|
|
บทปลงสังขาร
( มนุษย์เราเอ๋ย ) |
มนุษย์เราเอ๋ย |
เกิดมาทำไม |
นิพานมีสุข |
อยู่ไยมิไป |
ตัณหาหน่วงหนัก |
หน่วงชักหน่วงไว้ |
ฉันไปมิได้ |
ตัณหาผูกพัน |
ห่วงนั้นพันผูก |
ห่วงลูกห่วงหลาน |
ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร |
จงสละเสียเถิด |
จะได้ไปนิพพาน |
ข้ามพ้นภพสาม |
ยามหนุ่มสาวน้อย |
หน้าตาแช่มช้อย |
งามแล้วทุกประการ |
แก่เฒ่าหนังยาน |
แต่ล้วนเครื่องเหม็น |
เอ็นใหญ่เข้าร้อย |
เอ็นน้อยเข้าพัน |
มันมาทำเข็ญใจ |
ให้ร้อนให้เย็น |
เมื่อยขบทั้งตัว |
ขนคิ้วก็ขาว |
นัยน์ตาก็มัว |
เส้นผมบนหัว |
ดำแล้วกลับหงอก |
หน้าตาเว้าวอก |
ดูหน้าบัดสี |
จะลุกก็โอย |
จะนั่งก็โอย |
เหมือนดอกไม้โรย |
ไม่มีเกสร |
จะเข้าที่นอน |
พึงสอนภาวนา |
พระอนิจจัง |
พระอนัตตา |
เราท่านเกิดมา |
รังแต่จะตาย |
ผู้ดีเข็ญใจ |
ก็ตายเหมือนกัน |
เงินทองทั้งนั้น |
มิติดตัวเรา |
ตายไปเป็นผี |
ลูกเมียผัวรัก |
เขาชักหน้าหนี |
เขาเหม็นซากผี |
เปื่อยเน่าพุพอง |
หมู่ญาติพี่น้อง |
เขาหามเอาไป |
เขาวางลงไว้ |
เขานั่งร้องไห้ |
แล้วกลับคืนมา |
อยู่แต่ผู้เดียว |
ป่าไม้ชายเขียว |
เหลียวไม่เห็นใคร |
เห็นแต่ฝูงแร้ง |
เห็นแต่ฝูงกา |
เห็นแต่ฝูงหมา |
ยื้อแย่งกันกิน |
ดูน่าสมเพช |
กระดูกกูเอ๋ย |
เรี่ยรายแผ่นดิน |
แร้งกาหมากิน |
เอาเป็นอาหาร |
เที่ยงคืนสงัด |
ตื่นขึ้นมินาน |
ไม่เห็นลูกหลาน |
พี่น้องเผ่าพันธุ์ |
เห็นแต่นกเค้า |
จับเจ้าเรียงกัน |
เห็นแต่นกแสก |
ร้องแรกแหกขวัญ |
เห็นแต่ฝูงผี |
ร้องไห้หากัน |
มนุษย์เราเอ๋ย |
อย่าหลงกันเลย |
ไม่มีแก่นสาร |
อุตส่าห์ทำบุญ |
ค้ำจุนเอาไว้ |
จะได้ไปสวรรค์ |
จะได้ทันพระเจ้า |
จะได้เข้าพระนิพพาน |
อะหัง วันทามิ สัพพะโส อะหัง วันทามิ
นิพพานะปัจจะโย โหตุฯ |
|
|
|
|
| Home |
|
|
|
|