|
1
|
Πως ένας αβάσιμος συλλογισμός και ορισμός για ένα Σύμπαν πάντοτε το ίδιο στο σύνολο ενός μέγιστου συνολικού χρόνου*
συνδέεται με ή οδηγεί σε επιστημονικές ανακαλύψεις και παρατηρήσεις, που χρειάστηκαν την εμπειρία και την τεχνολογία του 20 ου αιώνα; Πως γίνεται;;;
Απάντηση: Ο παραπάνω αβάσιμος συλλογισμός και ο "υπερβολικός" ορισμός του Σύμπαντος εισάγει ένα βασικό γνώρισμα, το οποίο δεν συνυπολόγιζαν επί πολλούς αιώνες στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης ή είχαν αποδεχτεί τυφλά
το τελείως αντίθετο: Το γνώρισμα του ορίου και του περιορισμού στο χώρο, στο χρόνο και στα πράγματα. Η εισαγωγή αυτού του ορίου, έστω και με αυθαίρετο τρόπο, επιβάλλει συνέπειες και διορθώσεις σε ορισμένες σχέσεις της φυσικής, οι οποίες είχαν πάρει σαν δεδομένο, ότι μπορούν να ισχύουν με άπειρες τιμές στην ποσότητα και στο μέγεθος των παραμέτρων
τους.
Λ.χ. χωρίς την παραδοχή του αυθαίρετου ορισμού του Σύμπαντος, η ταχύτητα μπορούσε να είναι άπειρη και να λάβει οποιαδήποτε αριθμητική τιμή έως το άπειρο. Σύμφωνα με την αρχική μας υπόθεση όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει, διότι θα μας οδηγούσε θεωρητικά σε συνέπειες που δεν συμφωνούν
με την παραδοχή του περιορισμένου αριθμού πραγμάτων... Η παραδοχή της υπόθεσης μας, χωρίς καμία άλλη εμπειρία, κατευθύνει για να αναζητήσουμε μία άλλη σχέση και ένα άλλο τύπο, που θα θέτει ένα όριο στον υπάρχοντα τύπο που προέκυψε από την εμπειρία. Να λοιπόν, πως η ανέξοδη και "τεμπελίστικη" φιλοσοφική σκέψη προκαλεί συνέπειες στον επιστημονικό
χώρο. Να λοιπόν, πως η έλλειψη της φιλοσοφικής σκέψης οδηγεί σε υπερεκτίμηση των εμπειρικών δεδομένων, σε παγίδες και σε χάσιμο χρόνου !
Με μία τόσο σύντομη σκέψη (λ.χ ότι δεν υπάρχει άπειρος αριθμός πραγμάτων), την οποία θα μπορούσε να πει ακόμα και ένας τρελός, προκύπτουν συνέπειες στον επιστημονικό χώρο που ειδικεύονται οι φυσικοί και οι αστρονόμοι. Με την υπόθεση ότι η παραπάνω άποψη ισχύει, επιβάλλονται από τη λογική
κάποια όρια στα μεγέθη που μπορούν να λάβουν ορισμένοι γνωστοί τύποι της φυσικής και κατά συνέπεια οι τύποι να συμπληρωθούν και να διορθωθούν. Όταν τα όρια αυτά αποδεικνύονται σωστά στην πράξη και με τους υπολογισμούς, τότε η υπόθεση πρέπει να αποκτάει αξιοπιστία, για όσους την αναζητάνε μόνο με τους αριθμούς και με τα πειράματα.
|
Πρέπει να καταλάβουμε και να δεχτούμε ότι το Σύμπαν Υπάρχει και Είναι μέσα στα χρονικά όρια μίας Συνολικής Στιγμής. Θα το διατυπώσω πιο κατανοητά, όπως το προσπάθησα σε συζήτηση με καλό φίλο. Ας υποθέσουμε ότι το Σύμπαν αρχίζει να υπάρχει σε μία στιγμή Α και μετά από εξέλιξη αυτό τελειώνει
να γίνεται και να υπάρχει σε μία στιγμή Ω. Μετά από την τελευταία στιγμή Ω, το Σύμπαν αρχίζει ξανά να υπάρχει και να γίνεται, όπως ήταν την αρχική στιγμή Α μέχρι να φτάσει ξανά στο Ω. Το χρονικό διάστημα που αρχίζει το Σύμπαν να γίνεται από τη στιγμή Α μέχρι που τελειώνει τη στιγμή Ω αποτελεί μία Μέγιστη Συνολική Στιγμή, ας την πούμε ΑΩ.
Καταλαβαίνουμε μέχρι εδώ; Αυτή η συνολική χρονική στιγμή ΑΩ είναι πεπερασμένη, έχει όρια, είναι ένας μεγάλος αλλά σταθερός αριθμός, όχι άπειρος και αποτελεί ένα μέγιστο χρονικό όριο για όλα ανεξαιρέτως τα επιμέρους πράγματα. Με την κοινή λογική, ο αριθμός αυτός, που αντιστοιχεί στη Μέγιστη Συνολική
Στιγμή δεν διαιρείται σε άπειρες μικρότερες χρονικές στιγμές. Πρέπει να υπάρχει μία ελάχιστη χρονική στιγμή (ας την πούμε Αx), μικρότερη από την οποία δεν υπάρχει, ώστε το σύνολο των ελάχιστων στιγμών να μην είναι άπειρο.
Ποιο θα ήταν το Σύμπαν εάν αυτό άρχιζε να γίνεται ή να υπάρχει στην ελάχιστη δυνατή χρονική στιγμή Αx; Σε αυτή την ελάχιστη χρονική στιγμή... δεν θα προλάβαινε να Είναι το Σύμπαν ή να γίνει κάτι. Μόλις που θα γινόταν κάτι τι. Σε αυτή την ελάχιστη χρονική στιγμή θα υπήρχε
κάτι πολύ λίγο, πολύ μικρό και με ελάχιστη κίνηση, τόσο όσο μπορεί να υπάρξει στον ελάχιστο δυνατό χρόνο (δηλαδή ένα ελάχιστο, ένα αρχικό πράγμα). Ο ελάχιστος δυνατός χρόνος στον οποίο γίνεται ή αρχίζει να Είναι το Σύμπαν αποτελεί ένα άλλο όριο, το ελάχιστο χρονικό όριο και αυτό το όριο είναι πάλι το ίδιο για όλα ανεξαιρέτως τα επιμέρους πράγματα.
Κατά συνέπεια, έχουμε δύο προκαθοριστικά όρια. Το Μέγιστο Συνολικό Χρόνο στον οποίο Υπάρχει όλο το Σύμπαν και τον ελάχιστο δυνατό χρόνο, στον οποίο υπάρχει το "ελάχιστο" του Σύμπαντος. Όλα τα επιμέρους πράγματα, υπάρχουν και γίνονται ανάμεσα σε αυτά τα χρονικά όρια. Όπως και να συνδεθούν, με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο, θα υπάρχουν
και θα γίνονται σε χρονικές στιγμές που προκαθορίζονται από τα όρια που είπαμε. Γίνονται και κινούνται στην ελάχιστη χρονική στιγμή, σε πολλαπλάσιες ή υποπολλαπλάσιες στιγμές, το πολύ για ένα μέγιστο χρόνο και με τρόπους, που ο δυνατός χρόνος τους προκαθορίζεται πάντοτε από τα ακραία όρια της ελάχιστης και της μέγιστης χρονικής στιγμής του Σύμπαντος.
Τα χρονικά αυτά όρια "εξαναγκάζουν" τα υλικά σε ορισμένους συνδυασμούς με σχέσεις αναλογίας, με ενδιάμεσα όρια και δεν επιτρέπουν την "ανεξέλεγκτη" σύνδεση, αλληλεπίδραση και μεταβολή τους.
Εάν μέχρι εδώ το καταλάβαμε και το δεχτούμε αυτό, τότε γίνεται φανερό γιατί οι αριθμοί μπορούν να περιγράφουν και να υπολογίζουν τις μεταβολές στα πράγματα και να εκφράζουν σχέσεις αναλογίας με μαθηματικούς τύπους. Ο συνολικός χρόνος με τα όριά του κατά κάποιο τρόπο αντιστοιχεί στο "μέτρο" της
φωτιάς, που αναφέρεται σε γνωστό απόσπασμα του Ηράκλειτου. Τώρα ξέρουμε ότι το μέτρο του παντός είναι τα μέγιστα χρονικά όρια... Το Κοινό Σύνολο παραμένει με ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες και τίποτα δεν γίνεται που δεν είχε ξαναγίνει. Πάντα μέσα σε κάποιο
μέγιστο χρονικό διάστημα, το οποίο αν υπολογιστεί, η θεωρία θα αποκτήσει φυσικομαθηματική διατύπωση.
"Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον εποίησε, αλλ' ήταν από αιώνια ζωντανό πυρ, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο"
Εάν τώρα, κάποιος ενημερωμένος θυμηθεί πως περιγράφουν οι αστροφυσικοί την εξέλιξη του Σύμπαντος από μία αρχική Μεγάλη Έκρηξη είναι εύκολο να υποψιαστεί σε ποια παγίδα έχουν πέσει, ώστε να φθάνουν στον πιο μεγάλο παραλογισμό! Στην αρχική χρονική στιγμή θέλουν να υπάρχει
όλο το Σύμπαν ενώ δεν μπορεί παρά να υπάρχει το λιγότερο δυνατό από το ταυτόχρονο συνολικό Σύμπαν, δηλαδή ένα κβάντο δράσης ! Αυτό το οποίο συμβαίνει στην αρχική στιγμή της φυσικομαθηματικής θεωρίας τους, είναι αυτό που συμβαίνει στη διαρκή αναδημιουργία της ύλης από το ταυτόχρονο Σύμπαν, το οποίο παρουσιάζεται με τη μορφή του κενού
αλλά πεπερασμένου χώρου. Αυτό που καταλήγει να είναι το Σύμπαν στην τελική στιγμή της διάσημης θεωρίας τους, (στη μεγαλύτερη ηλικία) είναι αυτό που ανέκαθεν ήταν όλο το Σύμπαν χωρίς κανένα ξεκίνημα,
δηλαδή ταυτόχρονο, ακίνητο και παγωμένο, ενώ για την ύλη αποτελεί το πεπερασμένο χώρο της...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ
www.kosmologia.gr
ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ
|
* Η πρώτη προσπάθεια διερεύνησης για να ξεκινήσει η μαθηματική διατύπωση της θεωρίας παρουσιάζεται σε ξεχωριστή εργασία. Κοίταξε από την ΕΙΣΟΔΟ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΟΥΣ
|
|
