Mi: Profitante la oportunon mi demandas vin kiel vi konis esperanton?

George Roberts: Mi estis leganta revuon kies nomo estis “Saturday Review". Mi estas usonano kaj mi estis loĝanta en la ŝtato “Oregon” norde de Kalifornio kaj mi ege interesiĝis pri lingvoj tiutempe, kaj ankoraŭ mi interesiĝas pri ili, en sekcio de anoncetoj mi trovis la anoncon: “Monda paco bezonas esperanton”. Kaj mi pensis nu, tio estas interesa. Mi iom aŭdis pri tiu esperanto, sed mi ne scias multon pri ĝi. Neniu ĉi tie, en mia urbeto, scias pri ĝi. Estas neniu kurso. Do, mi sendu leteron al ĉi tiu adreso, revenis granda katalogo de libroj. Ĝi estis sendependa esperanta libro-servo. Mi demandis al la prizorganto: ĉu vi povas rekomendi al mi memstudan libron por lerni la lingvon? Kaj li rekomendis, mi petis, mi faris, mi aĉetis multajn aliajn aferojn de li. Estis kelkaj interesaj koincidoj en mia esperantisteco ĉar nu mi lernis kaj iom poste venis en mian urbon homo kiu antaŭe estis prezidanto de “Los-Anĝelesa Esperanto Asocio”. Do tre sperta esperantisto transloĝiĝis al mia urbo. Tio por mi estis eble sinkroneco aŭ io simila. Sed mi jam studis la lingvon pli malpli komprenis ĝin kaj nun mi havis kun kiu babili. Kaj alia koincido, alia afero kiu vere antaŭenigis mian esperantistecon estis la fakto ke en 1972, vi povas vidi ke mi estas ŝufiĉe muljuna, ĉu ne, antaŭ 34 jaroj okazis Universala Kongreso en “Portland, kiu estas la plej granda urbo de mia ŝtato ne malproksime de mia urbo “Salem” kaj sciiĝante pri tio, mi kontaktiĝis kun la Portlandaj esperantistoj, kaj envolviĝis kun ili iomete, tre iomete en la preparo de la kongreso. Mi ĉeestis la Kongreson. Mi ankaŭ instruis esperanton en diversaj lokoj en Salem mia urbo. Malgraŭ tio ke mi ne estis sperta esperantisto, sed mi ege entuziasmis pri tio. Mi estis la sola. Sed kune kun mia amiko el Los-Anĝeleco Joe mi sukcesis organizi klason, li organizis klasojn fakte, li estis tre aktiva kaj mi iom helpis lin pri tio. Do komenciĝis movado en tiu urbeto. En 72, mi konatiĝis kun homoj en la Kongreso kiuj ebligis al mi labori en la centra oficejo de UEA en Roterdamo. Mi tion faris. Mi konatiĝis kun multaj homoj en la movado. Mia esperanto vere komencis pliboniĝi. Mi iom perdis la usonan akĉenton, iomete perdis ĝin. Mi konatiĝis kun homoj el la tuta Eŭropo fakte, en Roterdamo. Kaj poste kiam mi loĝis dum ses monatoj en Svislando, mi konatiĝis kun lokaj esperantistoj. Kaj poste mia laborperiodo en Ĝenevo – Svislando, mi vojaĝis tra Hispanio. Mia celo estas fakte praktiki mian hispanan lingvon ĉar en Universitato mi studis la hispanan. Sed mi profitis la okazon en ĉiu urbo de Hispanio kiun mi vizitis dum ses semajnoj pli malpli, mi provis serĉi esperantistojn kaj konatiĝis kun ili. Tio eble estis la plej alta punkto de mia vojaĝo tra Hispanio. Do, mi laboris kaj mi uzis esperanton por vojaĝaj celoj. Ĝi ege pliriĉigis mian sperton. Post tio mi estis konvinkinta esperantisto. Kaj mi uzis la lingvon ĉie kie mi povis, en Meksiko, en aliaj partoj de Eŭropo, en Usonaj Kongresoj, kiel instruistoj en diversaj lokoj. Do tio estas tre resume la historio pri mia esperantisteco.

Mi: Dankon Georgo. Por fini la intervjuon mi petus vin viajn lastajn konsilojn al nia regiona movado. Bonvolu.

George Roberts: Do, mia akumulita saĝo estas persistu. La esperanta movado kelkfoje estas iom nedankema. Vi laboras laboras, vi semas konstante, sed ne aperas la fruktoj, kelkfoje. Vi propagandas kiel ni faris por nia kurso dum ĉi tiu semestro, aperas multaj homoj kiuj entuziasmas, interesiĝas, kiuj  fakte aliĝas al la kurso. Ili venas unu dufoje kaj ili foriras. Restas nur nukleo de vere interesitaj homoj. Kaj eĉ kelkaj el ili pro iu kaŭzo eble ĉar ili opinias ke la lingvo estas tro facila en kelkaj kazoj forlasas ĝin. Ili opinias ke ĝi ne estas sufiĉe defia por ili. Do vi trovas ĉiuspecajn aferojn en nia movado. Kelkfoje estas kelkaj kvereloj, personaj kvereloj kiujn oni ne povas eviti. Ni ne estas sanktuloj, ni estas homoj. Ekzistas tiuj personaj kvereloj kvakam ĉi tie en Goianjo mi vidis nur iomete tion, estis kazo sed fakte ne plu. Nia slogano devas esti kiel tiu de BEL: Ni laboru kune! Kaj kiam venas tiuj sekaj sezonoj, kaj ili venos, oni devas persisti. Se estas neniu kun kiu paroli persone, ni iru interreton, ni korespondu, ni vojaĝu, ni iru al kongresoj por iom stimuli nin. Ĉar esperanto valoras la penon. Ĝi estas grandega maniero  amikiĝi kun homoj el la tuta mondo, memkleriĝi, lerni pri aferoj kiujn ni ne lernus en nia normala medio, aferoj por kiuj eĉ ne estas tradukoj en la portugala ekzemple. Oni devas fidi, oni devas memori ke esperanto estas fenestro al la tuta mondo, ke malgraŭ tio ke nun oni ne rekonas ĝian valoron, oni eĉ ne scias pri kio temas, ke ĝi ekzistas. Ĝi estas grandioza afero kaj ni devas fidi kaj fideli eĉ dum tiuj iom sekaj periodoj persisti. Tiel la afero vere havas ŝancon sukcesi.