Maar terug naar 15 april: Ross kwam aan in Adelaide. We hebben veel gepraat en we hebben besloten weer een tijdje samen te reizen. Ik heb besloten te genieten van de mooie momenten en gewoon niet teveel te denken aan later. Later is maar later.
We hebben nog een aantal dagen in Adelaide doorgebracht. Onder andere naar het aboriginal centrum geweest. Dat was erg interessant met schilderijen en ook een dans van een Torres Strait Island-bewoner. Die was erg enthousiast en we moesten natuurlijk een dans leren. Erg grappig. Verder veel gewandeld door de stad, lekker langs het water gezeten in het zonnetje en ook gesjopt (zonder geld dan). In de winkelstraat was er trouwens een bekend iemand handtekeningen aan het uitdelen. Ik dacht dat ik hem niet zo kennen, maar het bleek Steve O van Jackass. Dus een aantal foto's genomen, ook van de grote tattoo van hemzelf op zn rug. Rare gast hoor.
Toen werd het tijd te bedenken hoe we van Adelaide richting het noorden zouden komen en dan ook met de mogelijkheid te stoppen waar we wilden. Er zijn erg leuke, maar erg dure tours die dwars door de outback gaan. Die kan ik helaas niet betalen, maar er zijn ook andere opties. We werden door iemand in het hostel aangesproken dat een autoverhuurbedrijf mensen nodig had voor 'relocations' van auto's. Dat is het verplaatsen van de auto van het ene naar het andere depot. In dit geval zochten ze mensen voor het verplaatsen van een erg erg snelle supercar (V6 motor), de mitshibitsu Magna en wel voor het bedrag van gratis. De voorwaarden zijn dan wel dat je dit doet binnen 1800km (de afstand is 1600, dus weinig ruimte voor meer) en dat je binnen drie dagen in Alice Springs moet zijn. Ze waren zo stom te laten merken dat ze echt desperate op zoek waren naar mensen en ik heb ze gebeld en ben gaan onderhandelen om meer te krijgen, haha dat was erg grappig. Ik kwam op een gegeven moment op dreef en de man van het bedrijf zei dat er wel dingen mogelijk waren en dat we maar even langs moesten komen. We hebben uiteindelijk een dag extra gekregen (ook gratis) en 100 km meer. Dat voelde erg goed.
We hadden dus 4 dagen om de 2000 km die wij wilden doen van Adelaide, via de Flinders Ranges, via Coober Pedy naar Alice Springs af te leggen. Ergens in de buurt van de Flinders Ranges is een heuvel die Magnetic Hill wordt genoemd. Als je je auto ergens op een punt zet op die heuvel en je doet je motor uit dan rijdt de auto naar boven (!) door magnetische velden. (Mag Mariel me uitleggen of dat uberhaupt wel kan). Het gebeurde inderdaad, maar wij beiden twjifelden of de heuvel wel een heuvel was of dat het gewoon bergafwaarts was...het was erg moeilijk te zien.
De eerste nacht hebben we overnacht in de Flinders Ranges. Het was erg mooi. Helaas hadden we geen tijd een lange wandeling te maken om echt de Flinders Ranges goed te bekijken, omdat er kilometers gereden moesten worden en we vrij laat aankwamen en weer vroeg moesten opstaan. Wel weer eens gekampeerd en ik blijf dat toch erg leuk vinden: kampvuurtje en sterren kijken. De camping was trouwens vol met wallabies (soort kangoeroes) die nieuwsgierig (of vooral hongerig) kwamen kijken naar onze noodles (eerst lief lief, daarna toch snel: blijf eens van dat eten af).
De volgende dag zijn we met onze supercar richting Coober Pedy gereden. Dit is een plaats midden in het niets, waar opaalmijnen te vinden zijn. Omdat het overdag te heet is en 's avonds vrij koud, leven de mensen daar onder de grond. In Coober Pedy zijn overal om je heen mijnschachten te vinden en het is dus oppassen als je het veld in gaat. Er staan dan ook overal grappige waarschuwingsborden met in gaten vallende mannetjes. In Coober Pedy kan je ook ondergronds kamperen en dat wilden we natuurlijk proberen. Het is heel erg apart om je tentje op te zetten in een grot. Het was een erg goede bescherming tegen de vliegen trouwens, dat ondergronds verblijf.
We hadden een hele dag in Coober Pedy en hebben zo'n beetje alle attracties bezocht: ondergrondse mijnen, ondergrondse kerken, ondergrondse boekenwinkel, opaalwinkeltjes, de golfbaan (waar dan met een bordje wordt aangegeven dat je niet op het gras mag lopen...welk gras?) en ook hebben we een gravelroad richting de 'dog fence' genomen (15 km). Dat was erg gaaf, want daar begint echt de outback met borden dat je de komende honderden kilometers niets zal tegenkomen (behalve stof).
De 'dog fence' is een hekwerk dat dwars door australie loopt, meer dan 5000 km lang, tweemaal zo lang als de chinese muur (is me verteld) om de dingo's (wilde honden) in het noorden weg te houden van de schapen in het zuiden. Geloof dat het wel werkte..
Tegen de avond begon de lucht er erg dreigend uit te zien, en dan met ondergaande zon en die grootse vlakte, de regen die je dan op tientallen kilometers afstand naar beneden ziet vallen: dat is gewoon prachtig.
Na Coober Pedy zijn we doorgereden naar Alice Springs waar we precies een uur voor de afgesproken tijd bij de autoverhuurmaatschappij waren om de auto weer terug te brengen (snik).
In Alice Springs verblijven we in een vrij rustig hostel, aan de andere kant van de rivier, waar geen water doorheen stroomt. Elke keer lopen we dus door de 'rivier' naar het centrum.
Alice Springs is niet wat ik verwacht had. Ik had de outback sowieso anders voorgesteld. Ik had een dorre vlakte en veel zand verwacht. Er zijn daarentegen erg veel planten en het is hier behoorlijk groen. Meer zoals het zuiden van Spanje. Alice Springs wordt ook omringd door de MacDonnell Ranges, een bergketen en het is hier dus niet eens vlak. Grappig hoe je soms hele andere ideeen kan hebben over hoe iets zal zijn. In de plekken waar ik tot nu toe geweest ben waren weinig aboriginals, behalve in Cairns en nu hier in Alice Springs is ongeveer de helft van de mensen die je ziet van aboriginal afkomst. De mensen zien er erg ongelukkig uit en ik begrijp dat deze mensen tussen wal en schip vallen. Het maakt wel dat ik me niet erg veilig voel op de straat hier, maar dat went ook wel weer.
In Alice heb ik een heleboel gezien, waaronder enorme leuke (en lelijke) reptielen in het reptile centre (je mocht ze zelfs vasthouden) en het desert park: een woestijnpark..in de woestijn ja. Maar het was superinteressant, onder andere met een praatje van een aboriginal man over welke dingen je in de woestijn kan eten. Verder ben ik (als groots fan van de Flying Doctors televisieserie) naar de Royal Flying Doctors Service geweest en naar de School of the Air, voor alle kinderen in de outback, die via radio les krijgen. Dat was erg interessant.
We moesten beslissen hoe we naar een van de grootste iconen van Australie zouden gaan: Uluru (of de vroegere naam: Ayers Rock), die grote steen in het midden van Australie. Veel mensen denken trouwens dat die steen dicht bij Alice Springs ligt, maar de steen is 440 km verderop. Och ja.
Na een paar flyers doorgekeken te hebben, bleek de 3,5 daagse tour van de Wayward bus het leukste en betaalbaar. Woensdag de 28ste werden we opgehaald om 7 uur sochtends en begon de allerleukste tour die ik tot dusverre gedaan heb. We hadden een superleuke groep en een gids die deze tour voor het eerst deed en dus erg enthousiast was. Verder heerlijk gegeten. Alle drie nachten heb ik overnacht in een swag (grote slaapzak waar je met je slaapzak in gaat liggen). Dat was wel een beetje koud, maar een waterfles met warm water kan wonderen doen. We zijn eerst naar Kings Canyon gegaan. Daar hebben we de zonsopgang gezien (erg mooi) en de hele Kings Canyon Rim Walk gedaan. Je loopt dan bovenaan de kliffen waar de Canyon uit bestaat en kan dan 100 meter naar beneden kijken. Volgens Australische veiligheidstandaard: geen hekwerk eromheen. We hebben ook gezwommen in de Garden of Eden, een erg erg koude duik, maar met superuitzicht als je om het hoekje zwom!
En de volgende dag was het dan zover: na lang rijden duikt dan opeens de enorme, rode steen op waar je al zoveel foto's van gezien hebt: Uluru. Ik was erg onder de indruk en hij bleek nog groter te zijn dan ik verwacht had. Groots! Je snapt meteen waarom de steen voor de aboriginals een belangrijke waarde heeft en toen we de volgende dag de keuze kregen voor een beklimming of de wandeling eromheen, heb ik dan ook gekozen de aboriginals in hun wens te respecteren door niet te klimmen. Ik had het wel graag gedaan, want het is een uitdagende klim en ik had graag het uitzicht gezien. Maar ik ben maar een toerist en respecteer de aboriginals. De wandeling eromheen is erg mooi en verrassend: de steen is inderdaad niet perfect glad, zoals mensen me al verteld hadden, maar overal zijn groeven en grotten te zien en ook zijn er veel heilige plaatsen van de aboriginals, waar je dan ook geen foto's van mag maken. Het is echt een bijzondere steen. We hebben twee zonsondergangen en twee zonsopgangen van Uluru gezien. De tweede zonsondergang was trouwens erg lachen. We waren eerder dan de grote tourbussen en dus hadden we hun plekje ingepikt. Die tours hebben champagne enzo en Scott (onze gids) had ons een uitdaging voorgelegd: als we met glazen champagne terug konden komen, zouden we de eeuwige roem krijgen. Die tourgroepen bestaan echter voornamelijk uit japanners. We hadden een amerikaans meisje van philipijnse afkomst en een japanner in onze groep en die gingen die champagne wel even halen. Ik heb zo gelachen (en bijna zelfs de zonsondergang gemist!). Ze gingen gewoon praten met de japanners, foto's maken enzo en een tijdje later kwamen ze inderdaad terug met twee glazen champagne en een mond vol gerookte zalm. :)
Ook zijn we naar de Kata Tjuta (vroeger: de Olga's) geweest. Dat zijn grote rotsformaties, hetzelfde als Uluru, maar dan minder bekend. Hier hebben we de Valley of the Winds wandeling gedaan. Heel erg mooi, met superuitzichten. Zoveel ruimte, zoveel lucht..fantastisch!
Zaterdag kwamen we weer terug in Alice Springs en hebben gewoon wat aangerommeld. Toen werd het tijd te bedenken hoe we in Darwin zouden komen en vooral hoe we al die dingen onderweg zouden kunnen zien. Er is ook een Wayward-tour die kant op, maar dat kost weer handen vol met geld. Dus wilden we eens proberen een lift te krijgen van iemand, die ook alles onderweg wilde zien. Gisteren zijn we langs alle hostels geweest om briefjes achter te laten met onze namen en telefoonnummers. En verrek, we werden dezelfde avond al gesmsed door een duitse jongen, Luetje. Vandaag hebben we hem ontmoet en het lijkt wel een aardige jongen, dus dat gaat wel leuk worden. Ik ben de rest van de dag met hem al de MacDonnells Ranges ingeweest om wat dingen te bekijken. Hij gaat vanavond nog proberen een ander iemand (een duits meisje) te bellen om te kijken of ze meewil. Ben benieuwd. Ik ga dus weer richting de tropen.
Ik heb mijn ticket gewijzigd en kom nu 19 juni rond het middaguur aan op schiphol. Ik weet alleen nog niet of dat de definitieve datum blijft, want het idee om langer te blijven spookt nog steeds door mijn hoofd.
Heel erg dikke knuffel voor jullie lieve mensen. Ik mis jullie steeds meer!
Kus
Sanne
.
Wie ben ik?
Voorbereiding
Route
Reisverslagen
Foto's
Gastenboek