- Comadriña, ¿qué ten no pote que ole tan ben?.
- ¿E qué hei de ter? Caldo de berzas con unto vello, e por iso cheira ben.
A outra non se conformóu e destapóu o pote. Ao ver que eran perdices, díxolle que debían probalas pra saber si estaban boas.
- Non pode ser, porque ven o señor abade axudar a comelas.
- Probémolas, comadriña, que lles han de chegar abondo.
Cando acabaron unha, como sabía ben, comeron a outra que quedaba.
Ao que marchóu a comadre, chegóu o home da misa, i a muller púxose a chorar. O home preguntóulle por qué hcoraba.
- ¡Ai, hom, cómo non hei de chorar! ¡Na casa dun ferreiro, e siquera temos un cuitelo pra poñer na mesa!
- Pois non chores, muller, que, mentras chega o señor cura, vou á forxa facer dous ou tres.
Dalí a un pouco, chegóu o cura, ia muller púxose outra vez a chorar, e preguntóulle qué era.
- ¡Ai, pobre de min, cómo non hei de chorar, que o meu home debéuse de volver tolo, pois díxome que iba á forxa facer un cuitelo pra lle cortar a vostede as orellas: así que é mellor que se marche pronto, antes e que veña il!
O cura salíu pra fora, e descalzóuse pra correr máis.
Cando chegóu o home, a muller siguía chorando, e díxolle ao home que viñera o cura, e que se marchara coas perdices para a súa casa.
O ferreiro salíu corrindo pra pillar ao cura, e cando o víu, berróulle:
- ¡Déixeme unha siquera señor!.
- Nin una nin dos: mis orelliñas non son pra vós.
O que sexa...