ฉันจบจากโรงเรียนเลยพิทยาคม
โรงเรียนประจำจังหวัดด้วยความยากลำบาก
และภาคภูมิใจด้วยวัยอันสมควร
ฉันหารู้ไม่ว่าการจบการศึกษาครั้งนั้น
ทำให้ทุกๆคนรู้สึกประหนึ่งยกภูเขาออกจากอก 
ฉันเป็นภูเขาเหรอ? 
พวกเขาคิดได้อย่างไร........ ไม่นะ!
ฉันใฝ่ฝันจะเรียนด้านศิลปะ ทำโฆษณา มันดูเก๋ไก๋
และเป็นงานบันเทิงที่น่าจะเหมาะสมที่สุดกับดาวโรงเรียนอย่างฉัน
อีกอย่างฉันไม่ชอบการเอ็นทรานซ์
มันกดดันและทำร้ายความรู้สึก
ฉันยื่นใบสมัครที่ราม ไม่สอบให้เสียใจหรอก
          เมื่อเข้าสู่รั้วรามคำแหง ฉันเดินหาตึกกิจกรรม และ
ชั้นสี่ คือเป้าหมายแรกของฉัน
          ชมรมศิลปะการแสดง  ฉันกรอกใบสมัครเสร็จ
ฉัน  :  พรุ่งนี้  กั๊กไม่พร้อมที่จะแสดงในตอนนี้พี่
          ( ฉัน งง !!!!!!!...................... ตกใจ
โดยที่ไม่ถามไถ่สักคำว่าต้องเล่นเป็นก้อนหิน
หรือต้นไม้หรือชาวเมือง  )
จากนั้นฉันก็ไม่เคยขึ้นไปร่วมกิจกรรมอะไรอีกเลย

    ที่สุด โชคเข้าข้าง
ฉันก็ได้อยู่ในตึกกิจกรรม 
เป็นสมาชิกชมรมศึกษาปัญหายาเสพติด  ชั้นสาม
( อย่างน้อยก็ใกล้ชั้นสี่ แล้วค่อยย่องไปดูใหม่ )
ฉันเป็นคณะกรรมการชมรมเมื่อชั้นปีที่สอง
ความต้องการด้านลึกของฉันค่อยๆแย้มพรายอย่างมีชั้นเชิง
ความวุ่นวายจึงเริ่มก่อตัวขึ้นที่ชมรมทีละน้อย 
ซึ่งฉันมีเหตุผลร้อยแปดให้การแสดง
มีส่วนสำคัญกับกิจกรรมของชมรม
ฉันโน้มน้าว และฉันก็สมดังใจในที่สุด
ฉันชักชวนกลุ่มเพื่อนและน้องๆในชมรม
ทำกลุ่มวัฒนธรรม
เรามีคณะดนตรีในชมรมซึ่งสืบต่อมาหลายสมัย 
ทำจินตลีลา ทำละครสั้น
หรือกระทั่งออกวารสารชมรม
( ทำได้เล่มเดียวก็เลิก เพราะฉันเองก็ไม่ได้ทำจริงๆ
เพียงแต่ฉันอยากให้มันเก๋ๆเหมือนชมรมอื่นๆ 
ความเก๋จึงไม่จีรังยั่งยืน
เมื่อฉันไม่เอาจริง คนอื่นๆก็ย่อมไม่เอาจริงด้วย )
เมื่อเราต้องออกค่ายอาสา หรือ
ไปรณรงค์ต่อต้านยาเสพติดนอกมหาวิทยาลัย
ฉันได้เรียนรู้กระบวนการต่างๆในการสร้างงาน
บนพื้นฐานของการเสียสละ ทำงานเพื่อคนอื่น
หามรุ่งหามค่ำ ไม่มีค่าตอบแทน
มีแต่ได้ทำในสิ่งตัวเองรักและอยากเห็น
มันยิ่งทำให้ฉันได้พบกับสิ่งใหม่ๆ
รู้จักเริ่มต้นที่จะทำ
และไม่ลืมที่จะทดลองคิดทดลองใช้ในการแสดงของกลุ่ม
ฉันเป็นนักกีฬาระดับจังหวัด
เป็นประธานสี และเชียร์รีดเดอร์มืออาชีพ
แน่นอนฉันอยู่ในสนามนี้ตั้งแต่ประถมห้า
เมื่อฤดุกาลแห่งการแข่งขันกีฬาโรงเรียนมาถึง
นั่นหมายความว่า ฉันจะทิ้งทุกอย่าง
เพื่อจะได้มีเวลาทำงานกีฬาอย่างเต็มที่
เมื่อเสร็จกีฬาสี
จึงไม่แปลก ที่ผลการเรียนของฉัน
จะสวนทางกับความสำเร็จในการกีฬาอย่างเห็นได้ชัด
4
2