทำเอาเขาช็อคแบบไม่ทันตั้งตัว 
มือเรียวเล็กกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ดูราวกับจะเย้ยหยันตัวเอง
“บอกไป Boss ก็คงไม่เชื่อหรอก…ขนาด Tetsu 
เองยังไม่เชื่อเลย…หาว่าผมล้อเล่น…ผมบอกไปจะได้อะไรล่ะ…” 
ดวงหน้าสวยก้มหน้านิ่งจ้องมองยังผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ 
ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไม่พูดจากันอยู่ซักครู่จากนั้นก็ปรากฏเสียงผู้โทรมานั้นถอนหายใจเฮือกแล้วตามมาด้วยเสียงทุ้มที่ดูอ่อนโยนเอ่ยขึ้น
“เธอก็ชอบคิดอย่างนั้นอยู่เรื่อยเลย 
Hyde…อย่าคิดว่าไม่มีใครเชื่อเธอสิ…อย่างน้อยก็ฉันคนหนึ่งล่ะ” Boss 
พูดเสียงเรียบเป็นการเน้นว่าอารมณ์ของผู้พูดนั้นคงที่ม่ได้มีอาการโกรธแต่อย่างใดกับคำพูดที่เหมือนจะประชดประชันของอีกฝ่ายเมื่อครู่ 
Hyde 
ค่อยๆเงยดวงหน้าขึ้นพลางส่ายสายตามองไปยังประตูห้องสีน้ำตาลไม้เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเขามาก่อนจะบอกความจริงที่เขาได้รับรู้ไป
“ผมถูกจับมาขาย…มีคนขายผมให้กับเจ้าของบ้านที่ผมอยู่นี่…ผม…” 
ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆก็เหมือนกับว่าสติจะเลือนหายไป ในหัวมึนไปหมด 
ร่างเล็กค่อยๆใช้หลังมือเรียวเล็กคลำหน้าผากของตนที่ร้อนจัดด้วยพิษไข้ซักนิดก่อนจะแข็งใจพูดต่อ 

แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรเสียงผู้โทรมาก็แทรกขึ้นด้วยความห่วงใยเสียก่อน

“เธอไหวรึเปล่า…ดูท่าเธอจะแย่มากเลยนะ…ฉันวางสายแค่นี้ก่อนดีไหมจะได้พักผ่อน”
“ไม่ต้องหรอกครับ 
Boss…ผมยังพูดต่อได้…แค่นี้เอง…ตอนนี้ผมอยู่ในบ้านของคนๆนั้นครับ” Hyde 
พูดตอบกลับไปทันทีไม่ให้อีกฝ่ายกังวลแล้วพูดอธิบายเรื่องราวต่อไปในขณะที่ผู้โทรมาก็ตั้งใจฟังอยู่เช่นกัน
“แล้วคนที่ซื้อเธอมาชื่ออะไรล่ะ…” Boss ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเดิม 
ไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้นให้ร่างบอบบางรู้สึกได้ 
เขายกฝ่ามือขึ้นลูบที่คางได้รูปของตนเล็กน้อยขณะที่รอคำตอบของผู้รับสายอยู่

ร่างเล็กบอบบางค่อยๆเอนตัวลงนอนกับเตียงนุ่มพลางใช้ลำแขนเรียวเล็กของตนก่ายหน้าผากด้วยดวงหน้าที่แดงก่ำหอบหายใจถี่จนอีกฝ่ายรู้สึกได้ 
Hyde 
ค่อยๆพูดด้วยเสียงที่สั่นเครืออย่างช้าๆให้แก่ฝ่ายผู้โทรมาได้รับฟังเรื่องราว
“เขาชื่อ Sakura 
ครับ…เอ่อ…เป็นเจ้าของที่ๆผมอยู่นี่…ผมว่าเขาเป็นคนประหลาดๆยังไงก็ไม่รู้นะ 
เลี้ยงสิงไว้ด้วย…เขาไม่ยอมให้ผมออกไปไหนเลยเพราะเขาบอกว่าทางแถวนี้เป็นป่าเดี๋ยวจะหลง…อะไรก็ไม่รู้! 
ผมเองก็รำคาญอยู่เหมือนกัน…แต่ดูๆไปแล้วเขาก็เป็นคนใจดีนะ 
เขามาเฝ้าไข้ผมด้วย…ทั้งๆที่ผมก็ทำท่ารังเกียจเขาขนาดนั้นน่ะ…แล้วก็…” 
เสียง 
Boss ผู้โทรมาปล่อยหัวเราะแทรกขึ้น 
ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มหวานจะได้พูดอะไรต่อ 
จนตัวร่างเล็กผู้พูดนั้นงงจนขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันเป็นปมอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของผู้เป็นเจ้านาย 
เขาจึงต้องเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ขำอะไรครับ”

“ขำเธอน่ะสิ…พูดบรรยายซะยาวเชียว…แสดงว่าเธอดูจะติดใจคนๆนั้นแล้วนะ” 
Boss พูดขึ้นทั้งๆที่น้ำเสียงของเขาดูจะหัวเราะอยู่เนื่องๆเคล้ากันไป

“ไม่มีทาง!ไม่มีทาง!เจ้าคนบ้าๆเอาแต่ใจตัวเองอย่างนั้นจะให้ผมชอบเหรอ…ไม่ไม่ไม่!!” 
ร่างเล็กเถียงขึ้นมาด้วยดวงหน้าที่แดงซ่านยิ่งกว่าที่เป็นอยู่หลายเท่า 
น้ำเสียงที่พูดดูร้อนรนราวกับว่าอีกฝ่ายเดาความในใจลึกๆของเขาถูก Hyde 
ได้แต่พูดวกไปวนมาด้วยเสียงดังสั่นอย่างอายๆโดยที่ยังมีเสียง Boss 
หัวเราะหยอกๆอยู่
“แล้วฉันจะโทรมาหาใหม่…ฉันไม่กวนเธอแล้วนะ Hyde 
นอนพักให้สบายแล้วกัน…แค่นี้นะ” 
เสียงโทรศัพท์ดังยาวแสดงให้รู้ว่าอีกฝ่ายได้วางหูไปแล้ว 
ยังไม่ทันที่ปากอิ่มจะได้อ้าปากห้ามอะไร Boss ก็วางไปซะแล้ว Hyde 
มองโทรศัพท์มือถือในมือเรียวเล็กของตนอย่างเซ็งๆก่อนจะวางมันลงกับโต๊ะไม้สีน้ำตาลอ่อนๆข้างๆเตียงแล้วสบถขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“อะไรกัน Boss …คิดจะวางก็วาง…ผมยังอยากคุยกับ Boss 
อีกนี่นา…แย่จัง” 
ทั้งๆที่อยากคุยต่อ…แต่ Hyde 
ก็อดแปลกใจกับไม่ได้กับการกระทำของผู้โทรมา 
ทำไม Boss ถึงไม่มีอาการตกใจอะไรเลยนะ…กลับทำเหมือนธรรมดาทุกอย่าง 
หรือว่าเขาจะรู้แล้ว…ถ้ารู้แล้วจะให้บอกอีกทำไมล่ะ…หรือเพื่อให้แน่ใจ…สิ้นความคิดประตูไม้แกะสลักหน้าห้องกว้างก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่คุ้นเคยนั้นเดินเข้ามา 
ในมือใหญ่นั้นประคองถาดซึ่งมีโจ๊กของร้อนใส่ชามแก้วสีขาวขุ่นวางอยู่ 
ขาเรียวของร่างสูงค่อยๆก้าวเดินตรงมายังเตียงก่อนจะวางถาดนั้นลงกับดต๊ะข้างๆเตียง 
สายตาคมกร้าวเหลือบมองมือถือที่วางอยู่ซักครู่ก่อนจะหยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมาแล้วหันมาสนทนากับร่างบอบางที่ช้อนตามองเขาอยู่
“ฉันยึดมือถือนายไปแล้วนี่นา…แอบไปเอามาตอนไหนล่ะเนี่ย” 
น้ำเสียงทุ้มกังวาลพูดเสียงเรียบก่อนจะวางมือถือลงที่เดิมแล้วสาวเท้าเดินไปหยิบเก้าอี้ 
ลากมานั่งข้างๆร่างที่นอนอยู่ Hyde 
ค่อยๆดันกายขึ้นมานั่งเอนหลังพิมพ์กับหัวเตียงก่อนจะคว้ามือถือมาไว้ข้างกายเหมือนกลัวว่าบุคคลข้างๆเขาจะยึดไปอีก

“ไม่ยึดมือถือฉันไปอีกล่ะ…ไม่กลัวฉันจะโทรเรียกใครมาช่วยหรือไง…Sakura”
“ทำอย่างนั้น…นายก็คงเกลียดฉันไปเลยมั้ง” Sakura 
พูดตอบไปอย่างทันควันพลางเป่าโจ๊กร้อนๆนั้นให้เย็นลงบ้าง 
ดวงตากลมโตมองอย่างไม่เข้าใจอยู่ซักครู่ก่อนจะเอ่ยคำถามแก่ร่างสูงข้างๆเขา
“กลัวฉันเกลียดหรือไง…” 
ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำถามก่อนจะยิ้มให้กับร่างเล็กผู้ถามนั้นเล็กน้อยและพูดตอบกลับไปโดยที่ไม่ใส่ใจอะไรเท่าไร
“ถ้าใช่แล้วนายจะทำยังไงล่ะ Hyde” 
ร่างเล็กถึงกับนิ่งไปเมื่อเจอคำตอบของฝ่ายร่างสูง Sakura 
จ้องมองร่างที่นิ่งอึ้งนั้นก่อนจะตักโจ๊กร้อนๆใส่ช้อนพลางยื่นให้ดวงหน้าสวยเป็ฯการตัดบทไม่ให้ร่างเล็กได้ถามอะไรต่ออีก
“เอ้า!…กินซะ…อุตส่าห์ทำมาให้” 
ดวงหน้าสวยมองอย่างแกลๆซักพักก่อนจะช้อนสายตามองฝ่ายที่พูด 
ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งไปซักพักจนในที่สุด Hyde 
ก็ต้องปล่อยหัวเราะออกมาดังลั่นจนผู้นั่งข้างเขาตกใจ

“จะบ้าหรือไง!!…ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กไปได้…แต่จะให้ป้อนก็ได้อ่ะ…” 
ดวงหน้าหวานพูดพลางยิ้มให้เจือจางที่ใบหน้าอย่างเบาบางก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าหวานของตนเข้าใกล้แล้วกินโจ๊กจากช้อนนั้นอย่างช้าๆโดยที่มีสายตาคมกร้าวของร่างสูงจ้องมองอยู่ไม่ลดละ 
ปลายลิ้นเลียริมฝีปากอิ่มที่เลอะอาหารก่อนจะเอ่ยปากชมอีกฝ่ายด้วยท่าทางร่าเริง
“อร่อยแฮะ…เหลือเชื่อเลยจริงๆว่านายทำเอง” 
คำพูดด้วยเสียงทุ้มหวานออกจะเหลือเชื่อกับฝีมือการทำอาหารพลางตบมือเบาๆให้ใบหน้าคมราวกับเด็กๆ 
มือแกร่งเชยคางดวงหน้าสวยขึ้นมาก่อนจะตักอาหารเข้าปากอีกคำเพื่อไม่ให้ร่างเล็กได้พูดอะไรต่อไป
“พูดมากจริงนะนาย…” Sakura 
พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเก็บอาการเขินอายไว้ภายในก่อนจะตักโจ๊กใส่ปากอิ่มของอีกฝ่ายอีก 
Hyde 
จ้องมองใบหน้าคมนั้นพลันคำพูดของผู้โทรมาเมื่อครู่ก็ปรากฏขึ้นลอยคว้างในสมองอย่างยากจะเลือนหายได้ 
สีหน้าที่เจือจางด้วยสีเลือดหน่อยๆเริ่มแดงซ่านขึ้นมาอีกครั้งจนฝ่ายตรงข้ามสังเกตเห็น 
Sakura ค่อยๆเลื่อนหน้าคมเข้าใกล้ดวงหน้าสวย
“อะไร…ไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอ…หน้าแดงเชียว” 
ร่างสูงใช้หน้าผากตัวเองแตะกับอีกฝ่ายแล้วค่อยๆถอนออกใบหน้าคมเจือยิ้มซักเล็กน้อยก่อนจะพูดราวกับรู้ความคิดลึกๆของอีกฝ่ายที่ปรากฏให้เห็นที่ใบหน้าแดงซ่านนั้น 
ร่างสูงโน้มกายของตนเข้าใกล้ร่างบอบบางมากขึ้น มานั่งบนเตียงข้างๆร่างนั้น
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ…เจ้าบ้า!!!” Hyde 
พูดขึ้นพลางใช้ลำแขนเรียวผลักร่างสูง 
แต่แล้วลำแขนทั้งสองข้างของเขาที่ผลักออกไปก็ถูกจับไว้แน่น 
ร่างสูงค่อยโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยนจนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ค่อยๆไหลทะลักเข้ามา 
ร่างเล็กได้แต่นิ่งเงียบจ้องมองหน้าอีกฝ่ายที่ค่อยๆเงยขึ้นมองเขาเช่นกัน
“Saku….” ริมฝีปากบางประกบจูบกับปากอิ่มชื้นที่เผยอออกจะพูด 
ปลายลิ้นอุ่นเข้าสอดแทรกซอกซอนโดยทั่วซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบโต้ไปเช่นกัน 
โดยการสอดแทรกปลายลิ้นของตนกลับไป ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออก 
ดวงตากลมโตจ้องมองดวงหน้าคมนั้นก่อนจะหลบสายตา…เขาตอบรับอีกฝ่ายเมื่อไหร่นะ…ไม่รู้ตัว…นี่แสดงว่าตัวเองก็เป็นอย่างที่ 
Boss พูดจริงๆงั้นเหรอ….
“กลัวเหรอ…ที่จะรักฉันน่ะ…” เสียงทุ้มกังวาลพูดขึ้นเรียบเนิบ 
ดวงตาคมกร้าวจ้องมองร่างเล็กที่หลบสายตานั้นก่อนฝ่ามืออุ่นจะจับที่แก้มเนียนลูบช้าๆ 
ดวงหน้าสวยส่ายหน้าปฏิเสธคำถามของอีกฝ่าย Hyde 
ปัดลำแขนแข็งแรงออกก่อนจะพูดแก้ขัดไปอย่างช่วยไม่ได้
“ใครกันฟะ!รักนาย…หลงตัวเองชะมัด…อย่ามารบกวนผู้ป่วยเด่ะ” 
ดวงหน้าหวานพูดด้วยดวงหน้าแดงซ่านจนตัวเขาเองก็รู้สึกได้ 
จู่ๆร่างกายก็ร้อนผ่าวไปหมด 
นี่มันพิษไข้หรือว่าเป็นความรู้สึกลึกๆของเขากันแน่ 
Sakura 
มองร่างบอบบางซักเล็กน้อยก่อนจะนั่งท้าวคางจ้องมองไปที่จุดเดิมต่อ 
เมื่อเห็นว่าร่างสูงยังไม่ยอมละสายตาจากร่างเล็ก Hyde 
จึงได้แต่นอนตะแคงหันหลังให้แก่ฝ่ายที่เพ่งมองไม่ยอมมองหน้าผู้นั้น 
ดวงตาคมแฝงด้วยความในใจบางอย่างก่อนจะโน้มตัวเขาใกล้ร่างที่นอนหลบอยู่แล้วกระซิบเสียงเบาที่ข้างๆหู
“ในใจนายคิดยังไงฉันรู้นะ…เพราะฉันก็คิดเหมือนกับนายเหมือนกัน” 
สิ้นคำพูดริมฝีปากบางก็จุบที่ติ่งหูขาวเบาๆก่อนจะเดินออกไปเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกฝ่ายโดยที่ร่างเล็กผู้ฟังนั้นหน้าแดงก่ำจนยากที่จะหาย…เขาเอาผ้าห่มคลุมศรีษะเป็นท่าคลุมโปงก่อนจะพยายามข่มตาหลับ…แต่เขาก็รู้ดีว่ามันทำได้ยากเต็มทีเพราะในหัวเขาตอนนี้ยุ่งเหยิงสับสนเพราะคนๆนั้นเสียแล้ว….

to be continous 
«back part 4   next part 6»