wilde hij nog iets anders proberen. We reden een flink eind de heuvels in, naar het huis van zijn baas, maar die was niet thuis. Hij vroeg het bij, alweer, de vrijwillige brandweer, maar ook zij namen geen pelgrims en toen kwam precies zijn baas aanrijden en jee.. toen vielen we van de ene in de andere verbazing. Deze mensen Antonio en Alexandria hebben vier kinderen waarvan twee zwaar gehandicapt. Alexandria begon meteen het bed te verschonen, vroeg of we nog spullen wilden wassen. Toen begon ze gelijk te koken. Ze zijn zwaar katholiek en hebben zelfs een eigen kapelletje in huis. Ze vertelde dat dit door God gebeurde, want hun dochtertje was bij haar tante, dus konden we haar bed gebruiken, anders hadden ze geen plek gehad. De huishoudster maakte normaal gesproken nooit eten klaar op zaterdag, maar had vandaag een enorme schaal met aardappels en koteletjes klaar gezet en Alexandria zei dat God wist dat we gingen komen. Ze vond ons heel bijzonder omdat het duidelijk was dat God heel goed voor ons zorgde.
Het bleek dat ze 's avonds ook nog visite kregen, maar ik ging met oordoppen in naar bed en sliep zo. Pierre bood galant aan om op de grond te slapen met zijn matrasje, dus ik had het bed!
Zondag 10 september
we hadden de wekker op half 8 gezet, omdat Francisco ons tussen 8 en 9 op zou komen halen om ons terug te brengen naar Vilarinho, maar ik was al vroeg wakker. opeens bedacht ik dat mijn mobiel nog op Nederlandse tijd stond, dus dan zou de wekker om half 7 al gaan! Om kwart over 7 had ik lang genoeg stil gelegen in het donker om Pierre niet wakker te maken, dus ging ik eruit. Eerst de kleren maar van de lijn gehaald, die waren gelukkig droog. Ik had gisteren al gedag gezegd tegen de familie, omdat ze de volgende morgen zouden uitslapen en toen vertelde ik Alexandria dat ik een kaars voor ze zou branden in Santiago en ze was helemaal ontroerd.Snel gewassen, aangekleed, rugzak ingepakt en toen buiten wachten op Francisco die zijn ronde met brood rondbrengen aan het rijden was (hier krijg je dus zelfs op zondag vers brood aan je deur gehangen). Er kwamen veel auto's langs omdat het huis onder een bakkerij was en omdat Francisco had gezegd dat hij tussen 8 en 9 zou komen (en het dus ook pas 9 uur kon worden), dronken we eerst een koffietje in een barretje aan de overkant van de straat, maar besloten toen toch te kijken of we een lift konden krijgen. Voelde net als Santiago Express wilde bijna gaan roepen "No money, no money!" We kregen een lift van twee mannen in een Mercedes die ons netjes afzetten in Vilarinho. Eerst snel de sleutels terugbrengen van de gymzaal want die hadden we nog steeds en toen eerst maar ontbijten met een broodje kaas. Het eerste stuk ging over de weg en de Portugezen gaan dus echt niet voor je opzij. Je moet soms de gekste capriolen uithalen omdat er niet altijd een berm is. Al na een poosje moesten we de weg af gelukkig en liepen we een stuk door het bos om bij een net gerestaureerde brug te komen, Ponte De Zameiro.. om daar te ontdekken dat deze was ingestort. Gelukkig was de omweg aangegeven, maar we moesten wel weer langs de weg. Al gauw gingen we echter weer de weg af om vrij snel, na een tweetal kleine pauzes in Rates te komen. Ondertussen was het heel warm geworden. In Rates naar de herberg. In het gidsje stond dat als de herberg gesloten was, we de sleutel in de winkel aan de overkant konden krijgen, maar die was ook gesloten. Dus terug lopen naar het pleintje (weer 600m) waar, volgens het gidsje een cafeetje zou zijn (het was ondertussen ook tijd om te eten), maar ook dit cafeetje was gesloten wegens vakantie. De eigenaresse was echter in de tuin bezig, dus ik vroeg of zij wist waar we de sleutel konden vinden. Dat was in een huis niet zo ver weg en ze liep met me mee. Daar was toch ook niet de sleutel, want die moest ergens bij de herberg liggen, maar anders belden ze wel iemand die de herberg zou komen openen. Dus liepen we voor de tweede keer van het pleintje naar de herberg (een deja-vu!) en gelukkig na een paar minuten wachten (en ondertussen zoeken in alle raamkozijnen waar de sleutel zou moeten liggen) kwam er iemand aan... met sleutel! De herberg is prachtig, keuken, douches, zelfs een zitkamer en tuin! Stempel gekregen en toch eerst maar gaan eten, er was nog een tentje dat wel open was om te eten. Pierre deed de binnendeur van de herberg voor de zekerheid op slot. Weer terug naar het pleintje. Heerlijk gegeten in cafeetje Ritual en hoewel ik geen honger had, at ik alles op. Er zou een internetcafe zijn, maar dat was helaas hetzelfde cafe dat gesloten was. Toen we terugkwamen bij de herberg (3e keer van pleintje naar herberg) stond er nog een pelgrim en toen we hem vriendelijk begroetten kregen we gelijk de wind van voren, omdat we gisteren de sleutels hadden meegenomen van de gymzaal. Hij kon daardoor niet in de gymzaal slapen (alsof hij dat had gewild) Uiteindelijk had hij ook bij mensen thuis geslapen. Net een heerlijke douche genomen en meteen mijn spullen gewassen die nu buiten hangen te drogen. En nu even lekker niets!
Aan de ene kant was het heerlijk om even niets te doen, aan de andere kant leken de afgelopen uren wel dagen te duren. Ik heb in mijn dagboek geschreven, we zijn nog even naar het dorp gelopen om te zien of er echt geen internet was, hebben toen maar wat gedronken bij het andere barretje. Daar werden we geholpen door een Braziliaans meisje van 21 dat sinds een half jaar hier woont, omdat ze Brazilie zo gewelddadig vond geworden. Ze zag eruit alsof ze wel het een en ander had meegemaakt. Meteen een broodje voor 's avonds gekocht (voor 0,09 euro) en dat heb ik net op samen met een cup of soup en de laatste druiven die ik onderweg had gekocht. Ik ben nog steeds niet helemaal gewend aan het uur verschil, want het is nu pas half 9 en ik zou zo kunnen slapen. Ik had ook nog een tijdschrift gelezen dat ik had gekocht voor in |
