| WEER NAAR SANTIAGO |
   |
 |
 |
 |
| vrijdag 8 september Hier zit ik dan weer op weg naar mijn camino. Het voelt raar, net alsof ik alleen op weg ben voor een paar dagen cursus ofzo. Gisteren wat het superdruk. ´s Morgens nog gewerkt in mijn praktijk. Ik wilde toch het huis netjes achterlaten, zodat Erik niet meteen aan de slag moest, de was en strijk weggewerkt en de hele dag door telefoontjes. De laatste e-mailtjes nog beantwoord, mijn moeder belde dat er weer bosbranden zijn in Galicia, dus toch nog even checken op het web, de meeste waren alweer onder controle. Monique kwam ´s middags gedag zeggen, Ilona en mijn schoonouders ´s avonds. Tussendoor de hond uitlaten en ik had het idee om feestelijk met de kids pannenkoeken te eten. Thierry kon het kabeltje van zijn fototoestel niet vinden om de foto´s die er nog op stonden eraf te halen, kabeltje gevonden, maar zijn geheugenkaart was maar 128 mb en die van mij 500 nog wat, dus toch maar mijn eigen camera mee, nog even de accu´s opladen en zo maar door. Ik was ´s avonds versleten! En nu zit ik dus in het vliegtuig langzaam tot rust te komen. Ik heb het gevoel dat ik helemaal niet voorbereid ben. De laatste keer dat ik met rugzak heb gelopen was 12 en 13 augustus met Monique in Limburg! Daar had ik een hele flinke blaar aan overgehouden die nu nog niet eens helemaal weg is. Ook het feit dat ik nu alleen ga is een hele omschakeling. Ik heb voor vannacht ook nog niets besproken, dus ik zie wel waar ik terecht kom. Vanmorgen vroeg opgestaan. Erik heeft me naar het station van Dort gebracht en Gabrielle en Pascal gingen mee om me weg te brengen. Ik was werkelijk doodnerveus!! Op het vliegveld heb ik mijn rugzak en stok bij elkaar gedaan, daar 2 vuilniszakken omheen gedaan en alles vastgetaped. Toen ik vorige keer terugvloog is namelijk mijn stok kwijtgeraakt, dus ik hoop dat alles nu aankomt. Omdat de tocht niet door zou gaan, had ik me opgegeven voor een cursus van Lightworker. Toen ik daarvan terugreed, belde ik naar huis en kreeg ik Pascal aan de telefoon. Hij zei dat hij niet wist dat ik komende vrijdag alweer weg zou gaan (het was toen dinsdagavond). We hadden het er wel over gehad, maar het kwartje was toen niet bij hem gevallen. Toen ik aan de kinderen vroeg of ze het okee vonden als ik toch de pelgrimstocht ging lopen dacht Pascal nog steeds dat ik april/mei volgend jaar bedoelde. Ik vond het heel vervelend vooral omdat hij echt verdrietig klonk, dus ik zei dat ook tegen hem en vroeg of hij het dan verveldend vond dat ik 2 weken wegging. "Ja, want dan ga ik je kroeltjes zo missen" Ik besloot toen dat als hij echt niet wilde dat ik zou gaan, dat ik thuisbleef en zei dat: "Wil je dat ik thuisblijf?" Hij was even stil en zei toen:" Nee, ga maar gewoon!" Wat een superkind! Het was vandaag echt een dag van wachten, wachten op de trein, wachten op het vliegveld, op de volgende vlucht op Mallorca, wachten op de bagage... en dat duurde lang!! Al een aantal keren was er door me heen geschoten dat het toch echt een ramp zou zijn als mijn rugzak niet aan zou komen. Dus wat gebeurt er in Porto.. alle bagage was er, iedereen weg, met bagage, de bagageband stopt en natuurlijk.. geen rugzak! Ik naar lost luggage, maar daar moest ik even wachten. Ondertussen was ik in mijn hoofd bezig met het idee dat ik dat zelf had gecreeerd, doordat ik bang was dat precies dit zou gebeuren, of was het een duidelijk voorgevoel, maar dan nog kunnen we tegenwoordig toch heel goed alles zelf creeeren? Dus ik zag in gedachten dat ik mijn rugzak weer had op het vliegveld en wel vandaag. En ja hoor, door de vuilniszakken en tape was mijn rugzak terechtgekomen bij een speciale band met afwijkende bagage! In mijn boekje stond maar een klein kaartje van Porto en het was niet echt duidelijk welke bus ik precies waarnaartoe moest nemen. Bij de bushalte in de eerste de beste bus gesprongen en gevraagd welke bus naar het centrum ging en welke halte ik dan moest hebben. Het was bus 601 en ik moest naar het eindstation. Er stonden twee meiden met enorme rugzakken op en die vroegen welke bus ze mosten hebben. Ze gingen niet naar Santiago maar naar Faro backpacken. In de bus vroegen ze me opeens of ik een plattegrond van Porto wilde, want ze hadden er toch twee! Na toch een aardig eind met de bus, kwam ik rond half 6 aan in Porto. Ik wilde als eerste weten of er al een herberg was geopend in Porto (was de bedoeling in 2006), dus ik wilde zo snel mogelijk naar het pelgrimskantoor, want die ging om 6 uur dicht. Een aantal keer de weg gevraagd, want hier in Portugal geven ze net zulke aanwijzingen als in Spanje, dichtbij, gelijk links en dat blijkt dan ver te zijn en de vierde links te zijn ofzo. Eindelijk het pelgrimskantoor gevonden.. gesloten! Wat nu? Terwijl ik stond te denken wat ik nu eerst zou gaan doen hoorde ik iemand roepen, bovenaan de straat stond een vrouwtje druk te gebaren dat ik naar haar toe moest komen. Boven aan de zeer steile straat wel te verstaan! Ik naar boven geklommen bleek het een barretje te zijn. Ze wist te vertellen dat het pelgrimskantoor dicht was en morgen en overmorgen ook. Een herberg was er niet, maar ik moest naar de vrijwillige brandweer, want daar werden alle pelgrims naartoe gestuurd door het pelgrimskantoor. Na weer hele duidelijke aanwijzingen (niet!) ging ik op zoek naar de bomberos voluntarios. Onderweg nog maar een paar keer de weg gevraagd en ja.. gevonden. Ik naar binnen, maar ik zag niemand. Na even te hebben gewacht, kwam er een mannetje op me af. Hij vond het helemaal leuk dat er een peregrina de Holanda was en riep er iemand bij. Thuis had ik gisteren nog geintjes gemaakt dat het wel eens voorkwam dat je onderdak kreeg bij de brandweer en dat ik daar toch geen |