Σελίδα 4

Ιδιόχειρη διαθήκη

Πήγαμε ένα Σαββατοκύριακο στα Ολύμπια και καθ' υπόδειξή μου και με υπαγόρευσή μου, έκαμε μια ιδιόχειρο διαθήκη με λίγα λόγια, που άφηνε για τη βιβλιοθήκη ό,τι θα έμενε μετά τις δωρεές στα ανιψιά του από αδερφό και αδερφή την οποίαν θα κατέθετε σε συμβολαιογράφο στην Πάτρα, όπως συμφωνήσαμε.
  Κάθισε στην Αμαλιάδα ένα μήνα περίπου και έφυγε για την Πάτρα χωρίς να με δει. Έμαθα πως πήγε στους γιατρούς και επειδή δεν τάβλεπε καλά τα πράματα, αναχώρησε εσπευσμένα για την Αμερική.
  Δεν ήξερα τι έκανε με τη διαθήκη. Μάθαμε κατόπιν από τους συγγενείς του ότι πέθανε και άφησε διαθήκη αλλά με περιεχόμενο άλλο και ότι σαν εκτελεστές της διαθήκης άφησε δύο Έλληνες δικηγόρους και ότι η διαθήκη έλεγε ότι θα περιέλθει στην επιτροπή την οποία διόριζε δια ταύτης παν ό,τι προκύψει από την αφαίρεση των χρεών.
  Έκαμα έγγραφο, σαν Δήμαρχος, στους δικηγόρους να μου στείλουν αντίγραφο της διαθήκης. Αλλά δεν βαριέστε, φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

"Θα τα φάνε τα λεφτά"

  Στη συνέχεια ο άλλος δωρητής, Θεόδ. Μαυρογιάννης, ο οποίος είχε έλθει εν τω μεταξύ στην Αμαλιάδα, μου είπε ότι τα λεφτά του Χρήστου θα τα φάνε εξοφλώντας εικονικές απαιτήσεις, ενώ χρέη δεν είχε, ούτε μαγαζί, το οποίον είχε κλείσει προ δύο ετών. Έτσι και έγινε.
  Κάποτε, που διέμενα στην Καλλιθέα, πήρε ένα τηλεφώνημα από το Μαυρογιάννη, να λάβω μέτρα με πάντα αρμόδιον , διότι τα λεφτά μειώνονταν συνεχώς από εξόφληση χρεών και ότι αυτός ενημέρωσε τον πρόξενο στη Βοστώνη.
  Του είπα να μου στείλει αμέσως αντίγραφο της διαθήκης, το οποίο και μου έστειλε αεροπορικώς και εντός δύο ημερών το υπέβαλα με εκτεταμένη αίτησή μου στο υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως.

Βιβλιοθήκη δεν θα υπήρχε αν...

  Μετά από μερικές ανταλλαγές εγγράφων και με τη δραστηριότητα του Θεοδ. Μαυρογιάννη στην Αμερική, ο πρόξενος κάλεσε τους δικηγόρους και τους είπε "να τακτοποιηθεί αμέσως ο φάκελος της κληρονομίας Παπαχριστοπούλου".,

Θεοδ. Αθαν. Μαυρογιάννης

  Ο Θεοδ. Μαυρογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα και έφυγε για την Αμερική περί το 1908-9. Το πατρικό του σπίτι ήταν στη γωνία των οδών Καλαβρύτων και Μακεδονίας.
  Ήμαστε γείτονες αλλά και συνορίτες στα κτήματα. Γνωριζόμαστε από παιδιά. πάντως λίγο, λόγω διαφοράς ηλικίας, διότι το παιδί των 15 χρονών δεν δίνει σημασία στο παιδί των 7-8 χρονών.
  Στην Αμερική, έδρα του πάντα η Βοστώνη και πρόκοψε πολύ. Κύρια δουλειά του ήτανε ο εξοπλισμός των ουρανοξυστών των μεγάλων επιχειρήσεων με έπιπλα και παντός είδους σκεύη.
  Ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα περί το 1927. Έπειτα το 1935 και μετά ταύτα πολύ συχνά μετά τον πόλεμο. Με βρήκε δήμαρχο της πόλης καθώς, όπως είπα και ο Παπαχριστόπουλος και αναπτύξαμε μεγάλη φιλία.

Παιδική χαρά

  Του πρότεινα να κάμει μια δωρεά στην πόλη και ευχαρίστως εδέχθη. Το πατρικό του σπίτι είχε καταρρεύσει και βρισκόταν σαν οικόπεδο. Αποφασίσαμε, διότι ήταν η γειτονιά μας, να το δωρίσει στο Δήμο για Παιδική Χαρά. Όπως και πράγματι έγινε.
  Επειδή όμως από το πατρικό σπίτι είχαν κληρονομικά μερίδια τα αδέλφια του, αγόρια και κορίτσια, αγόρασε με καταβολή γενναίου χρηματικού ποσού τα μερίδιά τους. Προσεφέρθη να αγοράσει και γειτονικό οικόπεδο αλλά δεν του το έδωσαν.
  Μετά, αφού έγιναν τα συμβόλαια με το Δήμο, το περιέφραξε, αγόρασε ότι χρειαζόταν και το διαμόρφωσε παιδική χαρά πράγματι αξιοζήλευτη. Την επέβλεπε ο Δήμος. Το χειμώνα έφευγε για την Αμερική και ερχότανε το Πάσχα.

Παράπονα πάλι και πάλι

  Εν τω μεταξύ, είχα κι εγώ φύγει από την Αμαλιάδα και έμενα μονίμως στην Καλλιθέα της Αθήνας. Ήρθε και με βρήκε. Έμενε στο Χίλτον και συναντώμεθα κάθε ημέρα. Εκεί μου έκανε παράπονα για την εγκατάλειψη της παιδικής χαράς και την καταστροφή των παιγνιδιών και της περίφραξης, τα οποία και ξανάφτιαξε.
  Το επόμενο καλοκαίρι που ήρθε πάλι στην Ελλάδα, συναντιόμαστε συχνά στην Αμαλιάδα και στην Αθήνα και είχε πάλι πικρά παράπονα για τη δωρεά του.

Δωρεά για το σχολείο

  Του είπα να κάμει μια δωρεά 50.000 δολαρίων για να γίνει ένα σχολείο με το όνομά του. Εδέχθη ευχαρίστως και πήγαμε μαζί στο υπουργείο Παιδείας όπου έκαμε προφορική την προσφορά του στον υπουργό.
  Βρισκόμαστε στην αρχή της δικτατορίας 1967 .Ο υπουργός τον συνεχάρη για την πατριωτική του, όπως είπε, χειρονομία. Συνεχάρη και μένα μ' επιστολή που μου 'στειλε στο σπίτι.
  Στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων κάναμε πολλές επισκέψεις και συζητήσαμε εν Συμβουλίω το θέμα μας, αλλά μας είπαν ότι δεν υπάρχει το σχετικό οικόπεδο. Έλαβα το λόγο και τους είπα ότι υπάρχει προσφορά από τον Δήμο και είναι ο μεγάλος χώρος του Παλαιού Νεκροταφείου και να ερευνήσουν τα χαρτιά τους. Πράγματι ευρέθη ο σχετικός φάκελος και άμα είδαν ότι η έκταση υπερέβαινε τα πέντε στρέμματα, άλλαξαν αμέσως γνώμη και μου είπαν ότι δεν είναι λογικό να διατεθεί ο μεγάλος αυτός χώρος για μικρό σχολείο αλλά πρέπει να ανεγερθεί εκεί Γυμνάσιον Θηλέων και θα το είχαν κάμει από καιρό αν είχαν υπόψη τους το σχετικό φάκελο Αμαλιάδας. Η κυβέρνηση των συνταγματαρχών είχε αντικαταστήσει τους αρμοδίους και οι νέοι βρίσκονταν σε πλήρη άγνοια.
  Τέλος, ο Μαυρογιάννης έφυγε για την Αμερική και εγώ συμφώνησα να δώσει τις 50.000 δολάρια και να ανεγερθεί εκεί μέσα δαπάναις του μια πτέρυγα και να του εντοιχισθεί πλάκα φέρουσα το όνομα του ιδρυτού. Έτσι έγινε το νυν συγκρότημα κτιρίων στο χώρο το Παλαιού Νεκροταφείου.

Πώς χάθηκε το Γηροκομείο

  Στη συνέχεια ο ομογενής Μαυρογιάννης με αίτησή του προς το υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών προσεφέρθη να δωρίσει 250.000 δολάρια για ανέγερση Γηροκομείου υπό τον όρον τα χρήματα να κατατεθούν στην Εθνική Τράπεζα και να χορηγούνται κατά την πρόοδο του έργου, ανάλογα με τις γενόμενες εργασίες, αλλά τη εγκρίσει εμού και του δικού μας μηχανικού που θα επέβλεπε την εκτέλεση, αλλά αρνήθηκαν οι μηχανικοί του υπουργείου με διάφορα προσχήματα και τέλος έπαψαν να με δέχονται. Κι έτσι εναυάγησε η ωραία αυτή υπόθεση για την πόλη. Σαν τόπος ανέγερσης προβλεπόταν ο χώρος του παλιού Νοσοκομείου, στο δρόμο Αμαλιάδας -Κουρούτας.
  Ο Μαυρογιάννης ήθελε να παραστεί στα εγκαίνια των σχολείων και εκεί θα διπλασίαζε την προσφορά του, αλλά αργούσαν .Στο μεταξύ, με την πάροδο μακρού χρόνου, άκαρπου, αρρώστησε. Έστειλε όμως με τον Αρχ/πο Ιάκωβο επιταγή 50.000 δολαρίων να δοθεί στον Οργανισμό αν το έργο είχε θεμελιωθεί. Η επιταγή επεστράφη διότι δεν είχε γίνει τίποτα. Στο μεταξύ ο Μαυρογιάννης πέθανε κι έτσι χάθηκαν οι δυο αυτές ωραίες ευκαιρίες -αλλ' ούτε κι εγώ ξέρω πότε έγιναν τα σχολεία.
  Μου είχε πει, την τελευταία φορά που τον είδα στην Αθήνα, ότι "αν δεν ξαναγυρίσω, θα αφήσω εντολή στα παιδιά μου να δοθούν τα λεφτά όταν αρχίσει το έργο". Αυτό το είπα στον Οργανισμό αλλά δεν ξέρω τι έγινε.