เรื่องวุ่นๆของหนุ่มวัยมัน

“เฮ้ย…หนึ่ง มึงจะไปไหนวะ”
“ก้อกลับบ้านสิวะ” ผมตอบ
จะรีบกลับไปไหนแวะหอกูก่อนสิวะ มีอะไรให้มึงดู กูอุตส่าห์อุบไว้ตั้งนาน
ที่รอผมอยู่ที่หอมันก้อคือ สาววัยรุ่นน่ารักกะดูคงไม่เกินม.ปลาย(ในสายตาผม)
ไอ้ก้าง(ที่เพื่อนๆเรียก)หรือพี่อ๊อดตามที่สาวคนนั้นเรียกรีบแนะนำ นี่น้องหลิว
ปีหน้าจะสอบเอ็นแล้วเด็กโรงเรียนเก่ากูเอง……
ผมลืมบอกไปว่าสมัยอยู่ม.ปลายนั้นไอ้อ๊อดนี่เป็นประธานนักเรียนทีเดียว
ผลงานก้อใช่ย่อยหาเงินเข้าโรงเรียนได้เป็นกอบเป็นกำ ทำให้เป็นที่รู้จักในหมู่รุ่นน้องพอสมควร
เป็นเรื่องที่มันนิยมนำมาเล่าในหมู่เพื่อนบ่อยๆ จนรู้กันแทบทุกคน
หลังจากวันเปิดตัวเด็กมันไม่นาน ผมจึงได้ถามมันว่าพบกันได้ไงวะ
“อินเตอร์เน็ตไง” มันตอบกลับ 
วันนั้นกูเล่น chat อยู่ห้องนึง น้องเขาเข้ามาชื่อน่ารักดีกูเลยลองเรียกคุยด้วย
คุยไปคุยมาถึงรู้ว่าอยู่โรงเรียนเก่า ก้อเลยง่ายน่ะ พอบอกว่าเคยเป็นประธานน้องเขาก้อร้องอ๋อเลย
คุยกันได้สักอาทิตย์ถูกคอก้อเลยนัดพบกัน ก็แบบเนี้ยแหล่ะ
ว่าแต่มึงเถอะไม่สนใจมั่งเหรอ ทุกวันนี้โลกมันกว้างขึ้นกว่าเดิมเยอะแล้วนาโว้ยจะเก็บตัวไปทำไม
หน้าตามึงก้อไม่ได้เลวร้ายอะไรนักนี่หว่า
ใครว่ากูเก็บตัววะ แค่ยังไม่มีที่ถูกใจก็เท่านั้นเอง
เออทำพูดดีไปเถอะมึง ปี 4 แล้วนะโว้ย เวลาวัยรุ่นมึงน่ะใกล้จะหมดแล้วนา
ไม่รีบหาประสบการณ์ระวังจะไม่มีโอกาส พอมึงจบมีงานมีการจะหาเวลาที่ไหนวะ
สู้หาช่วงมหาลัยคบกันไปนานๆ มีเวลาดูใจกันนานๆไม่ดีกว่าเหรอ
เหรอ  ผมเริ่มคล้อยตาม
แต่มึงก้อรู้นี่หว่าทางบ้านกูเป็นไง
บ้านผมเป็นร้านวีดีโอเล็กๆ ฐานะก้อพอมีพอกิน แต่กับเรื่องนี้ทางบ้านผมเข้มมาก
สาเหตุก้อคงมาจากพี่ชายผมน่ะแหล่ะ ดันไปพาสาวแถวบ้านหนี
มึงอย่าเอาเรื่องที่บ้านมาอ้างสิวะ ลองทำตามใจตัวเองดูบ้างสิ
มันง่ายที่ไหนล่ะวะ   กูอยู่ในกรอบมาตลอดนะโว้ย มันก้อคงเหมือนกับสัตว์ป่าที่ถูกจับมาเลี้ยงละมั้ง
พอจะเอาไปปล่อยกลับป่า ก็ไม่สามารถอยู่ได้
เฮ้ยมึงไม่รู้เหรอก่อนเขาจะเอาไปปล่อยน่ะเดี๋ยวนี้เขาจะปล่อยให้มันใช้ชีวิตแบบธรรมชาติก่อนพอมั
นปรับตัวได้แล้วถึงเอาไปปล่อยนะ มึงก้อเหมือนกันหล่ะต้องลองปรับตัวดูบ้างนะ
เรื่องพี่ชายมึงก้อหลายปีมาแล้วนี่หว่า กูว่าบ้านมึงคงเข้าใจแล้วหล่ะ
ขอกูคิดก่อนแล้วกันว่ะ ผมตอบกลับไปเสียงอ่อยๆ
…………………………….
มหาลัยที่ผมอยู่นั้นเป็นมหาลัยเอกชนย่านชานเมือง ทางเข้ามหาลัยมีระยะทางประมาณ 2
กิโลเมตร การจะเดินทางเข้าไปก็ต้องอาศัยรถสองแถวเล็กที่มีประมาณ 20
กว่าคันวิ่งรับส่งเข้าออก รถจะออกก็ต่อเมื่อผู้โดยสารเต็มที่นั่ง ถ้ารีบนักก็ต้องโหนไป
วันไหนไม่มีของก็สบายไป
วันไหนของหนักก็ต้องหาผู้มีน้ำใจช่วยถือ ส่วนผมปกติมีกระเป๋าไปเลยไม่กังวลเท่าไหร่
แต่อาทิตย์นี้จะเปลี่ยนไปแล้ว เพราะกระเป๋านั้นผมเก็บเข้าตู้ไปแล้ว
ผมไปเตร่แถวท่ารถสองแถวหน้าปากทางเข้ามหาลัยในมือถือหนังสือสองเล่มหนักไม่มากเท่าไหร่
แต่ก้อคงลำบากเวลาต้องโหนหล่ะ ในใจนึกถึงเรื่องที่เจอในเว็บบอร์ดเมื่อวันศุกร์

กระทู้ 20312 อยากทราบวิธีทำตัวให้เป็นที่น่าสนใจหนุ่มๆจังเลยค่ะ น้องนุ่น
คำตอบ 1   ทำผมทรงใหม่สิคะ พี่ทำแล้วเพื่อนบอกว่าบุคคลิกเปลี่ยนไปเลย   อุ๋ม
คำตอบ 2  เขียนกลอนพร้อมเบอร์ ไอซีคิวแล้วแกล้งทำตก สิ   แฟนคนที่ 3 ได้มาจาก
   วิธีนี้แหล่ะ   ป๊อบ
คำตอบ3  สร้างมิตรด้วยน้ำใจสิ   เช่น ช่วยงานกิจกรรม   ช่วยถือของ………..
อันนี้หล่ะใช่เลย สมองผมแล่นปรู๊ดทันที พร้อมคิดแผนการ.

หล่อนเดินเข้ามาทางปากซอยด้วยชุดสุดนิยม สายเดี่ยว
ที่เปิดไหล่ขาวเนียนและได้รูปขายาวที่รัดรูปทำให้เห็นรูปร่างที่สูงระหง แต่งหน้าพอประมาณ
ถือหนังสือภาษาอังกฤษ ที่ผมจำได้ว่าเคยเรียนเมื่ออยู่ปีสองและสมุดอีก2-3เล่ม
จากข้อมูลที่เห็นทำให้ผมสรุปตามความคิดได้ว่าหล่อนคงประมาณ ปีสอง ไม่นิเทศก็คงศิลปศาสตร์
ล่ะ เมื่อกำหนดเป้าหมายพร้อมก็ถึงกำหนดการลงมือหล่ะ
เธอก้าวขึ้นรถด้วยความมั่นใจ แม้ว่าที่สวมอยู่บนข้อเท้านั้นจะเป็นส้นสูงที่สูงกว่าธรรมดาก็ตาม
เลือกที่นั่งเกือบด้านในสุด ผมรอจนคนขึ้นเต็มจึงก้าวขึ้นไปมองซ้ายขวา
และเปลี่ยนหนังสือมาถือมือขวา แม้จะโหนมือซ้ายไม่ถนัดนักก็ตาม
ทำไงได้ก้อเธออยู่ด้านขวาของผมนี่นา ผมสบตากับเธอ
เธอมองผมและก็หนังสือสองเล่มที่อยู่ในมือ ในเชิงเป็นอันรู้กัน
ขณะที่ผมก้าวเข้าไปเพื่อบรรลุเป้าหมายนั้น ในสมองเริ่มคิดถึงแผนการขั้นต่อไป ใจเริ่มเต้นระรัว
กลางฝ่ามือเริ่มเหนียวหนึบเนื่องจากเหงื่อที่ซึมออกมา ทันใดนั้น
ก็รู้สึกตึงเหมือนมีใครมาดึงหนังสือที่อยู่ในมือขวาพร้อมๆกันนั้นเสียงแหบห้าวก็ดังขึ้น
พี่ๆ ผมถือให้เอง……
ผมหันกลับไปมอง เขานั่งอยู่ด้านนอกสุดใส่ชุดช้อปบอกว่าเป็นวิศว
มือที่ยาวยืดของเขาเกาะเกี่ยวอยู่ที่หนังสือสองเล่มของผม
ผมจำใจต้องปล่อยเครื่องมือที่เป็นสิ่งสำคัญในแผนการให้ไปอยู่ในมือของผู้ทำลายแผนนั้นเอง
พร้อมสำนึกในความมีน้ำใจล้นหลามของเด็กหนุ่มวิศวคนนั้น………..  
เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องฮิตในหมู่เพื่อน หลังจากที่ผมนำไปปรึกษาไอ้ก้างไม่นาน
ผมได้แต่คิดว่าหัวเราะทีหลังดังกว่าเป็นการปลอบใจตัวเอง อ้อ…
ผมกลับมาใช้กระเป๋าตามเดิมแล้ว
……………………………………………

ในมือเขายังมีมีดปลายแหลมที่เปื้อนเลือดเกาะอยู่ เขาเดินลากเท้าเข้าไปในครัว
นัยย์ตาเขาเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อเห็น หญิงคนหนึ่งกำลังทำครัวอย่างขมักเขม่น
หล่อนถามอย่างนิ่มนวลโดยไม่หันหลังกลับมาว่า
กลับมาแล้วเหรอลูก มีวุ้นมะพร้าวอยู่ในตู้เย็นนะ แล้วก็อย่าลืมล้างมือหล่ะ
“…………” ไม่มีเสียงตอบกลับ
แต่เขาเปิดตู้เย็นพร้อมเดินผ่านมันตรงไปยังหญิงคนนั้นพร้อมเงื้อมีดขึ้นสูง….
“กริ้งงง……”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ผมเลื่อนเม้าส์ไปที่ปุ่ม pluse   รอจนเสียงโทรศัพท์ดังครบสามครั้งจึงรับ
                                                  
                                                  To   be continue...........
                                                                                                                               หนึ่ง.