ΥΛΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗ
Μαζί με ένα καλό φίλο στην καφετέρια, προσπαθούσαμε μεταξύ σοβαρού και
αστείου να φανταστούμε τι θα βλέπαμε εάν περνούσε ένα υλικό αντικείμενο με
ταχύτητα που πλησιάζει αυτήν του φωτός, ταχύτητα η οποία, σύμφωνα με την
ειδική θεωρία της σχετικότητας, θεωρείται ανυπέρβλητο όριο. Κάναμε μερικά
σενάρια και πολλές φορές αστειευτήκαμε. Το πιο λογικό που του είπα ήταν, ότι
εμείς σαν ακίνητοι δε θα βλέπαμε ένα πράγμα που κινείται και διανύει γρήγορα
την απόσταση από σημείο σε σημείο. Θα βλέπαμε μία γραμμή, η οποία θα
εμφανιζόταν και θα εξαφανιζόταν απότομα. Δηλαδή κάτι το ακίνητο και όχι το
κινούμενο με τεράστια ταχύτητα!
Μετά από αυτό, άρχισα να του εξηγώ πιο σοβαρά, ότι κάτι παρόμοιο
συμβαίνει στη δομή της ύλης και αυτή μας φαίνεται σαν κάτι σταθερό, παρά την
αέναη κίνηση των σωματιδίων της. Γίνεται μία ροή ενέργειας και κάποια πολύ
γρήγορη ανταλλαγή ενέργειας σε πάρα πολύ μικρό χρόνο και εμείς την
αντιλαμβανόμαστε σαν σωματίδια που κινούνται. Όμως, αυτή η πολύ γρήγορη ροή
δεν μπορεί να εξηγήσει τη σχετική στασιμότητα. Θα αναρωτιόμασταν, πως αυτή η
ροή ενέργειας δεν διασκορπίζεται και δεν χάνεται στον άπειρο χώρο. Λοιπόν,
εκτός από την πολύ γρήγορη ροή και ανταλλαγή ενέργειας, συμβαίνει το φαινόμενο
της επανάληψης. Το φαινόμενο αυτό πρέπει να εξηγηθεί ξεχωριστά, λόγω της
πολυπλοκότητάς του. Η πολύ γρήγορη και με επαναλαμβανόμενο τρόπο ροή της
ενέργειας δημιουργεί μία σχετική ακινησία, που φαίνεται στα μάτια μας σαν
δαχτυλίδι ή σαν μπαλάκι του μπιλιάρδου (στάσιμα κύματα).
Κατά συνέπεια, η ουσία αυτών των μικρών υλικών στοιχείων, τα συστατικά
της λεγόμενης ύλης, είναι κάποια ροή ενέργειας, κάποια μεταβολή και όχι κάτι
συμπαγές και ατροποποίητο. Εμείς, όμως, αυτή την ταχύτατη ροή την
αντιλαμβανόμαστε σαν κινούμενα σωματίδια και σε μεμονωμένες χρονικές στιγμές.
Όπως είναι γνωστό, στον κινηματογράφο (και στην οθόνη) η αίσθηση της
κινούμενης εικόνας προκαλείται από την πολύ γρήγορη -για το ανθρώπινο μάτι-
«ροή» των ακίνητων εικόνων. Εάν όλες οι εικόνες ήταν παρόμοιες ή
επαναλαμβανόντουσαν από την αρχή με πιο γρήγορο τρόπο, τελικά θα βλέπαμε μια
σχετικά ακίνητη εικόνα. Στη δομή της ύλης συμβαίνει το αντίθετο. Η πολύ
γρήγορη ροή της ενέργειας κάπου ελαττώνεται και προκαλεί την αίσθηση στιγμών
ακινησίας…
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε αυτή τη σχέση της γρήγορης και
επαναλαμβανόμενης ροής ενέργειας, διότι μας αποκαλύπτει την ουσία και το κοινό
γνώρισμα όλων των διαφορετικών υλικών πραγμάτων. Πως προκύπτουν οι διαφορές
τους, αυτό τώρα δεν είναι δύσκολο να περιγραφθεί γενικά, από τη στιγμή που η
ύπαρξη της ύλης δημιουργείται με αυτή την ανταλλαγή και τη ροή ενέργειας. Κατά
συνέπεια, από το πόσο γρήγορα (σε πόσο χρόνο) γίνεται αυτή η ανταλλαγή και η
ροή.
Προφανώς, όταν η ροή και ανταλλαγή ενέργειας γίνονται σε πιο αργό ρυθμό
ή σε μεγαλύτερη απόσταση, τότε η δομή της ύλης επεκτείνεται και καταλαμβάνει
περισσότερο χώρο. Αντιστρόφως, η σύνδεση των δομικών στοιχείων σε μεγαλύτερη
απόσταση θα γίνεται μετά από περισσότερο χρόνο στη ροή της ενέργειας. Με άλλα
λόγια, η παρουσία της ύλης οφείλεται σε κάποιου είδους επιβράδυνση της ροής
ενέργειας, στον αργότερο ρυθμό ανταλλαγής και στην ελάττωση της ενέργειας… Δεν
είναι ακόμα ξεκαθαρισμένο, πως μεταβιβάζεται η ενέργεια για να σχηματίσει
την πολύπλοκη δομή ενός ατόμου. Είναι ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Εάν
λοιπόν, κατανοήσουμε τι είναι η λεγόμενη ύλη στη δομή της, αυτομάτως
αποκαλύπτεται γιατί η ταχύτητα του φωτός
c²
είναι η οριακή.
Όταν φανταζόμαστε κάτι να κινείται με την ταχύτητα του φωτός ή σχεδόν με
αυτήν κάνουμε ένα λάθος. Αγνοούμε, ότι αυτό το υλικό «κάτι» δεν είναι πολύ
διαφορετικό από την ίδια την «κίνηση». Αγνοούμε, ότι αυτό το υλικό, που
φαίνεται σαν κάτι ακίνητο προς το εσωτερικό του, είναι «προϊόν» κινήσεων και
μεταβολών. Για να μετακινηθεί μέσα στο χώρο ένα υλικό σώμα χρειάζεται να του
προσδώσουμε ενέργεια με κάποιον τρόπο. Βασικά θα μετακινηθεί, διότι α) δεν
βρίσκει αντίσταση από την παρουσία άλλων υλικών και β) επειδή τα κομματάκια
που το αποτελούν είναι συνδεμένα ισχυρά μεταξύ τους και το ένα αντιστέκεται
στο άλλο και δυσκολεύονται να μετακινηθούν (κάτι που θα σήμαινε την
παραμόρφωση του υλικού σώματος).
Όμως, μέχρι πόση ενέργεια μπορούμε να του προσδώσουμε και με πόσο ρυθμό;
Δεν μπορούμε απεριόριστα, διότι θα αποσταθεροποιηθεί η δομή του. Ενέργεια τόσο
υψηλή που θα το μετακινούσε με την ταχύτητα του φωτός, θα είναι το ίδιο υψηλή
ή και περισσότερη από την ενέργεια που «συγκρατεί» την εσωτερική ροή στη δομή
της ύλης.
Ο φίλος φαντάστηκε, ότι ίσως να βρεθεί ένα νέο υλικό, το οποίο θα είναι
ανθεκτικό για να αναπτύξει ταχύτητα σαν του φωτός. Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι
εξ’ αρχής, τα υλικά πράγματα δημιουργούνται από την ίδια ροή ενέργειας και ότι
αυτή δεν μπορεί να γίνεται πιο γρήγορα από ένα όριο. Αντιθέτως, αρχίζει να
υπάρχει μέσα στο χώρο όταν ρέει σε μεγαλύτερη απόσταση και με αργότερο ρυθμό.
Οι διαφορές στα υλικά πράγματα είναι σχετικές και προκαλούνται από τους
συνδυασμούς των δομικών στοιχείων, από τον αριθμό τους και από τους
τρόπους-χρόνους που αυτοί αλληλενεργούν.
Η ύλη παρουσιάζεται από κάποια ταχύτατη ροή και ανταλλαγή ενέργειας που
γίνεται με επαναλαμβανόμενο τρόπο και αυτό είναι προϋπόθεση της ύπαρξής της με
όλους του υπόλοιπους δυνατούς τρόπους μέσα στο χώρο. Αυτή η συγγένεια
αποκαλύπτει κάτι ακόμα σημαντικό για τη σχέση της ύλης με τη βαρύτητα. Διότι,
όπως είναι γνωστό, η βαρύτητα επηρεάζει όλα τα υλικά σώματα με την ίδια
δύναμη, ανεξαρτήτως της χημικής της σύστασης. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο και
οφείλεται στον τρόπο που η ύλη ξεκινάει να υπάρχει.
