Brilliant Blue Episode
7
by
akuma sama
ถ้ายังไงก็อยากให้ Comment มากันจัง เราอยากรู้ว่า Fic เราเป็นไงมั่งน่ะ^_^ please....
Brilliant Blue Episode
7
เปลือกตาบางลืมขึ้นมาอย่างช้าๆท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้อง
ร่างบอบบางดันกายขึ้นมาจากเตียงนุ่มพลางบิดขี้เกียจไปมาด้วยอาการง่วงนอนก่อนจะสะบัดหัวอย่างตกใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้
เขาเบิกตากว้างพลางส่ายสายตามองไปรอบๆห้อง
แต่ก็เป็นห้องที่เขาคุ้นตาเป็นอย่างดีนี่นา
แล้วเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นมันยังไงกันแน่
ดวงตากลมโตเหลือบมองเห็นร่างสูงที่นั่งข้างอยู่นานซึ่งกำลังเทไวน์องุ่นใส่แก้วทรงสวยแล้วยกขึ้นจิบเบาๆ
มาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
.
ไง
Hyde
หลับสบายดีไหม
ฉันก็เตือนแล้วเตือนอีก
ทีนี้รู้รึยังล่ะ
ร่างสูงพูดขึ้นก่อนขยับร่างของตนเข้าใกล้
สายตาคมยังคงจ้องมองที่ดวงหน้าสวยราวกับจะให้อีกฝ่ายสรรหาถ้อยคำแก้ตัวมาพูดกับเขาให้ได้
ก็แล้วไง Sakura
อย่ามากวนประสาทตอนนี้
ฉันอยากรู้ว่าฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไง Hyde
ถามพลางชี้นิ้วไปรอบๆห้องกว้างอย่างงงๆ
เหตุการณ์ที่ถูกตัดตอนไปด้วยอาการหลับจากยาสลบของเขาทำให้เขาคิดไม่ตกเวียนไปวนมาในหัสจนเขาแยกแยะมันไม่ออก
แล้วทำไมคนๆนั้นต้องทำแบบนั้นด้วยนะ
ก็ฉันพามาน่ะสิ
เห็นนั่งอยู่อย่างนี้นายน่าจะรู้นะ
ใบหน้าคมพูดด้วยอารมณ์กรุ่นที่แฝงอยู่ภายในแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดืมขณะที่ลำแขนอีกข้างก็เกี่ยวอยู่ที่คอดเอวบางของอีกฝ่าย
ร่างบอบบางดูเหมือนจะยังดื้อดึงไม่ยอมลดละความพยายามถามเรื่องที่คั่งค้างในสมองเขาออกมาให้หมด
ฉันอยากรู้!
.ฉันว่านายต้องรู้แน่ๆ
ฉันไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ไม่รู้ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่ ตั้งใจจะปั่นหัวฉันเล่นหรือว่าอะไร
พวกนายน่ะ!!!
. ตอบฉันมาได้ไหมล่ะ Saku!?!
ทำไมนายเหมือนจะกำความลับอะไรบางอย่างไว้อย่างกับว่าไม่ให้ฉันรู้เรื่องราวอะไรเลย
แล้วทำไมเขาต้องทำอย่างนั้นด้วย! ทำไม Ki
.!!!!!
ริมฝีปากอิ่มที่อ้าเผยอออกพูดถ้อยจำต่างๆออกไปด้วยความสงสัยถูกหยุดไว้ด้วยริมฝีปากบางที่เข้าประกบจูบในทันทีไม่รอให้พูดอะไรต่อได้อีก
พร้อมกับไวน์องุ่นในริมฝีปากผ่านเข้าสู่ปากอิ่มอย่างช้าๆให้ได้รู้รสบวกไปกับปลายลิ้นที่ซอกซอนเข้าไปภายในโดยทั่วถึง
กระนั้นก็ยังมีบางหยดที่ไหลเลอะออกมาจากริมฝีปากบ้าง
หยดน้ำรสเลิศไหลไล่เลื่อนลงมาสู่ลำคอขาวเนียน
ร่างสูงค่อยๆถอนริมฝีปากออกพลางจ้องมองร่างบอบบางในอ้อมแขนของตนที่ไอลำสักรสไวน์นั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ก่อนจะโน้มหน้าเข้าใกล้ดวงหน้าสวย
ต้องเก็บให้หมด
รู้ไหม
ว่าไวน์นี้รสชาติดีมากๆเลยนะ
ปลายลิ้นอุ่นของเจ้าของถ้อยคำลามเลียตรงลำคอบริเวณที่หยดไวน์ไหลริน
กระชับร่างแนบชิดไม่ให้ลำแขนเรียวเล็กของฝ่ายร่างเล็กได้ป้องปัดอะไรได้
Sakura!!!
.อย่าทำอย่างนี้นะ!!!
เสียงทุ้มเจือหวานร้องห้ามให้หยุด
ลำแขนเรียวเล็กนั้นพยายามปัดป่ายร่างสูงทีตอนนี้เริ่มโอบรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
แต่ยังคงไม่ละความพยายามของใบหน้าคม ลำแขนแข็งแรงยกแก้วไวน์ขึ้น
เทน้ำสีม่วงแดงให้ไหลรินเรื่อยตาซอกคอแล้วกระหวัดปลายลิ้นของตนลามเลียอย่างช้าๆแต่หนักหน่วงก่อนจะกดร่างบอบบางลงกับเตียงนุ่มในทันทีจนผู้ถูกกระทำรู้สึกเวียนหัวจากแรงกดนั้น
Hyde ค่อยๆฝืนเงยหน้าขึ้นแต่ก็ถูกร่างสูงรุกเร้าอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวติด
ลำแขนแข็งแรงของฝ่ายรุกไม่รอช้าเลื่อนแกะกระดุมเสื้อตัวบางขาวทั้งชุดออกในทันนที
แม้ Hyde จะต่อต้านแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงอีกฝ่ายได้
ที่ทำได้ในขณะนี้คือเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบกับดวงตาคมกร้าวแฝงแววโทสะนั้น
ปลายลิ้นอุ่นยังคงลามเลียหยดน้ำสีม่วงแดงที่ยังคงค้างอยู่ตามซอกคอและบริเวณหน้าอกเนียน
ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนหน้าคมเข้าประชิดติดดวงหน้าสวยแล้วจ้องมองดวงตาคู่งามกลมของฝ่ายเบื้องล่างซึ่งหลบสายตาอยู่แล้วค่อยโน้มหน้าคมกระซิบแผ่วที่ข้างหู
นายจะต่อต้านฉันไปทำไม
รับไม่ได้? หรือว่าเพราะนายไม่ชอบฉัน
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดจากปากอิ่มนั้น
ดวงหน้าหวานยังคงไม่กล้าที่จะสบตากับเขาอยู่
ด้วยสาเหตุใด
ด้วยอารมณ์ไหน
โกรธ
เกลียด
รับไม่ได้
หรือว่าเพราะอะไร
เขาไม่เคยรู้มาก่อน การกระทำอย่างนี้ผิดงั้นหรือ
ถ้าการกระทำนั้นเนื่องมาจากเขารักคนๆนี้จริง ปรารถนาจริงๆ
ไม่เพียงแค่เรือนร่างที่สวยงามบอบบางนี้เพียงเท่านั้น
ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้น แต่ทุกอย่าง
ทุกอย่างที่เป็น
Hyde
เขาต้องการทั้งหมด
ต้องการให้มาอยู่กับเขา
ไม่อยากยกให้ใครอื่นไป
ทั้งๆที่
Hyde ก็ดูเหมือนจะคิดเหมือนกับเขา
แต่ทำไมถึงไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยซักคำ
เพราะคนๆนั้นงั้นหรือไง
เมื่อไม่ได้คำตอบอะไรจากร่างเบื้องล่าง Sakura
จึงตัดสินใจสานต่อการกระทำในตอนนี้
ลำแขนของฝ่ายรุกเร้าตวัดรัดร่างบอบบางให้แนบชิดกับร่างตัวเองมากยิ่งขึ้นจนสัมผัสได้ถึงความร้อนในกายของอีกฝ่ายได้ทุกจุด
ดวงหน้าหวานทำท่ามุ่นคิ้วราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
ที่ทำอย่างนี้
เพราะนายรักฉัน
งั้นเหรอ?
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นผะแผ่วปะปนมากับเสียงกระเส่าเมื่อร่างสูงผู้ถามยังคงรุกต่อไป
ดวงหน้าคมเงยขึ้นพูดกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนให้ผู้ถามได้ยินอย่างถนัดหู
รักสิ
รักนายมาก
ไม่อยากให้ไปไหน
ไม่ให้ใครมายุ่งไม่ยกนายให้ใคร
รวมถึงไอ้หมอนั่นด้วย
ร่างสูงพูดพลางซุกไซร้ตามหน้าอกเนียน
ลำแขนแข็งแรงค่อยปลดอาภรณ์ชิ้นที่เหลือของร่างเบื้องล่างและตนออกอย่างช้าๆ
ฝ่ามืออุ่นหนาเลื่อนลูบไล้ผิวกายเนียนไปทั่วปลุกแรงอารมณ์ให้ยิ่งมากขึ้น
เรียวขาเนียนเล็กค่อยๆขยับแยกออกก่อนลำแขนจะโอบโน้มรอบลำคอของ Sakura
ให้ใบหน้าคมใกล้ชิดกับตามากขึ้นจนร่างสูงรู้สึกแปลกใจแต่แล้วน้ำเสียงทุ้มเจือหวานที่หอบหายใจคลอเคล้าจึงเอ่ยขึ้นเพื่อให้คลายความสงสัย
ก็บอกฉันตั้งแต่แรกสิ
บอกให้ฟัง
ทุกสิ่งทุกอย่าง
ความรู้สึกที่นายมีต่อฉัน
ทั้งหมด
ฉันก็จะได้บอกว่ารักนายเหมือนกัน
จากใจจริงๆนะ
Hyde
พูดขึ้นเสียงแผ่วช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองยังดวงตาคมกร้าวซึ่งก็จ้องมองมาเช่นกัน
ร่างสูงนิ่งซักครู่ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยเจือใบหน้า
ฝ่ามืออุ่นหนาเลื่อนขึ้นลูบไล้ดวงหน้าหวานเบาๆก่อนจะเชยคางขึ้นประกบจูบแล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆก่อนจะไล่เลียตามซอกคอเนียน
ดวงหน้าหวานค่อยสะบัดเงยขึ้นไม่ขัดขืนใดๆ
เปิดทางให้ร่างเบื้องบนได้ทำตามปรารถนาเมื่อรู้ว่าร่างเบื้องล่างไม่ได้ขัดขืนอะไรต่อ
ร่างสูงจึงเริ่มรุกเร้าอย่างต่อเนื่อง
กอดรัดร่างบอบบางแน่นขึ้นเร่งเสียงครางหวานหูให้เปล่งออกจากริมฝีปากอิ่มชื้นสีชมพูเจือจางสวยของดวงหน้าหวาน
ริมฝีปากบางสวยใสเลื่อนลงต่ำพร้อมกับปลายลิ้นอุ่นที่หยอกเย้าไปเรื่อยๆในขณะที่เรียวขาเล็กนั้นเลื่อนไปมาลูบไล้เรียวขาของร่างเบื้องบนพร้อมกับเสียงครางหวานที่มีมากขึ้นเรื่อยๆเนื่องจากแรกรุกเร้า
นิ้วสวยจากมือเรียวเล็กไล่เลื่อนกรีดแผ่นหลังระบายอารมณ์ที่เกิดขึ้น
ดวงหน้าสวยแหวกสะบัดเงยตามปลายลิ้นอุ่นที่ไล่เลื่อนจากปลายคอจนถึงคางและสันคาง
ลำแขนแกร่งยกเรียวขานั้นขึ้นลูบไล้แผ่วเบาก่อนจะประกบจูบกับริมฝีปากอิ่มใช้ปลายลิ้นสอดแทรกซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับกลับมาเช่นเดียวกัน
เสียงกระซิบแผ่วหอบหายใจของทั้งสองฝ่ายยังดำเนินต่อไปเนิ่นนานจนถึงที่สุดสิ้น
ดวงหน้าสวยขมวดคิ้วเรียวแน่นด้วยความเจ็บที่ก่อเกิดจากการกระทำของร่างสูง
ฝ่ามืออุ่นหนาลูบไล้ดวงหน้าเนียนที่ปริ่มน้ำตาก่อนเสียงทุ้มกังวาลที่ฟังดูอ่อนโยนจะเอ่ยขึ้นเป็นเชิงถาม
ขอโทษนะ
ที่ไม่ได้ถามก่อน
เจ็บมากไหม
Sakura
เอ่ยถามขึ้นก่อนจูบซับน้ำตาที่คลอคลั่งที่หางตาของดวงตากลมสวย Hyde
ส่ายหน้าแม้ตอนนี้ความเจ็บปวดจะมีมากมาย
ลำแขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบรอบลำคออีกฝ่ายให้หน้าคมโน้มเข้าใกล้พร้อมกับรอยยยิ้มบางละมุนเจือดวงหน้าหวาน
ไม่เจ็บก็บ้าสิ
.คนอะไร
แรงเยอะชะมัด
บ้า! Hyde
พูดเป็นเชิงว่าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
บ้าชะมัด
ไม่น่าปล่อยตัวปล่อยใจให้เจ้านี่เลยจริงๆ
คิดแล้วเจ็บใจจริงๆ!!!
แต่ช่างเถอะ
ก็เผลอรักไปแล้วนี่นาจะให้ทำไงได้
แล้วต่อไปฉันจะเป็นยังไงเนี่ย
ตั้งแต่เจ้าคนๆนี้เข้ามาในชีวิตก็ดูเหมือนจะพลิกผันไปซะทุกอย่าง
เรื่องประหลาดที่เขาได้เจอมันยังคงเป็นปมในหัวของเขาอยู่ยังไม่ซาไป
ส่วนคนๆนี้ก็ใช่จะเปิดเผย
กลับยิ่งดูปิดบังลึกลับจนเขาอยากจะล้วงลึกลงถึงแก่นกลางของเบื้องหลัง
ดวงตาคู่คมกร้าวที่ดูมีมนตร์ขลังราวกับแรงสะกดให้ต้องหยุดนิ่ง
แล้วนิสัยที่ยังคล้ายกับคนๆนั้นอีกต่างหาก
Hyde เหลือบตามองร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆเขา
หลังจากที่ทุกสิ่งทุกอย่างจบสิ้นลง
ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจให้แก่ผู้นั้นได้ยิน
รู้ไหม
Sakura
นายคล้ายๆกับ Boss ของฉันมากๆเลยนะ
ผู้ถูกทักนั้นเลิ่กคิ้วขึ้นก่อนจะหันมามองร่างเล็กผู้พูดนั้นอย่างแปลกใจ
ร่างสูงเขยือบเข้าใกล้ร่างบอบบางแล้วพูดโต้ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มกังวาลคุ้นหู
งั้นเหรอ
แล้ว
เออ
นายทำงานอะไรล่ะ Sakura
เอ่ยถามขึ้นก่อนจะพลิกตัวใช้ลำแขนแกร่งท้าวศรีษะของตนให้ดวงหน้าคมหันมาทางใบหน้าของอีกฝ่ายที่นอนตะแคงมาทางเขาด้วยความเอ็นดูซึ่งสังเกตได้จากริมฝีปากบางที่เจือยิ้มนิดๆ
Hyde ค่อยเงยหน้าขึ้นให้พอทัดเทียมกับอีกฝ่าย
ทำงานอยู่ที่บาร์ในตัวเมือง Tokyo นู้น
เป็นนักร้องของบาร์
.แล้วที่บาร์ก็มี Boss เป็นเจ้าของกิจการทั้งหมด
ร่างเล็กเริ่มขยับเขยื้อนตัวขึ้นเพื่อที่จะได้พูดถึงบุคคลที่เขาดูจะนับถือเป็นพิเศษได้ถนัด
ฉันน่ะ
ไม่เคยเห็น Boss หรอก
รู้จักก็แค่ทางโทรศัพท์กับจดหมาย
เหลือเชื่อใช่ไหม? ดวงหน้าหวานพูดพลางยิ้มเจือใบหน้าใสราวกับเด็กๆ
แต่มันก็เหมือนจะแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเช่นกัน
.
ดวงตาคมกร้าวมองทะลุเข้าไปยังความรู้สึกนั้นได้ดี
คงเสียใจมากสินะ
ที่ต้องจากทั้งงาน
ทั้งเพื่อนสนิทและก็ทั้งเจ้านายที่รักด้วยอย่างนี้
ลำแขนแกร่งโอบกอดกระชับร่างเล็กหลังจากที่ความคิดนั้นก่อเกิดขึ้น
Hyde
.
ถ้านายรู้เรื่องทั้งหมด
ความรู้สึกนายจะเปลี่ยนไปขนาดไหนนะ
จะคงที่หรือแปรผันเปลี่ยนจากที่เคยเป็น
ไม่ช้าหรอก
Hyde
แล้วนายจะได้รู้ว่าสาเหตุที่เจ้านั่นต้องทำอย่างนั้นเพราะอะไร
แล้วฉันที่เป็นใครกันแน่ที่นายสงสัยอยู่ บางที
นายอาจจะรู้สึกเหลือเชื่อก็ได้ถ้านายได้รู้ความจริงทั้งหมด!
ว่าแต่
ฉันอยากถามอะไรนายซักหน่อย
Hyde
นี่นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าโดนจับมาขายตั้งแต่เมื่อไร?
ดวงหน้าสวยของผู้ถูกถามหันควับมาพร้อมกับเรียวคิ้วที่มุ่นขมวดเป็นปมยิ่งกว่าเงื่อน
2 ชั้นเสียอีก Hyde พยายามคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างลำบาก
แย่ชะมัด!
ถ้าเขาเป็นคนช่างจำอะไรให้มากกว่านี้ก็คงจะดีนะเนี่ย
จะได้ไม่ต้องมาลำบากทีหลังอย่างนี้
ราวกับว่ามีอะไรซักอย่างผุดขึ้นมาในความคิดของเขา
ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันทีก่อนจะหันมาทางร่างสูงด้วยหน้าตาตื่นตระหนกเนื่องจากการฉุกคิดขึ้นมาได้ของเขา
อะไรบางสิ่ง
ที่ทำให้เขาอยู่ที่นี่
ใช่แล้ว!!!
.ฉันหลับ!
หลับอยู่ที่หน้า Mansion
เพราะเมา
แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เป็นบ้านนายนี่หล่ะ!!!
Hyde พูดขึ้นอย่างตกใจ
ใช่แล้ว
ใครสักคน
ที่ขายเขาให้กับคนๆนี้
ใครนะ?
ใบหน้าคมทำท่าขบคิดอยู่นานก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงเบาสร้างความแปลกใจให้กับร่างเล็กที่นิ่งอึ้ง
แต่ก่อนที่ความสงสัยในตัวของ Hyde
จะได้เอ่ยผ่านริมฝีปากอิ่มออกมาเป็นคำพูดถามอีกฝ่าย
ร่างสูงก็พูดเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
เจ้าหมอนั่นท่าทางจะเอาจริง
Hyde
จะว่าไปแล้วนายก็เสน่ห์แรงใช่เล่นนะ
Sakura พูดพลางหัวเราะหยอกๆ
แทนที่ความสงสัยในหัวสมองของร่างบอบบางจะคลายไปบ้างกลับยิ่งขมวดปมแน่นขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินประโยคที่ฝ่ายตรงข้ามพูด
หมายความว่ายังไง
ฉันไม่เห็นเข้าในเลย Saku
ดวงหน้าหวานพูดขึ้นพลางทำหน้าเบ้ไม่พอใจ
คนกำลังจริงจังกับชีวิต
เจ้านี่ก็ดูเหมือนจะพูดอะไรที่เข้าใจยากให้เขาสงสัย
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่จริงจังราวกับล้อเล่นเสียทุกที Hyde
เขยือบตัวเข้าใกล้ขึ้นไปอีกพลางเขย่าร่างสูงให้ตอบตำถามเขา
เฮ้ย!ตอบมาเด้!
พูดอะไรไม่เห็นเข้าในเลยซักกะนิด
ฉันไม่ได้ฉลาดอย่างที่นายคิดนะเว้ย
โธ่เอ๊ย
Hyde
ฉันก็แค่พูดล้อเล่นไปอย่างนั้นเอง
นายก็คิดมากไปได้
Sakura พยายามพูดบ่ายเบี่ยงเสไปแต่ก็ดูเหมือนว่า Hyde
จะไม่มีทีท่ายอมความเลยซักนิด ยังคงป้อนคำถามต่อไปบีบให้ร่างสูงตอบ Sakura
ได้แต่หัวเราะร่วนอย่างขบขันในความเอาแต่ใจของร่างบอบบางข้างเขา
แต่ก็ไม่ได้มีมาให้ได้ฟังแม้แต่คำตอบเดียว
Sakura
ถ้านายไม่ตอบนะ!
ฉันจะไม่ยุ่งกับนาย ไม่คุยกับนาย
จะไม่กินข้าวด้วยกัน จะไม่เลี้ยงไอ้สิงโตน้อยให้ตอนนายไม่อยู่
จะไม่
!!!
ยังไม่ทันที่เสียงต่อรองแบบเด็กๆนั้นจะได้เอ่ยอะไรต่างๆนานาสารพัดขึ้นมาขู่ต่อให้ร่างสูงยอมจำนนก็ถูก
Sakura ประกบจูบในทันที หยุดทุกอย่างไว้ซะก่อน
จากนั้นจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก
จ้องมองดวงตากลมโตของใบหน้าหวานใสราวกับหญิงสาวแล้วพูดกระซิบแผ่วข้างๆหูกลั้วเสียงหัวเราะ
ถ้านายต่อรองกับฉันได้
งั้นฉันก็เหมือนกัน..ถ้านายไม่หยุดพูด
นายกับฉันได้อีกรอบแน่ๆ
ทันตาเห็น
ทันทีที่เสียงทุ้มกังวาลผ่านเข้าโสตประสาท
ริมฝีปากอิ่มสวยที่อ้าปากจะโต้เถียงก็หยุดตีฝีปากทันที
ดวงหน้าหวานตีสีหน้ายุ่งพลางจะอ้าปากบ่น
แต่ทันทีที่อ้าปากก็ถูกลำแขนแกร่งกดลงกับเตียงนุ่มในทันที Hyde
ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อทำได้เพียงแค่จ้องมองร่างสูงนั้น
อย่าถามอะไรฉันเยอะนะ
เพราะอีกไม่นานนายก็จะได้รู้
เข้าใจไหม?
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงแค่การพยักเพยิดดวงหน้าสวยแทน
เพราะเกรงว่าถ้าพูดแล้วจะเป็นอย่างที่อีกฝ่ายเตือนแหงๆ ร่างสูงค่อยลุกขึ้น
ใส่อาภรณ์ของตนก่อนจะหันมาทางร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง
จะไปเอาอะไรมาให้กิน
นี่ก็ตกค่ำแล้ว
แล้วก็เดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำนะ
ดูสิ
ไวน์เลอะเตียงไปหมด
นายคงลุกไม่ไหวหรอก อยู่ที่นี่ไปก่อนนะ
ที่รัก
คำพูดเชิงยียวนเอ่ยขึ้นก่อนเจ้าของถ้อยคำจะออกจากห้องไป
ร่างเล็กยังคงมองด้วยแววตาค้อนเคืองอยู่อย่างไม่ลดละ
ที่รักงั้นเหรอ
บ้าที่สุดเลย!!ก
ไอ้
Sakura!!!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไอ้สิงโตน้อย
วันนี้เจ้านายแกออกไปจากบ้านแต่เช้าเลย
รู้ไหมไปไหน
Hyde เดินมาพลางนั่งยองๆข้างเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักแสนหวงของผู้เลี้ยงที่เขาถามถึง
มือเรียวเล็กลูบหัวเจ้าสิงโต้น้อยช้าๆ
เจ้าสัตว์เลี้ยงที่ถูกถามพยักศรีษะฟูฟ่องของตนหงึกหงักราวกับเข้าใจความก่อนจะชูหัวเชิดหน้าไปทิศทางที่ตัวเมือง
Tokyo ตั้งตระหง่านไกลสุดลูกหูลูกตา
ดวงตากลมโตทอดสายตามองไปทางเดียวกับไอ้สิงโต้น้อยอย่างครุ่นคิด
รู้สึกว่าเจ้านั่นจะเขข้าเมืองบ่อยมาก
อยากรู้จริงๆว่าทำงานอะไร
แล้วทำไมต้องมาตั้งบ้านอยู่ซะไกลลิบลิ่ว
อ้าก!!! ทำไมไอ้ คนรัก
ฉันมันถึงมีความลับเยอะอย่างนี้นะ
ถามก็ไม่ได้อีก
แล้วที่บอกว่าอีกไม่นานก็จะได้รู้ ต้องนานแค่ไหนนะ
จนกว่าน้ำแข็งขั้วโลกละลายมารวมกันเลยหรือไงถึงจะบอกฉันได้
โอ้ย!
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ไม่เอาแล้ว
ร่างเล็กยืนขึ้นเหยีอดตัวบิดขี้เกียจไปมาก่อนที่ Idea
แก้เซ็งจะจุดประกายขึ้นมาให้หัวสมอง
เรียวปากอิ่มสวยเหยียดยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่
ก็เข้าออกแทบทุกห้องแล้ว เหลือแค่ห้อง
Saku นี่หล่ะ
จะเข้าทีไรหมอนั่นต้องบอกห้ามเสียงแข็งทุกที
ปิดบังอะไรไว้นักรึไงว่าพลางก็รีบสาวเท้าเล็กๆของตนเดินไปยังห้องผู้นั้นในทันที
โดยที่มี 4 เท้าของเจ้าสิงโตเดินตามต้อยๆไปด้วย Hyde
หยุดกึกก่อนจะหางตามองเจ้าสัตว์เลี้ยงที่เดินตามด้วยแววที่ไม่พึงพอใจเท่าไรนัก
จะตามฉันมาทำไมเล่า
ฉันไม่ได้จะรื้อห้องเจ้านายแกซะหน่อย
แววตากลมใสฉายแววนักล่าจ้องมองยังร่างบอบบางก่อนจะหยุดนั่งลงกระดิกหางราวกับสุนัขแสนเชื่อง
ท่าทางเจ้าเล่ห์ไม่น้อยเลยนะ
เจ้าสิงโตตัวนี้
ไม่ต่างกับเจ้าของเท่าไรเลยจริงๆ
พอขาเรียวเล็กจะก้าวต่อ
ขาหนัก 1 ใน 4 ของเจ้าสิงโตก็ก้าวตามในทันที
ดวงหน้าหวานหันควับกลับมามองหน้าที่พยายามทำให้เหมือนไร้เดียงสาของเจ้าสิงโตน้อยก่อนจะพูดออกไปอย่างรำคาญเต็มทน
โว้ย!!!
นี่! ฉันไม่ใช่โจรนะเฟ้ย
อีกอย่างฉันกะเจ้านายแกเป็นยังไงก็น่าจะรู้
ฉันเป็นคนให้อาหารแกนะ
ถ้ากลัวฉันจะปทุสร้ายห้องเจ้านายแกก็นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไปสิ
แล้วถ้าเห็นไม่ชอบมาพากลก็พังประตูเข้าไป
ฉันแค่อยากดูห้องก็เท่านั้นเอง
ว่าพลางก็ปิดประตูห้องใส่โดยที่เจ้าสิงโตก็ทำตามคำบอกจริงๆ Hyde
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินสำรวจห้องกว้างขวางจนไม่หมดสายตา
ทุกสิ่งทุกอย่างดูดีลงตัวในแบบของศิลปะที่แตกต่างกันออกไป ทั้งแจกันจีน
รูปภาพราคาแพง นาฬิกาแขวน เตียงหรือแม้แต่ผ้าพรมสีน้ำเงิน
ฝีเท้าเล็กก้าวเดินเบาๆ เดินไปตามห้องกว้างขวาง
ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องปิดบังเลยนี่นา แต่ก็ดูรกๆไปหน่อยนะ
จัดให้ซักหน่อยดีกว่า โดยเฉพาะชั้นวางของนั่น
.Hyde
คิดพลางเดินสาวเท้าไปที่ชั้นวางของสีน้ำตาลไม้สูงประมาณตัวเขาได้
ก่อนจะจัดการลื้อเอกสารทั้งหมดภายในชั้นออกมา
เอกสารแปลกๆมากมายถูกวางไว้กับพื้นในขณะที่มือเรียวเล็กจัดแจงเรียงเป็นอย่างดี
นี่มันเอกสารอะไรกันเนี่ย
เอยะแยะไปหมด
เจ้านี่ทำงานอะไรกันแน่ฟะ
เอ๊ะ! นี่จดหมายอะไรหว่า
เสียงทุ้มหวานที่บ่นพึมพำหยุดชะงักเมื่อเห็นบางสิ่งคล้ายกับจดหมายเขียนโต้ตอบกัน
แต่ดูเหมือนว่าจดหมายฉบับที่มือเรียวของเขาถืออยู่จะดูคุ้นตาเหลือเกิน
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นของส่วนตัวแต่เขาเองก็ต้องแพ้ความอยากรู้อยากเห็นในใจของเขาอยู่ดี
สายตาจากดวงตากลมโตกราดมองตัวอักษรทีละตัว
เฮ้ย!!!
นี่มันจดหมายที่เขาเขียนถึง Boss!!!! ทำไมมาอยู่กะเจ้านี่ได้ล่ะ!!!!
เสียงแกรกกรากข้างหน้าต่างดังขึ้นทำให้ Hyde สะดุ้ง
ร่างเล็กละสายตาจากจดหมายฉบับนั้นก่อนจะเก็บเอกสารใส่ชั้นอย่างลวกๆ
พลันลุกเปิดหน้าต่างพรวดออกไปหาต้นเสียงที่หน้าต่างนั้น
ดวงตากลมโตมองเห็นชายในชุดสีดำ ผมสีทองวิ่งออกจากบ้าน
ร่างเล็กรีบเร่งเปิดประตูพรวดทันทีโดยไม่ทันระวังกระแทกใส่เจ้าสิงโตน้อยเต็มแรง
แต่ก่อนที่เจ้าตัวที่ถูกประตูบานใหญ่กระแทกจะได้แยกเขี้ยวแง่งใส่ให้หายแค้น
เสียงทุ้มหวานก็ตะโกนดังขึ้นมาซะก่อน
ไอ้สิงโตน้อย!!!!!
.วิ่งเร็ว!!
.มีใครก็ไม่รู้ปีนขึ้นบ้านเจ้านายแก!!!
ประสาทรับรู้ถ้อยคำต่างๆชัดเจน ฝีเท้าทั้ง 4
ก็รีบวิ่งอย่างรวดเร็วดูท่าในแววนักล่าเต็มตัวโดยที่มี Hyde
คอยวิ่งไล่ตามหลังไปด้วย
อย่าหนีนะ!!!ไอ้โจรขโมยของ
ตะปบมันไว้อย่าเพิ่งกินซะล่ะเจ้าสิงโต!!!
คำบัญชาการทันทีที่เจ้าสิงโตน้อยโดยขึ้นสู่กลางอากาศ
เจ้าคนแปลกหน้าคงไม่รอดเงื้อมมือมันแน่ๆ น้ำเหนักของเจ้าสัตว์ที่เกิน 60
กิโล กดทับลงบนหลังของบุคคลแปลกหน้าจนติดพื้นหญ้า
ผู้นั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจากน้ำหนักที่กดทับร่าง หลังจากนั้น Hyde
จึงวิ่งตามมาในภายหลัง เจ้าสิงโตจึงเลื่อนกายออกเหลือแค่อุ้งมือที่ยังคงกดทับหลังอีกฝ่ายเท่านั้น
ไหนๆ
ขอดูหน้าหน่อยสิ
เจ้าหัวขโมย!!
.!!
ใบหน้าผู้นั้นปรากฏชัดแก่สายตา เรือนผมสีทองสั้น..
กับใบหน้าที่คุ้นเคยเมื่อหมวดที่ปิดยังนั้นหลุดออกจากศรีษะ
ร่างเล็กเบิกตากว้างก่อนจะร้องขึ้นมาอย่างไม่เชื่อสายตา
นายมาทำอะไรที่นี่!!!ก
.Kiyoharu!!!!! Hyde
พูดขึ้นก่อนจะถอยห่าง เรื่องราวในวันนั้นพลันผุดขึ้นมาในหัวทันที
ผู้ถูกทักนั้นยิ้มให้ซักเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าใกล้ร่างบอบบางนั้นแล้วเอ่ยคำทักทายที่ดูไม่ค่อยจะเป็นมิตรซักเท่าไรนัก
ไง
Hyde
โชคไม่ดีเลยนะที่วันก่อนไอ้หมอนั่นมาช่วยนายไว้
นายพูดอะไร
ฉันไม่เข้าใจ แล้วงานที่บาร์ล่ะ
ทำไม่ถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่กับคนๆนั้นได้!!!!
คำถามและปัญหามากมายหลั่งไหลออกมาสู่สมองของดวงหน้าหวานที่มุ่นคิ้วเรียวสวยอย่างไม่เข้าใจเรื่องราว
Kiyoharu เสิ่กคิ้วให้ก่อนจะเดินเข้าใกล้ยิ่งขึ้นไปอีกจน Hyde
ต้องถอยร่นลงไป ยังดีที่มีเจ้าสิงโตขวางอยู่เขม่นเขี้ยวให้ราวกับจงเกลียดจงชังหรือรู้อะไรซักอย่างในนิสัยของบุคคลตรงหน้าที่มีเรือนผมสีทองนั้น
จึงทำให้บุคคลนั้นต้องชะงักลง
นายเป็นอะไรของนาย Kiyoharu
จู่ๆก็ใช้ยาสลบกับฉัน
แล้วยังพูดเรื่องแปลกๆไม่เข้าใจอีก
ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานนายคนหนึ่งนะ
มีอะไรก็น่าจะบอกกันสิ
ดูเหมือนสีหน้าของหนุ่มผมทองจะดูเปลี่ยนไปทันตาเห็น
เมื่อได้ยินประโยคของร่างบอบบางที่พูดออกมา
ดวงตาที่แฝงไปด้วยแรงโทสะเด่นชัดขึ้นจนร่างเล็กกุมเสื้อตัวเองแน่น
แต่คุมอาการไว้โดยให้ดวงหน้าสวยนิ่งเฉยกับสีหน้าของอีกฝ่าย
แค่เพื่อน
เพื่อนร่วมงาน
นายคิดแค่นั้นใช่ไหม!!!!!!
หนุ่มผมทองตะโกนลั่นแฝงไว้ด้วยแรงโทสะที่เต็มเปี่ยมในน้ำเสียงที่เปล่งออกมา
Hyde
ถอยร่นไปอีก
ทำไม
เพื่อนร่วมงานที่เคยแต่เฮฮาปาร์ตี้ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้
เพราะคำพูดเมื่อกี้อย่างนั้นเหรอ
แต่แล้วเสียงทุ้มกังวาลที่คุ้นหูแก่ Hyde
ก็ดังขึ้นแทรกก้องไปทั่วจนบุคคลอีกฝ่ายได้ยินถึงกับหันขวับ
กะแล้วไม่มีผิด
Kiyoharu
ในที่สุดสิ่งที่ฉันคิดอยู่ก็แน่ใจได้ซะที
to be
continous
«back part 6
next part 8»
