George Roberts: Nu, mi ne dirus ke ĝi fiaskis. Ĝi travivis multajn ciklojn, kelkfoje estas kelkaj homoj kiuj venas, kelkfoje estas malmultaj, kelkfoje estis preskaŭ neniu. Do ĝi ĉiam vivis, ĝi ĉiam funkciis, cxiam estis klasoj. Sed la problemo estas, eble, estas fakte manko de membroj, manko de partoprenoj flanke de la esperantistoj kaj eble... mono(?)... ne. Mono estas trovebla. Sed mankas envolviĝo flanke de pli da esperantistoj en la regiono por ke la afero estu vere sukcesa.

Mi: Bone, laŭ via opinio, kio mankas al nia regiona movado?

George Roberts: Nu, organizo. La strukturo kiu estas la Instituto jam ekzistas. Sed mankas aktivuloj, mankas homoj kiuj faros aferojn. Precipe tio. Mankas intereso flanke de esperantistoj en la regiono. Estas multaj homoj kiuj jam studis la lingvon kiuj eĉ bone parolas ĝin sed, tamen, ne partoprenas movadon. Ili estas disaj, ili estas iom kabeiĝintaj. Kaj oni bezonas revoki ilin al la movado.

Mi: Do, vi diris ke oni bezonas personojn por vere praktiki esperanton. Laŭ via opinio kion oni povas fari por ke tio okazu?

George Roberts: Bone, estas multaj aferoj. Unu afero estas jam farita kaj tio estas starigo de retpaĝo, tre bone farita de samideano Allex. Ekzistas nun dissendolisto kiun prizorgas Rinalda, tre bone farita kaj funkcianta. Nun, mi opinias ke mankas eventoj, tiuj eventoj povas esti tre simplaj. Kiaj ekzemple, picumado kiun ni kutimas fari por festi la naskiĝtagon de Zamenhof , sed ni povas fari ion similan ĉiumonate, ankaŭ mankas prelegoj, mankas veraj klubkunvenoj, vesperaj ekzemple, kiu estas pli bona horo por arigi homojn. Mankas ankaŭ taŭga ejo, sed tio oni povas trovi. Ne necesas esti propra sedejo, ĝi povas esti en mia domo aŭ en domo de aliaj aŭ eĉ en iu alia loko.

Mi: Ĉu vere ke vi disponigis vian domon por ke ni faru renkontiĝojn?

George Roberts: Jes. Se oni bezonas ĝin, ĝi estas je la tuta dispono de la lokaj esperantistoj. Ili profitu tiun oferton!

Mi: Dum la ekzistado de la  Instituto aŭ de aliaj esperantaj organizacioj, ĉu vi jam vidis kelkan eldonon de revuoj same kiel la broŝuro Kakto?

George Roberts: Multaj kluboj havas sian organon. Ekzemple, en San-Paŭlo estas la “Lampiro”, estas “Inko” en Rio-de-Ĵanejro kiu estas organo de Kooperativo de Esperantistoj, sed fakte fanzino en ĉi tiu formato mi neniam vidis, ĝi estas iom pionira afero por la movado. Ĝi estas relative facile farebla kaj facile distribuebla kaj ĝi estas tre interesa afero. Eble pro ĝia neformaleco ĝi estos pli sukcesa ol tiuj aliaj organoj kiuj kelkfoje haltigas sian publikigadon pro manko de mono kaj tiel plu. Ĉi tiu estas multe malpli kosta kaj eble estos pli sukcesa kaj longviva pro tio.

Mi: Kion ni devas plibonigi por la nova administrado de la Instituto?

George Roberts: Tion cxiuj lokaj esperantistoj bezonas priparoli, sed estas kelkaj aferoj, kiujn ni povas fari por daŭrigi la intereson de homoj. Ni bezonas eventojn, ni bezonas regulajn eventojn, specialajn eventojn, renkontiĝojn, kunmanĝadon. Estas multaj aferoj kiujn oni faras en aliaj urboj, en Brazilo. Ekzemple, en Braziljo, kiuj bone sukcesas. Unu ebleco estus eble ĉiumonata matenkafo aŭ matenmanĝo, en kiu ĉiuj kunportos ion por manĝi aŭ trinki kaj oni komume manĝus kaj trinkus. Tion oni povas fari ĉi tie aŭ en iu alia pli taŭga ejo. Vi povas havi prelegojn. Ni neniam havis regulajn vesperajn renkontiĝojn, en Goianjo, laŭ mia scio. Malgraŭ tio ke ni dum multaj jaroj disponis pri sidejo por tio, sed tiu ebleco neniam estis fruktuzata. Do kial ne organizi prelegojn, ludvesperojn. Estas amaso da aferoj kiujn oni povas fari, kiuj donos al la esperantistoj eblecon paroli kaj praktiki la lingvon, pliboniĝi, kuniĝi. Kaj ni devas pensi pri tio kaj organizi kalendaron kun tiuj eventoj antaŭ ol organizi ĉion havi difinitan kalendaron pri tiuj eventoj. Kaj ofte propagandi al esperantistoj, havi bonan dissendoliston ne nur komputile sed ankaŭ poŝte ĉar eble 80% de ĉiuj en Brazilo ne havas regulan aliron al komputilo. Ni bezonas informi homojn, ĉiujn kiuj jam studis la lingvon, kiuj interesiĝas sed ne parolas, pri niaj eventoj kaj iom post iome la afero pliboniĝos. Mi scias ke ĉe la komenco malmulto okazos. Tio estas normala. Oni devas esti persistema, ĉar la emo estas rezigni pri ĉio. Kiam la amasoj ne venas sed oni bezonas eble unu, du aŭ eĉ pli da jaroj por ke la afero estu vere sukcesa, por ke ĝi firmiĝu.

Mi: Vi pravas Georgo. Ĉu vi kredas ke Kakto estas bona ideo kaj kial?

George Roberts: Ĝi estas bonega ideo ĉar ni en la regiono neniam havis tian organon. En viaj propraj priesploroj vi trovis “Boletim Esperantista”, sed mi neniam vidis tion dum miaj multaj jaroj loĝante ĉi tie kaj vizitante Goianjon. Do ni neniam havis tion. Kaj ankaŭ ĝi servas kiel propagandilo por nia loka movado kaj tiu propagandilo ankaŭ neniam ekzistis ĉi tie.  Krom tio ĉar ĝi estas tre simpla, ĝi estas farebla, multaj lokoj oni zorgas pri presisto, pri kovriloj, pri ilustraĵoj, kaj la esenco estas informoj kaj disdonado, ĝi povas ludi grandan rolon por nia movado. Kaj kiel propagandilo kaj kiel ligilo por esperantistoj en nia regiono.

Mi: Kion vi volas vidi en nia revuo Kakto?

George Roberts: Ĉiu numero povas havi bazajn informojn pri la lingvo, la kalendaron, anoncon pri sekvontaj eventoj estas seriozega estas tre grava, eventualajn kontribuaĵojn de legantoj, de membroj de nia klubo pri diversaj aferoj, resumojn de prelegoj, ĉio tio estas ebla, sed la precipe afero estas bazaj propagandaĵoj kaj kalendaro miaopinie.