Reisverslag
 
 
 

Maandag 17 juni
Seward - Kenai - Seward
[vorige dag] [routebeschrijving vandaag] [volgende dag]

Uit de wegcode van Alaska : een moose heeft altijd voorrang.
 
 
 

10h30
Hoe stralend het weer gisterenavond ook was, vandaag is het mistig. Voor we beslissen wat we vandaag gaan doen, nemen we ons ontbijt in een eethuis rechtover ons motel.
De sfeer valt tegen. We moeten lang wachten voor we iets op ons bord krijgen en er is veel onnodig lawaai. We kunnen in een deel van de keuken binnen kijken via een breed doorgeefluik. Door afgeruimd bestek op de grond te laten vallen en de keukenpotten zwaar neer te zetten, laten ze er duidelijk merken dat maandagmorgen niet het gezelligste moment is.
Van het Amerikaanse ontbijtritueel beginnen we toch wel wat te walgen. Een tafel verder zit er een corpulent koppel. Hij eet pannenkoeken met spek er bovenop. Het geheel wordt op smaak gebracht met maple syrup, tabasco, peper en zout. Vervolgens wordt alles in stukjes gesneden en met enkel een vork slordig naar binnen gespeeld.
Zijn vrouw verkiest eerder een wafel met spek.
Om verrassingen te vermijden beperken wij ons tot een standaard pannenkoek met suiker of confituur. De smaakloze, warmgehouden koffie uit de grote kan vervangen we door thee. Gewone thee zoals Earl Grey of Darjeeling, is moeilijk te vinden. Meestal is er een grote keuze tussen verschillende gearomatiseerde teeblends, zoals aardbei en 'wild rose'. Als er dan toch 'gewone' Darjeeling tussen zit, wordt die dan nog het liefst verrijkt met één of ander aroma.

11h10
Als we het eethuis buitenkomen stellen we vast dat de weergoden nog geen enkele inspanning gedaan hebben om in het mistige weer enige verandering te brengen. Een uitstap per boot naar de Kenai Fjords zou niet bepaald een goede investering zijn.
We besluiten dan maar eerst een bezoek te brengen aan het Resurrection Bay Historical Museum. Daar krijgen we voor $1 een overzicht van de plaatselijke geschiedschrijving. Zoals in de meeste musea in dit werelddeel gaat die slechts terug tot het einde van vorige eeuw. In Seward is dit zelfs pas vanaf 1903, toen hier een eindstation van de Alaska Railroad werd gebouwd.
Grote aandacht wordt besteed aan de ravage die de vloedgolf en aardbeving van 1964 heeft aangericht. De talrijke foto's, krantenknipsels en een klok die op het moment van de ramp is blijven stilstaan, kunnen we niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
De conservator van het museum, een oud dametje dat waarschijnlijk het grootste deel van de geschiedenis van Seward zelf heeft meegemaakt, verzoekt ons om het gastenboek te tekenen.
"Can you sign our guestbook , please ? Just put your name and address under your state of origin. Thank you."
Ik heb sterk de indruk dat ze vroeger nog schoolonderwijzeres moet geweest zijn.
Bij het doorbladeren van het gastenboek stel ik vast dat we hier de eerste Belgen zijn sinds jaren die interesse tonen voor het verleden van haar dorp. Ze zal deze avond wel dolgelukkig zijn als ze haar gastenboek doorbladert.

13h10
We houden het voor bekeken wat de geschiedenis van Seward betreft. Er is immers nog meer te zien op Kenai. We stappen onze Chevy in en rijden de stad uit. Exit Glacier, zo'n 3 mijl buiten Seward, is de eerste bezienswaardigheid die we van naderbij gaan bestuderen. Nu ja, we hebben snel begrepen dat dit een op en top toeristische attractie is. Alles is georganiseerd op z'n Amerikaans, met paadjes en afsluitingen. Een ranger houdt alles nauwgezet in het oog.
Mooi blauw ijs, dat wel.

14h05
Het is nog steeds overtrokken en mistig. We kunnen dus de boottocht in de Kenai Fjords helemaal vergeten. In de plaats daarvan besluiten we naar Soldatna en Kenai te rijden, op de westkust van de Kenai Peninsula.
Op de radio wordt er reclame gemaakt voor zonnecrème, een misplaatste grap...

15h20
Moose Pass. Door onze reeds hoger vernoemde affectie voor deze plaatsnaam, kunnen we het niet nalaten hier te stoppen voor onze lunch. We stappen de Trail Lake Lodge binnen.
Een hamburger (ach ja …) met "fresh cut French fries". Deze laatste waren zo vers dat ze zelfs niet geschild werden voor ze in de olie gingen. Dat komt wel meer voor in Alaska. Ze zouden er beter aan doen eens een cursus te komen volgen in België. Of is dit misschien een gat in de markt voor de Belgische frituurindustrie ?
Een ander gat in de markt is dat van de espressomachines. Wanneer op het menu espresso aangeboden wordt, dan is negen keren op tien de espresso-machine defect. Ofwel gaat het hier om slechte kwaliteit, ofwel weet niemand hoe zo'n machine gebruikt moet worden zonder stuk te doen …
Al bij al willen we hier nog best terugkomen, een gezellig plaatsje.

17h05
De Kenai River bij Cooper Landing heeft een blauwgroene kleur.
Opblaasbare kano's varen voorbij. Best een leuke rivier om af te varen met kano of raft, op het gemakje.

17h35
We rijden de laatste 25 mijl voor Soldotna, door een grote vlakte met veel meren. Dit is eigenlijk het Kenai National Wildlife Refuge, dat zowat de helft van het schiereiland in beslag neemt.

17h55
We komen juist aan in Soldotna als we plots de remmen moeten dichtgooien. Gelukkig doen al onze achtervolgers dat ook en eveneens de tegenliggers.
We kijken mekaar aan en moeten even bekomen voor we ons realiseren wat we eigenlijk gezien hebben : een moose die in een drafje over de straat kwam gelopen. Ik dacht eerst dat het een enorm paard was, maar neen, het was wel degelijk een volwassen moose. Twee meter hoog aan de schouders en zonder gewei, dus een vrouwtje. De elegante oversteek duurde slechts enkele seconden en, van geen kwaad bewust, was ze alweer verdwenen tussen de bomen. Geen tijd voor een foto en bijgevolg weeral een ervaring die we enkel kunnen doorvertellen zonder een tastbaar bewijs.
Alleszins begrijpen we nu het grote bord enkele mijlen terug :
'Give moose a brake'.
Wat we dus ook gedaan hebben.

Voorbij Soldotna slagen we af naar Kenai , de Kenai Spur Road, 11 mijl.

18h25
Kenai, aan de oevers van de Cook Inlet ontstond als een Russische nederzetting van pelshandelaars op het einde van de 18de eeuw. Met dergelijke wortels is het logisch dat we in Kenai nog oude Russische huisjes en een Orthodoxe kapel terugvinden.
We bezoeken het Visitor Centre en in een tentoonstelling stellen we vast dat de bodem van de Cook Inlet een voorraad olie en gas herbergt.
Vervolgens rijden we nog een stukje verder langs de kust. Daar krijgen we een zicht op de vulkaan Mt. Redoubt (3108 m), aan de overkant van de Cook Inlet. In 1989 spuwde deze nog stof en as uit.

21h30
Op de terugweg naar Seward houden we nog even halt in Cooper Landing om onze maag gerust te stellen. Meer dan dat is het eigenlijk niet want naast 'eetbaar' kunnen we weinig positiefs over het menu vertellen. Het is hiermee duidelijk dat niet elk vergeten plekje in Alaska idyllisch is.

22h20
Seward. 210 mijl op de teller en bedtijd.
 
 

[volgende dag]