Uçurtma uçurma özlemim depreşti yine bugün.  Hani vardır ya narin süzülüşü özgürce gökyüzünde.  Bakanları hayran bırakan
kıvrak hareketleri. Sanki farklı bir şahsiyettir kendi başına yükseklerde. Insan unutuverir bazen rüzgarın uçurduğunu bile.

Rüzgar azalınca bazen senin seviyene düşer ya. Nerdeyse yere çakılacak gibi. O zaman dokunmak istersin rüzgarın bu asi
evladına. Elinle tutmak istersin ya. Aslında unutursun ipin ucunda olduğunu. Hatta bir ip olduğunu. Yanıbaşında olsa bile
uzun bir ipin ucundadır. Ipin ucu da kimbilir kimin elinde.

Aslında kıvraklık bile ipin ucundakinin marifetidir. Bigili harketlerin gölge yansımaları. Tabii bir de kontrol edilemez
rüzgarın gerekli savuruşları. Belki ipi kessem yakınlaşır dersin. Kısa bir an yakınlaşır doğru. Hem de çok yakın. Ama başka
bir rüzgar alır götürür onu ipinden kurtulan bir balon gibi. Kaçınılmaz son başlar ondan sonra. Önce şahsiyetini kaybeder
rehbersiz. Çakılıp parçalanır  sahibinden habersiz. Belki bir intihar girşimidir gözlemleyenler için bu.  Belki hatırlatır
kaçınılmaz hüzünlü sonu.  Bilenler ondan uçurtmayı ipin ucunda severler hep. Bu bir tercih değil, bilakis hayatın öğrettiği
mecburi bir edep.