Dinsdag
Jeff en ik waren de enigen van de redaktie die voor de
bruiloft waren uitgenodigd. Geen idee waarom, want
zo'n goede band hadden we niet met de bruid. Maar José
had erop gestaan dat we het feest zouden bijwonen.
Het gaf mij een excuus me weer eens in het nieuw te
steken, en een excuus had ik zeker nodig, want de cij-
fers op mijn girorekening vlamden akelig rood. Genie-
tend had ik een dun, zwart jurkje met bijbehorend jas-
je aangeschaft, en ik wist zeker dat het nodig was er
bijpassende schoenen bij te zoeken.
Nu nog zien dat ik de rest van de maand kan eten, 
want ondanks de dunne stof, was het jurkje gruwelijk
prijzig. Maar voor een mooie bruiloft moest dat kun-
nen.

Vrijdag
Het feest was in een overmatig verlicht zaaltje.
Erg smaakvol ingericht was het niet, met de lange
rijen tafels in een open vierkant gerangschikt; in
het midden was ruimte voor de dansvloer. In een hoek
achterin, naast de bar, stond een band te spelen. 
Covers van bijna vergeten bands als 'Drukwerk' en 
'The George Baker Selection' galmden iets te hard 
door de zaal.
Jeff en ik zochten een tafel uit waar de gezelligste
mensen leken te zitten, en ik bewonderde de rode per-
zische tafelkleedjes. 

Er hing een rare sfeer. Halverwege de avond begon ik te
begrijpen dat er iets broeide. Toen Jeff en ik contact
hadden gemaakt met de mensen aan onze tafel, kregen we 
het verhaal te horen wat de hele dag al meermalen de 
ronde had gedaan.
Bruidegom Peter was op zijn vrijgezellenavond door
zijn vrienden naar een bordeel gelokt.
"Misschien was het zijn eigen idee," zei iemand.
"Nee, zo is Peter niet," zei een ander.
"Maar hij heeft nog wel even lekker van dattum ge-
daan!" antwoordde een man met vet haar, met zijn vin-
gers een gebaar makend. Maar dat was nog niet zeker. 
Peter had weliswaar een dame gevolgd naar een kamertje
boven, maar niemand wist met zekerheid te zeggen dat er
iets gebeurd was.
"Dan nòg!" riep een meisje verontwaardigd.
"Tja," zei de man met het vette haar, "de laatste 
avond in vrijheid hè!"
"Dan heb je toch een vreemde kijk op het huwelijk,"
mompelde de man die aan de andere kant van Jeff zat.
Hij vervolgde: "Of er is iets vreselijk mis in je
relatie, als je het huwelijk als gevangenis ziet."
Ik keek de blonde man aan. Hij was niet echt knap, 
maar zijn woorden (of was het zijn mooie, mannelijke
stem?) maakten zijn aanwezigheid meer dan boeiend.
Toen ik tussen de Foxtrot-dansers door naar de wc
liep, merkte ik dat er overal gefluisterd en gegniffeld
werd over Peter's vrijgezellenavond. 
"Weet je wat ik het ergst vind?" zei het verontwaar-
digde meisje toen we aan het eind van de avond getrak-
teerd werden op belegde broodjes. "José denkt de 
mooiste dag van haar leven te hebben, en ..."
"Dat is op zich al zielig natuurlijk," onderbrak iemand
haar gekscherend. Het meisje negeerde de persoon.
"Iedereen heeft het erover. Het is de grap van de dag,
en zij trouwt met die hufter. En weet van niks."
"Daar zou ik niet zo zeker van zijn," antwoordde ik
voorzichtig. Ik keek nog eens opzij en zag hoe José
haar kersverse echtgenoot vol afschuw opzij duwde. Tra-
nen rolden over haar wangen, en toen rende ze het zaal-
tje uit. De band stopte aarzelend de muziek. 
De bruidegom, die heel de avond schaapachtig naar zijn
vrienden had gelachen, wist zich geen raad met zijn
houding. Je zag hem denken. Zou hij stoer glimlachen en
zijn schouders ophalen? Of zou hij José achterna
gaan? Redden wat er te redden viel? Laf gaan zeggen dat
het niks te betekenen had gehad? Dat hij de hele avond 
alleen aan háár had gedacht?
Hij volgde zijn kersverse vrouw naar de toiletruimte.
Maar het was duidelijk dat ze hem niet wilde zien. 
Ik keek naar Jeff. Hij knikte bemoedigend. Ik stond op
en ging mijn collegaatje zoeken. Ik vond José, leunend
tegen een wasbak, en ik legde voorzichtig een arm op
haar schouder. Toen zei ze, zonder mij aan te kijken:
"Ik wil scheiden."