|
แถวท้ายๆหอผู้ป่วยอายุรศาสตร์
มักเป็นบริเวณที่เขาให้ผู้ป่วยเบาหวานชนิดหนึ่งพักรักษาอยู่
ที่เขาเอามาไว้ท้ายๆหอก็เพราะผู้ป่วยชนิดนี้จะมีกลิ่นเหม็น
ที่มีกลิ่นเหม็นก็เพราะมีแผลเน่าเหวอะหวะที่เท้า
ที่เรียกกันว่า แผลเน่าเบาหวาน
แผลชนิดนี้
มักเป็นที่เท้าและขา
ไม่เป็นที่มือหรือแขน
"โอย ซี้แล้วอ้า ซี้แล้วอ้า......"
เสียงร้องครวญครางติดๆกัน
ดังมาจากท้ายหอ
เป็นประจำเช้าเย็น
ขณะที่มีการทำแผลที่เหวอะหวะกินลึกจนมองเห็นกระดูก
"นี่ กิมเจ็ง อย่าร้องไปนักเลย
บอกให้ตัดขาก้ไม่เชื่อ" หมอบอก
"อาหมอ อั๊วเสียดายนา อาหมอนา
ตัดแล้วอั๊วจะเดิงยังงาย"
กิมเจ็งว่า
การตัดขาทิ้งอาจเป็นเรื่องง่ายทางเทคนิค
แต่เป็นเรื่องใหญ่ยิ่งนักทางจิตใจของเจ้าของขา
แผลเน่าเบาหวานก็มักจะลงท้ายด้วยการตัดขา
เพราะแผลมันลามออกไปเรื่อยๆ
รักษาไม่หาย
โรคที่เป็นๆกันอยู่นั้น 90
เปอร์เซ็นต์
เป็นโรคที่ป้องกันได้
(แต่ไม่ได้ป้องกัน จึงเป็นโรค)
แผลเบาหวาน
และการที่ต้องสูญเสียขาในโรคเบาหวาน
ก็เป็นสิ่งที่ป้องกันได้
แต่ไม่ได้ป้องกัน
ที่เป็นแผลก็เพราะหลอดเลือดแดงเสื่อม
การรักษาและหมั่นดูแลแต่เนิ่นๆ
เป็นของดี
แต่การใช้ยาอย่างเดียวไม่พอ
ผู้ป่วยเบาหวานควรได้รับคำแนะนำให้ออกกำลังอย่างมากและสม่ำเสมอ
การออกกำลังจะช่วยทำให้การไหลเวียนของเลือดดีขึ้น
และหลอดเลือดไม่อุดตันได้ง่าย
ไม่เป็นแผลได้ง่าย
ThaiL@bOnline
Email : vichai-cd@usa.net
| 
