Iako je Knjaževački kraj (pre svega Zaglavak kome je on vekovima bio centar) u prošlosti trpeo stalna osvajanja, rušenja i paljenja, njegovi žitelji su ostali kompaktna etnička (srpska) masa, tj. čitava ova oblast je ametanastazička što znači da odavde nije bilo većeg grupnog preseljavanja stanovništva u cilju promene mesta dotadašnjeg stanovanja. Zato se žitelji ovih predela nazivaju starincima (onima koji su starina, ćukovina, ćutukovina) ili starovremcima (jer vode poreklo iz starog vremena). Iako je u XIV veku posle ulaska knjaževačkog kraja u Vidinski sandžak, na širi prostor Zaglavka i Timoka naseljeno preko 2.000 duša vidinskih (koji su bili hrišćani), jer je ovaj deo gornjeg Timoka bio slabo naseljen (oko 6.000 srpskih duša), to nije promenilo etničku strukturu (već početkom XVII veka nema podataka o postojanju vlaha u ovim krajevima (ili su se asimilovali ili su se odselili prema Dunavu). Za vreme turske vladavine u samom Gurgusovcu (ranije ime Knjaževca) nije bilo brojnijeg stanovništva (popisi iz XV beka beleže samo 10 domaćinstava, a u XVIII veku taj broj će se jedva udesetostručiti), a 1833. dotadašnja turska palanka je imala 869 srpskih duša (popis i 1834.). Obzirom da su najstariji doseljenici u Zaglavku i Timoku (ako izuzmemo pomenute vlahe) iz XVII veka (najviše 100 porodica iz pirotskog i vidinskog kraja i Stare Srbije), to nije moglo da utiče na promenu prvobitne kompaktne strukture, jer su se svi ovi doseljenici naselili isključivo po selima. Posle 1833. doći će do bežanja stanovništva iz pirotskog okruga (posle pirotske bune 1836.) zbog turskog zuluma, jer je ovaj kraj i dalje bio pod Turcima, ali i vidinske oblasti (Zagora), pa i drugih krajeva (crnorečkog i niškog okruga iz Stare Srbije), ali je to opet bilo oko 100 porodica i ponovo neznatno za neku bitniju promenu strukture življenja (obzirom da se radilo uglavnom o srpskom etnosu). To je vreme kada varoš počinje da trpi ubrzan privredni i kulturni razvoj što će  povući  doseljavanje na relaciji selo-grad (1843-44), tako da će se za nešto više od dve decenije broj stanovnika popeti na 2.383 (1859), sa tendencijom daljeg rasta: 1863.-2.870, 1866.-3.057, 1874.-3.459, 1887.-3.570, 1890.-5.026 i 1900.-5.449. U prve dve decenije XX veka, nešto zbog ekonomske krize, a nešto zbog balkanskih i Prvog svetskog rata broj stanovnika u Knjaževcu se smanjio. Ponovni rast se beleži u periodu do Drugog svetskog rata. Po posleratnom popisu iz 1948. u Knjaževcu je živelo 4.862 stanovnika, a zatim taj broj stalno raste: 1953.-5.906, 1961.-7.448, 1971.-11.249, 1981.-16.925 i 1991.-19.705. Zapaža se da je početkom sedme decenije stanovništvo u gradu postajalo sve brojnije, do čega je došlo  zbog izražene migracije na relaciji selo-grad. Time je seoski prostor ostao bez aktivne radne snage, pogotovu kada se zna da je dosta žitelja otišlo u druge sredine, takođe stopa prirodnog priraštaja je decenijama negativna.