| ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΩΣΤΑΣ (ΟΥΡΑΝΗΣ) |
 |
|
 |
 |
 |
| Ερωτικά IV "Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω: το φως στα μάτια μου που λάμπει δικό σου-και στο στέλνω πίσω! Του μαγικού του κόσμου αν έχω ανοίξει διάπλατη τη θύρα, το μυστικό χρυσό κλειδί της από το χέρι σου το πήρα. Κι αν απ' τα βάθη ενός ληθάργου βγήκα, σε σένα το χρωστάω, σ' εσένα τους χυμούς που νιώθω, τη νέα γλώσσα που μιλάω!" |
| Νοσταλγίες "Μοιάζω στους γέρους ναυτικούς με τις ρυτιδωμένες και τις σφιγγώδεις τις μορφές, που είδα στην Ολλανδία, παράμερα στων λιμανιών τους φάρους καθισμένους, να βλέπουνε, αμίλητοι, να φεύγουνε τα πλοία. Τα μάτια τους, που είχανε δει κυκλώνες και ναυάγια, λαχταριστά, νοσταλγικά τα παρακολουθούσαν, καθώς σηκώναν τις βαριές που τρίζαν άγκυρές τους και μπρος στους φάρους ήρεμα, πελώρια περνούσαν. Σε λίγο στην απέραντη τη θάλασσα αλαργεύαν και χάνονταν αφήνοντας στην πορφυρή τη δύση έναν καπνό που αυλάκωνε τον ουρανό πριν σβήσει: κι όμως οι γέροι ναυτικοί ακίνητοι στους φάρους, με τη μεγάλη πίπα τους σβησμένη πια στο στόμα, προς τα καράβια που 'φυγαν εκοίταζαν ακόμα" |
| Ταξίδι στα Κύθηρα "Τ' ωραίο καράβι έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι, γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο, με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο, μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα σε δέντρα και λούλουδα και γάργαρα νερά υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία της Αφροδίτης-του έρωτα τη θριαμβική θεά. Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!... Οι φανταχτερές κι ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν, τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν και, κάπου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο με το φτωχό μας Όνειρο στην πρύμνη πεθαμένο" |
| Η αγάπη "Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα, αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει, δίχως να νιώσεις από πού και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο, τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε, κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμ' εγώ;" απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι. Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει, δε να 'ρθει. Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει. Ειδέ, κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να την δεχτείς, και σαν φανεί τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθείς, αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει-αλλιώς θα προσπεράσει" |