Zondag 7 maart zijn Ross en ik naar de grand prix van Melbourne geweest. Ik wist al een jaar voor die datum dat ik daar heenwilde en dat je daar dan echt bent, das raar. Maar erg cool. Ik stond bij een hoek waar je de auto's voorbij kon zien razen en ook op een scherm kon kijken naar de rest van de race. Eerst waren er andere races en ik moet eigenlijk achteraf toegeven dat ik die races nog het leukst vond omdat ze minder snel gaan en je dus meer kan zien. Ook crashen die andere auto's vaker en daar wachten alle mensen toch op op de een of andere manier. Er waren supercar races (ik moest de hele tijd aan IBB Lukas denken) en de formule ford race, en die autootjes vind ik dus echt super. En toen begon de formule 1 race: wat een herrie man. Ik wist wel dat ze lawaai zouden maken (ik had al de dagen ervoor geluid gehoord van de testraces toen ik op behoorlijke afstand in de stad was), maar dat je zelfs met oordopjes in last krijgt van je oren. Gigantisch. Van de hele race heb ik weinig meegekregen helaas, het blijft gewoon langsscheuren, maar zeker een leuke ervaring.
Die volgende dag zijn we op goed geluk naar Shepparton gegaan met de trein. Dat staat bekend om het vele fruitplukwerk, dus daar moest vast wel werk te vinden zijn. Ik vond het ook wel leuk, om gewoon maar te gaan en te zien waar je terechtkomt. We kwamen tegen 1 uur s middags aan in Shepparton en kwamen daar twee duitsers tegen die net een tijd daar hadden gewerkt en aan het wachten waren op de trein terug naar melbourne. Ze hebben ons een aantal telefoonnummers en adressen gegeven en dat voelde wel goed. Zij hadden op een camping in Mooroopna gestaan en zeiden dat dat wel ok was. Dus uiteindelijk hebben we de taxi genomen naar Mooroopna (het was een Victoria-feestdag, dus geen bussen, grr), das zo'n 5 km verderop. Kwamen we aan op de camping: wel goedkoop hoor, maar er was dus geen keuken. En we hadden geen gas. Gelukkig bleek de BBQ van de camping te werken, dus toch nog wat warms kunnen eten. De volgende dag zijn we Shepparton ingegaan: op zoek naar werk. Zeer vermoeiende dag, maar ook wel weer grappig: overal naar binnen gelopen en gevraagd naar werk. Zelfs (jaja je bent desperate of niet) bij de Hungy Jacks (das de Burger King)(zie je het voor je? ik hamburgertjes bakken?). Ook de nummers gebeld die de duitsers hadden gegeven: het bleek allemaal nutteloze nummers; geen werk. Uiteindelijk naar het harvest office in Shepparton gegaan. Daar geven ze adressen waar je op een boerderij kan werken. We dachten daar weer geen geluk te hebben. De man achter de balie zei dat ie niks had. En opeens, op het eind na lang praten, had ie toch iets. Raaar. Uiteindelijk hebben we toch dat nummer gebeld. Het was de fruitboerderij van Giovanni Costa & Sons in Toolamba, das weer zo'n 7 km van Mooroopna. Gebeld naar de baas (zijn naam is Ross, om het allemaal lekker makkelijk te maken) en hij had inderdaad wel mensen nodig. De volgende dag ingepakt van de vreselijke keukenloze camping en opgepikt door Ross the Boss, laten we hem zo maar noemen (die grap hebben we niet eens gemaakt..tjee). Dat opgepikt worden was wel luxe. Op de boerderij bleek een keuken, douches, een kleine camping en een aantal caravans. Die caravans konden we voor erg goedkoop huren en dus besloten Ross en ik daar te verblijven. Er bleken nog meer mensen daar tijdelijk te verblijven: een engels koppel (Nathan en Nicole), een japans koppel (Junko en Wataru) en een australische jongen (Joe). Met die mensen hebben we dus een maand gezeten. Het was erg gezellig met ze en zonder andere fruitplukkers was het best erg saai geweest. Nu heb je een soort thuis idee met zn 7en, we hadden zelfs een kleine televisie. (Elke dag simpsons, whoei) (en neighbours trouwens)(en idols). Het is dan aan de andere kant erg jammer dat je moet 'vechten' om de goede baantjes onderling. Je bent dan wel elkaars vrienden, straks zeg je weer gedag en dan wil je toch geld hebben. Omdat Ross en ik als laatste waren aangekomen duurde het dan ook erg lang tot we ietwat betere baantjes kregen. We begonnen met peren plukken, twee dagen. Dat was het restje van de peren en ik ben blij dat we dat niet langer hebben hoeven doen. Het is erg zwaar werk: dagen van 10 uur (of meer) en de peren zijn erg zwaar. Dan moet je een 'bin' vullen en met de peren kregen we met zn tweeen maar 4 bins per dag vol. En dat betaalt dan 25 dollar per bin (moet je dan weer delen door 2). Dat schiet dan niet echt op, terwijl je helemaal dood bent. Wel de tractor leren besturen en dat was erg leuk. Enge dingen hoor. Ross is over zowel de hiel van Nicole als van Wataru gereden. Das dan wat minder.
De eerste twee weken waren we niet echt verzekerd van werk. We begonnen na de peren met de appels, maar op de eerste dag bleken ze toch nog te klein om te plukken en hadden we dus geen werk meer. Nicole en Joe hadden standaard werk in de 'shed', de inpakschuur en iedereen aaste wel op een baan daar, want dat verdient 14 dollar per uur (dat tikt wel aan) en is veeel minder vermoeiend. Uiteindelijk kregen ook Ross en ik werk in het pruimen plukken (de anderen deden dat al) en dat ging over in het perzikplukken. Dat zijn dan de goede baantjes: verdient ook 14 dollar per uur. Whoei. Na die golf van leuke baantjes, kwam het appels plukken. Na flink wat dagen oefenen word je daar dan toch beter in en ook de bomen verschillen nogal. Steeds wordt herhaald dat dit een erg slecht jaar is voor het fruit en das dan minder voor de fruiplukkers. Tijdens die appels af en toe baantjes gehad als perzikplukkers, zelfs in het weekend gaat dat dan door: op een gegeven moment begonnen we steeds om 6:15, bwaaa.
Op de vrije dagen konden we gelukkig wel ontsnappen naar Mooroopna (de Bi Lo, goedkope supermarkt) of Shepparton (of in hoeverre je dan kan spreken over ontsnappen..). Want Nicole en Nathan hadden een auto en die waren erg lief om iedereen steeds liften aan te bieden. Ook zijn we een dag naar de rivier gegaan, das dan een hoogtepunt.
Afgelopen weekend hebben we de laatste perzikken geplukt en dat betekende dat er alleen nog maar appels over zijn om te plukken, tijd voor Ross en mij om te denken aan eindelijk weer eens verder te gaan reizen. En toen kwam het ter sprake of we nog samen verder zouden reizen of niet. Deze vraag komt jullie misschien geheel uit de lucht vallen en die vraag kwam bij mij ook vrij onverwachts aan. Ik wil niet teveel in de details gaan op een website, maar het was even crisis. Uiteindelijk zijn Ross en ik samen naar Melbourne gereisd en hebben hier de afgelopen twee dagen veel gepraat, gelachen en gehuild. Als een reis het einde nadert en je woont beiden in een ander land, is het onvermijdelijk dat je gaat denken aan 'wat hierna'. We hebben besloten dat we eventjes alleen gaan reizen om allebei na te denken. Ross is net een paar uur geleden vertrokken naar Phillip Island (daar is een beruchte pinguin optocht elke avond) en ik blijf een paar dagen in Melbourne, wil naar Corio, wil Marlous (meisje van mn studie die hier studeert) opzoeken en wil met een toer via de Great Ocean Road en de Grampians naar Adelaide. In Adelaide zien Ross en ik elkaar weer. Het is raar om weer alleen te zijn. Het voelt alsof ik net pas weer aan mijn reis begonnen ben: de onzekerheid over alles, het waar zal ik naar toe gaan, wat gaat er gebeuren, zowel positief als negatief. We zullen wel zien wat er gaat gebeuren. Ik ben nu weer wat minder in de middle of nowhere (alhoewel de australiers Shepparton als in the middle of everywhere zouden noemen) dus internet is weer wat meer toegankelijk. Ik heb erg weinig kunnen terugmelen: sorry mensen!! Heeel erg bedankt voor alle mailtjes en smsjes. Jullie zijn echt superlief!
Dikke kus
Sanne
Wie ben ik?
Voorbereiding
Route
Reisverslagen
Foto's
Gastenboek